WEBVTT

00:00:00.760 --> 00:00:02.376
ตอนที่ผมอายุหกขวบ

00:00:02.400 --> 00:00:03.640
ผมได้รับของขวัญ

00:00:04.320 --> 00:00:07.776
ครูชั้นประถมศึกษาที่หนึ่งผม
มีความคิดที่ยอดเยี่ยม

00:00:07.800 --> 00:00:11.136
เธออยากให้พวกเรา
มีประสบการณ์กับการรับของขวัญ

00:00:11.160 --> 00:00:15.160
อีกทั้งได้เรียนรู้เกี่ยวกับ
คุณงามความดีของการชื่นชมกัน

00:00:15.640 --> 00:00:18.536
ดังนั้นเธอจึงให้พวกเราทุกคน
มาที่หน้าห้องเรียน

00:00:18.560 --> 00:00:21.536
และเธอซื้อของขวัญให้พวกเราทุกคน
แล้วกองมันไว้ที่มุมห้อง

00:00:21.560 --> 00:00:22.776
และเธอพูดว่า

00:00:22.800 --> 00:00:25.456
"เรามายืนตรงนี้แล้วชื่นชมกันดีไหม

00:00:25.480 --> 00:00:27.056
ถ้านักเรียนได้ยินชื่อตัวเอง

00:00:27.080 --> 00:00:29.280
ให้ไปเอาของขวัญแล้วนั่งลง"

00:00:30.520 --> 00:00:32.000
เป็นความคิดที่ดีเยี่ยม
ใช่ไหมครับ

00:00:32.880 --> 00:00:34.096
แล้วจะมีอะไรผิดพลาดไปได้?

NOTE Paragraph

00:00:34.120 --> 00:00:35.640
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:00:36.400 --> 00:00:38.456
เรามีอยู่กัน 40 คน

00:00:38.480 --> 00:00:40.936
แล้วทุกครั้งที่ผมได้ยิน
ชื่อใครถูกเรียก

00:00:40.960 --> 00:00:42.760
ผมจะเชียร์อย่างสุดใจ

00:00:43.280 --> 00:00:45.776
แล้วก็เหลืออยู่ 20 คน

00:00:45.800 --> 00:00:47.576
และเหลืออยู่ 10 คน

00:00:47.600 --> 00:00:48.960
และเหลืออยู่ 5

00:00:49.560 --> 00:00:50.936
และเหลืออยู่ 3

00:00:50.960 --> 00:00:52.160
และผมก็เป็นหนึ่งในนั้น

00:00:52.720 --> 00:00:54.320
และคำชมเชยก็หยุดไป

00:00:55.560 --> 00:00:57.600
ในตอนนั้นเอง ผมก็ร้องไห้

00:00:58.600 --> 00:01:00.616
แล้วคุณครูก็ตกตื่นใจมาก

00:01:00.640 --> 00:01:04.296
เธอพูดว่า "เฮ้ ใครสักคนก็ได้ 
พูดอะไรดีๆเกี่ยวกับนักเรียนพวกนี้หน่อยซิ"

NOTE Paragraph

00:01:04.319 --> 00:01:05.536
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:01:05.560 --> 00:01:08.536
"ไม่มีใครเลยหรอ โอเค 
เธอไปเอาของขวัญแล้วนั่งลง

00:01:08.560 --> 00:01:09.816
และทำตัวดีๆปีหน้า

00:01:09.840 --> 00:01:11.936
อาจจะมีใครพูดอะไรดีๆเกี่ยวกับเธอ"

NOTE Paragraph

00:01:11.960 --> 00:01:13.720
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:01:14.520 --> 00:01:16.136
ที่ผมอธิบายให้คุณอยู่ตอนนี้

00:01:16.160 --> 00:01:18.536
คุณคงจะรู้ว่าผมจำมันได้เป็นอย่างดี

NOTE Paragraph

00:01:18.560 --> 00:01:20.160
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:01:20.800 --> 00:01:22.896
แต่ผมไม่รู้ว่าใครรู้สึกแย่ที่สุดในวันนั้น

00:01:22.920 --> 00:01:25.096
ผมหรือคุณครู

00:01:25.120 --> 00:01:28.256
เธอควรนึกได้ว่า
เธอเปลี่ยนกิจกรรมสร้างทีม

00:01:28.280 --> 00:01:31.080
เป็นการล้อเลียนมหาชน
สำหรับเด็ก 6 ขวบ 3 คน

00:01:31.800 --> 00:01:33.056
แบบไม่มีอารมณ์ขัน

00:01:33.080 --> 00:01:35.416
เมื่อคุณเห็นคนอื่น
โดนล้อเลียนในทีวี

00:01:35.440 --> 00:01:36.656
มันตลกดี

00:01:36.680 --> 00:01:38.538
มันไม่มีอะไรตลกเลยในวันนั้น

NOTE Paragraph

00:01:39.320 --> 00:01:42.336
นั้นคือส่วนหนึ่งของผม

00:01:42.360 --> 00:01:45.856
และผมจะหลีกเลี่ยงมันจนตาย
เพื่อไม่ให้อยู่ในสถานการณ์แบบนั้นอีก

00:01:45.880 --> 00:01:47.760
ที่ถูกปฏิเสธในที่สาธารณะอีก

00:01:48.440 --> 00:01:49.896
นั้นคือแบบหนึ่ง

00:01:49.920 --> 00:01:52.376
ก้าวกระโดดไปแปดปี

00:01:52.400 --> 00:01:54.376
บิล เกตส์มาที่บ้านเกิดผม

00:01:54.400 --> 00:01:55.616
ที่ปักกิ่ง ประเทศจีน

00:01:55.640 --> 00:01:56.856
มากล่าวสุนทรพจน์

00:01:56.880 --> 00:01:58.616
และผมได้ฟังข้อความของเขา

00:01:58.640 --> 00:02:00.936
ผมตกหลุมรักผู้ชายคนนี้

00:02:00.960 --> 00:02:03.856
ผมคิดว่า 
ว้าว! ผมรู้แล้วว่าตอนนี้ผมต้องทำอะไร

00:02:03.880 --> 00:02:06.016
ในคืนนั้น ผมเขียนจดหมายให้ครอบครัวผม

00:02:06.040 --> 00:02:08.336
บอกพวกเขาว่า "ภายในอายุ 25

00:02:08.360 --> 00:02:10.976
ผมจะสร้างบริษัทที่ใหญ่ที่สุดในโลก

00:02:11.000 --> 00:02:12.936
และบริษัทนั้นจะซื้อไมโครซอฟท์"

