1
00:00:03,458 --> 00:00:06,028
สวัสดี ผมโทนี่ และนี่คือ Every frame a painting

2
00:00:08,001 --> 00:00:10,791
มีนักสร้างภาพยนตร์บางคนที่เรียกได้ว่ามีอิทธิพลต่อวงการ

3
00:00:10,923 --> 00:00:13,893
ไม่ว่าคุณจะมองไปทางไหน ก็จะเห็นร่องรองของพวกเค้าอยู่ทุกที่

4
00:00:16,466 --> 00:00:19,328
ผมเห็นการจัดวางของนักสร้างภาพยนตร์คนนี้ในงานของเวส แอนเดอร์สัน

5
00:00:23,517 --> 00:00:25,953
ทักษะกายกรรมและการแสดงโลดโผนของเค้าในเฉินหลง

6
00:00:28,852 --> 00:00:30,855
และท่าทางหน้าตายไร้อารมณ์ในบิล มอร์เรย์

7
00:00:34,541 --> 00:00:38,690
เค้า แน่นอน คือบัสเตอร์ คีตัน หนึ่งในสามสุดยอดนักแสดงตลกแห่งภาพยนตร์เงียบ 


8
00:00:39,116 --> 00:00:42,900
“เค้าเป็น เป็นในสิ่งที่เราเริ่มรู้ตัวเอาก็ตอนนี้...

9
00:00:42,951 --> 00:00:47,615
...เป็นสุดยอดแห่งตัวตลกทั้งมวล
ในประวัติศาสตร์วงการภาพยนตร์”


10
00:00:47,915 --> 00:00:49,477
และเกือบๆร้อยปีต่อมา

11
00:00:49,477 --> 00:00:52,229
ผมคิดว่าเค้าก็ยังมีเรื่องอีกเป็นร้อยเป็นพันที่จะสอนเราได้เกี่ยวกับการสร้างความตลกด้วยงานภาพ (Visual comedy)

12
00:00:52,991 --> 00:00:56,240
งั้นวันนี้ มาดูวิธีสร้างมุกตลกของศิลปินผู้ยิ่งใหญ่คนนี้กัน

13
00:00:56,907 --> 00:00:57,904
พร้อมนะ?

14
00:01:00,077 --> 00:01:01,019
ไปกันเลย

15
00:01:08,090 --> 00:01:10,205
สิ่งแรกที่คุณควรจะรู้เกี่ยวกับ Visual comedy

16
00:01:10,205 --> 00:01:12,316
คือการที่คุณต้องเล่าเรื่องราวของคุณผ่านการกระทำ

17
00:01:12,841 --> 00:01:14,987
คีตันนั้นเป็นนักเล่าเรื่องด้วยภาพ และเค้าก็ไม่ชอบนัก

18
00:01:14,987 --> 00:01:18,293
ที่ผู้กำกับคนอื่นๆเล่าเรื่องผ่านการใช้Title card

19
00:01:18,397 --> 00:01:22,289
“ภาพยนตร์ทั่วไปใช้ถึง 240 Title...

20
00:01:22,289 --> 00:01:23,749
...นั่นก็เป็นค่าเฉลี่ยล่ะนะ”

21
00:01:23,870 --> 00:01:27,870
“240เป็นค่าเฉลี่ยเมือตอนนั้นหรือครับ”
“ใช่ ส่วนที่ผมเคยใช้นั้น มากสุดอยู่ที่56”


22
00:01:27,977 --> 00:01:31,649
เค้าหลีกเลี่ยงที่จะใช้ Title card โดยเน้นไปที่การท่าทางและการแสดงแทน

23
00:01:31,649 --> 00:01:33,602
ในฉากนี้ เราไม่รู้หรอกเค้าสองคนพูดกันถึงเรื่องอะไร

24
00:01:34,972 --> 00:01:38,078
ทุกอย่างที่คุณต้องรู้ถูกส่งผ่านมาทางโต๊ะและภาษาท่าทางของพวกเค้า

25
00:01:39,044 --> 00:01:40,815
“แต่อะไรที่คุณจะพูด...

