Als iemand die zich al vele, vele jaren bezighoudt met heling -- nou ja, een paar jaar -- (Gelach) ben ik een waarnemer. Mensen die zich bezighouden met heling zijn waarnemers van de mysterieuze patronen die ervoor zorgen dat we -- Waarom worden we ziek? Waarom storten we in? Wat zorgt ervoor dat we beter worden? Ik bedoel, we zijn grote mysteries voor elkaar en ik vind het zo interessant dat, ondanks alle jaren dat we onszelf bestuderen, we zulke mysteries zijn. Dat zou ons onmiddellijk duidelijk moeten maken dat we voortdurend nieuwe facetten van onszelf blijven ontplooien, dat wij zelf, in onze rol als waarnemers, ook voortdurend blijven leren hoe te observeren en dat wij als mens ook steeds nieuwe facetten vinden om te observeren. Laten we zeggen dat in de wereld achter je ogen nog het meest te ontdekken is. En dat we zo geboeid zijn geraakt door onszelf op een manier zoals dat vroeger niet het geval was, dat we onze grenzen naar binnen verleggen; wij zijn zelf de nieuwe grens. Dus als we bijvoorbeeld observeren waarom we ziek worden, waarom we niet beter worden, dan heeft dat een andere betekenis dan als die vraag gesteld zou zijn voor de Tweede Wereldoorlog. De nuance waarmee we onszelf tegenwoordig bekijken en de nuance waarmee we die vraag stellen, is een hologram vergeleken met hoe we die vraag ooit stelden en misschien op zoek waren naar een infectie. Wij zoeken naar een verhaal, naar een complex van redenen. Ik werk nu al 35 jaar met mensen en als waarnemer van mensen zijn er zoveel dingen die ik met jullie zou kunnen delen, maar ik heb me beperkt, er zat niet veel anders op, tot keuze. Ik wil de nadruk leggen op de macht om te kiezen. Misschien zouden we dat in het verleden niet eens aanroeren, maar vandaag moeten we het daarover hebben. Omdat keuze een fundamentele kracht is van de menselijke ervaring. We moeten keuze zien als een autoriteit, als een macht die zo groot is dat als ik de baas was in de wereld -- en dan zeggen jullie natuurlijk: "Ja, goed idee!" -- (Gelach) als ik het voor het zeggen had, zou ik zorgen dat op elke school de macht van keuzes werd bestudeerd. Dat iedereen moest leren dat de kracht van de keuzes die je maakt oneindige gevolgen hebben. Van de kleinste keuzes tot de allergrootste en het paradoxale is dat je geen idee hebt wat een kleine keuze is en wat een grote. Wat we meestal denken, is dat de grote keuzes nogal voor de hand liggen: een huis kopen, trouwen, scheiden. Feitelijk zijn dat je kleine keuzes. De keuzes die er echt toe doen als het gaat om je gezondheid, als het gaat om heling, als het gaat om je plaats vinden, je kracht vinden, zijn de kleine keuzes die... zijn de keuzes, kan ik beter zeggen, die je als onbeduidend beschouwt, die je maakt in de privacy van je eigen gezelschap, die je wellicht ziet als het meest onbelangrijk, zoals ik steeds opnieuw heb gezien, steeds weer opnieuw, zijn de krachtigste keuzes in je leven, de krachtigste, die de krachtigste impact hebben op je fysieke gesteldheid, op je ziel, op je gevoel van wie je bent, op je welzijn, op je hele wezen. Nou kan ik je wel vertellen dat dit soort uitspraken een beetje link zijn, want als iemand nu zegt: "Bewijs dat maar eens", dan zou ik dat niet kunnen. Maar hoor me aan met open hart en open geest en zie maar of het goed voelt. Ik zal wat keuzes met je doornemen, het soort keuze, dat als je me zou komen vertellen: "Ik voel me niet lekker. Ik voel me niet lekker. Ik