NOTE Paragraph

00:02:12.960 --> 00:02:14.856
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:02:14.880 --> 00:02:17.496
ผมดื่มด่ำกับความคิดที่จะครองโลก

00:02:17.520 --> 00:02:18.720
การครอบงำไงครับ

00:02:19.160 --> 00:02:21.976
และผมไม่ได้โม้นะ
ผมเขียนจดหมายนั้นจริงๆ

00:02:22.000 --> 00:02:23.336
นี่ไงละ

NOTE Paragraph

00:02:23.360 --> 00:02:25.336
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:02:25.360 --> 00:02:27.176
คุณไม่ต้องอ่านทั้งหมด

NOTE Paragraph

00:02:27.200 --> 00:02:28.976
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:02:29.000 --> 00:02:32.240
ลายมือก็แย่ด้วย
แต่ผมมีเน้นคำหลักๆเอาไว้

00:02:33.600 --> 00:02:34.816
คุณน่าจะเห็นภาพออก

NOTE Paragraph

00:02:34.840 --> 00:02:36.616
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:02:36.640 --> 00:02:37.840
และ...

00:02:39.280 --> 00:02:41.296
นั้นเป็นอีกแบบหนึ่งของผม

00:02:41.320 --> 00:02:43.000
คนหนึ่งที่อยากครองโลก

NOTE Paragraph

00:02:43.880 --> 00:02:45.336
และสองปีผ่านมา

00:02:45.360 --> 00:02:49.296
ผมได้โอกาสมาประเทศสหรัฐอเมริกา

00:02:49.320 --> 00:02:50.896
ผมคว้ามันไว้เลย

00:02:50.920 --> 00:02:53.136
เพราะว่านั้นคือที่ที่ บิล เกตส์อาศัยอยู่

NOTE Paragraph

00:02:53.160 --> 00:02:54.376
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:02:54.400 --> 00:02:57.040
ผมนึกว่านั้นคือการเริ่มต้น
ในการเป็นผู้ประกอบการ

00:02:57.680 --> 00:02:59.856
และผ่านมา 14 ปี

00:02:59.880 --> 00:03:01.296
ผมอายุ 30

00:03:01.320 --> 00:03:03.696
ไม่เลย ผมไม่ได้สร้างบริษัทนั้นขึ้นมา

00:03:03.720 --> 00:03:05.256
ผมไม่ได้เริ่มเลยด้วยซ้ำ

00:03:05.280 --> 00:03:09.256
จริงๆ ผมเป็นผู้จัดการฝ่ายการตลาด
ที่บริษัทใน ฟอร์จูน 500 บริษัทหนึ่ง

00:03:09.280 --> 00:03:10.896
และผมรู้สึกติด

00:03:10.920 --> 00:03:12.120
ผมติดอยู่กับที่

00:03:13.080 --> 00:03:14.296
ทำไมถึงเป็นแบบนี้?

00:03:14.320 --> 00:03:16.560
เด็กผู้ชายอายุ 14 ที่เขียน
จดหมายนั้นอยู่ที่ไหน?

00:03:17.480 --> 00:03:18.957
มันไม่ใช่เพราะว่าเขาไม่ได้ลอง

00:03:19.480 --> 00:03:22.536
มันเป็นเพราะว่าทุกครั้งผมจะมีความคิดใหม่

00:03:22.560 --> 00:03:24.536
ทุกๆครั้ง ผมอยากลองสิ่งใหม่ๆ

00:03:24.560 --> 00:03:25.776
แม้แต่ที่ทำงาน

00:03:25.800 --> 00:03:27.536
ผมอยากนำเสนอแผนงาน

00:03:27.560 --> 00:03:31.096
ผมอยากพูดต่อหน้าคนในกลุ่ม

00:03:31.120 --> 00:03:32.936
ผมรู้สึกว่าต้องสู้รบอยู่เสมอ

00:03:32.960 --> 00:03:35.736
ระหว่างตอนอายุ 14 กับ ตอนอายุ 6 ขวบ

00:03:35.760 --> 00:03:37.896
คนหนึ่งอยากที่จะครองโลก

00:03:37.920 --> 00:03:39.136
ทำสิ่งที่สร้างความเปลี่ยนแปลง

00:03:39.160 --> 00:03:41.280
และอีกคนหนึ่งกลัวถูกปฎิเสธ

00:03:41.960 --> 00:03:44.480
และทุกๆ ครั้ง เด็ก 6 ขวบคนนั้นชนะ

NOTE Paragraph

00:03:45.760 --> 00:03:49.736
และความกลัวนี้ก็ยังอยู่
หลังจากที่ผมเริ่มบริษัทตัวเอง

00:03:49.760 --> 00:03:52.896
ผมหมายความว่า 
ผมเริ่มบริษัทตัวเองตอนอายุ 30

00:03:52.920 --> 00:03:54.336
และถ้าคุณอยากเป็น บิล เกตส์

00:03:54.360 --> 00:03:56.400
คุณต้องเริ่มมันไม่ช้าก็เร็วนี้ ใช่ไหม?

