Wat veroorzaakt, zeg, heroïneverslaving? Dit is een erg domme vraag, toch? Het is duidelijk, we weten het allemaal: heroïne veroorzaakt heroïneverslaving. Het werkt zo: als je 20 dagen heroïne gebruikt, zal tegen dag 21 je lichaam fysiek sterk hunkeren naar de drug omdat er chemische "haken" in zitten. Dat is verslaving. Maar er schuilt een addertje onder het gras: bijna alles wat we denken te weten over verslaving, is fout. in een notendop door kurzgesagt Als je bijvoorbeeld je heup breekt, word je naar een ziekenhuis gebracht en krijg je weken- of zelfs maandenlang een hoop diamorfine. Diamorfine is heroïne. Het is zelfs veel sterkere heroïne dan een verslaafde op straat kan krijgen omdat het niet is vervuild met de troep waarmee drugdealers het verdunnen. Er zijn mensen dichtbij jou die op dit moment in ziekenhuizen een hoop 'luxe heroïne' krijgen. Dus minstens een paar zouden verslaafd moeten raken? Maar dit is uitgebreid bestudeerd; het gebeurt niet. Je oma werd geen junkie van haar heupoperatie. Waarom niet? Onze huidige theorie over verslaving komt deels van een reeks proeven die vroeg in de 20e eeuw zijn uitgevoerd. Het experiment is simpel: neem een rat en stop die in een kooi met twee flessen water. Eén daarvan is gewoon water, in de andere zit heroïne of cocaïne opgelost. Bijna elke keer dat je deze proef doet, raakt de rat geobsedeerd door het water met de drugs en blijft hij terugkomen voor meer en meer, totdat hij overlijdt. Maar in de jaren '70 zag Bruce Alexander, een professor in de psychologie, iets vreemds aan dit experiment: de rat zit helemaal alleen in de kooi. Hij heeft niets te doen, behalve drugs gebruiken. Wat gebeurt er, vroeg hij zich af, als we dit anders doen? En dus bouwde hij het Rattenpark, wat neerkomt op een hemel voor ratten; het is een luxe kooi waar de ratten kleurige ballen kregen, tunnels om door te rennen, genoeg vriendjes om mee te spelen, en ze een hoop seks konden hebben— alles wat een rat maar wil. En ze kregen zowel het drugswater als het gewone water. Maar hier wordt het interessant: in het Rattenpark gebruiken de ratten haast nooit het water met de drugs; geen een gebruikt het ooit obsessief; geen een neemt ooit een overdosis. Maar dat kan aan de ratten liggen, toch? Nou, er was gelukkig een soortgelijke proef onder mensen: de Vietnamoorlog. 20% van de Amerikaanse troepen in Vietnam gebruikte een hoop heroïne. Mensen thuis waren erg bezorgd, want ze dachten dat er na de oorlog honderdduizenden junkies in de straten van Amerika zouden zijn. Maar een onderzoek volgde de soldaten thuis en ontdekte iets opvallends: ze hoefden niet af te kicken; ze kregen niet eens ontwenningsverschijnselen; 95% stopte gewoon toen ze thuiskwamen. Als je de oude theorie over verslaving gelooft, is dit helemaal niet logisch. Maar geloof je Prof. Alexanders theorie, dan is het volkomen logisch, want als je in een vreselijke jungle in een ander land wordt gezet waar je niet wilt zijn, en je kunt elk iemand moeten doden, of zelf overlijden, dan is heroïne een geweldige manier om de tijd door te brengen; maar als je teruggaat naar je mooie huis met je vrienden en familie, dan is dat hetzelfde als uit de eerste kooi gehaald worden en in een menselijk Rattenpark komen; het zijn niet de chemicaliën; het is je kooi. We moeten anders denken over verslaving. Mensen hebben een natuurlijke drang naar binding en verbinding. Zijn we blij en gezond, dan binden we met de mensen om ons heen. Maar kan dat niet, omdat we getraumatiseerd, geïsoleerd, of neergeslagen door het leven zijn, dan binden we met iets dat ons een gevoel geeft van verlichting. Het kan zijn dat je eindeloos op je smartphone kijkt; het kan porno zijn, games, reddit, gokken, of het kan cocaïne zijn. Maar we zullen met íéts binden, want dat zit in onze natuur. Het pad van ongezonde banden af, is het vormen van gezonde banden, verbonden zijn met mensen die je graag om je heen hebt. Verslaving is slechts één symptoom van de crisis van de afschakeling die overal om ons heen plaatsvindt. Iedereen voelt het. Sinds de jaren '50 is het gemiddelde aantal goede vrienden van Amerikanen constant afgenomen. Tegelijk is de oppervlakte van hun huizen constant toegenomen. Ruimte verkiezen boven vrienden; spullen verkiezen boven verbinding. De "War on Drugs" die we nu al bijna een eeuw vechten, heeft alles slechter gemaakt. In plaats van mensen helpen genezen en hun leven terugkrijgen, hebben we ze verdreven uit de maatschappij, het ze moeilijker gemaakt om banen te krijgen en stabiel te worden, nemen we ze uitkering en steun af als we ze met drugs betrappen, gooien we ze in gevangenissen, wat letterlijk kooien zijn, stoppen we ongezonde mensen in een situatie waarin ze zich slechter voelen, en haten we ze omdat ze niet genezen. Te lang hebben we alleen gepraat over individueel herstel van verslaving. Maar we moeten nu praten over sociaal herstel. Want er is iets misgegaan met ons, als groep. We moeten een maatschappij bouwen die veel meer lijkt op het Rattenpark, en veel minder op die eenzame kooien. We zullen onze onnatuurlijke manier van leven moeten veranderen, en elkaar opnieuw ontdekken. Het tegenovergestelde van verslaving is niet soberheid; het tegenovergestelde van verslaving is verbinding. (dierengeluiden) Deze video is een samenwerking met Johann Hari, auteur van het boek “Chasing the Scream: The First and Last Days of the War on Drugs”. Hij was zo aardig mee te werken aan deze video om dit te vertellen. We raden het boek aan. Onze video's worden gemaakt dankzij jullie steun op Patreon.com. Als je wilt dat we er meer maken, dan stellen we je steun zeer op prijs. We hebben een interactieve versie van deze video gemaakt, samen met wat vrienden. Zie de link in de beschrijving.