0:00:07.694,0:00:11.534
ลองจินตนาการ ว่าคุณอาศัยอยู่ใน[br]หมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง

0:00:11.534,0:00:15.102
ทุกคนต่างหาปลามาเป็นอาหาร[br]จากสระน้ำของหมู่บ้าน

0:00:15.102,0:00:18.071
คุณใช้สระน้ำนี้ร่วมกับชาวบ้านอีกสามคน

0:00:18.071,0:00:23.412
แรกเริ่มในสระน้ำมีปลาสิบสองตัว [br]จากนั้นพวกมันเริ่มออกลูกออกหลาน

0:00:23.412,0:00:27.856
ปลาแต่ละคู่ จะออกลูกปลาหนึ่งตัวทุกครั้ง

0:00:27.856,0:00:30.424
ดังนั้น เพื่อจะให้มีปลาเหลือไว้เป็นอาหาร[br]ได้มากที่สุด

0:00:30.424,0:00:34.266
คุณควรจะตกปลาวันละกี่ตัว

0:00:34.266,0:00:36.596
ลองใช้เวลาคิดเรื่องนี้

0:00:36.596,0:00:39.847
ให้คิดว่าลูกปลาโตเต็มวัยในทันที

0:00:39.847,0:00:42.866
และในสระน้ำจะมีปลามากที่สุดแค่สิบสองตัว

0:00:42.866,0:00:46.726
และไม่รวมปัจจัยอื่นๆ เช่น เพศของปลา[br]ที่คุณจับได้

0:00:46.726,0:00:50.756
คำตอบคือ หนึ่งตัว และไม่ใช่แต่เฉพาะคุณ

0:00:50.756,0:00:53.707
วิธีที่ดีที่สุดที่จะทำให้ทุกคน[br]มีอาหารกินได้นานที่สุด

0:00:53.707,0:00:58.437
คือ ให้ทุกคนจับปลาแค่วันละหนึ่งตัว

0:00:58.437,0:01:00.108
ผมจะคำนวณให้คุณดูว่าเป็นอย่างไร

0:01:00.108,0:01:04.734
ถ้าทุกคนในหมู่บ้านจับปลาแค่คนละหนึ่งตัว [br]จะมีปลาเหลือแปดตัวในสระนำ้ทุกคืน

0:01:04.734,0:01:07.117
ปลาแต่ละคู่จะออกลูกคู่ละหนึ่งตัว

0:01:07.117,0:01:12.187
ในวันต่อไปก็จะมีปลาในสระน้ำทั้งหมด[br]อีกสิบสองตัว

0:01:12.187,0:01:17.499
ถ้ามีใครจับปลาเกินไปแค่หนึ่งตัว [br]จำนวนพ่อแม่ปลาที่จะออกลูกก็จะน้อยลง

0:01:17.499,0:01:22.408
แล้วประชากรปลาก็จะไม่มีวันกลับมาเท่าเดิม

0:01:22.408,0:01:25.149
ในที่สุดก็จะไม่มีปลาเหลืออีกเลย

0:01:25.149,0:01:28.699
ทิ้งให้ชาวบ้านทั้งสี่คนอดตาย

0:01:28.699,0:01:31.859
บ่อปลาเป็นแค่หนึ่งในปัญหาคลาสสิคที่มีมานาน

0:01:31.859,0:01:34.937
เรียกว่า โศกนาฏกรรมของสาธารณสมบัติ [br](the tradegy of the commons)

0:01:34.937,0:01:37.508
โศกนาฏกรรมของสาธารณสมบัติ[br]ถูกพูดถึงครั้งแรกในจุลสาส์น

0:01:37.508,0:01:42.177
โดยนักเศรษฐศาสตร์วิลเลียม ฟอร์สเตอร์ ลอยด์[br]ในปีค.ศ.1833

0:01:42.177,0:01:44.749
ในการถกปัญหาเรื่อง การกินหญ้าที่มากเกินไป[br]ของปศุสัตว์

0:01:44.749,0:01:47.788
ในพื้นที่ส่วนรวมของหมู่บ้าน

0:01:47.788,0:01:52.628
กว่า 100 ปีต่อมา นักนิเวศวิทยา[br]การ์เรตต์ ฮาร์ดิน นำแนวคิดมาพูดอีกครั้ง

0:01:52.628,0:01:55.358
เพื่อใช้อธิบายว่าจะเกิดอะไรขึ้น[br]เมื่อคนหลายคนมาอยู่รวมกัน[br]

0:01:55.358,0:01:58.200
และต้องแบ่งปันทรัพยากรอันมีอยู่จำกัด

0:01:58.200,0:01:59.689
เช่น ทุ่งเลี้ยงสัตว์

0:01:59.689,0:02:00.792
แหล่งหาปลา

0:02:00.792,0:02:01.889
พื้นที่อยู่อาศัย

0:02:01.889,0:02:03.940
หรือแม้แต่อากาศที่สะอาด

0:02:03.940,0:02:08.039
ฮาร์ดิน ให้ความเห็นว่า เหตุการณ์เหล่านี้[br]เป็นความเห็นแก่ตัวในช่วงเวลาสั้น ๆ

0:02:08.039,0:02:10.249
ที่เป็นผลเสียต่อส่วนรวม

0:02:10.249,0:02:12.741
และจบลงอย่างเลวร้ายสำหรับทุกคน

0:02:12.741,0:02:14.140
ผลจากการเลี้ยงปศุสัตว์มากไป

0:02:14.140,0:02:15.179
การทำประมงเกินขนาด

0:02:15.179,0:02:16.489
ประชากรมากเกินไป

0:02:16.489,0:02:17.560
มลพิษ

0:02:17.560,0:02:20.760
และปัญหาทางสังคมและสิ่งแวดล้อมอื่น ๆ

0:02:20.760,0:02:23.270
กุญแจสำคัญของโศกนาฏกรรมของสาธารณสมบัติ

0:02:23.270,0:02:28.600
คือ มันสร้างโอกาสให้บุคคลใดบุคคลหนึ่ง[br]สามารถทำประโยชน์ให้ตนเอง

