In deel 1 van The Story of Stuff, Hebben we gekeken naar een systeem dat de weg vrij maakt naar teveel spullen, en te weinig van wat we werkelijk willen. Nu kijken we naar de verhalen die ten grondslag liggen aan de Story of Stuff. Dat is ook waar we de wegen vinden om deze situatie om te keren. Welkom bij Season Two! De afgelopen jaren, moest ik steeds voorzichtiger worden hoe ik mijn salaris moest besteden. Net als iedereen. Ik eet minder buiten de deur, Ik bespaar op uitgaven die niet echt nodig zijn en ik spaar voor het schoolgeld voor mijn kind. Ik voel me meer verantwoordelijk, en controleer de wijze waarop ik geld uitgeef. Maar er is één ding waar ik geen macht over heb, namelijk dat iedere maand een groot gedeelte van mijn salaris terecht komt bij de overheid. Het is zeker niet het leukste besteedbare deel van mijn budget, maar ik geloof in het betalen van belasting. Niet alleen omdat het de wet is maar vooral ook omdat het mijn manier is om te investeren in een toekomst die ik me kan veroorloven en op mijn eigen manier te bouwen. Weet je wel, de toekomst die we allemaal willen en bijna iedere kandidaat ons heeft beloofd - uitstekende scholen, een gezond milieu, schone energie, voldoende banen. Maar er blijkt iets vreemds te gebeuren met ons geld op weg naar die betere toekomst. Het lijkt te verdwijnen. En wanneer we eindelijk toe zijn om erin te investeren, is alles wat we horen, "het spijt me, niet dit jaar, we zijn bankroet." In feite zijn we zo bankroet, zegt men, dat we geen andere keuze hebben dan een stap terug te nemen, snijden in de dingen die dit land groot maakten — zoals scholen en de RIVM, misschien zelfs bezuinigen op de sociale voorzieningen en gezondheidszorg. Wacht eens even, bankroet? Ik draag toch maandelijks bij met mijn zuurverdiende geld en dat doe jij toch ook! Als iedereen dat deed, hadden we meer dan genoeg geld. Nu moeten we leven met krimp veel daarvan veroorzaakt door gaten in het belastingsysteem voor bedrijven en niet eerder gezien belastingvoordeel voor de rijkste 1% van de bevolking. Maar zelfs met dit, hebben we ruim 1 biljoen dollars. Dus, als wij bankroet zijn, wat gebeurt er dan met al ons geld? Ik besloot er in te duiken en het blijkt dat dit hele "bankroet" verhaal een veel groter verhaal verbergt — een verhaal over enkele zeer domme keuzes die voor ons zijn gemaakt — maar in werkelijkheid tegen ons werken. Het goede nieuws is het keuzes zijn, en wij andere kunnen maken. Dus, waar is al het geld gebleven? Als eerste slokt defensie een groot deel op -- $726 miljard in 2011. Niet te geloven! We zouden een betere toekomst kunnen bouwen met zo'n hoeveelheid geld. Miljarden besteden aan gevechtsvliegtuigen die we niet nodig hebben óf aan eindeloze oorlogen, en dan zeggen we dat we bankroet zijn, is gewoon niet eerlijk. Hetzelfde als je kind van jouw miljoenenjacht roepen om te zeggen dat je je het geld voor haar lunch niet kan veroorloven. Honderden miljarden verdwijnen in het ondersteunen van economie die uit de tijd is. Weet je nog, het achterhaalde systeem waar we over spraken in The Story of Stuff — het systeem dat meer vervuiling produceert, meer broeikasgassen en meer afval dan welk andere dan ook op deze planeet — en ons niet eens gelukkig maakt. In vele andere opzichten, werkt dit systeem niet meer, maar we houden het kunstmatig in leven in plaats van te investeren in de bouw van een beter systeem. Veel van die ondersteuning komt in de vorm van subsidies. Een subsidie is een gift dat sommige bedrijven een voordeel geeft ten opzichte van andere bedrijven. Dat is noodzakelijkerwijs geen slechte zaak — we zouden bedrijven die een aan een betere toekomst bouwen moeten helpen. Het probleem, is dat de overheid volhardt in het ondersteunen van bedrijven die ons ten gronde richten. Waar je ook kijkt in die achterhaalde, economie, je vindt deze subsidies overal. Er zijnThere's spending subsidies: where the government just gives our money away — zoals betalingen die de grote agrarische bedrijven en industrie bevoordelen, maar de kleine familie boerenbedrijven om zeep helpen. Of de minder voor de hand liggende versie waar de overheid alle rekeningen bij de bedrijven zelf neerlegt voor het opruimen van chemische lekkages die giftig zijn of het opruimen van de enorme mestoverschotten. Of het bouwen van wegen die uitsluitend leiden naar één plaats - een nieuwe supermarkt. Of het betalen voor de vervuilende en verspillende afvalverbranders die op zichzelf economisch geen enkel bestaansrecht hebben. En dan zijn er ook nog belastingsubsidies: die de grote bedrijven verschonen van het bijdragen van hun gerechtvaardigde aandeel — zoals de enorme toegewezen belastingvoordelen aan olie- en gasbedrijven zelfs in tijden waarin recordwinsten worden gemaakt. Deze subsidies van miljarden dollars zouden moeten verzamelen om in