WEBVTT

00:00:08.380 --> 00:00:09.561
ขอบคุณครับ

00:00:16.270 --> 00:00:21.200
กาลครั้งหนึ่ง มีพระราชาในอินเดีย
วันคล้ายประสูติได้มีพระราชโองการออกไป

00:00:21.200 --> 00:00:24.200
ให้เสนาบดีทั้งหมดนำของขวัญ
ที่เหมาะสมสำหรับพระองค์มาถวาย

00:00:24.400 --> 00:00:28.370
บ้างก็นำผ้าไหมเนื้อดีมา
บ้างก็นำดาบกล้ามาให้

00:00:28.370 --> 00:00:29.490
บ้างก็เอาทองคำมา

00:00:29.490 --> 00:00:32.659
ที่ปลายสุดของแถว ชายชราร่างเล็ก
เต็มไปด้วยริ้วรอยคนหนึ่งเดินเข้ามา

00:00:32.659 --> 00:00:36.630
ผู้ที่ย่ำเดินทางขึ้นมาจากหมู่บ้านของเขา
การเดินทางที่กินเวลาหลายวันทางทะเล

00:00:36.630 --> 00:00:41.150
และขณะที่เขาเดินขึ้นมา เจ้าชายทรงถามว่า
"เจ้านำของขวัญอะไรมาถวายแด่พระราชา"

00:00:41.457 --> 00:00:44.750
ชายชราผู้นั้นค่อยๆ ผายมือออกช้าๆ
เพื่อเผยให้เห็น

00:00:44.750 --> 00:00:49.600
เปลือกหอยชิ้นหนึ่งที่งดงามมาก พรั่งพร้อม
ด้วยวงเกลียวสีม่วง เหลือง แดง และสีฟ้า

00:00:50.160 --> 00:00:51.380
และเจ้าชายทรงตรัสว่า

00:00:51.460 --> 00:00:54.400
"นั่นไม่ใช่ของขวัญของพระราชา!
เป็นของขวัญอะไรกันแน่"

00:00:54.600 --> 00:00:57.400
ชายชราค่อยๆ ช้อนสายตาขึ้น
มองพระองค์แล้วพูด

00:00:57.590 --> 00:01:00.750
"การเดินทางมาแต่ไกล...
ส่วนหนึ่งของของขวัญ"

00:01:01.060 --> 00:01:02.560
(เสียงหัวเราะ)

00:01:02.900 --> 00:01:05.970
ในอีกไม่กี่นาทีนี้
ผมจะให้ของขวัญคุณชิ้นหนึ่ง

00:01:05.970 --> 00:01:08.270
ของขวัญที่ผมเชื่อว่า
คุ้มค่าแก่การเผยแพร่

00:01:08.290 --> 00:01:10.050
แต่ก่อนที่ผมจะมอบให้
ขอให้ผมได้พาคุณไป

00:01:10.050 --> 00:01:11.960
ในการเดินทางยาวนานของผม

00:01:12.160 --> 00:01:13.740
เช่นเดียวกับพวกคุณทั้งหลาย

00:01:13.740 --> 00:01:15.320
ผมเริ่มต้นชีวิตจากเด็กตัวเล็กๆ

00:01:15.320 --> 00:01:17.460
จะมีคุณสักกี่คนที่เกิด
มาก็เป็นเด็กน้อยเลย

00:01:17.460 --> 00:01:18.510
เกิดมาก็เป็นวัยรุ่นแล้ว?

00:01:18.740 --> 00:01:20.500
ประมาณครึ่งหนึ่งของพวกคุณ..ก็ได้..

00:01:20.570 --> 00:01:21.590
(เสียงหัวเราะ)

00:01:21.820 --> 00:01:24.910
แล้วพวกคุณที่เหลือล่ะ?
เกิดมาก็โตเต็มที่เลยเหรอ!?

00:01:25.060 --> 00:01:27.640
แหม ผมอยากจะพบแม่คุณจัง!

00:01:27.820 --> 00:01:29.460
มาพูดเรื่องเป็นไปไม่ได้กัน!

00:01:30.560 --> 00:01:34.740
ตอนที่ยังเล็ก ผมมักจะหลงใหล
การทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้

00:01:35.620 --> 00:01:38.880
วันนี้เป็นวันที่ผมรอคอยมานานหลายปี

00:01:38.880 --> 00:01:41.000
เพราะวันนี้เป็นวันที่ผมกำลังจะพยายาม

00:01:41.020 --> 00:01:43.620
ทำในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้
ต่อสายตาพวกคุณทุกคน

00:01:43.620 --> 00:01:45.460
ณ ที่ TEDxMaastricht แห่งนี้

00:01:45.800 --> 00:01:48.160
ผมจะเริ่มแล้วนะครับ

00:01:48.760 --> 00:01:50.880
โดยการเฉลยตอนจบ :

00:01:51.220 --> 00:01:52.640
และผมกำลังจะพิสูจน์ให้คุณเห็น

00:01:52.640 --> 00:01:54.940
ว่า "เป็นไปไม่ได้" ไม่ใช่
สิ่ง "เป็นไปไม่ได้"

00:01:55.300 --> 00:01:58.210
และผมกำลังจะยุติด้วยการ
ให้ของขวัญที่คุ้มค่าแก่การเผยแพร่

00:01:58.210 --> 00:02:01.350
ผมกำลังจะแสดงให้คุณเห็นว่า
คุณสามารถทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ในชีวิต

00:02:02.660 --> 00:02:05.420
ในการเสาะหาเพื่อทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้
ผมพบว่ามันคือ

00:02:05.420 --> 00:02:08.229
สองอย่างที่เป็นสากล
ระหว่างผู้คนทั่วโลก

00:02:08.229 --> 00:02:09.870
ทุกๆ คนมีความกลัว

00:02:09.870 --> 00:02:11.640
และทุกๆ คนก็มีความฝัน

00:02:12.900 --> 00:02:17.560
ในการทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้
ผมพบว่ามีอยู่สามประการ

00:02:17.560 --> 00:02:20.100
ที่ผมได้ทำมานานหลายปี

00:02:20.110 --> 00:02:23.290
ค่อนข้างช่วยให้ผมสามารถ
ทำในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้มากทีเดียว :

00:02:24.200 --> 00:02:26.900
ดอดจ์บอล หรือที่เรียกว่า "เทรฟบอล"

00:02:27.290 --> 00:02:28.360
"ซูเปอร์แมน"

00:02:28.460 --> 00:02:29.460
แล้วก็ "ยุง"

00:02:29.460 --> 00:02:30.810
พวกนั้นคือคีย์เวิร์ดของผม

00:02:30.810 --> 00:02:33.500
ทีนี้ คุณก็รู้แล้วว่าทำไมผมถึง
ทำเรื่องเป็นไปไม่ได้ในชีวิต

00:02:33.610 --> 00:02:36.220
ดังนั้น ผมจะพาคุณไปยัง
การเดินทางอันยาวไกลของผม

00:02:36.320 --> 00:02:38.680
จากความกลัวสู่ความฝัน

00:02:38.740 --> 00:02:40.980
จากถ้อยคำสู่คมดาบ

00:02:41.160 --> 00:02:42.740
จากดอดจ์บอล

00:02:42.850 --> 00:02:44.020
สู่ซูเปอร์แมน

00:02:44.020 --> 00:02:45.340
จนถึงยุง

00:02:45.800 --> 00:02:47.360
และผมหวังจะแสดงให้คุณได้เห็น

00:02:47.360 --> 00:02:49.900
ว่าคุณสามารถ
ทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ในชีวิตได้อย่างไร

00:02:52.480 --> 00:02:54.934
วันที่ 4 ตุลาคม ค.ศ. 2007

00:02:55.840 --> 00:02:58.120
หัวใจผมเต้นแรง
สองเข่าของผมสั่น

00:02:58.120 --> 00:02:59.340
ขณะที่ผมก้าวออกมาบนเวที

00:02:59.340 --> 00:03:00.930
ที่โรงละครแซนเดอร์ส

00:03:01.040 --> 00:03:03.240
ในมหาวิทยาลัยฮาวาร์ด เพื่อเข้ารับ

00:03:03.240 --> 00:03:06.160
รางวัลอิกโนเบลสาขาการแพทย์
ในปี ค.ศ. 2007

00:03:06.160 --> 00:03:08.660
สำหรับบทความงานวิจัยทางการแพทย์
ที่ผมได้ร่วมเขียน

00:03:08.660 --> 00:03:10.270
ชื่อว่า "การกลืนดาบ...

