Agar hayotingiz kitob,

siz esa uning muallifi bo’lganda,

hikoyangizga nimalar yozishni istardingiz?

Mening hayotimni butunlayga o’zgartirib 
yuborgan savol aynan shunday edi.

Jazirama Las Vegas sahrosida 
voyaga yetar ekanman,

mening birdan bir istagim erkinlik edi.

Dunyo bo’ylab sayohat qilishni,

qorli go’shada yashashni xayol suradim

va barcha aytgan hikoyalarim

tasavvurimda namoyon bo’lardi.

19 yoshimda,

kollejni tamomlaganimdan bir kun o’tib

qorli o’lkaga ko’chib bordim

va massaj terapevtlik kasbini egalladim.

Bu ish uchun menga qo’llarim

va yonimdagi massaj stoli 
yetarli edi, xolos.

Va har qanday ishni eplay olardim.

Umrimda ilk bor

o’zimni erkin, mustaqil

va hayotim o’z qo’limda 
ekanligini his qildim.

Bu hayotim butunlay o’zgarib 
ketgunicha davom etdi.

Bir kuni shamolladim deb o’ylab,

uyga erta bordim

va 24 soat o’tar-o’tmasdan

men kasalxonada

kislorod balloniga muhtoj,

yashab ketish ehtimolligi ikki foizdan 
kamroq bemorga aylandim.

Koma holatida yotganimdan

bir necha kunlardan so’nggina 
shifokor menga

emlash orqali himoyalanish mumkin bo’lgan

qon infeksiyasi,

bakteriyal meningit tashxisini qo’yishdi.

Keyingi ikki yarim oy davomida men

talog’imdan, buyraklarimdan,

chap qulog’im eshitish qobiliyatidan va

tizzamdan pastki ikkala oyoqlarimdan
ajraldim. Ota-onam meni

kasalxonadan nogironlik aravachasida 
sudrab olib chiqarkan,

o’zimni xuddi qiyqim matolardan 
qayta tikilgan

qo’g’irchoq kabi his qildim.

Bir necha haftadan so’ng

yangi oyoqlarimni ilk bora ko’rmagunimcha,

eng yomoni yakun topdi deb o’ylagandim.

Boldir qismi beso’naqay metallar,

to’piq suyagi uchun boltlangan 
trubalardan tashkil topgan

va xuddi tomirlarga o’xshab

oyoq barmog’idan to to’piq suyagigacha 
cho’zilgan rezina yo’lli

sariq rangli rezina oyoq.

Bu yog’iga nimani kutishni bilmasdim,

biroq buni kutmagandim.

Yonimda onam

va yuzimizdan quyulib borayotgan 
yosh tomchilari bilan

bu besonaqay oyoqlarni mahkam bog’lab,

o’rnimdan turdim.

Ular shunchalar og’riqli va bir yerga 
qattiq mixlab qo’yuvchi ediki,

endi bu oyoqlarda

qanday qilib dunyoni sayohat qila olaman,

qanday qilib men doim

istagan sarguzashtlar va hikoyalarga to’la

hayotda yashay olishim mumkin?

Va qanday qilib snoubord bilan 
yana shug’ullana

olaman, degan savollar mening 
yagona o’ylovim edi.

O’sha kuni uyga kirib, yotog’imga 
sudralib bordim

va keyingi bir necha oylar

hayotim shu zaylda:

hushsiz, voqelikdan qochib,

yonimda yotgan oyoqlarim bilan kechdi.

Men tamoman jismoniy va 
hissiy tanazzulda edim.

Ammo hayotda oldinga siljish uchun

men eski Emini tark etishim

va yangisini boricha qabul qilishni 
o'rganishim kerakligini bilardim.

Ana shunda bundan buyon

besh fut baland bo’lishim shart 
emasligini anglab yetdim.

O’zim istagancha baland 
bo’yli bo’la olaman!

(Kulgu) (Qarsaklar)
Yoki kim bilan uchrashuvga

chiqishimga qarab
istaganimcha past bo’yli bo’lishim mumkin.

(Kulgu)

Va snoubord bilan yana 
shug’ullanadigan bo’lsam

oyoqlarim muzlab qolmaydi.

(Kulgu)

O’ylashimcha, bulardan eng zo’ri

chegirmadagi barcha poyabzallarni

oyog’im o’lchoviga moslab 
olishim mumkin. (Kulgu)

Shunday qildim!

Buning foydali jihatlari bor edi.

Ana shu daqiqada o’zimga

hayotimdagi eng muhim savolni berdim:

Agar hayotim kitob,

men esa uning muallifi bo’lganimda,

hikoyam qanday bo’lishini istardim?

Va men xayol sura boshladim.

Men xuddi kichkina qizaloq 
kabi xayol surdim

o’zimni ohista qadamlar bilan

yurayotganimni, sayohatim davomida

boshqa insonlarga yordam
berayotganimni va yana

snoubord bilan shug’ullanayotganimni 
tasavvur qildim.

O’zimni shunchaki endi
yoqqan qorli tog’dan

tushib kelishimni tasavvur qilibgina

qolmadim.
Uni chindan his qildim.