te zetten voor de goede zaak. En er is een risico in het overmaken van subsidies: waar de overheid optreedt als een investeringsbank en zelfs als een verzekeringsmaatschappij voor bedrijven die riskante dingen doen, zoals het bouwen van nucleaire reactoren. Als er iets mis gaat, moeten wij de risico's en schade afdekken. Daar is de gratis subsidie: waar de overheid iets geeft aan ondernemingen dat van ons allemaal is goedkoop en zelfs gratis. Dat zijn miljarden meer dan we zouden moeten vergaren maar nooit zien! Zoals vergunningen om mijnbouw te bedrijven op in gemeenschappelijk bezit zijnde grond, tegen een prijs die is vastgesteld in de Mijnwet van 1872. Echt waar. 1872. President Grant ondertekende deze wet om de nederzettingen in het Westen te stimuleren. Nieuwsbericht: het is voor mekaar. En dit alles houdt niet eens rekening met externe kosten. Het laat geen spreadsheet zien die de biljoenen dollars laat zien — die de schade vertegenwoordigen aan het milieu, de gezondheidszorg en het klimaat dat deze dinosauriers-economie veroorzaakt.. Zonder de wetten die vervuilers doet betalen, betalen we allemaal door het verlies aan schoon water en schone lucht, of door de toegenomen astma en kanker. Tegen de tijd dat we al deze subsidies hebben verstrekt, is er zelfs niet genoeg geld meer om onze rekeningen te betalen — dus vergeet het bouwen van die betere toekomst. Dus waarom is er altijd voldoende geld voor de dinosauriërs economie, voor de grote olie maatschappijen en voor de overheidssteun voor de grote banken, en wanneer het aankomt op het bouwen van een betere toekomst zijn we zogenaamd bankroet? Misschien komt het wel doordat deze mensen precies weten hoe erom te vragen. Hun lobbyisten en enorme campagnebijdragen liet de regering weten wat zij wilden, en wat ze zouden doen als ze niet kregen wat ze wilden. En het werkt. US Senatoren die stemden om de grote oliesubsidies te handhaven in 2011 hadden 5 keer meer campagnegeld ontvangen dan zij die stemden deze te beëindigen. Dus, terwijl subsidie een stuk gereedschap zou moeten zijn voor de overheid om van algemeen nut zijnde bedrijven te ondersteunen, zijn zij in plaats daarvan een speelbal geworden voor de mensen met de meeste macht om bedrijven op de subsidielijst te doen belanden. Maar wie heeft nu eigenlijk werkelijk de macht? WIJ! Wat zou er gebeuren als we net zo beschermend zouden zijn voor onze belastingdollars als we zijn met ons eigen geld? Wat als we de regering vertellen
wat we willen en wat we zullen doen als we niet krijgen wat we willen -- zoals starten te vertellen dat we niet meer op hen zullen stemmen! We zouden deze dinosauriërsubsidies moeten herleiden, en daarmee honderden miljarden vrij te maken. Vergeet bankroet, we kunnen NU een betere toekomst bouwen! We zouden kunnen beginnen door de $10 miljard voor olie- en gas subsidies toe te wijzen aan hernieuwbare energie en energieprojecten gericht efficiency. Met net de helft van dat bedrag, kunnen we zonnecellen op twee miljoen daken plaatsen. Daarna nog kunnen we het restant gebruiken om een half miljoen huizen aan te passen, en daarmee banen te creëren en energie te besparen. Jaar na jaar. De gemiddelde kosten om een bodemverontreinigd perceel dat op de lijst van gifplekken staat te saneren is $140 miljoen. Laat de vervuiler daarvoor betalen en laten wij ons geld investeren in de ontwikkeling van veiligere materialen zodat we ons geen zorgen hoeven te maken over het morsen ervan. De meeste chemicaliën worden gemaakt van aardolie - de reden waarom ze petro- chemicaliën worden genoemd. De productie omschakelen van 20% van deze stoffen naar materialen van biologische origine zou meer dan 100.000 nieuwe banen opleveren. Laten we in plaats van het subsidieren van afvalverbranders, echte oplossingen subsidiëren, zoals nul procent afval. Het verhogen van het recyclingpercentage naar 75% zou anderhalf miljoen nieuwe banen creëren - met minder vervuiling, minder afval, en minder druk om meer nieuwe spullen te oogsten. Wat kun je er tegen in brengen? Dat zou nog steeds honderden miljarden dollars over laten voor het verbeteren van scholing - de beste investering voor een gezonde economie. Met 100 miljard dollar, zouden we het aantal basischool onderwijzers met 40% kunnen laten stijgen en studiebeurzen kunnen verstrekken aan meer dan 6 miljoen studenten. Begrijp je, we kunnen de Amerikaanse Droom herbouwen; we kunnen ons veroorloven een gezond milieu te hebben, goeie banen, en uitstekend onderwijs voor iedereen. Maar niet als we doorgaan met het subsidieren van de dinosauriërs-economie. Dus, de volgende keer dat je een idee voor een betere toekomst hebt en iemand je vertelt, "geweldig, maar daarvoor is er geen geld," vertel je hem dat we niet bankroet zijn. Er is geld, het is van ons, en het is tijd op het op de juiste manier te investeren.