00:03:10.420 --> 00:03:11.740
...และผลข้างเคียง"

00:03:11.870 --> 00:03:13.275
(เสียงหัวเราะ)

00:03:13.840 --> 00:03:17.880
บทความได้เผยแพร่ลงในวารสารเล็กๆ
ที่ผมไม่เคยอ่านมาก่อน

00:03:18.460 --> 00:03:20.419
วารสารการแพทย์บริติช

00:03:21.360 --> 00:03:24.740
และสำหรับผมแล้ว นั่นเป็นความฝัน
ที่ไม่น่าจะกลายมาเป็นความจริงได้

00:03:24.900 --> 00:03:28.120
มันเป็นเซอร์ไพรส์ที่คาดไม่ถึง
สำหรับคนอย่างผม

00:03:28.130 --> 00:03:31.459
เป็นเกียรติที่ผมจะไม่มีวันลืม

00:03:31.459 --> 00:03:34.539
แต่ไม่ใช่สิ่งมีค่า
น่าจดจำมากที่สุดในชีวิตผม

00:03:35.540 --> 00:03:37.640
วันที่ 4 ตุลาคม ปี ค.ศ. 1967

00:03:38.020 --> 00:03:40.260
เด็กขี้กลัว ขี้อาย ผอมแห้งแรงน้อยคนนี้

00:03:41.100 --> 00:03:43.120
ทุกข์ทรมานจากความกลัวจับขั้วหัวใจ

00:03:43.460 --> 00:03:45.579
ขณะที่เขากำลังจะก้าวออกไปบนเวที

00:03:45.579 --> 00:03:47.234
หัวใจของเขาเต้นรัว

00:03:47.500 --> 00:03:49.162
สองเข่าของเขาสั่นระริก

00:03:49.780 --> 00:03:52.120
เขาออกไปเพื่อเปิดปากพูด

00:03:56.490 --> 00:03:58.130
แต่ไม่มีคำพูดเล็ดลอดออกมา

00:03:58.130 --> 00:04:00.040
เขายืนสั่นเทาด้วยน้ำตาคลอเบ้า

00:04:00.630 --> 00:04:02.360
ขยับไม่ได้ด้วยความตื่นตระหนก

00:04:02.360 --> 00:04:03.760
เย็นเยียบด้วยความกลัว

00:04:03.960 --> 00:04:06.130
เด็กขี้กลัว ขี้อาย ผอมแห้งแรงน้อยคนนี้

00:04:06.130 --> 00:04:08.142
ทุกข์ทรมานจากความกลัวจับขั้วหัวใจ

00:04:08.649 --> 00:04:10.330
เขากลัวความมืด

00:04:10.520 --> 00:04:11.640
กลัวความสูง

00:04:11.640 --> 00:04:13.040
กลัวแมงมุมและกลัวงู

00:04:13.040 --> 00:04:15.140
มีใครกลัวแมงมุมกับงูบ้างไหมครับ

00:04:15.280 --> 00:04:16.660
อืม ไม่กี่คนเอง..

00:04:16.660 --> 00:04:19.079
เขากลัวน้ำและฉลาม..

00:04:19.079 --> 00:04:21.939
เขากลัวคุณหมอ พยาบาล และหมอฟัน

00:04:21.939 --> 00:04:24.680
กลัวเข็ม สว่าน และของมีคม

00:04:24.680 --> 00:04:27.380
แต่ทว่าเหนือสิ่งอื่นใด
เขาหวาดกลัว

00:04:27.470 --> 00:04:28.470
ผู้คน

00:04:29.380 --> 00:04:31.530
เด็กขี้กลัว ขี้อาย ผอมแห้งแรงน้อยผู้นั้น

00:04:31.540 --> 00:04:32.570
คือตัวผมเอง

00:04:33.320 --> 00:04:35.997
ผมหวาดกลัวความล้มเหลวและการถูกปฏิเสธ

00:04:37.300 --> 00:04:38.300
ความภูมิใจในตนเองต่ำ มีปมด้อย

00:04:39.520 --> 00:04:42.840
และบางสิ่งที่เราไม่รู้ด้วยซ้ำ
ว่าคุณอาจถูกตราหน้าในสมัยก่อน :

00:04:42.840 --> 00:04:44.660
โรคกลัวการเข้าสังคม

00:04:44.955 --> 00:04:48.610
เพราะว่าผมมีความกลัว พวกขี้แกล้ง
ถึงชอบรุมรังแกผมและซ้อมผม

00:04:48.610 --> 00:04:52.240
พวกเขาเคยหัวเราะและเรียกผมด้วยชื่อต่างๆ 
พวกเขาไม่เคยยอมให้ผมเล่น

00:04:52.300 --> 00:04:54.260
เกมไหนๆ ที่เป็น
"เกมคนวงใน"

00:04:55.020 --> 00:04:58.056
อ่า มีอยู่เกมหนึ่งที่พวกนั้น
ยอมให้ผมเล่นด้วย..

00:04:58.100 --> 00:04:59.427
ดอดจ์บอล

00:04:59.500 --> 00:05:01.443
และผมก็ไม่ใช่คนปาเก่งอะไร

00:05:01.760 --> 00:05:03.500
พวกชอบแกล้งจะเรียกชื่อผม

00:05:03.500 --> 00:05:05.970
และผมก็จะมองหา
แล้วก็เห็นดอดจ์บอลสีแดงพวกนี้

00:05:05.970 --> 00:05:08.200
อัดเข้าที่หน้าของผมด้วยความเร็วเหนือเสียง

00:05:08.210 --> 00:05:09.950
ปึง ปึง ปึง!

00:05:10.580 --> 00:05:13.220
แล้วผมจำหลายวันเหล่านั้น
ที่ผมเดินจากโรงเรียนกลับมาบ้านได้

00:05:13.300 --> 00:05:18.180
หน้าของผมแดงและแสบ
หูของผมแดงและอื้อ

00:05:18.180 --> 00:05:21.140
ดวงตาของผมลุกโชน
ไปด้วยน้ำตา

00:05:21.180 --> 00:05:23.515
และคำพูดของพวกนั้น
ก็แผดเผาหูของผม

00:05:23.740 --> 00:05:25.000
และใครก็ตามที่พูดว่า

00:05:25.020 --> 00:05:28.660
"ท่อนไม้และก้อนหินหักกระดูกฉันได้
แต่คำพูดมันทำอะไรฉันไม่ได้"..

00:05:28.880 --> 00:05:30.131
เป็นคำโกหก

00:05:30.310 --> 00:05:31.980
คำพูดคนเชือดเฉือนได้ดั่งมีด

00:05:31.980 --> 00:05:34.030
คำพูดคนเสียบแทงได้เช่นเดียวกับดาบ

00:05:34.210 --> 00:05:36.040
คำพูดสามารถสร้างบาดแผลร้าวลึก

00:05:36.040 --> 00:05:37.780
ซึ่งไม่สามารถมองเห็นได้

00:05:38.150 --> 00:05:41.070
ผมจึงมีความกลัว
และคำพูดก็เป็นศัตรูร้ายกาจที่สุดของผม

00:05:41.260 --> 00:05:42.491
และยังคงเป็นอยู่

00:05:43.355 --> 00:05:45.300
แต่ผมยังมีความฝัน

00:05:45.300 --> 00:05:47.980
ผมจะกลับบ้านและหนีไปขลุกกับ
การ์ตูนซุเปอร์แมน

00:05:47.980 --> 00:05:49.774
แล้วผมก็จะอ่านแต่การ์ตูนซูเปอร์แมน

00:05:49.774 --> 00:05:53.440
และใฝ่ฝันว่าอยากจะเป็นซูเปอร์ฮีโร่
เหมือนอย่างซูเปอร์แมน

00:05:53.480 --> 00:05:56.240
ผมอยากจะต่อสู้เพื่อความถูกต้อง
และความยุติธรรม

00:05:56.240 --> 00:05:58.680
ผมอยากจะต่อกรกับผู้ร้ายและคริปโตไนท์

00:05:58.680 --> 00:06:02.895
ผมอยากจะเหาะไปทั่วโลก
แสดงฝีมือยอดมนุษย์และช่วยชีวิตคน

00:06:03.400 --> 00:06:05.850
ผมยังมีความตื่นเต้นกับสิ่งต่างๆ
ที่มีอยู่จริง

00:06:05.860 --> 00:06:09.460
ผมได้อ่านบันทึกสถิติโลกกินเนสบุ๊ค
และอ่านหนังสือของริปลีย์"เชื่อหรือไม่"

00:06:09.460 --> 00:06:13.080
มีใครเคยอ่านบันทึกสถิติโลกกินเนสบุ๊คหรือ
หนังสือของริปลีย์บ้างไหมครับ

00:06:13.100 --> 00:06:14.390
ผมรักหนังสือพวกนั้นมากเลย!

