[Ήχοι πουλιών που κελαηδούν] [Ντοκιμαντέρ της σειράς Αrt21 New York Close Up] [Τοποθεσία: Φορτ Γκριν, Μπρούκλιν] Αισθάνομαι πως το να μπορώ να δουλεύω από το σπίτι... το να ξυπνάω το πρωί, να παίρνω πρωινό, να αρχίζω να δουλεύω... ...αυτό αποτελεί μια πολύ ομαλή μετάβαση απευθείας στο έργο μέσα από ένα πιο ήρεμο, πιο συγκεντρωμένο περιβάλλον. [Louise Despont, Καλλιτέχνις] [Nicole Wong, Βοηθός καλλιτέχνις] Σκέφτομαι να κάνουμε λευκές τελείες πάνω σε αυτά, μέχρι να φτάσεις σε αυτό εδώ το μικρό σχήμα... ...να σταματήσεις πριν φτάσεις στο μικρότερο. Να σταματήσεις σε αυτό εδώ. Αυτό που μου αρέσει στο να δουλεύω με αυτόν τον τρόπο είναι το ότι δεν χρειάζεται να περιμένω να μου δοθεί κάποια ευκαιρία. Δεν χρειάζεται αίτηση χρηματοδότησης για να υλοποιήσω την ιδέα μου, όταν μπορώ να κάνω αυτό που χρειάζεται να κάνω κι αυτό που θέλω να κάνω... απλώς πάνω στο χαρτί. Μου αρέσει αυτό... ...δεν έχω δικαιολογία να μη δουλέψω αφού αυτός ο τρόπος είναι τόσο περιεκτικός. Το να είσαι συγκεντωμένος και αφοσιωμένος στο να κάνεις ένα απλό πράγμα μπορεί να σε αλλάξει περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο. Όσο κι αν αυτό δεν είναι πολύ ευρύ, μπορεί να είναι απροσμέτρητα βαθύ. [ Η LOUISE DESPONT ΣΧΕΔΙΑΖΕΙ ΒΑΘΙΑ] Πάντα συνδέουμε το σχέδιο με κάτι πιο προσωπικό, πιο οικείο από την ζωγραφική. Παραδοσιακά, τα σχέδια δεν προορίζονταν να εκτεθούν κι όταν αυτό συνέβαινε, τα παρουσίαζαν ως τα προσωπικά αρχεία κάποιου ή ως τα προσχέδια διάσημων πινάκων ζωγραφικής. Παλαιότερα ασχολούμουν περισσότερο με την ελαιογραφία, πριν δέκα χρόνια... ...όταν ξαφνικά το κοιτάζεις και σκέφτεσαι ότι όλο αυτό είναι λάθος και ότι πρέπει να χαράξεις μια εντελώς διαφορετική πορεία. Και τότε ήταν η εποχή που άρχισα να δουλεύω σε τετράδια και να χρησιμοποιώ πολύ την τεχνική κολάζ (collage) κάτι που σήμαινε απλώς το να συλλέγω εικόνες και να τις επικολλώ μέσα στο τετράδιο. Η αίσθηση του να γεμίζω ένα τετράδιο ήταν ωραία. Ούτε καν χρειαζόταν οι εικόνες να είναι ιδιαίτερα καλές. Ήταν ωραία η αίσθηση απλώς να ολοκληρώνεις ένα τετράδιο. Νομίζω επίσης πως έχει να κάνει με τη φύση της εργασίας σε ένα τετράδιο. Το ότι η εργασία είναι ιδιωτική, δεν εργάζεσαι για να δουν τη δουλειά σου οι άλλοι. Αν πάντα έχεις στο μυαλό σου ότι κάποιος θα δει τη δουλειά σου τότε ίσως δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να κάνει τα λάθη που χρειάζεται να γίνουν στην πορεία. Αυτά τα κατάστιχα χρησιμοποιούνται κυρίως για λογιστικές πράξεις για την παρακολούθηση των εξόδων, των χρεών και των οφειλών. Θεωρώ πως αυτός είναι ένας άλλος τρόπος να κρατάς λογαριασμό για τον χρόνο και για το πως ξοδεύεις την ζωή σου. Ο λογαριασμός της κάθε μέρας είναι αυτό που καταγράφω στο σχέδιο μου. Όταν άρχισα να χρησιμοποιώ τα διάτρητα σχεδιαστικά πρότυπα (stencils) άλλαξε τελείως ο