Ik ben een culturele omnivoor,
iemand wiens dagelijkse woon-werkverkeer
mogelijk wordt door het verlengstuk "iPod",
een iPod met Wagner en Mozart,
popdiva Christina Aguilera,
countryzanger Josh Turner
gangstarapper Kirk Franklin,
concerten, symfonieën en nog veel meer.
Ik ben een vraatzuchtige lezer,
een lezer die zich bezighoudt met Ian McEwan tot Stephanie Meyer.
Ik heb de "Twilight"-tetralogie gelezen.
En ik leef voor mijn thuistheater,
een thuistheater waar ik dvd's verslind, video-on-demand
en natuurlijk een hoop tv.
Voor mij "Law and Order: SVU",
Tina Fey en "30 Rock"
en "Judge Judy" -- "De mensen zijn echt, de zaken ook,
de uitspraken zijn definitief."
Nu, ik ben ervan overtuigd dat velen van jullie
waarschijnlijk mijn passies delen,
vooral mijn passie voor "Judge Judy",
en je zou iedereen aanvallen
die haar ons zou willen ontnemen
maar jullie delen misschien minder de centrale passie van mijn leven,
een passie voor de live professionele podiumkunsten,
podiumkunsten die het orkestrepertoire vertegenwoordigen, ja,
maar ook jazz, moderne dans, opera,
theater en nog veel meer.
Eerlijk gezegd,
velen van ons in de sector maken zich zorgen
dat hij wordt bedreigd en mogelijk ontmanteld
door de technologie.
Initieel waren we blij met het internet:
het was het fantastische nieuwe marketingapparaat
dat al onze problemen zou oplossen.
Nu beseffen we dat het internet
daar te goed in is.
Afhankelijk van wie je leest, concurreert een kunstorganisatie,
of een kunstenaar die de aandacht wil trekken
van een potentiële ticketkoper,
nu met de tussen de
drie en vijfduizend
verschillende marketingboodschappen
die een doorsnee burger elke dag ziet.
We weten nu in feite
dat de technologie onze grootste concurrent is in de strijd om vrije tijd.
Vijf jaar geleden
besteedden Gen-X'ers 20,7 uur online en voor de tv,
vooral voor de tv.
Gen-Y'ers besteedden nog meer uren,
23,8 uur, het meeste online.
Een typische
beginnende universiteitsstudent
arriveert daar
met een ervaring van
20.000 uur online
en daarnaast ook nog eens 10.000 uur
videogames-ervaring.
Een veeg teken dat in onze
culturele context
videospelletjes meer verkopen
dan muziek en film samen.
Bovendien zijn we bang dat technologie
onze aannames over cultuurconsumptie heeft veranderd.
Dankzij het internet
geloven we dat we alles kunnen krijgen wanneer we het ook willen,
geleverd aan onze voordeur.
We kunnen winkelen om drie in de ochtend of acht uur 's avonds
om op maat gemaakte jeans te bestellen.
Dit zijn verwachtingen inzake personalisatie
en maatwerk
waaraan de podiumkunsten
waar rekening moet worden gehouden met openingstijden, plaatsen,
ongemakken van bereikbaarheid, parkeren en dergelijke,
simpel weg niet kunnen beantwoorden.
En we beseffen allemaal goed
wat dat gaat betekenen in de toekomst
wanneer we iemand vragen om honderd dollar te betalen
voor een symfonie, opera of balletkaartje,
wanneer de cultuurconsument gewend is om te downloaden van het internet,
24 uur per dag,
voor 99 cent per liedje, of gratis.
Dit zijn enorme vragen
voor degenen onder ons die werken op dit terrein.
Maar hoe bijzonder ze ook aanvoelen voor ons,
we weten dat we niet alleen zijn.
Ieder van ons is bezig
met een seismische, fundamentele
herschikking van cultuur en communicatie,
een herschikking die vreselijk huishoudt
in de industrie van kranten, tijdschriften,
het boek en de uitgeverij enzovoort.
De podiumkunsten zijn opgezadeld met verouderde vakbondsovereenkomsten
die een rem en verbod instellen op
mechanische reproductie en streaming,
opgesloten in grote fabrieken
die werden ontworpen tot verstening van
de ideale relatie
tussen artiest en publiek,
die geschikt zijn voor de 19e eeuw
en opgesloten zijn in een businessmodel dat afhangt van hoge ticketinkomsten,
waar we exorbitante prijzen aanrekenen.
Velen van ons beven in de nasleep van de ineenstorting van Tower Records
en vragen zich af: "Zijn wij de volgende?"
Iedereen met wie ik praat binnen de podiumkunsten
is het eens met de woorden van Adrienne Rich,
die in "Dreams of a Common Language", schreef:
"We zijn in een land dat geen
taal, geen wetten heeft.