Yuzimga urilayotgan shamolni

va shoshib urayotgan yuragimni

xuddi ayni o’sha daqiqada yuz 
berayotgandek chindan his qildim.

Hayotimning yangi bobi ana 
o’shanda boshlandi.

To’rt oy o’tib, garchi natijalar

ayni kutilgandek bo’lmasa 
ham snoubordga qaytdim:

Tizzalarim va to’piq suyaklarim egilmasdi

va bir gal yiqilib tushdim-u, oyoqlarim 
snoubordimda qolib ketdi,

o’shanda tog’ chang’isi 
trassalaridagi barcha

chang’ichilarni daxshatga solgan edim.

(Kulgu) --

Men pastga uchib tushdim-u,

tog’ tepasidan bir yerga jilmagandim.

Boshqalar kabi men ham

daxshatga tushdim, o’zimga bo’lgan 
ishonchni yo’qotdim,

Biroq agar o’zimga mos juft 
oyoqlarni topa olsam,

bu yana qo’limdan kelishini bilardim.

Ana o'shanda bizning chegaralarimiz 
va qiyinchiliklarimiz

faqatgina ikki narsani taqdim etishi 
mumkinligini bilib oldim:

biri yo’limizdan to’xtatadi

yoki boshqa biri bizni 
ijodkorlikka chorlaydi.

Men buni bir yil tadqiq etib, 
hanuz qanday oyoqlar

menga kerakligi, menga nafi

teguvchi biror bir resursni topa olmadim.

Shu sababdan ularni o’zim yaratishga
qaror qildim. Oyoq tayyorlovchi

usta va men birgalikda tasodiy 
qismlarni birlashtirdik

va snoubord uchun mos juft 
oyoqlar yaratdik.

Ko’rib turganingizdek,

ular zanglagan boltlar, rezina, 
yog’och va izolenta.

Va yana, oyoq barmoqlarimdagi bo’yoqni 
o’zgartira olaman.

Mana shu oyoqlar

va 21 yoshda men olgan eng zo’r sovg’a

dadam bergan yangi buyrak

yana bir bor orzularim ortidan
borishimga imkon berdi.

Snoubord bilan shug’ullana boshladim,

ishimga qaytdim, so’ngra o’qishlarimni
davom ettira boshladim.

2005-yilda esa jismoniy rivojlanishda
nuqsonlari bo’lgan yoshlar va kattalarni

harakatli sport bilan 
shug’ullanishlari uchun

notijorat tashkilot tashkil etlishida 
hamkorlik qildim.

U orqali Janubiy Afrikaga borish 
imkoniyatiga ega bo’lib,

maktabga borishlari uchun minglab 
bolalarning oyoqlariga

poyabzal kiydirishga yordamlashdim.

Va o’tgan fevral oyida

ikki karra Jahon Kubogining 
medallarini qo’lga kiritdim.

(Qarsaklar) --

Bu meni

dunyodagi eng qayishuvchan snouborder ayol

darajasiga ko'tardi.

Bundan o’n bir yil ilgari oyoqlarimdan 
ajralib qolganimda,

nimaga umid qilishni bilmasdim.

Biroq bugun mendan
vaziyatingizni

o’zgartirarmidingiz deb so’rasangiz,

men yo’q deb javob berardim.

Chunki oyoqlarim meni cheklab qo’ymadi,

aksincha ular imkoniyatlarim 
doirasini kengaytirdi.

Ular meni o’z tasavvurimga tayanishga

va imkoniyatlarimga ishonishga majburladi.

Va shu sababdan

tasavvurlarimiz chegaralarni 
yengib o'tishda

ko’makchi bo’la olishiga ishonaman,

chunki tafakkurimizda biz har qanday 
ishni qila olamiz

va har qanday narsa qo’limizdan keladi.

Ana shu orzularga ishonish

va o’z qo’rquvlarimizga yuzma-yuz 
kelish hayotimizni

imkoniyatlar doiramizdan 
tashqaridagi kenglikda

yashashga imkon beradi.

Bugungi kun chegarasiz innovatsiyalar
maydoni bo’lishiga qaramasdan,

shuni aytishim mumkinki,

shaxsiy hayotimdagi innovatsiyalarga

menda mavjud chegaralar tufayli erishdim.

Chegara bu haqiqiy yakun degani,

biroq ayni shu yer tasavvur

va hikoyaning muqaddimasi 
ekanligini bilib oldim.

Shunday qilib bugun sizga mulohaza 
uchun taqdim etilgan fikr

shundan iborat. Ehtimol, qiyinchiliklar-
imiz va cheklangan imkoniyatlarimizga

salbiy va yomon narsa 
sifatida qarash o’rniga

ularni bizga berilgan tuhfa,

tasavvurimizni uyg’otishimizda 
qo’l keluvchi bebaho sovg’a

ko'zlangan manzildan uzoqroqqa yetishga 
ko’makchi deb qabul qilishimiz mumkin.

Bu chegaralarni buzib o'tish emas,

balki uni siljitishdir

va u bizni qanday ajoyibotlarga yetaklashi

mumkinligiga guvoh bo’lish demakdir.

Rahmat.