0:00:00.965,0:00:03.507
ฉันไม่เคยคิดเคยฝัน

0:00:03.531,0:00:07.483
ว่ามือวางระเบิดพลีชีพอายุ 19 ปี

0:00:07.507,0:00:11.188
จะเป็นคนสอนบทเรียนที่มีค่ากับฉัน

0:00:12.640,0:00:13.807
แต่เขาสอนค่ะ

0:00:14.640,0:00:19.259
เขาสอนฉันให้ไม่มีวันทึกทัก

0:00:19.283,0:00:22.423
เรื่องของคนที่เราไม่รู้จักเป็นอันขาด

0:00:24.414,0:00:28.543
เช้าวันพฤหัสบดี[br]ในเดือนกรกฎาคม ปี ค.ศ. 2005

0:00:28.567,0:00:31.625
มือวางระเบิดกับฉัน

0:00:31.649,0:00:36.196
เลือกขึ้นรถไฟขบวนเดียวกัน[br]ในเวลาเดียวกัน โดยที่ไม่รู้มาก่อน

0:00:36.220,0:00:40.683
เรายืนห่างกันแค่ไม่กี่ฟุตเอง

0:00:42.345,0:00:43.495
ฉันไม่เห็นเขาหรอกค่ะ

0:00:44.185,0:00:45.976
เอาจริง ๆ แล้ว ฉันไม่เห็นใครเลย

0:00:46.000,0:00:48.587
เป็นเหมือนตามปกติ[br]ที่ไม่มีใครมองใครตอนอยู่บนรถไฟ

0:00:48.611,0:00:51.912
แต่ฉันว่าเขาคงเห็นฉัน

0:00:52.916,0:00:55.957
ฉันเดาว่าเขาคงมองพวกเราทุกคน

0:00:56.687,0:01:00.901
ขณะที่มือเขาสัมผัสอยู่กับปุ่มกดระเบิด

0:01:02.439,0:01:06.884
ฉันก็สงสัยอยู่บ่อย ๆ [br]ว่าตอนนั้นเขาคิดอะไรอยู่

0:01:06.908,0:01:10.265
โดยเฉพาะในช่วงไม่กี่วินาทีสุดท้าย

0:01:12.765,0:01:14.374
ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องส่วนตัว

0:01:14.977,0:01:18.994
เขาไม่ได้ตั้งใจจะฆ่า[br]หรือทำให้ฉันที่มีชื่อว่า จิล ฮิคส์ พิการ

0:01:19.018,0:01:20.771
เขาไม่รู้จักฉัน

0:01:21.758,0:01:22.932
ไม่เลยค่ะ

0:01:23.666,0:01:26.612
แต่เขากลับเลือกที่จะตราหน้า

0:01:26.636,0:01:31.241
ว่าฉันผิดและไม่เป็นที่ต้องการ

0:01:32.272,0:01:35.652
ฉันกลายเป็นศัตรู

0:01:37.390,0:01:40.966
สำหรับเขาแล้วฉันเป็น "คนอื่น"

0:01:40.990,0:01:43.687
"พวกนั้น" ไม่ใช่ "พวกเรา"

