Πώς ο Αδόλφος Χίτλερ,

ένας τύραννος που ενορχήστρωσε
μία από τις μεγαλύτερες γενοκτονίες,

ανήλθε στην εξουσία
σε μια δημοκρατική χώρα;

Η ιστορία ξεκινάει με το τέλος
του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

Με την επιτυχημένη επέλαση
των συμμάχων το 1918,

η Γερμανία κατάλαβε
ότι δεν μπορούσε να κερδίσει

και υπέγραψε μια ανακωχή
που έθετε τέλος στις εχθροπραξίες.

Καθώς η αυτοκρατορική
κυβέρνησή της κατέρρευσε,

αναταραχές και απεργίες
ξέσπασαν σε όλο το έθνος.

Υπό τον φόβο
μιας κομμουνιστικής επανάστασης,

τα μεγάλα κόμματα συνενώθηκαν
για να καταστείλουν τις εξεγέρσεις,

και να εγκαθιδρύσουν την κοινοβουλευτική
Δημοκρατία της Βαϊμάρης.

Ένα από τα πρώτα καθήκοντα
της νέας κυβέρνησης

ήταν να εφαρμόσει την συνθήκη ειρήνης
που επιβλήθηκε από τους Συμμάχους.

Εκτός της απώλειας του 1/10 των εδαφών
και της διάλυσης του στρατού της,

η Γερμανία έπρεπε να αναλάβει την ευθύνη
του πολέμου και να πληρώσει αποζημιώσεις,

κάτι αποδυνάμωσε
την ήδη αδύναμη οικονομία της.

Αυτό αντιμετωπίστηκε ως ταπείνωση
από εθνικιστές και βετεράνους.

Πίστευαν λανθασμένα
ότι ο πόλεμος θα είχε κερδηθεί

αν ο στρατός δεν είχε προδοθεί
από πολιτικούς και διαδηλωτές.

Για τον Χίλτερ, αυτές οι απόψεις
του έγιναν έμμονη ιδέα,

και η μισαλλοδοξία και η παράνοιά του
τον έκαναν να κατηγορήσει του Εβραίους.

Οι ιδέες του βρήκαν απήχηση
σε μια κοινωνία με πολλούς Αντισημίτες.

Αυτή την εποχή,
εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίοι

είχαν ενσωματωθεί στη γερμανική κοινωνία,

αλλά πολλοί Γερμανοί
συνέχιζαν να τους βλέπουν ως ξένους.

Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο,
η επιτυχία των Εβραίων

προκάλεσε αβάσιμες κατηγορίες
υπονόμευσης και αισχροκέρδειας.

Πρέπει να τονιστεί ότι αυτές
οι θεωρίες συνωμοσίας

προήλθαν από το φόβο,

τον θυμό,

και τη μισαλλοδοξία,

όχι από τα γεγονότα.

Όπως και να έχει,
ο Χίτλερ βρήκε κοινό σε αυτούς.

Όταν γράφτηκε σε ένα μικρό
εθνικιστικό πολιτικό κόμμα,

οι χειραγωγικές δημόσιες ομιλίες του
τον έφεραν στην ηγεσία

και προσέλκυε όλο και μεγαλύτερα πλήθη.

Συνδυάζοντας τον αντισημιτισμό
με τη λαϊκή αγανάκτηση,

οι Ναζί αποκήρυξαν τον Κομμουνισμό
και τον Καπιταλισμό

ως διεθνείς εβραϊκές συνωμοσίες
που θα κατέστρεφαν τη Γερμανία.

Το Ναζιστικό κόμμα
δεν ήταν αρχικά δημοφιλές.

Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια
να ανατρέψουν την κυβέρνηση,

το κόμμα απαγορεύτηκε,

και ο Χίτλερ φυλακίστηκε για προδοσία.

Όταν όμως βγήκε ένα χρόνο μετά,

αμέσως ξεκίνησε να ξαναχτίζει το κίνημα.

Κατόπιν, το 1929 ήρθε η Μεγάλη Ύφεση.