00:06:14.390 --> 00:06:16.270
ผมได้เห็นคนจริงๆ
ได้แสดงฝีมือจริงๆ

00:06:16.270 --> 00:06:17.790
แล้วผมก็บอกว่า
ผมอยากทำแบบนั้นบ้าง

00:06:17.790 --> 00:06:19.330
ถ้าหากพวกชอบแกล้งไม่ยอมให้ผม

00:06:19.330 --> 00:06:21.030
เล่นในเกมกีฬาใดๆ ของพวกนั้น

00:06:21.030 --> 00:06:23.335
ผมอยากจะเสกคาถาให้เป็นจริง
แสดงฝีมือล้ำลึกจริงๆ

00:06:23.335 --> 00:06:26.659
ผมอยากจะทำอะไรสักอย่างที่โดดเด่นมากๆ
ที่จอมรังแกพวกนั้นทำไม่ได้

00:06:26.659 --> 00:06:28.609
ผมอยากจะหาจุดหมายและการเรียกร้อง
ของตัวเอง

00:06:28.609 --> 00:06:30.729
ผมอยากจะรู้ว่าชีวิตผมมีความหมายไหม

00:06:30.729 --> 00:06:33.320
ผมอยากจะทำสิ่งที่เหลือเชื่อ
เพื่อเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้

00:06:33.320 --> 00:06:36.960
ผมอยากจะพิสูจน์ว่า "ความเป็นไปไม่ได้"
ไม่ใช่สิ่งที่ "เป็นไปไม่ได้"

00:06:38.340 --> 00:06:40.240
10 ปีผ่านไปอย่างรวดเร็ว

00:06:40.240 --> 00:06:42.706
หนึ่งสัปดาห์ก่อนหน้าวันเกิดปีที่ 21 ของผม

00:06:42.819 --> 00:06:46.799
สองสิ่งเกิดขึ้นในวันเดียว ที่จะ
เปลี่ยนแปลงชีวิตผมไปตลอดกาล

00:06:47.040 --> 00:06:49.391
ผมอาศัยอยู่ในทมิฬ นาดู
อินเดียทางตอนใต้

00:06:49.540 --> 00:06:51.020
ผมไปเป็นหมอสอนศาสนาที่นั่น

00:06:51.020 --> 00:06:53.090
คนที่เป็นทั้งครูและเพื่อนของผม ถามว่า

00:06:53.090 --> 00:06:54.720
"คุณมี Thromes บ้างไหม แดเนียล"

00:06:54.720 --> 00:06:57.440
แล้วผมก็พูด "Thromes เหรอ
Thromes คืออะไรล่ะ"

00:06:57.440 --> 00:07:00.490
เขาตอบว่า "Thromes
คือเป้าหมายหลักๆ ในชีวิต

00:07:00.490 --> 00:07:04.630
เป็นการหลอมรวมกันระหว่าง
ความฝันกับเป้าหมายที่คุณอยากทำให้ได้

00:07:04.630 --> 00:07:07.240
ทำอะไรก็ได้ที่คุณอยากจะทำ
ไปที่ไหนก็ได้ที่คุณอยากจะไป

00:07:07.240 --> 00:07:08.479
เป็นใครก็ได้ที่คุณอยากเป็น

00:07:08.479 --> 00:07:10.356
คุณอยากไปที่ไหน
คุณอยากทำอะไร

00:07:10.356 --> 00:07:11.280
คุณอยากเป็นใครล่ะ"

00:07:11.280 --> 00:07:14.500
ผมพูดว่า "ผมทำไม่ได้หรอก!
ผมขี้กลัวจนเกินไป! ผมกลัวตั้งหลายอย่าง!"

00:07:14.500 --> 00:07:17.800
คืนนั้นผมเอาเสื่อข้าวฟ่าง
ขึ้นไปปูบนหลังคาบังกาโล

00:07:17.810 --> 00:07:19.259
เหยียดกายภายใต้ดาวเต็มฟ้า

00:07:19.259 --> 00:07:21.869
และเฝ้ามองค้างคาวดำดิ่งควานหายุง

00:07:21.869 --> 00:07:26.200
และทั้งหมดที่ผมคิดคือ "Thromes"
ความฝันและเป้าหมาย

00:07:26.200 --> 00:07:28.360
พวกจอมรังแกกับดอดจ์บอล

00:07:28.760 --> 00:07:30.730
ไม่กี่ชั่วโมงต่อมาผมก็ลุกขึ้น

00:07:31.220 --> 00:07:33.940
หัวใจผมเต้นรัว
เข่าสองข้างสั่นระริก

00:07:34.080 --> 00:07:36.020
แต่ครั้งนี้ไม่ใช่เพราะความกลัว

00:07:36.420 --> 00:07:38.395
ร่างของผมสั่นเทาไปทั่วทั้งร่าง

00:07:38.500 --> 00:07:40.180
และในห้าวันต่อมา

00:07:40.330 --> 00:07:44.199
ผมอยู่ในภาวะกึ่งหลับกึ่งตื่นบนเตียง
ต่อสู้เพื่อชีวิตของตัวเอง

00:07:44.199 --> 00:07:48.239
สมองของผมกำลังร้อนไหม้
ด้วยไข้มาเลเรีย 105 องศา

00:07:48.390 --> 00:07:51.600
และเมื่อใดที่ผมฟื้นคืนสติ
ทั้งหมดที่คิดได้มีแต่เป้าหมายหลักของชีวิต

00:07:51.600 --> 00:07:53.820
ผมคิดว่า
"นี่ฉันอยากจะทำอะไรกับชีวิตตัวเองดีนะ"

00:07:53.950 --> 00:07:56.380
สุดท้าย คืนก่อนวันเกิดปีที่ 21 ของผม

00:07:56.380 --> 00:07:58.030
ในช่วงเวลาสำคัญแห่งความกระจ่าง

00:07:58.030 --> 00:07:59.639
ผมก็ได้เข้าใจอย่างแท้จริงว่า :

00:07:59.639 --> 00:08:02.100
ผมรู้แล้วว่าเจ้ายุงตัวเล็กๆ

00:08:02.620 --> 00:08:05.020
"Anopheles Stephensi"

00:08:05.280 --> 00:08:06.610
ไอ้ยุงเล็กพรรค์นั้นแหละ

00:08:06.610 --> 00:08:08.390
ที่หนักน้อยกว่า 5 ไมโครแกรม

00:08:08.390 --> 00:08:09.810
เบาเสียยิ่งกว่าเม็ดเกลือ

00:08:09.810 --> 00:08:12.780
ถ้าเจ้ายุงนั่นสามารถเขี่ย
ผู้ชายหนัก 170 ปอนด์ 80 กิโลทิ้งได้

00:08:12.780 --> 00:08:14.860
ผมได้รับรู้แล้วว่านั่นคือ
คริปโตไนท์ของผม

00:08:14.860 --> 00:08:17.150
จากนั้นผมก็ได้รู้ว่า
เปล่าเลย ไม่ใช่เพราะยุงหรอก

00:08:17.150 --> 00:08:19.480
เป็นเพราะปรสิตตัวจี๊ด
ที่อยู่ในตัวยุงต่างหาก

00:08:19.480 --> 00:08:23.160
"Plasmodium Falciparum"
ที่ฆ่าคนได้มากกว่าล้านคนต่อปี