Wat we samen doen, is puur verzinsel.
De kaarten die ze ons hebben gegeven,
zijn jaren achter."
En voor degenen onder u die houden van kunst,
bent u niet blij dat u mij heeft uitgenodigd om uw dag op te fleuren?
(Gelach)
(Applaus)
Liever dan te zeggen dat we op de rand van onze eigen vernietiging staan,
verkies ik te geloven dat we fundamenteel aan het hervormen zijn,
een reformatie, zoals de religieuze Reformatie
van de 16e eeuw.
De kunstreformatie wordt, net als de religieuze Reformatie,
deels aangespoord door de technologie,
met, inderdaad, de drukpers aan de leiding van de aanval
op de religieuze Reformatie.
Beide hervormingen waren gebaseerd op lastige discussie,
interne zelftwijfel
en massale herschikking van verouderde businessmodellen.
In de grond stellen beide reformaties volgens mij
dezelfde vragen
wie heeft het recht om dit uit te oefenen?
Hoe hebben zij het recht om te uit oefenen?
En inderdaad, hebben we iemand nodig
die voor ons kan bemiddelen
om een ervaring met het spirituele goddelijke te hebben?
Chris Anderson, iemand jullie volgens mij allemaal kennen,
hoofdredacteur van Wired magazine en auteur van "The Long Tail"
was echt de eerste die, voor mij, de nagel op de kop sloeg.
Hij schreef een lange tijd geleden:
met dank aan de uitvinding van het internet,
en webtechnologie,
minicamera's en veel meer,
zijn de middelen van de artistieke productie
gedemocratiseerd
voor het eerst in de menselijke geschiedenis.
Als een van jullie in de jaren '30 een film wilde maken,
dan moest je werken voor Warner Bros. of RKO
want wie kan er zich een filmset veroorloven
en licht- en montage-apparatuur,
filmmuziek en nog meer?
Wie hier aanwezig kent er vandaag niet een 14- jarige
die hard aan het werk is aan haar 2e, 3e of 4e film
(Gelach)
Ook de vormen van artistieke distributie
zijn voor het eerst in de menselijke geschiedenis gedemocratiseerd .
Nogmaals, in de jaren '30 deden Warner Bros, RKO dat voor jou.
Kijk nu op YouTube of Facebook;
daar heb je een wereldwijde distributie
zonder dat je er je slaapkamer voor hoeft te verlaten.
Deze dubbele impact is de aanleiding
voor een enorme herdefiniëring van de culturele markt,
een tijd waarin iedereen een potentiële auteur kan worden.
Eerlijk gezegd, wat we nu zien in deze omgeving
is een enorme tijd,
waarin alles aan het veranderen is,
ook als we kijken naar de tijd waarin de publieksaantallen kelderen.
Maar het aantal deelnemers aan de kunsten,
mensen die poëzie schrijven, die liedjes zingen,
die optreden in kerkkoren,
explodeert buiten onze wildste verbeeldingen.
Deze groep noemen anderen ook wel de "pro-ams"
amateur-kunstenaars die werk doen op een professioneel niveau.
Je ziet ze op YouTube, in danswedstrijden,
filmfestivals en meer.
Ze zorgen voor een radicale uitbreiding
van onze opvattingen over de mogelijkheden van een esthetische woordenschat,
terwijl ze uitdagend en ondermijnend zijn
voor de culturele autonomie van onze traditionele instellingen.
Uiteindelijk leven we in een wereld
die wordt gedefinieerd, niet door de consumptie,
maar door participatie.
Maar ik wil duidelijk zijn.
Net zoals de religieuze Reformatie niet het einde was
van de formele kerk of het priesterschap,
geloof ik dat onze artistieke instellingen
blijvend van belang zijn.
Ze hebben op dit moment de beste kansen
voor kunstenaars om economisch waardig te leven,
niet in weelde, in waardigheid.
En ze zijn de plaatsen waar kunstenaars
die het verdienen en willen werken met een bepaalde omvang van middelen
een thuis vinden.
Maar om ze te zien als synoniem
met het geheel van de kunstengemeenschap
is verreweg te kortzichtig.
Terwijl we neigden naar polarisering
tussen amateur en professional,
is de meest spannende ontwikkeling
van de laatste 5 tot 10 jaar
de opkomst
van de professionele hybride kunstenaar,
de professionele artiest
die werkt, niet primair in de concertzaal of op het podium,
maar vooral rondom
vrouwenrechten, mensenrechten,
de opwarming van de aarde, AIDS-hulp voor een grotere groep,
niet uit economische noodzaak,
maar uit een diepe, organische overtuiging
dat het werk dat zij, of hij geroepen is te doen
niet kan worden bereikt in de traditionele
hermetische kunstenomgeving.