26
00:01:40,837 --> 00:01:43,182
...คุณต้องสื่อสารถึงผู้ชมด้วยวิธีเดียว”

27
00:01:45,450 --> 00:01:49,950
“ผ่านการกระทำ”
“ถูกครับ เราตัดตัวบทบรรยายออกที่โดยทันทีเลย...

28
00:01:49,950 --> 00:01:51,733
...หากเราสามารถเล่ามันได้ผ่านทางการกระทำ”

29
00:01:51,901 --> 00:01:54,465
คีตันเชื่อว่าแต่ละท่าทางที่ทำนั้น ควรจะมีความเป็นเอกลักษณ์

30
00:01:54,881 --> 00:01:55,909
อย่าทำอะไรซ้ำๆกันถึงสองครั้ง

31
00:02:00,167 --> 00:02:01,578
ทุกๆครั้งที่ล้ม

32
00:02:02,978 --> 00:02:04,410
จะเป็นโอกาส

33
00:02:05,215 --> 00:02:06,631
ให้กับความคิดสร้างสรรค์

34
00:02:08,068 --> 00:02:10,244
แต่เมื่อคุณรู้ถึงการแสดงแล้ว ก็มาถึงปัญหาที่สอง

35
00:02:11,027 --> 00:02:12,142
จะตั้งกล้องไว้ตรงไหนดี?

36
00:02:18,279 --> 00:02:21,223
มุกที่แสดงผ่านภาพนั้นมักจะดีที่สุดเฉพาะในมุมกล้องเดียว

37
00:02:21,735 --> 00:02:23,920
หากว่าคุณเปลี่ยนมุมกล้อง...

38
00:02:24,075 --> 00:02:26,844
...คุณก็จะเปลี่ยนมุกนั้นไป แล้วมันก็อาจออกมาไม่ดีนัก

39
00:02:27,201 --> 00:02:30,391
การหามุมกล้องที่ดีที่สุด เป็นเรื่องของการทดลองและผิดพลาด

40
00:02:30,394 --> 00:02:33,425
งั้นมาดูการวางตำแหน่งกล้องสองแบบในมุกเดียวกัน

41
00:02:34,045 --> 00:02:34,916
นี่แบบที่หนึ่ง

42
00:02:42,770 --> 00:02:43,859
และนี่แบบที่สอง

43
00:02:52,206 --> 00:02:54,837
คุณจะสังเกตได้ว่ามุมกล้องแบบแรกนั้น ตัวรถยนต์ได้เนื้อที่มากกว่า

44
00:02:55,054 --> 00:02:57,022
และเราก็มองเห็นหน้าบัสเตอร์ได้ไม่ชัดนัก จนกระทั่งเมื่อเค้าหันมา

45
00:02:58,546 --> 00:03:01,303
แต่ในแบบที่สอง รถถูกวางไว้เป็นฉาก

46
00:03:01,393 --> 00:03:03,372
และเราสามารถเห็นสีหน้าเค้าได้อย่างชัดเจน

47
00:03:03,830 --> 00:03:06,850
ในช่วงเสี้ยววินาทีที่เค้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่เรารู้...

48
00:03:07,262 --> 00:03:08,700
...ออกมาดีกว่าจากในมุมนี้

49
00:03:10,178 --> 00:03:12,790
และในมุมแบบแรก การจัดวางแยกความสนใจเราไว้

50
00:03:13,232 --> 00:03:16,442
ตาเราพยายามจะมองหน้าเค้าและตัวป้ายในเวลาเดียวกัน

51
00:03:17,443 --> 00:03:18,892
แต่ในการจัดมุมมองใหม่...

52
00:03:19,274 --> 00:03:20,729
ตาเราที่มองไปที่เค้าก่อน...