0:01:45.581,0:01:50.855
คำตราหน้าว่า "ศัตรู"[br]ช่วยทำให้เขามองว่าเราไม่ใช่คน

0:01:51.674,0:01:54.101
ช่วยดลใจให้เขากดระเบิด

0:01:55.339,0:01:57.506
เขาไม่ได้เลือกคนหรอกค่ะ

0:01:58.875,0:02:04.058
แค่ในขบวนที่ฉันอยู่[br]26 ชีวิตอันมีค่าก็ถูกพรากไป

0:02:05.042,0:02:06.970
ฉันเองก็เกือบเป็นหนึ่งในนั้น

0:02:08.855,0:02:11.596
ในช่วงเวลาสั้น ๆ เพียงชั่วอึดใจ

0:02:11.620,0:02:15.290
เหมือนเราดูดให้จมสู่ความมืดมิด

0:02:15.314,0:02:17.696
ซึ่งมันเหมือนจริงเสียยิ่งกว่าจริง

0:02:17.720,0:02:22.079
กับการเดินฝ่าน้ำมันในจินตนาของฉัน

0:02:23.398,0:02:25.448
เราไม่รู้หรอก ว่าเราเป็นศัตรูกัน

0:02:26.321,0:02:30.379
เราเป็นเพียงคนที่สัญจรไปมา[br]คนที่เมื่อไม่กี่นาทีก่อน

0:02:30.403,0:02:32.887
ทำตามมารยาทบนรถไฟ

0:02:32.911,0:02:35.117
ไม่สบตาใคร

0:02:35.141,0:02:36.291
ไม่คุย

0:02:36.894,0:02:39.766
ไม่สนทนาอะไรกับใครทั้งนั้น

0:02:41.948,0:02:44.901
แต่เมื่อความมืดเลือนหายไป

0:02:45.776,0:02:47.401
เราเอื้อมเข้าหากัน

0:02:48.179,0:02:49.691
เราช่วยเหลือซึ่งกันและกัน

0:02:50.808,0:02:53.269
เราตะโกนบอกชื่อตัวเอง

0:02:53.293,0:02:55.444
เหมือนเวลาเช็คชื่อในชั้นเรียน

0:02:56.389,0:02:58.666
รอคนอื่นตอบ

0:03:00.559,0:03:03.222
"ฉันชื่อจิล ฉันอยู่ที่นี่

0:03:05.111,0:03:06.421
ฉันยังมีชีวิต

0:03:08.279,0:03:09.468
โอเคนะ"

0:03:11.697,0:03:12.883
"ฉันชื่อจิล

0:03:13.679,0:03:14.875
อยู่ตรงนี้

0:03:16.318,0:03:17.627
ยังมีชีวิตอยู่

0:03:19.329,0:03:20.524
โอเคนะ"

0:03:23.096,0:03:25.637
ฉันไม่รู้จักเอลิสัน

0:03:26.399,0:03:30.641
แต่ฉันคอยฟังเธอตอบมา[br]ทุก ๆ สองสามนาที

0:03:31.340,0:03:32.958
ฉันไม่รู้จักริชาร์ด

0:03:33.839,0:03:36.728
แต่มันสำคัญสำหรับฉันที่เขารอดชีวิต

0:03:38.752,0:03:40.546
ฉันก็บอกพวกเขา

0:03:40.570,0:03:42.053
ไปแค่ชื่อต้น

0:03:43.013,0:03:44.164
พวกเขาไม่รู้

0:03:44.188,0:03:47.711
ว่าฉันเป็นหัวหน้าแผนก[br]ของสภาการออกแบบ

0:03:49.185,0:03:52.742
และนี่คือกระเป๋าใบเก่งของฉัน

0:03:52.766,0:03:55.217
ที่ถูกกู้ได้จากเช้าวันนั้นเช่นกันกัน

0:03:56.479,0:04:00.445
พวกเขาไม่รู้ว่าบทความฉันถูกตีพิมพ์[br]ลงวารสารสถาปัตย์และการออกแบบ

0:04:00.469,0:04:03.785
ไม่รู้ว่าฉันเป็นสมาชิกราชสมาคมศิลปะ

0:04:03.809,0:04:05.274
ไม่รู้ว่าฉันใส่ชุดสีดำ --

0:04:06.695,0:04:07.861
ตอนนี้ก็ยังใส่อยู่ --

0:04:08.566,0:04:11.122
ไม่ว่าฉันสูบซิการ์ริลโล

0:04:11.888,0:04:14.191
เดี๋ยวนี้ฉันไม่ได้สูบแล้วล่ะค่ะ

0:04:14.215,0:04:18.399
ฉันดื่มจินและดู TED Talks

0:04:18.423,0:04:24.629
แน่ล่ะค่ะ ฉันไม่เคยคิดเคยฝัน[br]ว่าวันหนึ่งฉันจะมายืน

0:04:25.593,0:04:28.488
มาปรับสมดุลร่างกายตัวเอง[br]บนขาเทียมสองข้าง

0:04:28.512,0:04:29.669
มาเป็นผู้บรรยาย

0:04:30.651,0:04:36.295
ฉันเป็นสาวชาวออสเตรเลีย ที่ตอนนั้น[br]กำลังทำสิ่งที่น่าทึ่ง อยู่ในกรุงลอนดอน

0:04:36.319,0:04:39.152
และฉันก็ไม่พร้อมให้มันจบแต่เพียงแค่นั้น

0:04:40.882,0:04:44.040
ฉันตั้งมั่นว่าต้องรอดให้ได้

0:04:44.064,0:04:49.266
ฉันถึงขนาดใช้ผ้าพันคอ[br]เป็นตัวขันชะเนาะขาท่อนบนทั้งสองข้าง