0:02:28.600,0:02:33.872
ขณะที่กระจายผลกระทบทางลบออกไปในวงกว้าาง

0:02:33.872,0:02:37.107
เพื่อให้เข้าใจว่ามันคืออะไร[br]กลับไปที่บ่อปลาของเรา

0:02:37.107,0:02:39.691
ชาวบ้านแต่ละคนล้วนแต่มุ่งมั่น

0:02:39.691,0:02:42.952
ที่จะจับปลากลับไปให้ได้มากที่สุด

0:02:42.952,0:02:45.571
ขณะเดียวกัน การลดลงของประชากรปลาในบ่อปลา

0:02:45.571,0:02:48.762
ส่งผลกระทบไปทั้งหมู่บ้าน

0:02:48.762,0:02:51.453
ทุกคนต่างกลัวที่จะสูญเสียปลา[br]ให้กับเพื่อนบ้าน

0:02:51.453,0:02:56.403
ชาวประมงจึงคิดว่าผลประโยชน์ที่ดีที่สุดคือ[br]ต้องจับปลากลับไปเพิ่มอีกหนึ่งตัว

0:02:56.403,0:02:57.242
หรือสอง

0:02:57.242,0:02:58.643
หรือสาม

0:02:58.643,0:03:02.591
โชคร้ายที่ชาวประมงคนอื่น ๆ [br]ต่างก็คิดเหมือน ๆ กัน

0:03:02.591,0:03:04.043
และนั่นคือ โศกนาฏกรรม

0:03:04.043,0:03:10.419
การคิดถึงแต่ประโยชน์ส่วนตนในระยะสั้น[br]ไม่เป็นประโยชน์ต่อทุกคนในระยะยาว

0:03:10.419,0:03:13.303
นั่นคือตัวอย่างที่ไม่ซับซ้อนของโศกนาฏกรรม[br]ของสาธารณสมบัติ

0:03:13.303,0:03:17.864
มีให้เห็นในระบบที่สลับซับซ้อน[br]มากกว่าในชีวิตจริงเช่นกัน

0:03:17.864,0:03:22.783
การใช้ยาปฏิชีวนะมากเกินขนาดได้นำไปสู่[br]การเพื่มขึ้นของปศุสัตว์ในระยะสั้น

0:03:22.783,0:03:25.023
และการรักษาการเจ็บป่วยทั่วไป

0:03:25.023,0:03:30.003
แต่มันเป็นผลทำให้แบคทีเรียดื้อยามากขึ้น

0:03:30.003,0:03:32.843
ซึ่งคุกคามประชากรโดยรวม

0:03:32.843,0:03:36.466
โรงงานไฟฟ้าถ่านหินผลิตไฟฟ้าราคาถูก[br]ให้กับผู้บริโภค

0:03:36.466,0:03:38.563
และสร้างผลกำไรให้กับผู้ประกอบการ

0:03:38.563,0:03:41.225
ซึ่งผลประโยชน์เหล่านั้นให้ผลดีในระยะสั้น

0:03:41.225,0:03:46.985
แต่มลพิษจากเหมืองและการเผาถ่านหินนั้น[br]กระจายไปทั่วทั้งชั้นบรรยากาศ

0:03:46.985,0:03:49.968
และจะคงอยู่อีกเป็นพัน ๆ ปี

0:03:49.968,0:03:52.108
ตัวอย่างอื่นก็มีเช่นกัน

0:03:52.108,0:03:53.024
การทิ้งขยะเรี่ยราด

0:03:53.024,0:03:54.188
การขาดแคลนน้ำ

0:03:54.188,0:03:55.495
การทำลายป่า

0:03:55.495,0:03:56.728
ปัญหารถติด

0:03:56.728,0:03:59.541
หรือแม้กระทั่ง การซื้อน้ำขวด

0:03:59.541,0:04:05.295
แต่เผ่าพันธ์มนุษย์ได้พิสูจน์ถึงความสามารถ[br]ในการทำสิ่งที่น่าเหลือเชื่อ

0:04:05.295,0:04:06.785
เราสร้างสัญญาประชาคม

0:04:06.785,0:04:08.595
เรามีฉันทามติ

0:04:08.595,0:04:10.146
เรามีการเลือกตั้งรัฐบาล

0:04:10.146,0:04:11.995
และเราออกกฎหมาย

0:04:11.995,0:04:17.616
ทั้งหมดนี้เพื่อปกป้องสิ่งที่เราเลือกสรร[br]จากแรงผลักดันส่วนตัวของพวกเราเอง

0:04:17.616,0:04:22.186
มันไม่ง่าย และแน่นอนว่าหลายครั้ง[br]สิ่งที่เราทำนั้นไม่ถูกต้อง

0:04:22.186,0:04:26.995
แต่เมื่อมนุษย์พยายามทำอย่างดีที่สุดได้แสดง[br]ให้เห็นว่า เราสามารถแก้ไขปัญหาเหล่านั้นได้

0:04:26.995,0:04:31.337
และเราสามารถช่วยกันแก้ปัญหาต่อไป[br]ถ้าเรายังจำบทเรียนของฮาร์ดินได้

0:04:31.337,0:04:33.866
เมื่อโศกนาฏกรรมของสาธารณสมบัติ เกิดขึ้น

0:04:33.866,0:04:37.266
อะไรที่ดีสำหรับพวกเราทุกคน[br]ล้วนดีสำหรับเราทุก ๆ คน