O 12 de Agosto de 2020

dous grupos de rapazas
saíron a protestar en Minsk,

a capital de Belarús.

Vestíronse de branco

e saíron descalzas á rúa.

Pola mañá

algunhas foron ó mercado de Komarovskiy,
no centro da cidade.

Máis tarde ese mesmo día

as demais reuníronse con flores

baixo a chama eterna
do monumento á vitoria.

Ficaron de pé colléndose das máns,

e comezaron a cantar
unha canción de berce belarusa,

agardando a que chegasen
os coches da policía.

Sabían que a policía
as collería tal que así:

descalzas e con flores nas súas máns;

sabían que as levarían á comisaría,

que lles ían bater
e que ían tentar vexalas.

E, aínda así, fixérono.

Este ano, algo cambiou en Belarús,

un país con máis 
de nove millóns de persoas

que tivera no poder
un líder autoritario dende 1994.

Estas rapazas protestaban polo resultado
das últimas eleccións amañadas,

que tiveran lugar
había só uns días.

Os seus pequenos xestos de protesta
espalláronse con moita rapidez,

dando lugar a manifestacións masivas,
pacíficas e lideradas por mulleres

por todo o país.

Nuns poucos días,

varios centos de milleiros de persoas
tomaron a rúa

e as manifestaciós continúan dende entón,

en formas nunca vistas en Belarús.

E todo isto a pesar do feito

de que o presidente se proclamase
reelexido por el mesmo

e máis de 10.000 persoas foran detidas,

milleiros torturadas,

e, polo menos, seis asasinadas.

Moitas persoas pregúntanse por que
os belarusos están a falar agora.

Que é o que os segue a levar á rúa

a pesar da violencia policial
sen precendentes,

a pesar de se atoparen nun Estado sen lei.

A resposta que máis oio

é que a xente perdeu o medo,

e iso é algo que fixemos xuntos.

Porque o medo forma parte de cada quen.

Aliméntase do noso illamento.

Non discrimina:

homes, mulleres, nenos, vellos...

Todos nós podemos sentir medo,

pero soamente mentres esteamos sós.

Fan falta dous para sermos valentes.

E só funciona se e cando,
damos a cara os uns polos outros.

Dá a cara para que o teu veciño,

o teu colega ou o teu amigo teña coraxe.

E eles faran o mesmo por ti.

Falouse moito do meu papel
nas eleccións á presidencia

de Agosto de 2020.

De como me presentei polo
meu home, Sergei, cando foi encarcerado

e quedou claro que as autoridades
non lle ían permitir presentarse

de como gañei as eleccións
de forma lexítima

e convertinme na líder electa
da Belarús democrática,

pero os resultados oficiais
déronme só o 10% dos votos

e fun obrigada a exiliarme 
cos meus fillos;

de como sigo a loitar
por aqueles que votaron por min

e aqueles cuxa voz 
o réxime quere roubar;

do "valente" que son.

Pero houbo moitos momentos
nos que tiven medo,

e quixen recuar.

Fun ameazada

e obligada a pensar
que estaba soa nesta loita.

E, aínda así,
cantas máis cidades visitaba,

canta máis xente había nos mitins,

menos medo tiña.

E logo, os días antes
das eleccións en Minsk,

60.000 persoas viñeron
a amosar o seu apoio,

e eu xa non volvín ter medo.

Nunca quixen nada disto.

Nunca fora demasiado política,

e nunca proxectara presentarme
coma candidata de nada.

Quería ser unha nai e unha esposa.

Pero polo destino e a vontade do meu pobo,

fun erguida ata este posto.

E acéptoo con sentido do deber e orgullo.

Non me renderei.

E darei a cara pola miña xente,
porque eles deron a cara por min.

A nosa coraxe nace 
da nosa unidade.

A nosa solidaridade é a nosa forza.

Agora comprendo que non ter medo
é tamén un compromiso.

Unha decisión que tomas tódolos días.

É unha responsabilidade que aceptas,

unha responsabilidade contigo mesma
e cos demais.

Tendo isto en conta, non son diferente
das miñas compatriotas belarusas.

O seu apoio é tanxíbel.

A súa solidaridade medra
de forma exponencial.

Cando sodes dous,

atréveste.

Cando sodes 100, es valente.

Cando sodes milleiros,

non tes medo.

E unha vez sodes decenas de miles,

facédevos invencíbeis.

Grazas.