heb chronische chroniciteit. (Gelach) En ik strompel van de ene chroniciteit naar de andere. Ik heb chronische chroniciteiten. Ik ben een eeuwige mopperpot. Ik word nergens blij van. Ik klaag voortdurend, ik heb pijn en ik ben moe. En dan ben ik bijna uitgerust, maar net weer niet. En ik ben bijna gelukkig, maar niet echt. En ik kan bijna van iemand houden, maar net niet helemaal. En dan voel ik bijna echt liefde, maar feitelijk voel ik het niet echt. Ik denk dat ik het voel, dus ik denk-voel. Ik denk-voel. En af en toe word ik een soort van verliefd, maar het is niet blijvend. Ik neem twee aspirines en het is over. (Gelach) Dan denk ik: nu dan? Maar dat blijkt dan van niet. Maar dan wel, bijna dan, maar niet helemaal. (Gelach) Dus vraag ik een therapeut: 'Is dit liefde?' Als ik heel hard probeer, misschien, dus het moet iemands schuld zijn." Chroniciteit. Er zijn nooit mensen geweest met dit soort problemen. Onze problemen zijn buitengewoon. Nu ik het hier over heb: op dit punt zijn we ook uniek. En laat dit ook maar bezinken. Sommige dingen weten we sinds onze geboorte, het zit in onze structuur. Het is instinct, het is spiritueel instinct, het zit in het DNA van onze ziel. We weten van oorsprong al dat keuzes krachtig zijn. Keuze is ons krachtigste wapen en dat weten we. En daarom zijn we zo bang om keuzes te maken. Ik vraag: "Waar wil je gaan eten?" "Geen idee." "Kies een restaurant." "Nee." Kan zelfs geen restaurant kiezen. Mensen zijn doodsbang om te kiezen. Bang voor de consequenties. "Kies jij maar." Doodsbang om verantwoordelijk te zijn voor de gevolgen. "Ik weet niet wat ik wil doen. Ik zal erover nadenken." De ochtend, de dag... Je verstand krijgt de dagdienst; je hart krijgt de nachtdienst. Je verstand zegt: "Ik denk." Je hart zegt: "Ik voel." En je laat die twee niet met elkaar praten. Want als je dat wel doet, moet je misschien echt wat doen. Mensen zijn bang voor keuzes. De meesten doen er alles aan om keuzes maar uit te stellen. Dus zal ik een beetje helpen. We kijken naar een lijstje met keuzes die ertoe doen, die ertoe doen, die belangrijk zijn. De eerste keuze is de beslissing om echt een integer leven te leiden. En als ik zeg om daarvoor te kiezen, dan bedoel ik daarmee het volgende. Ik bedoel niet: "O ja, Ik ga mijn best doen." Nee, nee, nee, nee, nee. Ik heb het over echt en volledig de daad bij het woord voegen. Ik ga het echt doen. Ik ga een integer leven leven. Niet eens 'de daad bij het woord', ik ga gewoon mijn waarheid leven. Ik ga een integer leven leven. Ik ga mijn keuzes maken volgens de waarheid die ik verkondig. Ik ga leven. En dat betekent dat ik mezelf niet zal verloochenen. Ik ga geen water bij de wijn doen. Ik breng mezelf niet in verleiding, breng mezelf niet in lastige situaties, en als ik me daar wel in bevind, maak ik dat ik wegkom. Of ik zal niemand dwingen, ik zal niemand in een situatie dwingen waarin ik weet dat ze zich niet prettig voelen, om mij maar te plezieren. Ik zal geen ander vastzetten, want dat is niet integer. Dat zal ik niet doen. Laat ik je iets vertellen. Leugenaars helen niet. Leugenaars helen niet. Hoeveel tarwegras je ook eet en wat je ook mag doen met zaadjes en groenten, (Gelach) een eerlijk mens die kattenvoer eet, gaat het beter doen dan jij. (Gelach) Oneerlijke mensen, mensen die liegen, mensen in een morele crisis die het gewoon niet snappen, mensen die anderen de schuld geven van wat ze doen en dat ook weten, mensen