Οι Αμερικανοί απέσυραν τα δάνειά τους
από την Γερμανία,

και η δοκιμαζόμενη γερμανική οικονομία
κατέρρευσε εν μία νυκτί.

Ο Χίτλερ εκμεταλλεύτηκε
τον θυμό του κόσμου,

προσφέροντάς τους βολικούς
αποδιοπομπαίους τράγους

και την υπόσχεση να επαναφέρει τη Γερμανία
στο μεγαλείο του παρελθόντος.

Τα μεγάλα κόμματα δεν κατάφεραν
να αντιμετωπίσουν την κρίση

και η αριστερή αντιπολίτευση ήταν
κατακερματισμένη από εσωτερικές διαμάχες.

Πολλοί αγανακτισμένοι πολίτες
προσχώρησαν στους Ναζί,

αυξάνοντας τις ψήφους τους
από 3% σε 18% σε μόλις δύο χρόνια.

Το 1932, ο Χίτλερ
ήταν υποψήφιος για πρόεδρος,

αλλά έχασε από τον παρασημοφορημένο
βετεράνο Στρατάρχη φον Χίντενμπουργκ.

Αλλά με το 36% των ψήφων, ο Χίτλερ
έκανε επίδειξη της υποστήριξης που είχε.

Το επόμενο έτος,
σύμβουλοι και επιχειρηματίες

έπεισαν τον Χίντενμπουργκ
να ορίσει τον Χίτλερ Καγκελάριο,

ελπίζοντας να εκμεταλλευτούν
τη δημοτικότητά του για ίδιον όφελος.

Αν και ο Καγκελάριος ήταν μόνο
ο επικεφαλής του κοινοβουλίου,

ο Χίτλερ σταθερά αύξησε
τις εξουσίες της θέσης του.

Ενώ οι υποστηρικτές του έφτιαχναν
παραστρατιωτικές οργανώσεις

και πολεμούσαν τους διαδηλωτές
στους δρόμους,

ο Χίτλερ ξύπνησε φόβους
για μια κομμουνιστική επανάσταση

και ισχυρίστηκε ότι μόνο αυτός
μπορούσε να επιβάλει την τάξη.

Τότε το 1933,

ένας νεαρός εργάτης καταδικάστηκε
για την φωτιά στο κοινοβούλιο

και ο Χίτλερ το χρησιμοποίησε
για να πείσει την κυβέρνηση

να του δώσει έκτακτες εξουσίες.

Σε μερικούς μήνες,
η ελευθερία του τύπου καταργήθηκε,

και τα άλλα κόμματα διαλύθηκαν,

και αντι-σημιτικοί νόμοι ψηφίστηκαν.

Πολλοί εκ των αρχικών ακραίων υποστηρικτών
του Χίτλερ συλλήφθηκαν και εκτελέστηκαν,

μαζί με πιθανούς αντιπάλους,

και όταν ο Πρόεδρος Χίντενμπουργκ
πέθανε τον Αύγουστο του 1934,

ήταν φανερό ότι δεν θα γίνονταν
νέες εκλογές.

Πολλά από τα αρχικά μέτρα του Χίτλερ
δεν χρειάστηκαν μαζική καταστολή.

Οι λόγοι του εκμεταλλεύονταν
τον φόβο και την οργή του κόσμου

και έφερναν πολλούς υποστηρικτές
σε αυτόν και το ναζιστικό κόμμα.

Εν τω μεταξύ, οι επιχειρηματίες
και οι διανοούμενοι,

θέλοντας να είναι με το μέρος
της κοινής γνώμης,

αγκάλιασαν τον Χίτλερ.

Βεβαίωναν ο ένας τον άλλο

ότι η ακραία ρητορική του
ήταν μόνο για τα μάτια του κόσμου.

Δεκαετίες αργότερα, η άνοδος του Χίτλερ
είναι μια προειδοποίηση

του πόσο εύθραυστοι είναι οι δημοκρατικοί
θεσμοί προ του εξαγριωμένου πλήθους

και προ ενός ηγέτη πρόθυμου να θρέψει
τον θυμό και εκμεταλλευτεί τον φόβο.