Dit is de staat New York. Deze kaart werd in 1937 gemaakt door de General Drafting Company. Cartografie-nerds kennen deze kaart maar al te goed, want hier onderaan het Catskill-gebergte ligt het kleine dorpje Roscoe -- weet je, we zien het beter op het scherm -- Daar ligt Roscoe, boven Roscoe ligt Rockland, en daar recht boven ligt het piepkleine dorpje Agloe. Iedere cartograaf kent Agloe in New York, want het is een papieren stad, ofwel een valstrik in het auteursrecht. Mijn kaart en jouw kaart van New York zien er vrijwel hetzelfde uit, gezien de vorm van New York. Kaartenmakers verzinnen vaak plaatsen op de kaart om hun auteursrecht te beschermen. Als mijn verzonnen plek dan op jouw kaart staat, weet ik zeker dat je me bestolen hebt. De naam 'Agloe' is opgebouwd uit initialen van de makers van de kaart: Ernest Alpers en Otto [G.] Lindberg. Ze gaven de kaart uit in 1937. Tientallen jaren later geeft Rand McNally een kaart uit en Agloe in New York staat erop bij dezelfde kruising van twee zandwegen in Verweggistan. Stel je de opwinding eens voor bij General Drafting. Ze bellen Rand McNally op en zeggen: "We hebben je! Wij hebben Agloe verzonnen. Het bestaat niet, het is een papieren stad. We dagen je voor het gerecht!" Maar Rand McNally zegt: "Nee hoor, Agloe bestaat echt." Omdat mensen die kruising van twee zandwegen maar bleven bezoeken -- (Gelach) met de verwachting dat daar het plaatsje Agloe lag -- heeft iemand daar het dorpje Agloe gebouwd. (Gelach) Er was een benzinestation, een supermarktje en hoogstens twee huizen. (Gelach) Dit is natuurlijk een onweerstaanbare metafoor voor een schrijver, want we willen allemaal geloven dat hetgeen we op papier zetten de echte wereld waarin we leven kan veranderen. Daarom heet mijn derde boek 'Paper Towns'. Maar veel interessanter dan het medium waarin dit gebeurde, vind ik het fenomeen op zich. We kunnen makkelijk zeggen dat de wereld onze wereldkaarten vormt. Net zoals de vorm van de wereld effect heeft op onze kaarten. Ik vind het veel boeiender dat hóe we de wereld in kaart brengen, de wereld verandert. De wereld zou echt anders zijn als Noord onderaan zou liggen. De wereld zou heel anders zijn als Alaska en Rusland niet aan de uiteinden van de kaart stonden. De wereld zou anders zijn als we Europa zouden afbeelden op haar werkelijke grootte. De wereld wordt veranderd door onze wereldkaarten. De manier waarop we ons persoonlijke, cartografische avontuur kiezen, geeft ook vorm aan onze levenskaart, en die vormt op zijn beurt ons leven. Ik geloof dat wat we in kaart brengen ons leven verandert. En dat bedoel ik dan niet op zijn Oprahs Angels', op zo'n geheimzinnige je-kunt-je-kanker-wegdenken-manier. Ik denk niet dat een kaart je laat zien hoe je leven daadwerkelijk zal verlopen, maar wel waar je terecht zou kunnen komen. Je gaat niet snel naar een plek die niet op je persoonlijke kaart staat. Ik was een beroerde leerling als kind. Ik had vijfjes en zesjes op mijn rapport. Ik denk dat ik zo'n slechte leerling was omdat ik een opleiding zag als een serie hordes die daar voor me waren neergezet. Daar moest ik overheen springen om volwassenheid te bereiken. Ik hoefde niet zo nodig die hordes over; ze leken volkomen willekeurig en dus nam ik ze vaak niet. Dan probeerden ze me bang te maken met opmerkingen als: "Dit komt in je officiële documenten te staan", of: "Jij krijgt nooit een goeie baan." Ik wilde geen goede baan! Toen ik elf of twaalf jaar oud was, zag ik al die mensen met goede banen wel heel erg vroeg opstaan. (Gelach) De mannen met die goede banen begonnen de ochtend met een kledingstuk om hun nek te doen waarmee je iemand kunt wurgen. Ze knoopten letterlijk een strop om zichzelf. Daarna gingen ze naar hun werk, wat dat ook mocht inhouden. Dat is geen recept voor een gelukkig leven. In de verbeelding van een 12-jarige met een obsessie voor symbolen konden deze mensen, die zichzelf elke morgen probeerden te wurgen, niet gelukkig zijn. Waarom zou ik over al die hordes springen om ook zo te worden? Dat is verschrikkelijk! In de vierde klas van de middelbare school ging ik naar de Indian Springs School, een kleine kostschool net even buiten Birmingham in Alabama. Plotseling vond ik het leuk om te