00:08:23.509 --> 00:08:25.999
จากนั้นผมก็รับรู้ได้ว่า
ไม่ใช่ มันเล็กจิ๋วยิ่งกว่านั้นอีก

00:08:25.999 --> 00:08:28.550
แต่สำหรับผม
มันดูใหญ่กว่ามากมายนัก

00:08:28.550 --> 00:08:29.640
ผมรับรู้ได้แล้วว่า

00:08:29.640 --> 00:08:31.270
"ความกลัว" ต่างหาก
คือคริปโตไนท์ของผม

00:08:31.270 --> 00:08:32.140
ปรสิตของผม

00:08:32.140 --> 00:08:34.990
ที่ทำให้ผมเป็น "ง่อย" มาทั้งชีวิต

00:08:35.200 --> 00:08:38.080
รู้ไหมครับ มันมีความต่างระหว่าง
อันตรายกับความกลัว

00:08:38.109 --> 00:08:39.698
อันตรายคือของจริง

00:08:39.990 --> 00:08:42.010
แต่ความกลัวคือทางเลือก

00:08:42.080 --> 00:08:44.309
แล้วผมก็ตระหนักว่าผมมีทางเลือก

00:08:44.309 --> 00:08:48.180
ผมอาจจะตกอยู่ในความหวาดผวา
และตายอย่างพ่ายแพ้ในคืนนั้นก็ได้

00:08:49.070 --> 00:08:52.080
หรือผมอาจจะปลิดชีพความกลัว
นั้นซะ แล้วผมก็อาจจะ

00:08:52.080 --> 00:08:56.060
เอื้อมถึงสิ่งที่ผมฝัน
กล้าที่จะใช้ชีวิตได้

00:08:56.680 --> 00:08:59.560
แล้วรู้ไหมครับว่า มีบางสิ่ง
ตอนที่นอนรอความตายอยู่บนเตียง

00:08:59.560 --> 00:09:04.080
และการเผชิญหน้ากับความตายนั้น
ทำให้คุณอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปจริงๆ

00:09:04.180 --> 00:09:07.140
ผมได้รู้ว่า ทุกคนต้องตาย
แต่ไม่ใช่ทุกคนที่ได้ใช้ชีวิตอย่างแท้จริง

00:09:08.040 --> 00:09:09.890
ตอนที่กำลังจะตายคือ
ตอนที่เราได้ใช้ชีวิต

00:09:09.890 --> 00:09:11.580
คุณรู้ไหม เมื่อคุณรู้ว่าจะตาย

00:09:11.580 --> 00:09:13.070
คุณถึงได้เรียนรู้ที่จะมีชีวิตอยู่จริงๆ

00:09:13.070 --> 00:09:15.140
ดังนั้น ผมจึงตัดสินใจที่จะเปลี่ยน

00:09:15.140 --> 00:09:16.420
เรื่องราวของผมในคืนนั้น

00:09:16.915 --> 00:09:18.230
ผมยังไม่อยากตาย

00:09:18.230 --> 00:09:20.010
ผมจึงได้ขอพรเล็กๆ ไว้ข้อหนึ่ง
ผมขอว่า

00:09:20.010 --> 00:09:22.230
"พระผู้เป็นเจ้า หากท่านให้ผม
อยู่ต่อถึงวันเกิดปีที่ 21

00:09:22.230 --> 00:09:24.544
ผมจะไม่ปล่อยให้ความกลัว
มาบงการชีวิตของผมอีกต่อไป

00:09:24.670 --> 00:09:26.520
ผมจะปลิดชีพความกลัวเสีย

00:09:26.520 --> 00:09:29.530
ผมจะไขว่คว้าให้ถึงความฝันของผม

00:09:29.530 --> 00:09:31.270
ผมอยากจะเปลี่ยนความคิดตัวเอง

00:09:31.270 --> 00:09:33.540
ผมอยากจะทำอะไรสักอย่างที่เป็นไปไม่ได้
ด้วยชีวิตผม

00:09:33.540 --> 00:09:35.550
ผมอยากแสวงหาจุดหมาย
และการเรียกร้องของตัวเอง

00:09:35.550 --> 00:09:38.632
ผมอยากจะรู้ว่า ความเป็นไปไม่ได้
ไม่ใช่สิ่งที่เป็นไปไม่ได้"

00:09:38.780 --> 00:09:42.820
ผมจะไม่บอกคุณหรอกผมว่ารอดในคืนนั้นไหม
ผมจะให้คุณคิดเอาเอง

00:09:42.850 --> 00:09:43.978
(เสียงหัวเราะ)

00:09:43.978 --> 00:09:47.100
แต่คืนนั้นผมได้ทำลิสต์เป้าหมายหลัก
อย่างแรกสุด 10 รายการ

00:09:47.100 --> 00:09:50.210
ผมตั้งใจว่าผมอยากจะไปเที่ยว
ทวีปหลักๆ

00:09:50.210 --> 00:09:51.820
ไปเที่ยว 7 สิ่งมหัศจรรย์ของโลก

00:09:51.820 --> 00:09:53.410
เรียนรู้หลายๆ ภาษา

00:09:53.410 --> 00:09:54.940
ใช้ชีวิตบนเกาะร้าง

00:09:54.940 --> 00:09:56.480
ใช้ชีวิตบนเรือลำหนึ่งในมหาสมุทร

00:09:56.480 --> 00:09:58.650
ใช้ชีวิตกับชนเผ่าหนึ่งของอินเดียนในแอมะซอน

00:09:58.650 --> 00:10:01.210
ปีนให้ถึงยอดเขาสูงที่สุดในสวีเดน

00:10:01.210 --> 00:10:03.180
ผมอยากจะเห็นยอดเขา
เอเวอเรสต์ตอนอาทิตย์ขึ้น

00:10:03.190 --> 00:10:05.390
ทำงานในวงการธุรกิจดนตรีที่แนชวิลล์

00:10:05.400 --> 00:10:07.060
ผมอยากจะทำงานกับคณะละครสัตว์

00:10:07.080 --> 00:10:09.120
แล้วผมก็อยากจะกระโดดร่มจากเครื่องบิน

00:10:09.120 --> 00:10:12.380
ยี่สิบกว่าปีต่อมา
ผมทำสำเร็จเกือบทั้งหมดแล้ว

00:10:12.410 --> 00:10:14.650
ทุกๆ ครั้งผมจะทำเครื่องหมายในลิสต์

00:10:14.650 --> 00:10:18.190
ผมก็จะเพิ่ม 5 หรือ 10 รายการบนลิสต์
แล้วลิสต์ของผมก็เติบโตไปเรื่อยๆ

00:10:18.800 --> 00:10:23.280
ในเจ็ดปีต่อมา ผมได้ใช้ชีวิตบนเกาะเล็กๆ
เกาะหนึ่งในบาฮามาส

00:10:23.320 --> 00:10:25.360
อยู่ประมาณเจ็ดปีได้

00:10:25.370 --> 00:10:27.274
ในกระท่อมมุงจาก

00:10:29.480 --> 00:10:33.820
แทงฉลามกับปลากระเบนขึ้นมากิน
เป็นคนเดียวในเกาะ

00:10:33.820 --> 00:10:36.249
ในชุดผ้าเตี่ยวชุดเดียว

00:10:36.680 --> 00:10:39.160
แล้วผมก็ได้เรียนรู้ที่จะว่ายน้ำกับฉลาม

00:10:39.160 --> 00:10:40.980
แล้วจากที่นั่น ผมย้ายไปเม็กซิโก

00:10:40.980 --> 00:10:45.000
จากนั้น ผมก็ย้ายไปที่ลุ่มแม่น้ำแอมะซอน
ในเอควาดอร์

00:10:45.241 --> 00:10:48.100
"พูโจ พองโก แห่งเอควาดอร์"
แล้วอยู่กับชนเผ่าหนึ่งที่นั่น

00:10:48.100 --> 00:10:52.180
ผมได้ความมั่นใจมากขึ้นทีละเล็กทีละน้อย
จากเพียงแค่เป้าหมายหลักเท่านั้น

00:10:52.180 --> 00:10:55.100
ผมได้ย้ายไปอยู่วงการธุรกิจดนตรีในแนชวิลล์
แล้วจากนั้นก็สวีเดน

00:10:55.110 --> 00:10:57.870
ย้ายไปที่สต็อกโฮล์ม
แล้วทำงานในแวดวงธุรกิจดนตรีที่นั่น

00:10:57.870 --> 00:11:01.920
ที่ที่ผมได้ปีนไปถึงยอดเขาแคบนีไคเซอ
เหนืออาร์กติกเซอร์เคิล

00:11:03.300 --> 00:11:04.750
ผมได้เรียนการแสดงตลก

00:11:04.750 --> 00:11:05.860
และการเล่นกล

00:11:05.860 --> 00:11:07.480
เรียนการเดินบนไม้ต่อขา

00:11:07.480 --> 00:11:10.440
การขี่จักรยานล้อเดียว การกินไฟ
การกินแก้ว

00:11:10.450 --> 00:11:13.620
ในปี ค.ศ. 1997 ผมได้ยินมาว่า
นักกลืนดาบเหลืออยู่ไม่กี่สิบคนแล้ว

00:11:13.620 --> 00:11:15.410
ผมจึงพูดว่า "ฉันต้องทำให้ได้!"