00:03:57.080 --> 00:03:59.616
ตอนที่ผมเป็นผู้ประกอบการ

00:03:59.640 --> 00:04:02.536
ผมได้รับโอกาสลงทุน

00:04:02.560 --> 00:04:04.360
แล้วผมก็ถูกปฎิเสธ

00:04:05.040 --> 00:04:06.776
การถูกปฎิเสธครั้งนั้นทำให้ผมเสียใจ

00:04:06.800 --> 00:04:10.400
มันทำให้ผมเสียใจมาก
จนผมอยากยอมแพ้ทันที

00:04:11.280 --> 00:04:12.496
แต่แล้วผมคิดว่า

00:04:12.520 --> 00:04:16.360
บิล เกตส์จะยอมแพ้หลังจาก
ที่ถูกปฎิเสธในการลงทุนไหม

00:04:16.920 --> 00:04:19.776
จะมีผู้ประกอบการที่ประสบความสำเร็จ
คนไหนยอมแพ้อย่างนี้บ้าง?

00:04:19.800 --> 00:04:21.176
ไม่มีทาง

00:04:21.200 --> 00:04:23.176
และนี้คือตอนที่ผมนึกขึ้นได้

00:04:23.200 --> 00:04:25.016
โอเค ผมจะสร้างบริษัทที่ดีกว่านี้

00:04:25.040 --> 00:04:27.256
ผมจะสร้างทีมที่ดีกว่า
และผลิตภัณฑ์ที่ดีกว่านี้

00:04:27.280 --> 00:04:28.816
แต่มีอยู่อย่างหนึ่งที่แน่นอน

00:04:28.840 --> 00:04:30.696
ผมต้องเป็นผู้นำที่ดีกว่านี้

00:04:30.720 --> 00:04:32.240
ผมต้องเป็นคนที่ดีกว่านี้

00:04:32.720 --> 00:04:36.096
ผมไม่สามารถปล่อยให้เด็กหกขวบคนนั้น
มากำหนดชีวิตผมอีกต่อไป

00:04:36.120 --> 00:04:38.200
ผมต้องนำเขากลับไปสถานที่ของเขา

NOTE Paragraph

00:04:39.000 --> 00:04:41.416
และในตอนนั้นผม
ออนไลน์เพื่อหาความช่วยเหลือ

00:04:41.440 --> 00:04:42.696
กูเกิลคือเพื่อนผม

NOTE Paragraph

00:04:42.720 --> 00:04:43.856
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:04:43.880 --> 00:04:46.440
ผมหา "ผมจะเอาชนะความกลัว
จากการถูกปฎิเสธได้ยังไง?"

00:04:46.960 --> 00:04:49.816
ผมเจอแต่พวก
บทความทางจิตวิทยา

00:04:49.840 --> 00:04:52.696
เกี่ยวกับว่าความกลัวและ
ความเจ็บปวดนั้นมาจากไหน

00:04:52.720 --> 00:04:56.016
และผมก็เจอพวก
"แถ่นแท้น!" บทความให้กำลังใจ

00:04:56.040 --> 00:04:58.421
บอกว่า "อย่าไปเอามาเป็นเรื่องส่วนตัว 
แค่ต้องเอาชนะมันให้ได้"

00:04:59.200 --> 00:05:00.856
มีใครไม่รู้บ้างล่ะ

NOTE Paragraph

00:05:00.880 --> 00:05:02.456
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:05:02.480 --> 00:05:04.616
แล้วทำไมผมยังกลัวอยู่?

00:05:04.640 --> 00:05:06.656
แต่บังเอิญโชคดีผมเจอเว็บไซต์นี้

00:05:06.680 --> 00:05:09.056
มันเรียกว่า rejectiontherapy.com

NOTE Paragraph

00:05:09.080 --> 00:05:11.616
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:05:11.640 --> 00:05:15.576
"Rejection Therapy" คือเกมส์
สร้างขึ้นมาโดยผู้ประกอบการคนแคนาดา

00:05:15.600 --> 00:05:17.296
เขาชื่อว่า เจสัน คัมลี่

00:05:17.320 --> 00:05:22.416
มันก็คือ ใน 30 วันให้คุณออกไป
แล้วไปหาการปฎิเสธ

00:05:22.440 --> 00:05:24.696
และทุกๆวันต้องโดนปฎิเสธบางอย่าง

00:05:24.720 --> 00:05:28.240
และตอนสุดท้าย
คุณจะไร้ความรู้สึกเจ็บปวดนั้น

00:05:29.200 --> 00:05:30.896
ผมชอบความคิดนั้น

NOTE Paragraph

00:05:30.920 --> 00:05:32.456
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:05:32.480 --> 00:05:34.616
ผมบอกว่า "คุณรู้อะไรไหม ผมจะทำตามนี้ล่ะ

00:05:34.640 --> 00:05:37.656
และผมจะทำให้ตัวเองรู้สึก
โดนปฎิเสธ 100 วัน"

00:05:37.680 --> 00:05:40.096
ผมคิดการปฎิเสธของตัวเองขึ้นมา

00:05:40.120 --> 00:05:42.600
ผมทำวีดีโอบล็อกออกจากมัน

NOTE Paragraph

00:05:43.600 --> 00:05:45.536
และนี่คือสิ่งที่ผมทำ

00:05:45.560 --> 00:05:48.176
นี่คือหน้าตาบล็อกของผม

00:05:48.200 --> 00:05:49.400
วันที่หนึ่ง

NOTE Paragraph

00:05:50.000 --> 00:05:51.296
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:05:51.320 --> 00:05:54.560
ยืม 100 ดอลลาร์จากคนแปลกหน้า

00:05:55.720 --> 00:05:58.456
และนี้คือที่ที่ผมไปจากที่ผมทำงาน

00:05:58.480 --> 00:06:00.216
ผมลงมาข้างล่าง

00:06:00.240 --> 00:06:02.456
และผมเห็นผู้ชายตัวใหญ่ๆนี้
นั้งอยู่ข้างหลังโต๊ะ

00:06:02.480 --> 00:06:04.216
เขาดูเหมือนจะเป็นร.ป.ภ.