leren. Ik begon te leren omdat iedereen dat daar deed. Ik werd omgeven door mensen die intellectualisme en betrokkenheid belangrijk vonden. Ze vonden mijn ironische coole onverschilligheid helemaal niet slim of grappig, maar een simpel en ordinair antwoord op zeer gecompliceerde en belangrijke vraagstukken. Dus begon ik met leren, want leren was cool. Ik leerde dat sommige oneindige verzamelingen groter zijn dan andere. Ik leerde wat jambische pentameters zijn en waarom deze zo goed klinken. Ik leerde dat de Burgeroorlog een nationaliserend conflict was. Ik leerde natuurkunde, ik leerde dat correlatie iets anders is dan causaliteit. Al deze dingen verrijkten mijn leven letterlijk elke dag. Het meeste daarvan gebruik ik niet in mijn 'werk', maar daar gaat het niet om. Het gaat over cartografie. Wat is het cartografie-proces? Je zeilt op een stuk land af en denkt: ik ga dit stukje land tekenen. Dan denk je: misschien is er meer land om te tekenen. Zo begon ik met leren. Ik had wel leraren die in me bleven geloven. Dat was mijn geluk, want ik gaf ze reden genoeg om niet in mij te investeren. Veel dingen die ik op de middelbare school leerde, hadden niets te maken met wat er in de klas gebeurde, maar juist met wat daarbuiten gebeurde. Ik kan bijvoorbeeld opzeggen: "Licht kan bij Zonsondergang, op Wintermiddagen -- Drukkend zijn als kerkgezang Van gedragen aard --" niet omdat ik Emily Dickinson uit mijn hoofd leerde in de klas op de middelbare school, maar omdat er een meisje op school zat. Ze heette Amanda, ik was gek op haar en ze hield van de gedichten van Emily Dickinson. Ik kan je ook vertellen wat alternatieve kosten zijn, want toen ik thuis op de bank Super Mario Kart zat te spelen, kwam mijn vriend Emmet langs en zei: "Hoe lang speel je nu al Super Mario Kart?" Ik zei: "Geen idee, zes uur?", en hij zei: "Besef je dat als je zes uur had gewerkt, je 30 dollar had kunnen verdienen? Dus betaalde je eigenlijk 30 dollar om Super Mario Kart te spelen." Ik zei: "Daar doe ik het voor." (Gelach) Maar ik leerde wel wat alternatieve kosten zijn. Onderweg begon mijn levenskaart er steeds beter uit te zien. Hij werd groter en kreeg meer plekken. Er openden zich voor mij meer toekomstmogelijkheden. Het was geen formeel of gepland leerproces, dat geef ik graag toe. Het was vlekkerig, niet consistent, ik wist niet veel. Ik snapte het idee van Cantor misschien, dat sommige oneindigheden groter zijn dan andere, maar de berekening achter dat idee begreep ik niet. Ik snap het idee van alternatieve kosten, maar niet de wet van afnemende meeropbrengsten. Het is mooi als je het leerproces als cartografie kunt zien, in plaats van als willekeurige hordes waar je overheen moet springen. Je ziet een stukje kustlijn en daar wil je graag meer van zien. Nu snap ik de berekeningen tenminste een beetje die daaraan ten grondslag liggen. Ik had dus een leergemeenschap op de middelbare school, een andere op de universiteit, daarna weer van een andere toen ik ging werken voor het blad 'Booklist'. Daar was ik assistent en werd omgeven door zeer belezen mensen. Toen schreef ik een boek. Ik deed waar alle schrijvers van dromen: ik stopte direct met werken. (Gelach) Voor het eerst sinds de middelbare school had ik geen leergemeenschap en het was één grote ellende. Ik haatte het. Twee jaar lang las ik veel boeken. Ik las boeken over Stalin, boeken over hoe Oezbekistanen zich als moslim gingen identificeren, en boeken over hoe je atoombommen maakt. Het voelde alsof ik mijn eigen hordes creëerde en er zelf over heen sprong, in plaats van het enthousiasme te voelen om deel te zijn van een leergemeenschap, een gemeenschap van mensen die zich verbonden voelt in een cartografische onderneming om de wereld om haar heen beter te begrijpen en in kaart te brengen. In 2006 ontmoette ik die kerel. Hij heet Ze Frank. Ik ontmoette hem niet in het echt, maar op het Internet. Ze Frank maakte een programma: 'The Show with Ze Frank'. Ik ontdekte dat programma, en zo kwam ik weer in een leergemeenschap terecht. Hier heeft Ze het over Las Vegas: (Video) Ze Frank: Las Vegas is gebouwd in een gigantische en hete woestijn. Alles wat hier is, komt ergens anders vandaan: de rotsen, de bomen, de watervallen. Vissen