00:11:15.420 --> 00:11:18.290
ผมพบนักกลืนดาบอยู่คนหนึ่ง
และถามเขาถึงบางเคล็ดลับ

00:11:18.290 --> 00:11:20.190
เขาตอบว่า
"ได้ ผมจะให้เคล็ดลับ 2 อย่าง

00:11:20.190 --> 00:11:21.926
อย่างที่ 1 : มันอันตรายสุดๆ

00:11:21.926 --> 00:11:23.948
คนตายเพราะกลืนดาบมานักต่อนักแล้ว

00:11:23.948 --> 00:11:24.953
อย่างที่ 2 :

00:11:24.953 --> 00:11:26.206
อย่าลองเป็นอันขาด!"

00:11:26.206 --> 00:11:27.520
(เสียงหัวเราะ)

00:11:27.540 --> 00:11:29.540
ผมจึงได้เพิ่มมันไว้ในลิสต์เป้าหมายหลัก

00:11:30.440 --> 00:11:33.320
แล้วผมก็ฝึกฝน
10 ถึง 12 ครั้งต่อวัน ทุกๆ วัน

00:11:33.660 --> 00:11:35.160
เป็นเวลาสี่ปี

00:11:35.209 --> 00:11:36.709
มาตอนนี้ ผมคำนวณออกมาได้..

00:11:36.709 --> 00:11:40.020
4 x 365

00:11:40.020 --> 00:11:42.660
ก็เป็นความพยายามที่ไม่สำเร็จ
ประมาณ 13,000 ครั้ง

00:11:42.660 --> 00:11:45.420
ก่อนที่ผมจะได้ลงดาบแรกไปในคอผม
ตอนปี ค.ศ. 2001

00:11:46.002 --> 00:11:47.630
ระหว่างช่วงเวลานั้นผมตั้งเป้าไว้

00:11:47.630 --> 00:11:50.940
ว่าจะเป็นผู้เชี่ยวชาญชั้นนำ
ของโลกในการกลืนดาบ

00:11:50.970 --> 00:11:53.820
ดังนั้นผมจึงสรรหาหนังสือทุกเล่ม
นิตยสาร บทความหนังสือพิมพ์

00:11:53.820 --> 00:11:57.670
รายงานทางการแพทย์ทุกฉบับ
ผมร่ำเรียนกายวิภาคศาสตร์กับสรีรวิทยา

00:11:57.676 --> 00:11:59.719
ผมได้พูดคุยกับคุณหมอ พยาบาล

00:11:59.719 --> 00:12:01.760
เชื่อมโยงเครือข่ายนักกลืนดาบเข้าด้วยกัน

00:12:01.760 --> 00:12:04.250
ให้เป็นสมาคมนักกลืนดาบนานาชาติ

00:12:04.250 --> 00:12:06.450
และทำบทความวิจัยทางการแพทย์ 2 ปี

00:12:06.450 --> 00:12:08.580
ในเรื่อง "การกลืนดาบและผลข้างเคียง"

00:12:08.580 --> 00:12:10.980
ที่ได้เผยแพร่ลงในวารสารการแพทย์บริติช

00:12:10.980 --> 00:12:11.840
(เสียงหัวเราะ)

00:12:11.840 --> 00:12:12.940
ขอบคุณครับ

00:12:12.960 --> 00:12:17.748
(เสียงปรบมือ)

00:12:18.200 --> 00:12:19.200
แล้วผมก็ได้เรียนรู้บางอย่างที่น่าหลงใหล
เกี่ยวกับการกลืนดาบ

00:12:21.571 --> 00:12:25.260
บางอย่างที่ผมพนันว่าคุณไม่เคยนึกมาก่อน
แต่คุณจะคิดหลังจากคืนนี้

00:12:25.260 --> 00:12:28.550
ครั้งหน้าที่คุณกลับบ้านไป แล้วคุณกำลัง
ตัดชิ้นสเต็กด้วยมีด

00:12:28.550 --> 00:12:31.759
หรือดาบ หรือ "Bestek" ของคุณ
คุณจะนึกถึงสิ่งนี้..

00:12:34.257 --> 00:12:36.589
ผมได้เริ่มเรียนรู้การกลืนดาบในอินเดีย

00:12:36.589 --> 00:12:39.889
ที่ที่ผมได้เห็นเป็นครั้งแรก
ตอนเป็นเด็กอายุ 20 ปี

00:12:39.889 --> 00:12:42.290
ประมาณ 4,000 ปีก่อน
ราว 2,000 ปีก่อนคริสตศักราช

00:12:42.290 --> 00:12:45.580
เป็นเวลามากว่า 150 ปี
ที่นักกลืนดาบถูกใช้

00:12:45.590 --> 00:12:47.400
ในการศึกษาวิทยาศาสตร์และการแพทย์

00:12:47.480 --> 00:12:51.160
เพื่อช่วยในการคิดค้นกล้องส่องแบบแข็ง
(rigid endoscope) ในปี 1868

00:12:51.160 --> 00:12:53.820
โดย ดร. อดอล์ฟ คุสส์มัล
ในฟรายบวร์ก เยอรมนี

00:12:53.880 --> 00:12:56.639
ในปี ค.ศ. 1906 
ในการตรวจคลื่นไฟฟ้าหัวใจ (EKG) ที่เวลส์

00:12:56.639 --> 00:13:00.240
เพื่อค้นคว้าความผิดปกติในการกลืน
และการย่อยอาหาร

00:13:00.240 --> 00:13:01.860
พวกกล้องส่องหลอดลม อะไรประมาณนั้น

00:13:01.860 --> 00:13:03.840
แต่มากกว่า 150 ปีที่ผ่านมา

00:13:03.840 --> 00:13:07.860
เรารู้จักอาการบาดเจ็บมานับร้อย
และการตายมาเป็นสิบๆ..

00:13:07.880 --> 00:13:14.560
นี่คือลำกล้องแบบแข็งที่ได้รับการ
คิดค้นโดย ดร.อดอล์ฟ คุสส์มัล

00:13:14.740 --> 00:13:18.679
แต่เราพบว่ามีคนตายถึง 29 คน
ในช่วงมากกว่า 150 ปีที่ผ่านมา

00:13:18.679 --> 00:13:22.462
รวมถึงนักกลืนดาบคนนี้ในลอนดอน
ที่แทงทะลุหัวใจด้วยดาบของเขาเอง

00:13:23.142 --> 00:13:25.340
เรายังได้ทราบว่ามีอาการบาดเจ็บรุนแรง

00:13:25.340 --> 00:13:27.780
ประมาณ 3-8 ครั้งในแต่ละปี

00:13:27.780 --> 00:13:29.880
ที่ผมรู้ก็เพราะผมได้รับโทรศัพท์

00:13:29.880 --> 00:13:31.150
ผมมีอาการแค่สองครั้ง

00:13:31.150 --> 00:13:34.320
ครั้งหนึ่งจากสวีเดน อีกครั้งจากออร์แลนโด
เพียงไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมา

00:13:34.320 --> 00:13:37.019
นักกลืนดาบที่ต้องไปอยู่ในโรงพยาบาล
จากอาการบาดเจ็บ

00:13:37.019 --> 00:13:38.769
ดังนั้นจึงอันตรายอย่างยิ่งยวด

00:13:38.769 --> 00:13:41.629
อีกสิ่งหนึ่งที่ผมได้เรียนรู้ก็คือ
การกลืนดาบนั้นใช้เวลา

00:13:41.629 --> 00:13:44.320
จาก 2 ปีถึง 10 ปี
เพื่อเรียนรู้วิธีในการกลืนดาบ

00:13:44.320 --> 00:13:45.610
หลายต่อหลายคน

00:13:45.610 --> 00:13:48.020
แต่การค้นพบที่น่าหลงใหลที่สุด
ที่ผมได้ทราบมาก็คือ

00:13:48.020 --> 00:13:51.360
บรรดานักกลืนดาบสามารถเรียนรู้ที่จะ
ทำในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้อย่างไรกันนะ

00:13:51.460 --> 00:13:53.460
และผมกำลังจะให้เคล็ดลับเล็กน้อยกับคุณ

00:13:53.520 --> 00:13:57.580
อย่าพุ่งเป้าไปที่ร้อยละ 99.9
ที่เป็นไปไม่ได้

00:13:57.580 --> 00:14:02.030
แต่ให้มุ่งเน้นไปที่ร้อยละ 0.1 ที่เป็นไปได้
คิดหาคำตอบถึงวิธีทำให้มันเป็นไปได้

00:14:02.817 --> 00:14:06.140
ทีนี้ ให้ผมพาคุณไปบนเส้นทาง
สู่ความคิดของนักกลืนดาบคนหนึ่ง

00:14:06.140 --> 00:14:09.479
ในการกลืนดาบสักเล่ม
มันจำเป็นต้องมีสมาธิยิ่งกว่าการเข้าฌาณ

00:14:09.479 --> 00:14:12.270
เพ่งสมาธิที่แหลมคม
หาตำแหน่งที่เที่ยงตรง

00:14:12.270 --> 00:14:15.670
เพื่อที่จะแยกจากอวัยวะภายใน และ
เอาชนะปฎิกิริยาอัตโนมัติของร่างกาย

00:14:15.710 --> 00:14:20.370
ผ่านการบังคับให้สมองทำความเข้าใจ
ผ่านการจดจำของกล้ามเนื้อซ้ำๆ

00:14:20.450 --> 00:14:23.720
ฝึกฝนด้วยความตั้งใจ
มากกว่า 10,000 ครั้ง

00:14:24.020 --> 00:14:28.090
คราวนี้ให้ผมพาคุณไปยังการเดินทางเล็กๆ
เข้าไปในร่างกายของนักกลืนดาบคนหนึ่ง

00:14:28.310 --> 00:14:30.130
ในการกลืนดาบสักเล่ม

00:14:30.130 --> 00:14:32.250
ผมจะต้องเคลื่อนดาบให้
ข้ามลิ้นของผมไป

00:14:32.250 --> 00:14:34.780
กดรีเฟล็กซ์การกลืนไว้
ข้างในปากหลอดอาหาร

00:14:34.780 --> 00:14:37.740
หาตำแหน่งสัก 90 องศา
หักมุมตรงฝาปิดกล่องเสียง

00:14:38.240 --> 00:14:41.040
ผ่านไปยังกล้ามเนื้อหูรูดหลอดอาหารส่วนบน

00:14:41.060 --> 00:14:42.600
กดรีเฟล็กซ์การบีบตัว
ของหลอดอาหาร

00:14:42.600 --> 00:14:44.380
เคลื่อนดาบลงไปในช่องอก

00:14:44.380 --> 00:14:45.960
ระหว่างปอดทั้งสองข้าง

00:14:46.080 --> 00:14:48.349
ณ จุดนี้

00:14:48.399 --> 00:14:50.389
อันที่จริงผมต้องสะกิดถูกหัวใจอยู่ข้างๆ

00:14:50.389 --> 00:14:51.720
หากคุณตั้งใจดูดีๆ แล้ว

00:14:51.720 --> 00:14:53.860
คุณจะเห็นการเต้นของหัวใจผ่านดาบของผม

00:14:53.860 --> 00:14:55.859
เพราะมันพิงอยู่กับหัวใจ

00:14:55.859 --> 00:14:58.809
แยกห่างจากกันด้วยเนื้อเยื่อหลอดอาหาร
ประมาณแปดนิ้ว

00:14:58.809 --> 00:15:00.580
มันไม่ใช่สิ่งที่คุณจะแกล้งทำได้

00:15:00.580 --> 00:15:02.710
จากนั้นผมก็ต้องเลื่อนดาบผ่านกระดูกอกไป

00:15:02.710 --> 00:15:05.540
ผ่านกล้ามเนื้อหูรูดหลอดอาหารส่วนล่าง
ลึกลงไปยังกระเพาะอาหาร

00:15:05.540 --> 00:15:09.020
กดรีเฟล็กซ์ยืดในกระเพาะ
ลงไปในลำไส้เล็กส่วนต้น

00:15:09.020 --> 00:15:09.750
"ง่ายนิดเดียว!"

00:15:09.750 --> 00:15:10.930
(เสียงหัวเราะ)

00:15:10.930 --> 00:15:12.880
หากว่าผมไปไกลยิ่งกว่านั้น

00:15:12.880 --> 00:15:17.720
ลึกลงไปจรดถึงท่อนำไข่ของผม
เอ๋ ท่อนำไข่!?

00:15:17.720 --> 00:15:20.980
ทุกท่านครับ เดี๋ยวค่อยถาม
ภรรยาคุณเรื่องนั้นทีหลังก็แล้วกัน

00:15:22.160 --> 00:15:23.900
ผู้คนพากันถามผมว่า

00:15:23.900 --> 00:15:26.740
"มันต้องใช้ความกล้าอย่างมากเลยสินะ
ในการเสี่ยงชีวิตคุณเอง

00:15:26.740 --> 00:15:28.800
ที่จะสะกิดโดนหัวใจคุณเอง
แล้วกลืนดาบเอาไว้.."

00:15:28.800 --> 00:15:30.500
ไม่ใช่เลย
สิ่งที่ใช้ความกล้าแท้จริง

00:15:30.500 --> 00:15:33.020
คือการที่เด็กขี้กลัว ขี้อาย
ผอมแห้งแรงน้อยคนนั้น

00:15:33.080 --> 00:15:35.620
กล้าเสี่ยงในความล้มเหลวและการปฏิเสธ

00:15:35.620 --> 00:15:37.040
กล้าที่จะเปิดใจให้กว้าง

00:15:37.040 --> 00:15:38.240
แล้วกลืนความทระนงของเขา

00:15:38.240 --> 00:15:41.060
ขึ้นมายืนอยู่ที่แห่งนี้
ต่อหน้าผู้คนไม่คุ้นเคยโดยสิ้นเชิง

00:15:41.060 --> 00:15:43.670
แล้วบอกเล่าเรื่องราวของเขา
ถึงความกลัวและความฝัน

00:15:43.680 --> 00:15:47.580
เสี่ยงที่จะ "แฉหมดเปลือก"
ทั้งตามจริงและโดยอุปมา

00:15:48.280 --> 00:15:49.450
เข้าใจนะครับ ขอบคุณครับ

00:15:49.450 --> 00:15:53.720
(เสียงปรบมือ)

00:15:53.850 --> 00:15:56.250
เห็นไหมครับ สิ่งที่น่าทึ่งจริงๆ แล้วก็คือ

00:15:56.250 --> 00:15:58.650
ผมอยากจะทำสิ่งที่ไม่ธรรมดาในชีวิต
มาโดยตลอด

00:15:58.650 --> 00:15:59.780
แล้วตอนนี้ผมก็ได้ทำแล้ว

00:15:59.780 --> 00:16:02.880
แต่สิ่งที่ไม่ธรรมดาจริงๆ แล้วก็คือ
ไม่ใช่ที่ผมสามารถกลืน

00:16:02.880 --> 00:16:05.170
ดาบ 21 เล่มในครั้งเดียว

00:16:07.640 --> 00:16:10.500
หรืออยู่ในบ่อน้ำลึกถึง 20 ฟุต
ที่มีฉลามและปลากระเบน 88 ตัว

00:16:10.500 --> 00:16:12.307
เพื่อหนังสือ ริปลีย์เชื่อหรือไม่
(Ripley's Believe It or Not)

00:16:13.840 --> 00:16:17.600
หรืออุ่นให้เดือดถึง 1,500 องศาร้อนจี๋
สำหรับความเหนือมนุษย์ของสแตนลี

00:16:17.610 --> 00:16:19.470
เป็น "คนเหล็ก"

00:16:19.520 --> 00:16:21.574
และที่กลืนลงไปนั่นมันร้อนจริงๆ!