00:06:04.240 --> 00:06:05.776
และผมก็เข้าไปหาเขา

00:06:05.800 --> 00:06:07.536
ผมกำลังเดินอยู่

00:06:07.560 --> 00:06:09.896
มันคือการเดินที่ยาวนานที่สุดในชีวิตผม

00:06:09.920 --> 00:06:12.056
ผมกลัวมากๆ จนผมข้างหลังคอตั้งขึ้นมา

00:06:12.080 --> 00:06:14.536
ผมเหงื่อแตกและหัวใจผมเต้นแรงมาก

00:06:14.560 --> 00:06:15.776
พอผมถึงตรงนั้นผมบอกเขาว่า

00:06:15.800 --> 00:06:18.456
"คุณครับ ผมขอยืม 100 ดอลลาร์ได้ไหม?"

NOTE Paragraph

00:06:18.480 --> 00:06:19.816
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:06:19.840 --> 00:06:21.640
เขามองขึ้นมา แล้วบอกว่า "ไม่"

00:06:22.640 --> 00:06:23.840
"ทำไม?"

NOTE Paragraph

00:06:24.200 --> 00:06:26.496
และผมแค่บอกไปว่า "ไม่หรอ? ผมขอโทษครับ"

00:06:26.520 --> 00:06:28.235
และผมก็หันกลับไป
และวิ่งหนีไปเลย

NOTE Paragraph

00:06:28.259 --> 00:06:29.619
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:06:30.960 --> 00:06:32.696
ผมรู้สึกขายหน้ามาก

00:06:32.720 --> 00:06:34.176
แต่เพราะว่าผม
ถ่ายวีดีโอตัวเองไว้

00:06:34.200 --> 00:06:37.336
และในคืนนั้น ผมดูตัวเอง
ตอนที่กำลังถูกปฎิเสธอยู่

00:06:37.360 --> 00:06:39.456
ผมเห็นว่าตัวเองกลัวขนาดไหน

00:06:39.480 --> 00:06:41.936
ผมดูเหมือนเด็กที่เล่นใน
เรื่อง "ซิกซ์เซ้นส์...สัมผัสสยอง"

00:06:41.960 --> 00:06:43.376
ผมเห็นคนตาย

NOTE Paragraph

00:06:43.400 --> 00:06:45.016
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:06:45.040 --> 00:06:46.576
แต่ผมดูผู้ชายคนนั้น

00:06:46.600 --> 00:06:48.496
เขาไม่ได้ดูโหดเหี้ยมอะไรมากเลย

00:06:48.520 --> 00:06:50.896
เขาเป็นคนจ้ำม่ำและน่ารักดี

00:06:50.920 --> 00:06:54.376
และเขายังถามผมว่า "ทำไม"

00:06:54.400 --> 00:06:56.816
ที่จริงแล้ว เขาเชิญชวน
ให้ผมอธิบายตัวเองด้วย

00:06:56.840 --> 00:06:58.416
และผมสามารถบอกไปได้หลายอย่าง

00:06:58.440 --> 00:07:00.736
ผมสามารถอธิบายไป
ผมสามารถต่อรองไป

00:07:00.760 --> 00:07:02.200
ผมไม่ได้ทำอะไรเช่นนั้นเลย

00:07:02.680 --> 00:07:04.200
ผมแค่วิ่งหนีไป

00:07:05.160 --> 00:07:08.320
ผมรู้สึกว่า นี้คือพิภพเล็กๆของผม

00:07:08.920 --> 00:07:11.456
ทุกครั้งที่ผมรู้สึกถูกปฎิเสธแม้แต่นิดเดียว

00:07:11.480 --> 00:07:13.616
ผมจะวิ่งหนีมันอย่างเร็วที่สุด

00:07:13.640 --> 00:07:14.896
และคุณรู้อะไรไหม?

00:07:14.920 --> 00:07:16.736
วันรุ่งขึ้น ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

00:07:16.760 --> 00:07:18.256
ผมจะไม่วิ่งหนีอีกต่อไป

00:07:18.280 --> 00:07:19.480
ผมจะอยู่สู้กับมัน

NOTE Paragraph

00:07:20.080 --> 00:07:22.136
วันที่สอง: ข้อเติมแฮมเบอร์เกอร์

NOTE Paragraph

00:07:22.160 --> 00:07:24.136
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:07:24.160 --> 00:07:26.456
มันคือตอนที่ผมไป
ร้านแฮมเบอร์เกอร์แห่งหนึ่ง

00:07:26.480 --> 00:07:28.976
ผมทานอาหารกลางวันเสร็จแล้ว
ไปที่แคชเชียร์และพูดว่า

00:07:29.000 --> 00:07:30.576
"ผมขอเติมแฮมเบอร์เกอร์ได้ไหมครับ"

NOTE Paragraph

00:07:30.600 --> 00:07:32.776
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:07:32.800 --> 00:07:35.256
เขางงมากและตอบว่า 
"อะไรคือเติมแฮมเบอร์เกอร์"

NOTE Paragraph

00:07:35.280 --> 00:07:36.536
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:07:36.560 --> 00:07:40.216
ผมบอกว่า "ก็เหมือนเติมเครื่องดื่ม
แต่เป็นแฮมเบอร์เกอร์"

00:07:40.240 --> 00:07:42.736
เขาตอบว่า "ขอโทษด้วย 
เราไม่บริการเติมแฮมเบอร์เกอร์"

NOTE Paragraph

00:07:42.760 --> 00:07:44.096
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:07:44.120 --> 00:07:48.176
และนี้คือการปฎิเสธที่เกิดขึ้น
ผมสามารถวิ่งหนีมันไปได้ แต่ผมอยู่ต่อ