die keuzes maken en weten dat anderen zullen opdraaien voor de gevolgen ervan en zich daarvan bewust zijn, die heel goed weten dat wat ze zeggen niet waar is en weten dat anderen daardoor geraakt zullen worden, mensen die opzettelijk dingen zeggen om iemand anders pijn te doen, geloof mij maar: je lichaam weet wat je gedaan hebt. Je verstand weet dat je dat gedaan hebt. Je hart en ziel weten dat je dat gedaan hebt. Vertel jezelf dus onder geen enkele voorwaarde dat het probleem met je depressie uit je jeugd stamt. Doe het niet; kap daarmee; en neem die beslissing. Het besluit om integer te leven, betekent zelf de verantwoording nemen. Het is dus niet zo simpel als zeggen: "Ik ben een goed mens." Hou toch op. Dit is het serieuze werk. Ten tweede. Jullie schrijven toch wel mee? (Gelach) Neem dit besluit: Ik geef niet mijn lijden door maar mijn wijsheid. Ik besluit om niet mijn lijden door te geven maar mijn wijsheid. Als het gaat om je leven tot nu toe, kun je namelijk kiezen: het geschenk dat ik kan doorgeven is ofwel de wijsheid die ik heb vergaard, ofwel mijn lijden op dit moment. "Oh, wat heb ik het slecht. Oh, blabla, blabla, blabla." Of oogst je wijsheid. Wat wil je doorgeven? Je modder of je licht? Zeg het maar. Iedereen heeft die keuze en iedereen kan doorgeven... maar nogmaals: de keus is aan jou. We hebben allemaal de keuze. En geloof me, ik zeg niet dat we niet lijden of geen pijn hebben. Maar als we het leven bezien, zijn er dingen die alle spirituele, alle grote religieuze tradities, alle grote spirituele, heilige tradities gemeen hebben. Een van de lessen van deze tradities, een van de grote openbaringen is dat het leven nooit dat prachtige, volle ding zal zijn wat we graag willen, wat we vaak 'eerlijk' noemen. Dat wordt het nooit. Het wordt nooit: "Dit gebeurde daarom." Er vertelde mij ooit iemand: "Als ik nou maar wist waarom dit met mij was gebeurd." En ik zei: "Wat zou dat dan oplossen?" Wat nu als God een engel zou sturen en de engel zei: "Wat wil je nou? Ik bedoel, je maakt hier zo'n heisa over. Wat wil je nou?" "Ik wil weten waarom dit gebeurde en dat gebeurde en dat gebeurde." En dat de engel zou zeggen: "Daarom." En dan? Dit is het punt: er is verdriet en pijn die mensen geleden hebben, zo verschrikkelijk, dat wil je niet weten. En er is niets dat gaat zorgen dat dat verdwijnt, niets dat daar iets aan kan doen. En het model voor heling dat we moeten hebben, is een model dat niet zegt dat we die dingen moeten vergeten. Het gaat niet om vergeten. Het gaat om kijken naar wat er met ons gebeurd is en zeggen: 'Dit krijgt mij er nooit onder. Het krijgt mij er niet onder, maar ik wil er niet in leven. Op de een of andere manier moet ik dit transformeren naar wijsheid, maar ik ga niet bij de pakken neerzitten. In geen geval.' En dat wordt dan deze keuze. Ik moet kiezen: wijsheid of lijden. Ik kan niet zorgen dat het verdwijnt en als dat dan zo is, wordt de keuze: wijsheid of lijden. Ten derde: de keuze om risico's te nemen. Neem risico's in je leven. Wacht niet op bewijs, neem risico's. En wat heeft dat met je gezondheid te maken? Nou, ga maar na. Wat gebeurt er wanneer mensen ziek worden en ze voelen hun levenskracht wegvloeien? Ze krijgen altijd spijt. Op een gegeven moment krijg je spijt. Je krijgt altijd: "Oh, had ik dit maar gedaan, had ik dat maar gedaan, had ik maar ..." Daar glijd je altijd naar af wanneer je jezelf zwakker voelt worden, zelfs wanneer