00:16:22.460 --> 00:16:24.920
หรือดึงรถทั้งคันด้วยดาบในหนังสือริปลีย์

00:16:24.930 --> 00:16:26.290
หรือกินเนส

00:16:26.290 --> 00:16:28.760
หรือทำได้ถึงรอบสุดท้ายใน
"America's Got Talent"

00:16:28.820 --> 00:16:31.540
หรือชนะรางวัลอิกโนเบล
ในสาขาการแพทย์ ปี ค.ศ. 2007

00:16:31.550 --> 00:16:33.900
เปล่าเลย
นั่นไม่ใช่สิ่งที่น่าทึงที่แท้จริง

00:16:33.900 --> 00:16:36.350
นั่นเป็นสิ่งที่คนคิดกัน
ไม่ ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้นเลย

00:16:36.350 --> 00:16:37.800
สิ่งที่น่าทึ่งอย่างแท้จริง

00:16:37.800 --> 00:16:40.660
คือ พระเจ้าได้ทำให้เด็กขี้กลัว
ขี้อาย ผอมแห้งแรงน้อยคนนั้น

00:16:40.660 --> 00:16:42.200
คนที่กลัวความสูง

00:16:42.200 --> 00:16:43.890
คนที่กลัวน้ำและฉลาม

00:16:43.890 --> 00:16:46.370
และหมอกับพยาบาล
แล้วก็เข็มกับของมีคม

00:16:46.370 --> 00:16:47.640
แล้วก็การพูดคุยกับผู้คน

00:16:47.640 --> 00:16:49.800
เดี๋ยวนี้ ท่านทำให้ผมได้บินไปทั่วโลก

00:16:49.800 --> 00:16:51.320
ที่ความสูง 30,000 ฟุต

00:16:51.320 --> 00:16:53.900
ได้กลืนของมีคม
อยู่ใต้น้ำ ในบ่อน้ำที่มีแต่ฉลาม

00:16:53.900 --> 00:16:57.430
และพูดคุยกับคุณหมอ พยาบาล
และผู้ชมอย่างพวกคุณทั่วโลก

00:16:57.430 --> 00:16:59.580
นั่นคือสิ่งที่น่าทึ่งอย่างแท้จริงสำหรับผม

00:16:59.580 --> 00:17:01.450
ผมมักจะอยากทำ
สิ่งที่เป็นไปไม่ได้เสมอ

00:17:01.450 --> 00:17:02.380
ขอบคุณครับ

00:17:02.380 --> 00:17:03.760
(เสียงปรบมือ)

00:17:03.760 --> 00:17:05.220
ขอบคุณครับ

00:17:05.660 --> 00:17:09.040
(เสียงปรบมือ)

00:17:09.700 --> 00:17:12.569
ผมมักจะอยากทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้อยู่เสมอ
และตอนนี้ก็ทำได้แล้ว

00:17:12.569 --> 00:17:15.858
ผมอยากทำบางสิ่งที่ยอดเยี่ยมด้วยชีวิตผม
และเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้

00:17:15.858 --> 00:17:16.898
และตอนนี้ผมก็ทำได้แล้ว

00:17:16.898 --> 00:17:19.819
ผมอยากเหาะไปทั่วโลก
แสดงฝีมือเหนือมนุษย์เสมอมา

00:17:19.819 --> 00:17:21.378
และช่วยชีวิตคน
ตอนนี้ผมทำได้แล้ว

00:17:21.378 --> 00:17:22.720
แล้วคุณรู้ไหมครับ

00:17:22.720 --> 00:17:25.569
ยังมีความฝันอันยิ่งใหญ่บางส่วนนิดๆ
ของเด็กน้อยคนนั้น

00:17:25.569 --> 00:17:27.290
ลึกๆ ในใจ

00:17:30.320 --> 00:17:36.197
(เสียงหัวเราะ)
(เสียงปรบมือ)

00:17:37.000 --> 00:17:40.240
แล้วคุณรู้ไหมครับ ผมอยากจะแสวงหา
จุดหมายและการเรียกร้องของผมมาตลอด

00:17:40.270 --> 00:17:41.530
และตอนนี้ผมก็ได้พบแล้ว

00:17:41.540 --> 00:17:42.920
แต่ลองทายดูซิครับ

00:17:42.920 --> 00:17:46.230
ไม่ใช่ด้วยดาบ ไม่ใช่สิ่งที่คุณคิด
ไม่ใช่ด้วยความเข้มแข็งของผม

00:17:46.230 --> 00:17:48.510
จริงๆ แล้วด้วยความอ่อนแอของผมเอง
คำพูดของผมเอง

00:17:48.510 --> 00:17:51.090
จุดหมายและการเรียกร้องของผม
คือสิ่งที่พลิกผันโลกใบนี้

00:17:51.090 --> 00:17:52.390
ด้วยการลัดข้ามผ่านความกลัว

00:17:52.390 --> 00:17:54.910
ดาบหนึ่ง เพียงครั้งเดียว
ถ้อยคำหนึ่ง เพียงครั้งเดียว

00:17:55.070 --> 00:17:57.450
มีดหนึ่ง เพียงครั้งเดียว
หนึ่งชีวิต แค่ครั้งเดียว

00:17:57.540 --> 00:17:59.700
เพื่อมอบแรงบันดาลใจ
ให้ผู้คนเป็นซูเปอร์ฮีโร่

00:17:59.700 --> 00:18:01.860
และทำในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้
ในชีวิตพวกเขา

00:18:02.060 --> 00:18:04.680
จุดหมายของผมคือช่วยให้คนอื่น
ตามหาจุดหมายของพวกเขา

00:18:04.680 --> 00:18:05.680
แล้วของคุณล่ะคืออะไร

00:18:05.680 --> 00:18:06.960
จุดหมายของพวกคุณคืออะไร

00:18:06.960 --> 00:18:08.960
คุณเดิมพันด้วยสิ่งใด

00:18:09.260 --> 00:18:11.590
ผมเชื่อว่าเราทุกคน
เกิดมาเพื่อเป็นยอดมนุษย์

00:18:12.160 --> 00:18:14.260
พลังยอดมนุษย์ของคุณคืออะไร

00:18:14.560 --> 00:18:17.990
ประชากรทั้งโลก
กว่าเจ็ดพันล้านคน

00:18:17.990 --> 00:18:20.250
มีนักกลืนดาบไม่กี่สิบคน

00:18:20.250 --> 00:18:21.661
ที่เหลืออยู่ในโลกปัจจุบันนี้

00:18:21.661 --> 00:18:22.940
แต่คุณมีเพียงแค่คนเดียว

00:18:22.940 --> 00:18:24.070
คุณไม่เหมือนใคร

00:18:24.070 --> 00:18:25.540
เรื่องราวของคุณเป็นอย่างไร

00:18:25.540 --> 00:18:27.760
อะไรที่ทำให้คุณแตกต่าง

00:18:27.760 --> 00:18:29.180
เล่าเรื่องราวของคุณครับ

00:18:29.180 --> 00:18:31.721
ต่อให้เสียงของคุณจะแผ่วเบาหรือสั่นเครือ

00:18:31.900 --> 00:18:33.340
"Thromes" ของคุณคืออะไรบ้าง

00:18:33.340 --> 00:18:35.850
ถ้าคุณสามารถทำอะไรก็ได้
เป็นใครก็ได้ ไปที่ไหนก็ได้

00:18:35.850 --> 00:18:37.430
คุณจะทำอะไร
คุณจะไปที่ไหน

00:18:37.430 --> 00:18:38.480
คุณจะทำอะไรครับ

00:18:38.480 --> 00:18:40.340
คุณอยากจะทำอะไรกับชีวิตล่ะครับ

00:18:40.340 --> 00:18:41.760
ความฝันอันยิ่งใหญ่ของคุณคืออะไร

00:18:41.760 --> 00:18:44.450
ความฝันอันยิ่งใหญ่ของคุณ
ตอนเป็นเด็กน้อยคืออะไร คิดย้อนดู