00:07:48.200 --> 00:07:50.336
ผมบอกเขาว่า "ผมชอบแฮมเบอร์เกอร์คุณมาก

00:07:50.360 --> 00:07:51.776
ผมชอบร้านคุณ

00:07:51.800 --> 00:07:53.896
และถ้าคุณบริการเติมแฮมเบอร์เกอร์

00:07:53.920 --> 00:07:55.256
ผมจะยิ่งชอบพวกคุณเข้าไปอีก"

NOTE Paragraph

00:07:55.280 --> 00:07:56.536
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:07:56.560 --> 00:07:59.176
และเขาตอบว่า "โอเค 
เดี๋ยวผมจะบอกผู้จักการให้

00:07:59.200 --> 00:08:02.176
เราอาจจะทำมันในอนาคต
แต่ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ใช่ว้นนี้"

00:08:02.200 --> 00:08:03.616
แล้วผมก็ออกจากร้านไป

00:08:03.640 --> 00:08:05.496
และมีอีกอย่างหนึ่ง

00:08:05.520 --> 00:08:07.776
ผมว่าเขาไม่เคยมี
บริการเติมแฮมเบอร์เกอร์

NOTE Paragraph

00:08:07.800 --> 00:08:09.016
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:08:09.040 --> 00:08:10.600
ผมว่าพวกเขายังเปิดอยู่ที่นั้นนะ

00:08:11.160 --> 00:08:14.456
แต่ความรู้สึกจะเป็นจะตาย
ที่ผมมีในครั้งแรก

00:08:14.480 --> 00:08:15.816
มันไม่อยู่แล้ว

00:08:15.840 --> 00:08:17.576
แค่เพราะว่าผมอยู่ต่อ

00:08:17.600 --> 00:08:19.216
เพราะว่าผมไม่ได้วิ่งหนี

00:08:19.240 --> 00:08:21.600
ผมคิดว่า "ว้าว ดีจัง ผมได้เรียนรู้บางอย่าง

00:08:22.520 --> 00:08:23.736
เยี่ยมไปเลย"

NOTE Paragraph

00:08:23.760 --> 00:08:25.960
และวันที่สาม: เอาโดนัทรูปโอลิมปิก

00:08:26.760 --> 00:08:29.280
นี่คือตอนที่ชีวิตผมเปลี่ยนไป

00:08:30.120 --> 00:08:31.736
ผมไปที่ร้านคริสปีครีม

00:08:31.760 --> 00:08:32.976
มันคือร้านโดนัท

00:08:33.000 --> 00:08:35.616
ส่วนใหญ่เปิดอยู่ที่
ภาคตะวันออกเชียงใต้ของสหารัฐ

00:08:35.640 --> 00:08:37.496
ผมแน่ใจว่ามีร้านที่นี่ด้วย

00:08:37.520 --> 00:08:38.775
และผมเข้าไปข้างใน

00:08:38.799 --> 00:08:41.936
ผมถาม "คุณทำโดนัทที่ดูเหมือน
วงแหวนโอลิมปิกให้ผมได้ไหม

00:08:41.960 --> 00:08:44.856
ง่ายๆก็คือ คุณเอาโดนัทห้าชิ้นมาเชื่อมกัน"

00:08:44.880 --> 00:08:47.120
ผมว่าไม่มีทางที่เขาจะตอบว่าได้

00:08:47.640 --> 00:08:50.016
คนทำโดนัทเอาผมอย่างจริงจัง

NOTE Paragraph

00:08:50.040 --> 00:08:51.256
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:08:51.280 --> 00:08:52.496
แล้วเธอก็เอากระดาษออกมา

00:08:52.520 --> 00:08:54.696
เริ่มจดสีกับวงแหวนลงไป

00:08:54.720 --> 00:08:56.736
เหมือนกับว่า "ฉันจะทำมันได้อย่างไร"

00:08:56.760 --> 00:08:58.656
และ 15 นาทีต่อมา

00:08:58.680 --> 00:09:02.096
เธอออกมากับกล่องที่มี
โดนัทคล่ายๆวงแหวนโอลิมปิกอยู่ข้างใน

00:09:02.120 --> 00:09:03.776
ผมตื้นตันใจเป็นอย่างมาก

00:09:03.800 --> 00:09:05.936
ผมไม่อยากจะเชื่อเลย

00:09:05.960 --> 00:09:09.720
และวีดีโอนั้นมีคนดูห้าล้านคนบนยูทูบ

00:09:10.440 --> 00:09:12.536
คนทั้งโลกก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน

NOTE Paragraph

00:09:12.560 --> 00:09:14.080
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:09:15.440 --> 00:09:18.656
และเป็นเพราะว่าเรื่องนั้น 
ผมก็เลยได้ลงหนังสือพิมพ์

00:09:18.680 --> 00:09:20.096
อยู่ในรายการทอล์กโชว์ ในทุกอย่าง

00:09:20.120 --> 00:09:21.616
ผมกลายเป็นคนดังไปเลย

00:09:21.640 --> 00:09:23.776
หลายๆคนส่งอีเมล์มาหาผม

00:09:23.800 --> 00:09:26.336
บอกว่า "สิ่งที่คุณทำ มันสุดยอดไปเลย"