0:04:49.290,0:04:54.623
และปิดกั้นทุกอย่างและทุกคนออกไป

0:04:55.345,0:04:58.605
เพื่อตั้งสติและฟังแต่เสียงของตัวเอง

0:04:58.629,0:05:01.763
ใช้แค่สัญชาตญาณในการนำทาง

0:05:03.085,0:05:05.179
ฉันบังคับให้ตัวเองหายใจช้า ๆ

0:05:05.847,0:05:07.627
ฉันยกต้นขาขึ้น

0:05:07.651,0:05:09.319
ฉันสั่งให้ตัวเองนั่งหลังตรง

0:05:09.343,0:05:13.013
และฝืนตัวเองให้ถ่างตาเอาไว้

0:05:14.681,0:05:18.013
ฉันอดทนอยู่เกือบชั่วโมง

0:05:19.030,0:05:23.411
ช่วงเวลาหนึ่งชั่วโมง[br]ที่ใช้ทบทวนชีวิตที่ผ่านมา

0:05:23.435,0:05:25.231
จนถึงวินาทีนั้น

0:05:27.199,0:05:30.278
บางทีฉันน่าจะทำให้มากกว่านี้

0:05:31.223,0:05:34.427
น่าจะใช้ชีวิตให้เต็มที่กว่านี้[br]ออกไปเห็นโลกให้มากกว่านี้

0:05:34.451,0:05:38.865
บางที ฉันน่าจะออกไปวิ่ง เต้นรำ [br]เรียนโยคะ

0:05:40.317,0:05:45.255
แต่สิ่งที่ฉันให้ความสำคัญ[br]และความสนใจตลอดมาคือการงาน

0:05:45.279,0:05:47.180
ฉันมีชีวิตอยู่เพื่อทำงาน

0:05:47.730,0:05:50.537
ชื่อและตำแหน่งบนนามบัตร

0:05:50.561,0:05:51.831
มีความหมายสำหรับฉัน

0:05:53.688,0:05:57.298
แต่มันไม่มีความหมายอะไรเลย[br]ในอุโมงค์รถไฟใต้ดินวันนั้น

0:05:59.226,0:06:03.696
กว่าจะถึงตอนที่ฉันรู้สึกตัว[br]ว่าเจ้าหน้าที่กู้ภัย

0:06:03.720,0:06:05.860
กำลังแตะตัวฉัน

0:06:06.472,0:06:08.589
ฉันไม่เหลือแรงจะพูดแล้ว

0:06:08.613,0:06:13.592
พูดไม่ได้แม้แต่คำสั้น ๆ อย่าง "จิล"

0:06:15.183,0:06:17.918
ฉันยอมยกร่างกายของฉัน[br]ให้เป็นภาระของพวกเขา

0:06:17.942,0:06:20.815
ฉันทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้แล้ว

0:06:20.839,0:06:24.535
และต่อจากนี้ชีวิตฉันอยู่ในมือพวกเขา

0:06:27.091,0:06:28.479
ฉันเข้าใจอย่างถ่องแท้

0:06:29.283,0:06:35.481
ว่าความเป็นมนุษย์มีหน้าตาอย่างไร

0:06:35.972,0:06:39.171
ก็ตอนที่ฉันเห็นป้ายประจำตัว

0:06:39.195,0:06:42.454
ที่พวกเขาติดให้ฉัน[br]ตอนส่งฉันไปโรงพยาบาล

0:06:42.478,0:06:43.652
มันเขียนว่า

0:06:44.218,0:06:49.488
"ผู้รอดชีวิตไม่ทราบชื่อ เพศหญิง"

0:06:51.162,0:06:55.377
ผู้รอดชีวิตไม่ทราบชื่อ เพศหญิง

0:06:57.004,0:06:59.951
คำไม่กี่พยางค์นี่คือของขวัญของฉัน

0:07:01.125,0:07:03.872
สิ่งที่มันบอกฉันอย่างชัดเจน

0:07:03.896,0:07:06.601
คือชีวิตฉันปลอดภัยแล้ว

0:07:06.625,0:07:09.769
ด้วยเหตุผลเดียวคือเพราะฉันเป็นมนุษย์

0:07:10.610,0:07:14.794
ความแตกต่างทั้งหลายไม่ใช่เรื่องสำคัญ

0:07:14.818,0:07:19.375
สำหรับเจ้าหน้าที่กู้ภัย[br]ที่พร้อมทุ่มเททุกอย่าง

0:07:20.129,0:07:21.669
เพื่อช่วยชีวิตฉัน

0:07:22.458,0:07:25.181
เพื่อช่วยชีวิตคนไม่ทราบชื่อ[br]ให้ได้มากที่สุด

0:07:25.205,0:07:27.537
และยอมกระทั่งเสี่ยงชีวิตตนเอง

0:07:28.405,0:07:32.576
สำหรับพวกเขาแล้ว [br]มันไม่สำคัญเลยว่าฉันจะรวยหรือจน

0:07:33.298,0:07:35.439
ผิวของฉันจะเป็นสีอะไร

0:07:35.463,0:07:37.025
ฉันจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย

0:07:37.049,0:07:38.946
ฉันชอบเพศไหน

0:07:39.613,0:07:41.216
ลงคะแนนเลือกใคร

0:07:41.240,0:07:42.758
มีการศึกษาดีหรือเปล่า

0:07:42.782,0:07:46.471
มีศาสนาหรือไม่

0:07:47.409,0:07:49.353
ไม่มีเรื่องไหนสำคัญ

0:07:49.377,0:07:54.020
ไปมากกว่าความที่ฉันเป็นมนุษย์คนหนึ่ง

0:07:55.881,0:07:59.361
ฉันมองว่าตัวเองเป็นข้อเท็จจริงที่มีชีวิต

0:08:00.223,0:08:02.252
เป็นข้อพิสูจน์

0:08:02.276,0:08:09.004
ว่าความรักและความเคารพที่ไร้เงื่อนไข[br]ไม่ได้แค่ช่วย

0:08:09.028,0:08:12.069
แต่มันยังเปลี่ยนแปลงชีวิตอีกด้วย

0:08:13.226,0:08:17.694
นี่คือภาพอันน่าทึ่งของเจ้าหน้าที่กู้ภัย[br]ที่ช่วยฉัน ภาพของแอนดี้กับฉัน[br]

0:08:17.718,0:08:19.590
ที่เพิ่งถ่ายเมื่อปีที่แล้ว

0:08:20.080,0:08:22.641
สิบปีหลังจากเหตุการณ์ในครั้งนั้น

0:08:22.665,0:08:25.009
ภาพของพวกเราสองคนเดินแนบชิดกัน

0:08:27.559,0:08:29.677
ฝ่าช่วงความโกลาหล

0:08:29.701,0:08:32.541
มีคนคอยจับมือฉันไม่ห่าง

0:08:33.200,0:08:36.073
มีคนคอยลูบหน้าปลอบประโลม

0:08:37.161,0:08:38.573
ฉันรู้สึกยังไงน่ะหรือคะ

0:08:39.541,0:08:40.763
ฉันรู้สึกถึงรัก

0:08:41.685,0:08:46.502
สิ่งที่เป็นโล่คอยกำบังฉัน[br]จากความเกลียดชังและการจองเวร

0:08:46.526,0:08:49.515
สิ่งที่ทำให้ฉันกล้าจะพูดว่า

0:08:49.539,0:08:52.419
ให้มันจบลงแค่นี้เถิด

0:08:54.006,0:08:55.197
คือความรัก

0:08:56.585,0:08:58.583
ฉันได้รับความรัก

0:09:01.234,0:09:07.499
ฉันเชื่อว่าความเป็นไปได้[br]ที่เราจะเปลี่ยนแปลงโลกด้วยความรัก

0:09:07.523,0:09:09.103
นั้นมากมายเหลือเกิน

0:09:09.127,0:09:12.031
เพราะฉันรู้ซึ้งว่า[br]พวกเราสามารถทำอะไรได้

0:09:12.055,0:09:15.252
ฉันเชื่อในความดีงามของมนุษยชาติ

0:09:15.930,0:09:19.840
เรื่องนี้ทิ้งปมให้ฉันต้องทบทวน

0:09:19.864,0:09:23.266
และคำถามให้พวกเราทุกคนลองขบคิด

0:09:24.512,0:09:30.385
สิ่งที่รวมใจเราเข้าด้วยกัน ไม่ได้ยิ่งใหญ่[br]กว่าสิ่งที่ทำให้เราแตกแยกหรือ

0:09:31.663,0:09:35.453
จำเป็นด้วยหรือที่ต้องมีโศกนาฏกรรม[br]หรือหายนะ

0:09:35.477,0:09:39.973
เพื่อทำให้เรารู้สึกว่าพวกเราทุกคน[br]ผูกพันเป็นสายพันธุ์เดียวกัน

0:09:40.902,0:09:42.761
ว่าเป็นมนุษย์เหมือน ๆ กัน

0:09:43.755,0:09:48.961
และเมื่อไรกัน [br]ที่เราจะใช้ปัญญาแห่งยุคสมัยนี้

0:09:49.764,0:09:53.134
เพื่อก้าวผ่านแค่การอดทนกับอีกฝ่าย

0:09:53.931,0:09:56.868
และเปลี่ยนมันเป็นการยอมรับ

0:09:56.892,0:10:02.225
คนที่เราตราหน้าไว้[br]จนถึงวันที่มีโอกาสได้รู้จักเขาจริง ๆ

0:10:03.550,0:10:04.710
ขอบคุณค่ะ

0:10:04.734,0:10:11.532
(เสียงปรบมือ)