00:18:44.450 --> 00:18:46.240
ผมพนันได้เลยว่าไม่ใช่สิ่งนี้ จริงไหม

00:18:46.483 --> 00:18:47.880
ความฝันหลุดโลกของคุณคืออะไร

00:18:47.880 --> 00:18:50.450
ที่คุณคิดว่าแปลกสุดๆ และลึกลับ

00:18:50.450 --> 00:18:54.040
ผมพนันได้เลยว่าสิ่งนี้จะทำให้ความฝัน
ของคุณดูไม่แปลกเลยสักนิด ใช่ไหมครับ

00:18:55.370 --> 00:18:57.050
"ดาบ" ของคุณคืออะไร

00:18:57.050 --> 00:18:58.650
คุณแต่ละคนจะมีดาบอยู่เล่มหนึ่ง

00:18:58.650 --> 00:19:00.600
"ดาบสองคม"
ของความกลัวและความฝัน

00:19:00.600 --> 00:19:03.520
กลืนดาบของคุณเสีย
ไม่ว่ามันจะเป็นอย่างไร

00:19:03.890 --> 00:19:05.870
คุณสุภาพสตรีและสุภาพบุรุษครับ
"ตามฝันของคุณให้ได้"

00:19:05.870 --> 00:19:08.900
มันไม่มีวันสายเกินไปที่จะเป็น
ไม่ว่าคุณอยากจะเป็นอะไรก็ตาม

00:19:09.720 --> 00:19:12.920
สำหรับคนที่รังแกผมด้วยดอดจ์บอลพวกนั้น 
สำหรับเด็กเหล่านั้นที่คิดว่า

00:19:12.920 --> 00:19:14.916
ผมไม่มีทางทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้สำเร็จ

00:19:15.060 --> 00:19:17.645
ผมมีเพียงสิ่งเดียวที่จะพูดกับพวกเขา :

00:19:17.645 --> 00:19:18.841
"ขอบคุณ"

00:19:18.940 --> 00:19:22.220
เพราะหากไม่มีตัวร้าย
เราคงไม่มีซูเปอร์ฮีโร่

00:19:23.020 --> 00:19:27.237
ผมมาอยู่ที่แห่งนี้เพื่อพิสูจน์ว่า
ความเป็นไปไม่ได้ ไม่ใช่สิ่ง "เป็นไปไม่ได้"

00:19:28.300 --> 00:19:32.310
สิ่งนี้อันตรายอย่างยิ่งยวด
มันอาจฆ่าผมได้เลย

00:19:32.340 --> 00:19:33.720
ผมหวังว่าคุณจะสนุกกับมันนะครับ

00:19:33.720 --> 00:19:35.260
(เสียงหัวเราะ)

00:19:36.350 --> 00:19:38.700
ผมต้องการความช่วยเหลือ
จากพวกคุณอยู่อย่างหนึ่ง

00:19:46.731 --> 00:19:48.405
ผู้ชม: สอง สาม..

00:19:48.405 --> 00:19:52.100
แดน : ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่ ผมต้องการให้ช่วย
นับให้ผม คุณทั้งหมดเลย ได้ไหมครับ

00:19:52.100 --> 00:19:53.210
(เสียงหัวเราะ)

00:19:53.210 --> 00:19:55.840
หากคุณรู้คำนะครับ ได้ไหม
นับไปกับผม พร้อมนะครับ

00:19:55.870 --> 00:19:56.964
หนึ่ง!

00:19:56.964 --> 00:19:58.150
สอง!

00:19:58.170 --> 00:19:58.980
สาม!

00:19:58.980 --> 00:20:00.920
ไม่ใช่ครับ นั่นคือ 2
แต่คุณก็พอรู้แล้วนะ

00:20:06.760 --> 00:20:07.780
ผู้ชม : หนึ่ง

00:20:07.840 --> 00:20:08.750
สอง

00:20:08.800 --> 00:20:10.010
สาม!

00:20:11.260 --> 00:20:13.280
(อ้าปากค้าง)

00:20:14.360 --> 00:20:15.940
(เสียงปรบมือ)

00:20:16.251 --> 00:20:17.450
แดน : เยี่ยม!

00:20:17.450 --> 00:20:23.100
(เสียงปรบมือ)
(เสียงโห่ร้องด้วยความยินดี)

00:20:23.100 --> 00:20:24.820
ขอบคุณอย่างยิ่งครับ

00:20:25.450 --> 00:20:28.800
ขอบคุณครับ ขอบคุณ ขอบคุณ
ขอบคุณจากส่วนลึกของหัวใจ

00:20:28.800 --> 00:20:31.290
อันที่จริง ต้องขอบคุณจากส่วนลึก
ของกระเพาะอาหาร

00:20:31.880 --> 00:20:35.020
ผมบอกแล้วว่ามาที่นี่เพื่อทำ
สิ่งเป็นไปไม่ได้ และตอนนี้ก็ได้ทำแล้ว

00:20:35.030 --> 00:20:37.730
แต่นี่ไม่ใช่สิ่งเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว
ผมทำสิ่งนี้อยู่ทุกวัน

00:20:37.800 --> 00:20:42.800
สิ่งเป็นไปไม่ได้นั้นสำหรับเด็กขี้กลัว ขี้อาย
ผอมแห้งแรงน้อยที่ประจันหน้ากับความกลัว

00:20:42.840 --> 00:20:44.600
ก้าวขึ้นมาอยู่ที่นี่ บนเวที(ของ TEDx)

00:20:44.600 --> 00:20:47.100
และเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้
ด้วยคำพูดหนึ่งคำในครั้งเดียว

00:20:47.100 --> 00:20:49.080
ดาบเดียว เพียงครั้งเดียว
ชีวิตเดียว แค่ครั้งเดียว

00:20:49.080 --> 00:20:52.060
ถ้าผมทำให้คุณคิดในแบบใหม่ๆ
ถ้าผมทำให้คุณเชื่อว่า

00:20:52.060 --> 00:20:54.460
ความเป็นไปไม่ได้ ไม่ใช่
สิ่งที่ "เป็นไปไม่ได้"

00:20:54.460 --> 00:20:57.960
หากผมทำให้คุณได้รู้ว่าคุณสามารถ
ทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ในชีวิตคุณ

00:20:58.120 --> 00:21:01.020
ถ้าอย่างนั้นงานของผมก็สำเร็จแล้ว
และของคุณเพียงแค่เริ่มต้นเท่านั้น

00:21:01.020 --> 00:21:04.100
อย่าได้หยุดใฝ่ฝัน
อย่าได้หยุดเชื่อมั่น

00:21:04.820 --> 00:21:06.350
ขอบคุณที่"เชื่อมั่น"ในตัวผม

00:21:06.350 --> 00:21:08.250
และขอบคุณที่เป็นส่วนหนึ่งของความฝันผม

00:21:08.250 --> 00:21:09.550
และนี่คือของขวัญที่ผมจะให้คุณครับ

00:21:09.550 --> 00:21:11.486
"ความเป็นไปไม่ได้ ไม่ใช่สิ่งที่..

00:21:11.486 --> 00:21:12.920
ผู้ชม : เป็นไปไม่ได้!

00:21:12.920 --> 00:21:14.920
การเดินทางที่ยาวไกล
คือส่วนหนึ่งของของขวัญ"

00:21:15.100 --> 00:21:19.560
(เสียงปรบมือ)

00:21:19.560 --> 00:21:21.020
ขอบคุณครับ

00:21:21.060 --> 00:21:25.360
(เสียงปรบมือ)

00:21:25.580 --> 00:21:27.560
(เสียงโห่ร้องด้วยความยินดี)

00:21:27.780 --> 00:21:30.240
พิธีกร : ขอบคุณค่ะ!
แดน ไมเยอร์ ว้าว!