00:09:26.360 --> 00:09:29.896
ความดังกับชื่อเสียงไม่ได้ทำอะไรผมเลย

00:09:29.920 --> 00:09:31.736
สิ่งที่ผมอยากทำคือการเรียนรู้

00:09:31.760 --> 00:09:32.976
และเปลี่ยนตัวเอง

00:09:33.000 --> 00:09:35.616
และผมเปลี่ยนวันที่เหลือ จาก 
100 วันที่ถูกปฎิเสธ

00:09:35.640 --> 00:09:37.536
เป็นสนามเล่น

00:09:37.560 --> 00:09:39.696
เป็นโครงการวิจัย

00:09:39.720 --> 00:09:41.800
ผมอยากดูว่าผมสามารถได้เรียนรู้อะไรบ้าง

NOTE Paragraph

00:09:42.240 --> 00:09:44.016
และผมก็ได้เรียนรู้หลายอย่าง

00:09:44.040 --> 00:09:45.616
ผมค้นพบหลากหลายความลับ

00:09:45.640 --> 00:09:48.536
อย่างเช่น ผมพบว่า
ถ้าผมไม่วิ่งหนี

00:09:48.560 --> 00:09:49.816
ถ้าผมถูกปฎิเสธ

00:09:49.840 --> 00:09:51.896
ผมสามารถเปลี่ยน "ไม่ได้" เป็น "ได้"ได้

00:09:51.920 --> 00:09:53.536
และคำวิเศษนั้นก็คือ "ทำไม"

NOTE Paragraph

00:09:53.560 --> 00:09:57.656
วันหนึงผมไปบ้านคนแปลกหน้า
ผมมีดอกไม้อยู่ในมือ

00:09:57.680 --> 00:09:59.096
ไปเคาะประตูแล้วพูดว่า

00:09:59.120 --> 00:10:01.376
"ผมปลุกดอกไม้นี่ที่หลังสวนคุณได้ไหม"

NOTE Paragraph

00:10:01.400 --> 00:10:02.936
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:10:02.960 --> 00:10:04.680
แล้วเขาก็บอก "ไม่ได้"

00:10:05.640 --> 00:10:07.376
แต่ก่อนที่เขาจะไป ผมถามเขาว่า

00:10:07.400 --> 00:10:09.336
"ผมขอรู้ว่าทำไม"

00:10:09.360 --> 00:10:12.416
เขาบอกว่า "ฉันเลี้ยงสุนัข

00:10:12.440 --> 00:10:14.776
มันชอบขุดทุกอย่างที่ฉันไว้ในสวน

00:10:14.800 --> 00:10:16.456
ฉันไม่อยากเปลืองดอกไม้คุณ

00:10:16.480 --> 00:10:19.656
ถ้าคุณอยากทำ ลองข้ามถนนไป
และคุยกับคอนนี่

00:10:19.680 --> 00:10:20.896
เธอชอบดอกไม้"

00:10:20.920 --> 00:10:22.136
และผมก็ทำเช่นนั้น

00:10:22.160 --> 00:10:24.216
ผมไปตรงข้ามและเคาะประตูของคอนนี่

00:10:24.240 --> 00:10:26.096
เธอดีใจมากที่ได้เจอผม

NOTE Paragraph

00:10:26.120 --> 00:10:27.816
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:10:27.840 --> 00:10:29.216
และครึ่งชั่วโมงต่อมา

00:10:29.240 --> 00:10:31.296
ดอกไม้นี่ก็อยู่ในหลังสวนของคอนนี่

00:10:31.320 --> 00:10:32.736
ผมว่ามันคงดูดีขึ้นกว่านี้แล้วล่ะ

NOTE Paragraph

00:10:32.760 --> 00:10:34.056
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:10:34.080 --> 00:10:37.016
แต่หากผมเดินจากไป
หลังจากที่ถูกปฎิเสธตอนแรก

00:10:37.040 --> 00:10:38.256
ผมคงจะคิดว่า

00:10:38.280 --> 00:10:40.336
มันเป็นเพราะว่าเขาไม่ได้เชื่อใจผม

00:10:40.360 --> 00:10:41.576
เพราะว่าผมเป็นบ้า

00:10:41.600 --> 00:10:44.016
เพราะว่าผมไม่ได้แต่งตัวดี
ผมเลยดูไม่ดี

00:10:44.040 --> 00:10:45.256
มันไม่ใช่สิ่งพวกนั้นเลย

00:10:45.280 --> 00:10:47.976
แต่เป็นเพราะสิ่งที่ผมเสนอ
ไม่ตรงกับสิ่งที่เขาต้องการ

00:10:48.000 --> 00:10:50.256
และเขาเชื่อใจผมพอที่
จะเสนอการส่งต่อ

00:10:50.280 --> 00:10:51.936
ใช้คำของพนักงานขาย

00:10:51.960 --> 00:10:53.480
ผมเปลี่ยนการส่งต่อ

NOTE Paragraph

00:10:54.560 --> 00:10:55.776
และอยู่มาวันหนึง

00:10:55.800 --> 00:10:58.696
ผมเรียนรู้ว่าผมสามารถพูดอะไรบางอย่าง

00:10:58.720 --> 00:11:00.656
และทำให้โอกาสที่จะได้ตอบว่า ได้ เยอะขึ้น

00:11:00.680 --> 00:11:02.896
อย่างเช่น 
วันหนึงผมไปที่สตาร์บัคส์

00:11:02.920 --> 00:11:06.496
และถามผู้จักการ
"ผมเป็นคนต้อนรับสตาร์บัคส์ได้ไหม"

00:11:06.520 --> 00:11:08.896
เขาบอกว่า "อะไรคือคนต้อนรับสตาร์บัคส์"

00:11:08.920 --> 00:11:11.016
ผมบอก "คุณรู้จักคนต้อนรับวอลมาร์ตไหม

00:11:11.040 --> 00:11:14.456
คนที่บอกสวัสดีกับคุณ
ก่อนที่คุณจะเดินเข้าไปในร้าน

00:11:14.480 --> 00:11:16.696
และเพื่อให้แน่ใจว่าคุณไม่ได้ขโมยของอะไร

00:11:16.720 --> 00:11:19.856
ผมอยากจะให้ความรู้สึกวอลมาร์ตนั้น
กับลูกค้าสตาร์บัคส์"

NOTE Paragraph

00:11:19.880 --> 00:11:21.336
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:11:21.360 --> 00:11:24.360
ผมไม่แน่ใจว่านั้นเป็นเรื่องที่ดีหรือเปล่า

