Een sterke code is er een waarbij geen aanwijzing te vinden is

Om geen aanwijzing te geven

moet je verdeling van de letterfrequenties onherkenbaar maken.

In het midden van de 15e eeuw

gebruikte men meervoudigletter codes

om dit te bereiken.

Stel Alice en Bob delen een geheime code.

Als eerste, zet Alice het woord in nummers

volgens de plaats van de letter in het alfabet.

Vervolgens wordt deze volgorde van de nummers langs het bericht gelegd.

En elke letter in het bericht gecodeerd

door een verschuiving naar het nummerl eronder.

Ze heeft meerdere verschuivingen voor vercijfering gebruikt in plaats van een enkele verschuiving

zoals Caesar eerder had gedaan.

Vervolgens wordt het gecodeerde bericht openlijk verzonden naar Bob.

Bob decodeert het bericht door de verschuivingen af te trekken

volgens het geheime woord (code) welke hij en Alice delen.

Stel nu dat een codekraker, Eve,

een reeks berichten onderschept

en de letterfrequenties onderzoekt,

dan vindt zij een vlakkere verdeling of een onbruikbare aanwijzing,

dus hoe kan ze de code kraken?

Vergeet niet, codekrakers zoeken naar aanwijzingen,

een kleine aanwijzing is al voldoende.

Telkens als de letterfrequentie verandert ,

kan dat een aanwijzing geven.

Deze verandering wordt veroorzaakt door herhaling in het gecodeerde bericht.

In dit geval, bevat Alice's sleutel een herhalend codewoord.

Om de codering te kraken, zou Eve eerst moeten bepalen

wat de lengte van het sleutel woord is, niet het woord zelf.

Ze moet om de sleutel te vinden

zoeken naar de frequentieverdeling van verschillende intervallen.

Wanneer ze de frequentieverdeling van elke vijfde letter bekijkt

zal ze de aanwijzing vinden

Het probleem is nu om de 5 cijferige Caesar-code te kraken

in een herhalende reeks.

Het lijkt een eenvoudig probleem

zoals we eerder hebben gezien

bepaalt de kwaliteit van de code is de benodigde tijd

om de lengte te vinden van de gebruikte sleutel

Hoe langer het sleuteword, hoe sterker de code.