Vandaag word de danswereld niet uitsluitend bepaald
door het Royal Winnipeg Ballet of het Nationaal Ballet van Canada,
maar door Liz Lerman's Dance Exchange,
een multi-generatie, professioneel dansgezelschap,
waarvan de dansers variëren in leeftijd van 18 tot 82,
en die werken met genoomwetenschappers
om gestalte te geven aan de DNA-streng,
en met nucleaire fysici bij CERN.
De professionele theatergemeenschap van vandaag
is niet alleen bepaald door de Shaw en Stratford Festivals,
maar ook door het Cornerstone Theater van Los Angeles,
een collectief van kunstenaars die, na 9 / 11,
10 verschillende religieuze gemeenschappen bijeenbrachten -
de Bahia, de katholieke,
de moslims, de joodse,
zelfs de Native American
en de homo- en lesbische geloofsgemeenschappen,
om hen te helpen hun eigen individuele stuk te spelen
en één enorm stuk,
waar ze de verschillen in hun geloof verkenden,
en gemeenschappelijkheid vonden
als een belangrijke eerste stap
in de richting van genezing over de gemeenschappen heen.
Artiesten van vandaag, zoals Rhodessa Jones,
werken in gevangenissen voor vrouwen
om vrouwelijke gevangenen de pijn van gevangenschap te laten verwoorden,
terwijl de toneelschrijvers en regisseurs werken met jonge bendes
om alternatieve kanalen te vinden voor geweld
en nog veel meer.
En inderdaad, in plaats te worden van vernietigd,
hebben de podiumkunsten een plaats op de rand van een tijd
waarin we meer van belang zijn
dan ooit tevoren.
Weet je, we hebben lange tijd gezegd
dat we cruciaal zijn voor economische gezondheid van de gemeenschap in uw stad.
Zeker weten.
Hopelijk weet je dat elke dollar besteed aan een podiumkunstenkaartje
5 tot 7 dollar genereert voor de lokale economie,
dollars die worden uitgegeven aan restaurants en parkeren,
in de stoffenwinkels waar we stof kopen voor kostuums,
bij de pianostemmer die alle instrumenten stemt, etc.
Kunst gaat steeds belangrijker worden voor de economie
naarmate we verdergaan,
met name in industrieën die we ons nog niet kunnen voorstellen,
net zoals ze centraal waren voor iPod
en de videospellenindustrie,
die weinig of geen van ons,
zagen aankomen 10 tot 15 jaar geleden.
Zakelijk leiderschap zal meer en meer afhankelijk worden
van emotionele intelligentie
het vermogen om diep te luisteren,
om empathisch te zijn,
om verandering te verwoorden, om anderen te motiveren -
precies de vaardigeden
die kunst ontwikkelt bij elke ontmoeting.
Vooral nu,
nu we allen geconfronteerd worden
de drogreden van een loutere marktgerichtheid,
zonder inbreng van het sociale geweten,
moeten we de kracht van de kunst aangrijpen en er blij om zijn,
om vorm te geven aan onze individuele en nationale identiteit,
en vooral aan de identiteit van de jongeren,
die al te vaak worden blootgesteld aan een bombardement van sensatie,
in plaats van aan uitgebalanceerde ervaring.
Uiteindelijk, vooral nu, in deze wereld,
waarin we leven in de context van
regressieve en lastige immigratiewetten,
in reality-tv die gedijt op vernedering,
en in een context van analyse,
waarin wat we het vaakst horen,
dag in, dag uit in de Verenigde Staten,
in elk station, elke busstation, elk vliegveld is:
"Dames en heren,
gelieve melding te maken van elk verdacht
of verdachte personen
aan de autoriteiten in je buurt. "
Als we op al deze manieren worden aangemoedigd
om onze medemens te bekijken met vijandigheid
en angst en minachting en achterdocht.
Kunst, wat ze ook doet, wanneer ze ons bijeenroept,
nodigt ons uit om te kijken naar onze medemens
met vrijgevigheid en nieuwsgierigheid.
God weet dat we meer dan ooit in de geschiedenis
nood hebben aan deze vaardigheid
vandaag.
Weet je, we zijn met elkaar verbonden,
niet door technologie, entertainment en design,
maar door een gemeenschappelijke zaak.
We werken om een gezonde, levendige maatschappij te bevorderen,
om menselijk lijden te verlichten,
om een attentere,
inhoudelijke, empathische wereldorde te bevorderen.
Ik groet u allen als activisten in die zoektocht
en dring er bij u op aan kunst te omarmen en koesteren in uw werk,
wat uw doel ook mag zijn.
Ik beloof je dat de hand van de Doris Duke Charitable Foundation
is uitgestrekt in vriendschap voor nu en de komende jaren.
En ik dank u voor uw vriendelijkheid en uw geduld bij het luisteren naar mij vanmiddag.
Dank u, en veel geluk.