[Jenny Holzer: Το επίπονο της συγγραφής]

Δεν έχω ιδέα αν θα συγγράψω ξανά.

Ένας λόγος που το εγκατέλειψα ήταν η τάση
να γράφω για τα πιο αποτρόπαια θέματα.

Άρα, δεν πρόκειται μόνο για τη δυσκολία
της σωστής έκφρασης...

...είναι η επίπονη τριβή με το υλικό 
για όσο χρόνο απαιτείται ως την περάτωση.

Απαιτείται συναισθηματική εμπλοκή 
όταν γράφει κανείς για αυτά τα θέματα...

...άρα, σίγουρα, είναι εξουθενωτικό,
κατά καιρούς.

Είναι επίπονο να διερευνά κανείς 
τι συνέβη

και τι μπορεί ακόμη να συμβαίνει
σε διάφορους κρατούμενους·

Όμως, δεν μεμψιμοιρώ.

Θα ήταν πολύ πιο σκληρό
να ήμουν μεταξύ των κρατουμένων.

Θα αποφύγω εντελώς τον όρο «αξίες».

Φοβάμαι να αναφερθώ σε «αξίες»
στις μέρες μας.

Κατά κανόνα, κάθε επίκληση αξιών

εξυπηρετεί την απαξίωση ή ίσως 
και τη στέρηση της ελευθερίας ενός ατόμου.

Ωστόσο, θα ήθελα να μην υπάρχει
τόσος φόβος και τόση βαναυσότητα...

...Θα επιμείνω σε αυτό...

...και θα ήθελα επίσης να πιστεύω 
ότι έχω κάποια στοιχειώδη ενσυναίσθηση.

Βρίσκομαι στον αντίποδα
του θεατρικού ανθρώπου...

...διότι δεν θα μπορούσα ποτέ
να βρίσκομαι επί σκηνής.

Το έργο μου ίσως προσιδιάζει στο θέατρο, 
εφόσον προσβλέπω στην ύπαρξη κοινού.

Υπάρχει λόγος για τον οποίον 
διατηρώ την ανωνυμία μου στο έργο μου.

Θέλω να μένω απολύτως 
εκτός οπτικού και ακουστικού πεδίου.