53
00:03:21,496 --> 00:03:22,728
แล้วก็เป็นป้าย

54
00:03:22,728 --> 00:03:25,099
แล้วก็กลับมาที่เค้า ดีกว่าเยอะ

55
00:03:28,994 --> 00:03:30,447
ตอนนี้เรามาถึงคำถามที่สาม

56
00:03:31,445 --> 00:03:33,119
อะไรคือกฎของโลกอันแสนพิเศษนี้

57
00:03:35,547 --> 00:03:38,738
โลกของบัสเตอร์นั้นแบนราบและตกอยู่ภายใต้กฎเพียงข้อเดียว

58
00:03:43,078 --> 00:03:46,204
หากว่ากล้องไม่เห็น ตัวละครก็ไม่เห็นมันเหมือนกัน

59
00:03:47,067 --> 00:03:49,916
ในโลกของบัสเตอร์ ตัวละครถูกจำกัดโดยขอบข้างของฉาก

60
00:03:49,926 --> 00:03:52,028
และสิ่งที่มองเห็นได้จากเรา ผู้ชม

61
00:03:53,685 --> 00:03:55,875
และทำให้เค้าสร้างมุกในทางมุมมองได้

62
00:03:57,949 --> 00:03:58,733
แต่ไม่ใช่ในเชิงตรรกะ

63
00:03:59,961 --> 00:04:02,505
มุกของเค้าส่วนมากเป็นเรื่องของการเคลื่อนที่ของมนุษย์ในโลกแบนๆ

64
00:04:03,361 --> 00:04:04,778
เค้าไปได้ทั้งทางขวา...

65
00:04:05,311 --> 00:04:06,241
ทางซ้าย...

66
00:04:07,344 --> 00:04:08,280
ขึ้นบน...

67
00:04:09,023 --> 00:04:09,751
ลงล่าง...

68
00:04:11,009 --> 00:04:12,254
ไปจากกล้อง...

69
00:04:13,354 --> 00:04:14,361
หรือมาหากล้อง

70
00:04:15,011 --> 00:04:16,069
คุ้นๆมั้ยครับ

71
00:04:16,560 --> 00:04:19,574
“เธอถูกฆาตกรรม และคุณก็คิดว่าผมเป็นคนทำ”

72
00:04:21,533 --> 00:04:22,167
“เฮ้!”

73
00:04:24,473 --> 00:04:27,234
เหมือน เวส เอนเดอร์สัน บัสเตอร์ คีตัน พบมุกตลกในรูปทรงเรขาคณิต

74
00:04:31,011 --> 00:04:33,953
เค้ามักวางกล้องถอยออกมา เพื่อที่คุณจะได้เห็นรูปร่างของมุกตลก

75
00:04:34,764 --> 00:04:35,523
เป็นวงกลม

76
00:04:36,775 --> 00:04:37,665
สามเหลี่ยม

77
00:04:39,132 --> 00:04:39,925
เส้นขนาน

78
00:04:41,004 --> 00:04:43,568
และแน่นอน รูปร่างของตัวภาพยนตร์เอง สี่เหลี่ยมผืนผ้า

79
00:04:45,494 --> 00:04:49,034
ผมคิดว่าที่การแสดงแบบนี้สุดยอด เพราะมันผลักดันคนดู

80
00:04:49,034 --> 00:04:51,874
มองไปรอบๆเพื่อหาอารมณ์ขันด้วยตัวของพวกเค้าเอง

81
00:04:52,381 --> 00:04:54,342
ในฉากนี้ ลองคิดว่าตาเราจับจ้องไปที่ไหน

82
00:04:58,816 --> 00:05:00,171
ตอนนี้เค้าไปไหนแล้ว?