je daar snel weer bovenop komt. En in dat stadium ga je nadenken over het leven dat je had willen leven. Zelfs al heb je maar een verkoudheid. En een van de dingen waar je die spijt van krijgt, wanneer we zwakker worden en sneller moe, is dat we gaan nadenken over hoe ons leven zou zijn verlopen als we risico's hadden genomen, als we niet simpelweg alle beslissingen in ons leven hadden genomen uit onze angst voor vernedering. "Wat als ik hierdoor vernederd word?" "Wat als ik de consequenties niet aankan?" "Wat als ik te bang ben?" "Wat als ik alleen ben?" "Wat als dit te duur blijkt?" Nou en? Maar ga dan eens naar huis en vraag jezelf af: hoeveel van mijn grootste angsten zijn ook echt uitgekomen? Hoeveel zijn er echt uitgekomen? Hoeveel van mijn grootste angsten zijn echt uitgekomen? En ga vervolgens uitrekenen, schrijf ze op, hoeveel van de mooiste dingen die me gebeurd zijn, heb ik eigenlijk zelf veroorzaakt? En waarschijnlijk ... twee. Ik geef je het voordeel van de twijfel. Want als je echt gaat kijken en je telt ze op, dan had je in de meeste mooie dingen die je gebeurd zijn helemaal geen actieve rol. En als je denkt: hoe gebeurde dit? Waarschijnlijk door een hoop dingen waar je geen weet van hebt die eigenlijk heel riskant waren en zelfs dát wist je niet eens. Kies niet de veilige weg. Vertel jezelf niet dat ... Wanneer je besluiten neemt over wat je moet doen, kijk dan niet om voor advies, want er is 'daarachter' niets. De reden waarom je bent waar je bent, is dat dat deel van je leven voorbij is. Kijk niet naar vroeger om de toekomst vorm te geven. Trap er niet in. Wanneer het tijd is om te beslissen over 'ik weet niet wat ik moet doen', ga niet terug naar wie je was en wat je deed, want het gaat je terugtrekken, misschien zelfs naar plekken die niet meer bestaan, naar beelden van jezelf die er niet meer zijn. Jij bent die persoon niet. En een van de dingen die je verzwakt, is dat je erdoor gaat verlangen naar dingen die niet meer bij je passen, die niet in het toekomstplaatje passen. Wat levenskracht geeft, wat het verlangen voedt om je leven vol overtuiging in het heden te leven, is zoiets zeggen als: "Het is tijd voor iets nieuws." Wees in het nieuwe, wees er niet bang van. Wees in dat nieuwe. Wees daar. Volgende: kies nieuwe woorden. Ik hou hier zo van. Heerlijk. Toen ik opgroeide ... Ik ben een woordsmid. Ik ben schrijver, ik ben een woordsmid, maar ik ben dan ook echt gek op woorden. In bed las ik altijd mijn woordenboek. Want ieder woord is een universum op zich, elk woord, en in mijn workshops zeg ik soms tegen mensen: "Wat ik wil dat je doet, is dat je morgen terugkomt met drie woorden die je me geeft -- nee, één is genoeg -- die je nooit meer zult gebruiken. Eén maar, ik wil maar één woord en dat kun je dan nooit meer gebruiken. Nooit. En ik krijg alles wat bij dat woord hoort. Alles. Het maakt me niet uit of het een woord is van twee letters of drie of vier, ik wil gewoon één woord." Dus. stel je voor dat je zegt: "Goed, ik geef je het woord 'kever'." "Ik geef je het woord 'blauw'", en je zou nooit meer 'blauw' zien. Je moet echt eens als je later thuis bent, in de komende dagen, nu je mij zo hebt gehoord, nadenken over als je echt een woord uit je hoofd zou moeten verbannen, wat zou betekenen dat je de hele wereld die aan dat woord vasthangt uit je hoofd zou moeten zetten, welk woord zou je dan afgeven, welk woord? Zebra? Nooit meer een zebra zien, zou je dat