τρόπος που σχεδίαζα. Αυτό είναι το πρώτο διάτρητο πρότυπο που είχα αγοράσει, το οποίο έχει πια σπάσει εντελώς. Λυπάμαι γι` αυτό! Το σχήμα που χρησιμοποιώ περισσότερο είναι μάλλον αυτά τα τρίγωνα. Το άπλωμα του χαρτιού και το να δω τις διαστάσεις του μπορεί μερικές φορές να είναι η αφετηρία ενός σχεδίου. Χρειάζεται να βάλω τα πρώτα σημάδια και στη συνέχεια ολόκληρο το σχέδιο θα ξετυλιχτεί μόνο του, σαν να ανταποκρίνεται. Ακόμη κι αν στην πορεία αλλάξεις εντελώς αυτό που είχες ξεκινήσει να κάνεις, αυτά τα λίγα σημάδια εμπεριέχουν τον σπόρο ολόκληρου του σχεδίου. Είναι σχεδόν σαν το σχέδιο να αυτοκαθοδηγείται κι εσύ να είσαι εκεί για να βοτανίσεις να ποτίσεις και να σπείρεις. Αλλά θα αναπτυχθεί μόνο του κατά έναν μεγάλο βαθμό. Είναι όμορφο να κοιτάζεις κάτι και να νιώθεις ένα είδος δέους γι` αυτό, να νιώθεις ότι δεν σου ανήκει εντελώς αλλά ότι δούλεψες για να γίνει. Ακόμη κι αν φαίνεται πολύ ελεγχόμενο και λεπτομερές νιώθω πως μου ανήκει ίσως μόνο το ένα τέταρτο του έργου, στην καλύτερη περίπτωση! [Γέλια] Κάθε σχέδιο είναι μια ανακάλυψη, μικροσκοπικές ανακαλύψεις, αλλά καθεμιά από αυτές ξεδιπλώνεται με έναν τρόπο που απελευθερώνει το σχέδιο από τον απόλυτο έλεγχο. Είσαι υπεύθυνος για το μερίδιο που σου αναλογεί αλλά κάτι άλλο είναι υπεύθυνο για το υπόλοιπο τμήμα... ...κι αυτό το κάνει πολύ συναρπαστικό. Υπάρχει μια πολυπλοκότητα που δεν μπορείς να συλλάβεις. Είναι σαν μια διαδικασία συσσώρευσης μικρών μεταλλικών στοιχείων που συνθέτουν μια ολόκληρη επιφάνεια. Πιστεύω πως είναι εκφραστικό με έναν ενεργητικό τρόπο, τουλάχιστον αυτό ελπίζω. Πιστεύω πως το έργο προσφέρει μια πρόσβαση σε κάτι που εγώ το αντιλαμβάνομαι ως βαθιά παγκόσμιο. Υπάρχει κάτι τόσο προσωπικό, ακατέργαστο και απροσδιόριστο, στη σχέση μας με το πνευματικό και οι λέξεις μου θα αποτελούν πάντα μια αδέξια προσπάθεια προσέγγισης αυτού που αισθάνομαι πως αρχίζω να αγγίζω μέσω μιας συμβολικής γλώσσας. Νιώθω πως όλα αυτά εξηγούνται καλύτερα μέσα από τα ίδια τα σχέδια. [Kορνιζοποιείο "White mule", Τσέλσι] [Despont] Αυτό είναι ιαπωνικό ριζόχαρτο από μουριά; [Anne Gibbs] Ναι. Η πάστα που χρησιμοποιούμε είναι από ρύζι (ρυζάλευρο) κι άρα είναι υδροδιαλυτή. Μπορεί να αφαιρεθεί εύκολα με λίγο... [Anne Gibbs, Κορνιζοποιός ] ...ξέρεις, αν το υγράνουμε λιγάκι. [Despont] Και τότε όταν κάνω το τελικό βήμα, όταν πηγαίνω το σχέδιο στο κορνιζοποιείο, το κοιτάζω μια τελευταία φορά επειδή ξέρω πως είναι η τελευταία φορά που μπορούν να γίνουν αλλαγές. Κι όταν κοιτάζω τότε το σχέδιο μπορώ να διακρίνω σημεία που δεν ενσωματώνονται πλήρως ή που μοιάζουν ανεπίλυτα. Κι όλα αυτά τα σημεία προσφέρουν ανοίγματα για κάποιες προσθήκες. Κι όταν ολοκληρωθεί είναι σαν να λέει: «Μη με αγγίζεις!» Σαν να μην υπάρχει πια σημείο εισόδου. Κι αυτό είναι... ...αυτό μου είναι πάντα ξεκάθαρα αισθητό.