passen hier niet, net zomin als mijn vliegende varken. Alles staat in contrast met de bloedhete woestijn, net als deze mensen. Van overal zijn hier dingen heen gesleept, ontworteld van hun historie en van mensen die ze anders ervaren. Sommige dingen worden verbeterd, zelfs de Sphinx kreeg een neuscorrectie. Je hebt niet het gevoel dat je iets mist. Dit New York betekent voor mij hetzelfde als voor iedereen. Alles is uit de context gehaald en dat geldt daar voor alles: zelf parkeren, congrescentra, haaienaquarium. Dit verzinsel zou 's werelds grootste succes kunnen zijn, want als niemand hier thuis is, is iedereen het. Vanmorgen viel me op dat de meeste gebouwen grote spiegels zijn die de zon terugkaatsen naar de woestijn. Maar anders dan de meeste spiegels, waar je jezelf in je omgeving in ziet, laten deze spiegels leegte zien. John Green: Ik krijg heimwee naar de pixels in oude online video's. (Gelach) 'Ze' is niet alleen een intellectueel maar ook een briljante community builder. De gemeenschap die rond deze video's ontstond, was in veel opzichten een leergemeenschap. We schaakten dus gezamenlijk tegen Ze Frank en versloegen hem. We organiseerden samen een autoreis door de VS voor een jongeman. We maakten een tosti van de aarde. Iemand hield een snee brood vast aan de ene kant van de aarde en precies daartegenover hield iemand anders ook een snee brood vast. Ik snap dat dit flauwe ideeën zijn, maar je kunt er ook van leren. Dat vond ik nou zo geweldig. Je vindt dit soort gemeenschappen over het hele internet. Volg de calculus-blog op Tumblr. Ja, je zult mensen erover zien klagen, maar je ziet ook dat mensen die klachten opnieuw bloggen en dan beargumenteren dat calculus wel mooi en interessant is. Zo kun je nadenken over vragen die je niet kunt oplossen. Je kunt naar Reddit gaan en sub-Reddits vinden, zoals 'Vraag aan een historicus' of 'Vraag aan de wetenschap', waar je dit soort mensen allerlei vragen kunt stellen, heel serieuze vragen, maar ook flauwe. De interessantste leergemeenschappen vind ik diegenen die nu groot worden op YouTube. Ik geef toe dat ik bevooroordeeld ben. Ik denk dat YouTube in veel opzichten op een schoolklas lijkt. Kijk naar 'Minute Physics', een jongen die de wereld natuurkunde leert: (Video) Hier gaat het om. Vanaf 4 juli 2012 is het higgsboson het laatste nog experimenteel te ontdekken fundamentele deeltje van het standaardmodel van deeltjesfysica. Maar waarom was het higgsboson deel van het standaardmodel, samen met de welbekende deeltjes zoals elektronen, lichtdeeltjes en quarks, als het in de jaren 70 nog niet ontdekt was? Goede vraag, er zijn twee redenen. Ten eerste, net zoals een elektron een excitatie is in het elektronenveld, is het higgsboson deeltje eenvoudigweg een excitatie van het overal aanwezige higgsveld. Het higgsveld speelt op zijn beurt een integrale rol in ons model voor de zwakke kernkracht. Het higgsveld leert ons vooral waarom het zo zwak is. We zien meer in een volgende video. Hoewel de theorie van zwakke kernkracht in de jaren 80 werd bevestigd, in de vergelijkingen is het higgsveld zo verweven met de zwakke kracht zelf, dat we het actuele en onafhankelijke bestaan nog niet kunnen bevestigen. JG: Deze video maakte ik voor mijn programma 'Crash Course', over de Eerste Wereldoorlog: (Video) De directe aanleiding was natuurlijk de moord in Serajevo op de Oostenrijkse aartshertog Franz Ferdinand gepleegd op 28 juni 1914 door de Bosnisch- Servische nationalist Gavrilo Princip. Het is belangrijk om te weten dat de eerste grote oorlog van de 20e eeuw met een terreurdaad begon. Franz Ferdinand viel niet in de smaak bij zijn oom en keizer Franz Joseph -- dat is pas een snor! Door de moord gaf Oostenrijk Servië een ultimatum. Servië accepteerde er een paar, maar niet alle Oostenrijkse eisen. Daarom verklaarde Oostenrijk de oorlog aan Servië. Rusland mobiliseerde zijn leger vanwege zijn bondgenootschap met Servië. Duitsland had een alliantie met Oostenrijk en maande Rusland om daarmee te stoppen. Rusland luisterde niet, Duitsland mobiliseerde zijn eigen leger, verklaarde de oorlog aan Rusland, verbond zich met de Ottomanen en verklaarde de oorlog aan Frankrijk, omdat het Frankrijk is, weet