echt willen missen? En alles wat daarmee te maken had. Goed, als iemand dan zegt dat je gedachten en woorden niet krachtig zijn, doe dan die oefening en benader het op die manier, en construeer dan de woorden die je tegen iemand anders zegt, woord voor woord, en zie hoe krachtig elk afzonderlijk woord is, niet alleen wat je tegen een ander zegt, maar ook wat je tegen jezelf zegt. Welke woorden zeg je tegen jezelf? Woorden die je nooit tegen jezelf zou moeten zeggen. Woorden die je nooit en te nimmer moet gebruiken. Woorden waarvan je zegt: "Wat doet dat woord in mijn hoofd?" Wanneer we eindelijk quantumenergie-gezondheidszorg doen, micro-energiegezondheidszorg, zullen we eindelijk energie-analyse kunnen doen op een niveau waar ook de kracht van onze vocabulaire meeweegt. Dan zullen we tegen mensen kunnen zeggen: jouw vocabulaire is zo giftig, dat de vibratie van je neurologie, gedachten herbergt, frequenties herbergt die zo giftig zijn, dat zelf als je een visualisering doet, die tenietgedaan wordt door een woordgebruik dat organisch zo negatief is, het maakt niet uit wat je visualisering is, je woordgebruik is voornamelijk vijandig, het is vijandig. Ik zou je woordgebruik typeren als voornamelijk vijandig jegens alles wat je ziet, jegens iedereen en jegens jezelf. Je staat 's morgens op en je bent vijandig. Je eerste gedachten zijn boos. Je ziet het leven als niet genoeg. Je ziet anderen als niet genoeg. Je eerste reactie jegens alles is kritisch. Je eerste reactie is: "Dit is niet goed genoeg." "Zij zijn niet goed genoeg." En welke twee woorden acht je je sterkste wapens? Schuld en recht. "Het is hun schuld." "Ik heb hier recht op." Je vindt dat je iets verdient. Drie woorden die dodelijk zijn: schuld, recht en verdienen. Als je die drie woorden uit je hoofd zou kunnen verbannen, je hebt geen idee hoeveel beter je je zou voelen. Als je die drie woorden nooit meer zou gebruiken, ik kan je zeggen dat je depressies veel milder zouden zijn, want je hebt helemaal nergens recht op. De schuld aan iets externs geven haalt je weg uit je heden en geeft je allerlei giftige opvattingen. Je hoeft er alleen maar even over na te denken wie jou ergens de schuld van geeft. Stel je eens voor hoeveel mensen jou ergens van beschuldigen en hoe het voelt om daar bij stil te staan. Want als jij anderen beschuldigt, beschuldigen anderen jou ook. Iemand is in therapie omdat ze jou kennen. (Gelach) Stop er dus mee om de wereld door die ogen te zien. Tenslotte, maak deze keuze. Kies ervoor om elke dag op te staan en je dag te zegenen. Kies ervoor om elke dag op te staan en je dag te zegenen. En zeg: "Ik heb geen idee wat de dag zal brengen, maar hij is gezegend." Waarom? Omdat ik leef. En baseer je dankbaarheid voor je leven niet op wat je hebt, of wat je voelt, gewoon omdat je bestaat. Gewoon omdat je bestaat! Gewoon omdat je bestaat. En houd dit gebed in je hart: deze dag in mijn leven komt nooit weer. De mensen waar ik naar kijk, zal ik nooit meer zien. Deze zonsopkomst zie ik nooit meer, en die zonsondergang ook niet. De persoon waarmee ik ontbijt zal ik nooit meer zien, niet precies zo. Nee, niets in mijn leven komt ooit nog eens opnieuw. Die keuze, die keuze alleen al zou iedere bittere toon uit je hart weg moeten nemen. Laat dat het leven om je heen vervullen met zulk een gratie en schoonheid, dat je alleen nog maar het heden wilt zien, in grote dankbaarheid en liefde. Dank jullie wel. (Applaus)