00:11:25.600 --> 00:11:28.096
จริงๆแล้ว ผมคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่ดี

00:11:28.120 --> 00:11:30.176
และเขาก็บอก "โอ้"

00:11:30.200 --> 00:11:32.456
ใช่ เขาหน้าตาเป็นอย่างนี้
เขาชื่อเอริก

00:11:32.480 --> 00:11:34.056
เขาบอกว่า "ผมไม่แน่ใจ"

00:11:34.080 --> 00:11:36.136
และนี้คือตอนที่เขาฟังผม "ไม่แน่ใจ"

00:11:36.160 --> 00:11:37.816
และผมก็ถามเขาว่า "มันแปลกใช่ไหม"

00:11:37.840 --> 00:11:39.880
เขาบอก "ใช่มันแปลกมากเลย"

00:11:40.800 --> 00:11:43.656
แต่เมื่อเขาพูดเสร็จ
พฤติกรรมเขาก็เปลี่ยนไป

00:11:43.680 --> 00:11:46.616
เหมือนกับว่าเขาเอา
ความสงสัยปล่อยวางไป

00:11:46.640 --> 00:11:48.376
และบอกว่า "ก็ได้ คุณทำได้

00:11:48.400 --> 00:11:49.656
แต่อย่าทำให้มันแปลกเกินไป"

NOTE Paragraph

00:11:49.680 --> 00:11:51.096
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:11:51.120 --> 00:11:53.496
และในชั่วโมงต่อมา
ผมเป็นคนต้อนรับสตาร์บัคส์

00:11:53.520 --> 00:11:55.656
ผมบอก "สวัสดี" กับลุกค้า
ทุกๆคนที่เดินเข้ามา

00:11:55.680 --> 00:11:58.056
และให้อารมณ์วันเทศกาล

00:11:58.080 --> 00:12:00.736
ยังไงซะ ผมไม่รู้ว่าแนววิถี
การงานของคุณคืออะไร

00:12:00.760 --> 00:12:01.976
แต่อย่าไปเป็นคนต้อนรับ

NOTE Paragraph

00:12:02.000 --> 00:12:03.216
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:12:03.240 --> 00:12:04.440
มันน่าเบื่อมาก

00:12:05.200 --> 00:12:10.136
แต่ผมพบว่า ผมสามารถทำแบบนี้ได้
เพราะว่าผมกล่าวถึง "มันแปลกใช่ไหม"

00:12:10.160 --> 00:12:12.296
ผมกล่าวถึงความสงสัยที่เขามีอยู่

00:12:12.320 --> 00:12:15.856
และเพราะว่าผมกล่าวถึง "มันแปลกใช่ไหม"
แปลว่าผมไม่แปลก

00:12:15.880 --> 00:12:18.416
แปลว่าที่จริงแล้ว
ผมคิดเหมือนเขา

00:12:18.440 --> 00:12:20.816
ที่เห็นว่านี้คือสิ่งที่แปลก

00:12:20.840 --> 00:12:22.096
และซ้ำแล้วซ้ำเล่า

00:12:22.120 --> 00:12:25.256
ผมเรียนรู้ว่าถ้าผมกล่าวถึง
ความสงสัยที่คนมี

00:12:25.280 --> 00:12:27.096
ก่อนที่จะถามคำถาม

00:12:27.120 --> 00:12:28.376
ผมได้ความเชื่อใจจากพวกเขา

00:12:28.400 --> 00:12:30.360
คนจะตอบว่าได้มากขึ้น

NOTE Paragraph

00:12:30.800 --> 00:12:34.136
และผมเรียนรู้ว่า
ผมสามารถทำตามความฝันผมได้

00:12:34.160 --> 00:12:35.576
โดยแค่ถาม

00:12:35.600 --> 00:12:38.696
ผมมาจากครอบครัวที่เป็นครูกันมาสี่รุ่น

00:12:38.720 --> 00:12:41.536
คุณยายผมชอบบอกผมว่า

00:12:41.560 --> 00:12:43.856
"เจีย เธอสามารถทำอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ

00:12:43.880 --> 00:12:45.936
แต่มันจะดีมากถ้าเธอเป็นคุณครู"

NOTE Paragraph

00:12:45.960 --> 00:12:47.376
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:12:47.400 --> 00:12:49.656
แต่ผมอยากเป็นผู้ประกอบการ
ดังนั้นผมเลยไม่ได้เป็นครู

00:12:49.680 --> 00:12:53.056
แต่มันเป็นความฝันผม
ที่จะได้สอนอะไรบางอย่าง

00:12:53.080 --> 00:12:54.896
ผมบอกว่า "จะเป็นอย่างไรถ้าผมลองถาม

00:12:54.920 --> 00:12:57.536
เพื่อขอสอนเด็กมหาวิทยาลัย"

00:12:57.560 --> 00:12:59.016
ผมอยู่ในออสตินขณะนั้น

00:12:59.040 --> 00:13:01.096
ผมเลยไปที่มหาวิทยาลัย
เทกซัสที่ออสติน

00:13:01.120 --> 00:13:04.336
และเคาะประตูอาจารย์แล้วถามว่า
"ผมจะมาสอนห้องคุณได้ไหม"

00:13:04.360 --> 00:13:06.856
ผมไม่ได้ไปไหน
ในสองครั้งแรก

00:13:06.880 --> 00:13:09.376
แต่เพราะว่าผมไม่ได้วิ่งหนี
ผมเอาแต่ทำมัน

00:13:09.400 --> 00:13:12.736
ในครั้งที่สาม 
อาจารย์เขาประทับใจมาก

00:13:12.760 --> 00:13:14.816
เขาบอกว่า "ไม่มีใคร
เคยทำแบบนี้มาก่อน"

00:13:14.840 --> 00:13:18.856
และผมเตรียมตัวมาอย่างดี
กับพาสเวอร์พ้อยท์และบทสอนผม