83
00:05:02,171 --> 00:05:04,142
มุกแบบนี้บางมุกอาศัยการตัดสลับฉาก

84
00:05:04,142 --> 00:05:05,852
และออกแบบให้มันออกมาเหมือนมายากล

85
00:05:11,930 --> 00:05:13,660
และเหมือนมายากลดีๆทั่วไป

86
00:05:13,660 --> 00:05:16,010
ที่สนุกคือการที่เดาว่ามันทำได้ออกมาอย่างไร

87
00:05:19,076 --> 00:05:22,861
คีตันตั้งชื่อมุกเหล่านี้ เค้าเรียกมันว่า’มุกที่เป็นไปไม่ได้’

88
00:05:25,693 --> 00:05:27,818
พวกมันบางตัวเป็นที่สุดของการสร้างสรรค์และมุกเหนือจริงของเค้า

89
00:05:30,010 --> 00:05:32,101
แต่ฐานะของนักเล่าเรื่อง เค้าพบว่าพวกมันนั้นขี้โกงเล็กๆ

90
00:05:32,101 --> 00:05:33,363
เพราะมันแหกกฎของโลกนี้

91
00:05:34,505 --> 00:05:38,797
“เราต้องหยุดทำ’มุกที่เป็นไปไม่ได้’นี้ ที่เราเรียกว่ามุกการ์ตูน"

92
00:05:39,604 --> 00:05:42,388
"เราเสียมันไปตอนที่เราทำภาพยนตร์สมจริงขึ้นมา"

93
00:05:43,638 --> 00:05:47,555
"มันต้องเชื่อถือได้ ไม่งั้นเรื่องของคุณก็จะไม่มั่นคง”

94
00:05:48,152 --> 00:05:50,954
ดังนี้เค้าจึงแทนที่โดยการเน้นไปที่มุกที่เค้าเรียกว่า’มุกธรรมชาติ’

95
00:05:52,118 --> 00:05:55,323
มุกที่ออกมาตามธรรมชาติของตัวละครและสถานการณ์

96
00:05:56,196 --> 00:05:57,727
ดูสิ่งที่เค้าที่กับประตู

97
00:06:03,901 --> 00:06:05,887
คีตันบอกว่าเพื่อVisual comedyนั้น...

98
00:06:06,061 --> 00:06:07,858
คุณต้องทำตัวเองให้พร้อมสำหรับการด้นสด

99
00:06:08,590 --> 00:06:12,065
“ทำอย่างตั้งใจวางแผนไว้แล้วเท่าไหร่ ทำแบบที่ออกมาเองเท่าไหร่ครับ?"

100
00:06:12,073 --> 00:06:13,430
"ด้นสดไปแค่ไหนกัน”

101
00:06:14,236 --> 00:06:16,024
“ถ้าตามกฏก็50เปอร์เซนต์...

102
00:06:18,278 --> 00:06:20,462
...คุณมีอยู่ในใจอยู่แล้วในช่วงก่อนถ่ายทำ...

103
00:06:20,462 --> 00:06:23,272
...แล้วที่เหลือก็พัฒนาไปในตอนที่แสดงอยู่”

104
00:06:24,017 --> 00:06:25,827
บางครั้งที่เค้าเจอมุกที่เค้าชอบมากๆ

105
00:06:26,338 --> 00:06:28,207
จนเค้านำกลับมาใช้อีกในภายหลัง

106
00:06:29,923 --> 00:06:33,369
แต่ในบางครั้ง มุกที่เค้าตั้งใจจะทำกลับไม่สำเร็จ

107
00:06:34,004 --> 00:06:35,264
เค้าก็ตัดมันออกไป...

108
00:06:35,725 --> 00:06:38,825
“...เพราะว่ามันใช้ไม่ได้และทำออกมาไม่ดี

109
00:06:38,825 --> 00:06:40,745
แล้วอุบัติเหตุก็เกิดขึ้น”

110
00:06:42,029 --> 00:06:43,712
เค้าควรจะต้องกระโดดไปให้ถึง

111
00:06:43,842 --> 00:06:45,216
แต่เมื่อเค้าพลาด...