je. (Gelach) Natuurkunde en geschiedenis zijn niet de enige vakken die mensen op YouTube leren. Dit is een video over abstracte wiskunde. (Video) Jij bent mij en je zit weer bij wiskunde, want dat heb je nu eenmaal elke dag. Stel, je leert over de som van de oneindige verzamelingen. Schoolonderwerp, toch? Het is een cool onderwerp, maar ze weten het toch weer te verpesten. Ik denk dat ze daarom toestaan om oneindigheid te onderwijzen. Het is dus heel begrijpelijk dat je als afleiding nadenkt over het meervoud van 'oneindigheid' in plaats over het onderwerp: oneindigheids, onneneindigheid? Zou het enkelvoud 'oneindig' of 'oneind' moeten zijn? Zoals het enkelvoud van 'varken' eigenlijk 'vark' moet zijn. Het hele concept van dingen, zoals dat 1/2 + 1/4 + 1/16 in de buurt van één komt, is handig als je een lijn olifanten wil tekenen met kop en staart aan elkaar vast: normale olifant, jonge olifant, kleine olifant, baby olifant, tot aan Meneer Tusks en nog kleiner. Wat best wel tof is, want zo krijg je een oneindige hoeveelheid olifanten die nog steeds op één blaadje in je schrift passen. JG: Als laatste Destin van 'Smarter Every Day'. Hij praat over over het behoud van het impulsmoment en, omdat het YouTube is, over katten: (Video) Ik ben Destin met 'Smarter Every Day'. Je weet waarschijnlijk dat katten altijd op hun pootjes terecht komen. De vraag van vandaag: waarom? Zoals bij veel simpele vragen is het antwoord zeer complex. Wat als ik het bijvoorbeeld zo zeg: hoe gaat een kat van poten omhoog naar poten omlaag in een vallend referentiekader, zonder de Wet van behoud van het impulsmoment te overtreden? (Gelach) JG: Dit hebben de vier video's met elkaar gemeen: ze zijn op YouTube alle vier meer dan een half miljoen keer bekeken. Deze mensen bekijken ze niet in een klaslokaal, maar omdat ze deel zijn van een leergemeenschap die door die kanalen zijn opgezet. Ik zei al dat YouTube voor mij als een klaslokaal voelt, want er is een leraar -- echt als in een ouderwets klaslokaal -- hier heb je de leraar en daar beneden zitten de leerlingen, en ze bespreken dingen met elkaar. Ik weet dat YouTube-commentaar een slechte reputatie heeft binnen de Internetwereld, maar als je de commentaren eens bekijkt van deze kanalen zie je dat mensen ingaan op het onderwerp. Ze stellen gecompliceerde vragen over het onderwerp die andere mensen dan weer beantwoorden. YouTube is zo opgezet dat op de pagina waarop ik met je praat, jij je vragen kunt stellen en commentaar kunt geven. Je neemt actief deel aan een levende conversatie. Omdat ik ook commentaar geef, ben ik met je in gesprek. Je vindt dit voor geschiedenis, maar ook voor wiskunde, natuurkunde, noem maar op. Je ziet ook dat jonge mensen het Internet gebruiken om plekken te creëren voor intellectuele betrokkenheid en niet de ironische afstandelijkheid die de meesten van ons associëren met memes en andere Internetconventies. Zoals: "Raakte verveeld. Vond calculus uit." Dit is Honey Boo Boo die het industriële kapitalisme bekritiseert. ["Liberaal kapitalisme is niet goed voor ons welzijn.] Mocht je niet zien wat ze zegt -- [In tegendeel: het is de motor voor barbaars, destructief nihilisme."] Ik geloof echt dat deze plekken, deze gemeenschappen, voor de nieuwe generatie het soort gemeenschappen of cartografische ondernemingen zijn die ik op de middelbare school en op de universiteit had. Toen ik als volwassene deze gemeenschappen terugvond, kwam ik opnieuw in een leergemeenschap terecht. Dit spoort mij aan om door te leren, ook al ben ik volwassen. Ik heb niet langer het gevoel dat leren alleen iets voor jongeren is. Vi Hart met 'Minute Physics' introduceerde me tot allerlei dingen die ik niet wist. Ik weet dat we allemaal terugdenken aan de dagen van de Parijse salon in de Verlichting, of de ronde tafel van de Algonquins: "Ik wou dat ik daarbij was geweest, ik wou dat ik mee had kunnen lachen om Dorothy Parkers grappen." Maar ik vertel jullie dat deze plekken nog steeds bestaan. Ze bestaan in hoekjes van het Internet waar oude mannen niet durven te komen. (Gelach) Ik geloof echt dat toen we in de jaren 60 Agloe in New York verzonnen, toen we Agloe werkelijk maakten, dat dat pas het begin was. Dank jullie wel. (Applaus)