00:13:18.880 --> 00:13:20.936
เขาบอกว่า "ว้าว ฉันเอามันไปใช้ได้

00:13:20.960 --> 00:13:24.296
คุณลองกลับมาใหม่ในอีกสองเดือน
ผมจะให้คุณมาสอนในหลักสูตรของผม"

00:13:24.320 --> 00:13:26.416
และสองเดือนต่อมา
ผมก็ได้มาสอนในห้องเรียน

NOTE Paragraph

00:13:26.440 --> 00:13:29.696
นี่คือผม คุณอาจจะไม่เห็น
ภาพนี้แย่มาก

00:13:29.720 --> 00:13:32.496
บางครั้งคุณโดนแสงไฟปฎิเสธ

NOTE Paragraph

00:13:32.520 --> 00:13:33.720
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:13:34.680 --> 00:13:35.896
แต่ ว้าว

00:13:35.920 --> 00:13:38.656
เมื่อผมสอนห้องเรียนนั้นเสร็จ
ผมเดินออกมาร้องไห้

00:13:38.680 --> 00:13:40.456
เพราะผมคิดว่า

00:13:40.480 --> 00:13:43.776
ผมสามารถทำตามความฝันได้
เพียงแค่ต้องถาม

00:13:43.800 --> 00:13:46.456
ผมเคยคิดว่าผมต้อง
ทำสำเร็จหลายอย่าง

00:13:46.480 --> 00:13:50.096
ต้องเป็นผู้ประกอบการที่ดี
หรือจบปริญญาเอกเพื่อที่จะสอนได้

00:13:50.120 --> 00:13:51.656
แต่ไม่ใช่เลย ผมแค่ถาม

00:13:51.680 --> 00:13:52.880
และผมก็สอนได้

NOTE Paragraph

00:13:53.400 --> 00:13:55.776
และในภาพนั้น
ที่คุณไม่เห็น

00:13:55.800 --> 00:13:59.096
ผมอ้างอิงจาก มาร์ติน ลูเทอร์ คิง จูเนียร์

00:13:59.120 --> 00:14:03.656
ทำไมหรอ? เพราะว่าผมพบว่า
คนที่เปลี่ยงแปลงโลกจริงๆ

00:14:03.680 --> 00:14:06.616
คนที่เปลี่ยนว่าเราใช้ชีวิตยังไง
และความคิดของเรา

00:14:06.640 --> 00:14:10.736
คือคนที่เจอกับการปฎิเสธ
ครั้งแรกและรุนแรงที่สุด

00:14:10.760 --> 00:14:12.816
คนอย่าง มาร์ติน ลูเทอร์ คิง จูเนียร์

00:14:12.840 --> 00:14:14.896
อย่าง มหาตมา คานธี และ เนลสัน แมนเดลา

00:14:14.920 --> 00:14:16.456
หรือแม้กระทั่ง พระเยซู

00:14:16.480 --> 00:14:19.856
คนพวกนี้ไม่ได้ปล่อย
ให้การปฎิเสธมากำหมดตัวเขาเอง

00:14:19.880 --> 00:14:24.040
พวกเขาให้วิธีการตอบสนอง
หลังจากถูกปฎิเสธกำหนดตัวเขาเอง

00:14:24.920 --> 00:14:26.480
และพวกเขายอมรับการปฎิเสธ

NOTE Paragraph

00:14:27.360 --> 00:14:30.576
แต่เราไม่ต้องเป็นคนเหล่านั้น
ที่จะเรียนรู้เกี่ยวกับการถูกปฎิเสธ

00:14:30.600 --> 00:14:31.856
และในกรณีของผม

00:14:31.880 --> 00:14:33.896
การถูกปฎิเสธคือคำสาปของผม

00:14:33.920 --> 00:14:35.176
เป็นผีในจินตนาการที่ขู่ผม

00:14:35.200 --> 00:14:39.376
มันรำควานผมทั้งชีวิต
เพราะว่าผมวิ่งหนีจากมัน

00:14:39.400 --> 00:14:41.120
และผมก็เริ่มโอบกอดมัน

00:14:41.800 --> 00:14:44.520
ผมเปลี่ยนมันเป็น
ของขวัญที่ดีที่สุดในชีวิตผม

00:14:45.320 --> 00:14:49.776
ผมเริ่มสอนคนอื่นๆว่าทำอย่างไรถึงให้
การถูกปฎิเสธเปลี่ยนมาเป็นโอกาสได้

00:14:49.800 --> 00:14:51.816
ผมใช้บล็อกผม ผมใช้การเล่าเรื่อง

00:14:51.840 --> 00:14:53.736
ผมใช้หนังสือที่ผมพึ่งพิมพ์จำหน่าย

00:14:53.760 --> 00:14:58.320
ผมยังสร้างเทคโนโลยีเพื่อที่จะช่วยคนอื่นๆ
ให้เอาชนะกับความกลัวกับการถูกปฎิเสธ

NOTE Paragraph

00:15:00.200 --> 00:15:01.936
เมื่อคุณโดนปฏิเสธในชีวิต

00:15:01.960 --> 00:15:04.176
เมื่อคุณกำลังประเชิญหน้ากับอุปสรรคต่อไป

00:15:04.200 --> 00:15:06.216
หรือความล้มเหลวต่อไป

00:15:06.240 --> 00:15:08.056
ให้พิจราณาโอกาสที่เป็นไปได้

00:15:08.080 --> 00:15:09.296
อย่าวิ่งหนี

00:15:09.320 --> 00:15:10.536
ถ้าคุณโอบกอดมันไว้

00:15:10.560 --> 00:15:12.640
มันอาจจะเป็นของขวัญของคุณเช่นกัน

NOTE Paragraph

00:15:13.160 --> 00:15:14.376
ขอบคุณครับ

NOTE Paragraph

00:15:14.400 --> 00:15:18.744
(เสียงปรบมือ)