112
00:06:45,216 --> 00:06:48,126
เค้าตัดสินใจที่จะเก็บที่พลาดไว้และนำไปต่อยอด

113
00:06:49,223 --> 00:06:52,233
“คุณมักไม่ค่อยได้ฉากดีๆแบบนี้ในรอบที่สอง

114
00:06:52,542 --> 00:06:54,044
คุณมักจะได้จะแค่ในครั้งแรกที่ทำ”

115
00:06:54,562 --> 00:06:55,943
“บางทีนี่อาจจะเป็นเหตุผล....

116
00:06:55,943 --> 00:06:58,673
ที่มีเสียงหัวเราะมากขึ้นจากโรงในคืนอื่นๆ

117
00:06:58,673 --> 00:07:00,572
คือหนุ่มๆสาวๆวัยรุ่นกับผมรู้สึกเหมือนกันว่า...

118
00:07:00,572 --> 00:07:02,959
...สิ่งที่กำลังรับชมอยู่กำลังเกิดขึ้นในตอนนั้นจริงๆ

119
00:07:05,189 --> 00:07:06,712
มันเกิดขึ้นเพียงครั้งเดียว...

120
00:07:06,715 --> 00:07:08,772
...ไม่มีเตรียมไว้ก่อนหรือถ่ายซ้ำๆ”

121
00:07:09,388 --> 00:07:11,497
และนั่นนำเรามาอยู่ที่สิ่งสุดท้ายของบัสเตอร์ คีตัน

122
00:07:11,497 --> 00:07:13,163
และกฎอันโด่งดังของเค้า

123
00:07:16,681 --> 00:07:17,462
อย่าเสแสร้งเพื่อมุก

124
00:07:18,572 --> 00:07:20,764
สำหรับคีตัน มีวิธีเดียวที่จะทำให้คนดูเชื่อ...

125
00:07:20,764 --> 00:07:22,814
ว่าที่พวกเค้าเห็นนั้นเป็นของจริง...

126
00:07:23,278 --> 00:07:24,688
คือเค้าต้องลงมือทำจริงๆ...

127
00:07:27,456 --> 00:07:28,893
...โดยไม่มีการคัต

128
00:07:29,572 --> 00:07:31,825
เค้าเคร่งกับมันมาก อย่างที่เค้าเคยพูดไว้ครั้งนึงว่า...

129
00:07:32,142 --> 00:07:33,857
“เลือกเอาว่า เราจะถ่ายให้ได้ในครั้งเดียว...

130
00:07:38,099 --> 00:07:39,720
...หรือไม่เราก็โยนมุกนี้ทิ้งไป”

131
00:07:40,347 --> 00:07:42,895
และนี่คือเหตุผลที่ทำให้เค้ายังเป็นบุคคลสำคัญแม้จะผ่านมาเกือบ100ปีแล้วก็ตาม

132
00:07:43,714 --> 00:07:46,057
ไม่ใช่แค่ทักษะของเค้า แต่รวมไปถึงความซื่อตรงนี้ด้วย

133
00:07:46,984 --> 00:07:47,841
นี่แหละคือเค้าจริงๆ

134
00:07:50,215 --> 00:07:52,821
แม้จะพัฒนาเทคโนโลยีแค่ไหนก็เลียนแบบไม่ได้

135
00:07:53,577 --> 00:07:56,471
แม้กระทั่งตอนนี้ เราก็ยังตื่นตากันการที่ผู้กำกับได้ลงมือทำออกมาเป็นของจริง

136
00:07:57,607 --> 00:07:59,913
แต่ผมคิดว่าเค้าทำได้ดีกว่า ใน95ปีก่อน

137
00:08:00,933 --> 00:08:02,208
ดังนั้นไม่ว่าจะกี่ครั้ง...

138
00:08:02,208 --> 00:08:04,508
ที่คุณได้เห็นใครทำงานออกมาคารวะเค้า...

139
00:08:16,923 --> 00:08:18,677
ก็ไม่มีอะไรที่ชนะของจริง