Πάμε λοιπόν: μια αναγνωριστική πτήση πάνω από το παιχνίδι.

Πρέπει να είναι κάτι το σημαντικό, αν οι New York Times

έχουν αφιέρωμα για το παιχνίδι, στο τεύχος του περιοδικού της Κυριακής 17 Φεβρουαρίου.

Στο κάτω μέρος του, λέει, "Είναι βαθύτερο από ότι οι διαφορές ανάμεσα στα φύλα."

Σοβαρά, αλλά επικίνδυνα διασκεδαστικό.

Και ένας χώρος πειραματισμού για νέες ιδέες σχετικά με την εξέλιξη ."

Καθόλου κακό, εκτός απ' το ότι αν κοιτάξουμε στο εξώφυλλο, τι λείπει;

Βλέπετε καθόλου ενήλικες;

Λοιπόν, ας πάμε πίσω στον 15ο αιώνα.

Αυτή είναι μια αυλή στην Ευρώπη

και ένα συνονθύλευμα 124 διαφορετικών ειδών παιχνιδιού.

Όλες οι ηλικίες, ατομικό παιχνίδι, σωματικό παιχνίδι, αθλήματα, πείραγμα.

Και αυτό είναι. Και πιστεύω ότι αυτή είναι μια τυπική εικόνα

του πώς ήταν να είσαι σε μία αυλή τότε.

Πιστεύω ότι πρέπει να έχουμε χάσει κάτι στην κουλτούρα μας.

Οπότε θα σας συνοδέψω μέσα από

αυτό που νομίζω ότι είναι μια εκπληκτική αλληλουχία.

Βόρεια του Τσέρτσιλ, της Μανιτόμπα, τον Οκτώβρη και το Νοέμβρη,

δεν υπάρχει πάγος στον κόλπο Χάντσον.

Και αυτή η πολική αρκούδα που βλέπετε, αυτό το αρσενικό των 1200 λιβρών,

είναι αγριεμένη και αρκετά πεινασμένη.

Και ο Νόρμπερτ Ρόσινγκ, ένας γερμανός φωτογράφος,

βρίσκεται εκεί στη σκηνή, για να τραβήξει μια σειρά φωτογραφιών από αυτά τα χάσκι, που είναι δεμένα

Και έξω από τα αριστερά της σκηνής έρχεται αυτή η άγρια, αρσενική πολική αρκούδα,

με ένα βλέμμα κυνηγού.

Όσοι από εσάς έχετε πάει στην Αφρική ή σας έχει κυνηγήσει κάποιο μαντρόσκυλο

ξέρετε ότι υπάρχει ένα καθορισμένο είδος κυνηγετικού βλέμματος

που ξέρετε ότι την έχετε άσχημα.

Αλλά στην άλλη άκρη αυτού του κυνηγετικού βλέμματος

υπάρχει ένα θηλυκό χάσκι σε μια παιχνιδιάρικη υπόκλιση, κουνώντας την ουρά της.

Και κάτι πολύ ασυνήθιστο συμβαίνει.

Αυτή η καθορισμένη συμπεριφορά -- η οποία είναι άκαμπτη και στερεοτυπική

και τελειώνει συνήθως με ένα γεύμα -- αλλάζει.

Αυτή η πολική αρκούδα

στέκεται πάνω από το χάσκι.

Χωρίς να έχει τα νύχια της εκτεθειμένα, ούτε τους κυνόδοντές της έξω και κοιτάζει.

Και ξεκινάνε ένα εκπληκτικό μπαλέτο

Ένα παιχνιδιάρικο μπαλέτο.

Αυτή είναι η φύση: παρακάμπτει την σαρκοφάγα φύση

και αυτό που διαφορετικά θα ήταν μια σύντομη μάχη θανάτου.

Αν ξεκινήσετε να κοιτάτε προσεκτικά το χάσκι που προτείνει το λαιμό του στην πολική αρκούδα,

και κοιτάξετε λίγο πιο προσεκτικά, βρίσκονται σε μία αλλαγμένη κατάσταση.

Βρίσκονται σε μια κατάσταση παιχνιδιού

Και είναι αυτή η κατάσταση

που επιτρέπει σε αυτά τα δύο πλάσματα να εξερευνήσουν το πιθανό.

Ξεκινάνε να κάνουν κάτι που κανένα απο τα δύο δεν θα είχε κάνει

αν δεν είχαν προηγηθεί τα σινιάλα του παιχνιδιού.

Και αποτελεί ένα άψογο παράδειγμα,

του πώς μια διαφορά δυναμικότητας

μπορεί να ξεπεραστεί μέσω μιας φυσικής διαδικασίας που υπάρχει μέσα σε όλους μας.

Τώρα, ας μιλήσουμε για το πως άρχισα να ασχολούμαι με όλα αυτά

Ο Τζον ανέφερε πως έχω κάνει κάποιες μελέτες πάνω σε δολοφόνους, κάτι που ισχύει.

Η δολοφονία στο Texas Tower μου άνοιξε τα μάτια --

κοιτάζοντας πίσω, τότε που μελετούσαμε την τραγική αυτή περίπτωση μαζικής δολοφονίας --

σχετικά με την σημασία του παιχνιδιού,

καθώς το συγκεκριμένο άτομο, μετά από βαθιά μελέτη,

αποδείχτηκε πως είχε τρομερή έλλειψη παιχνιδιού.

Το όνομά του ήταν Τσάρλς Γουίτμαν.

Η επιτροπή μας, που αποτελούνταν απο πολλούς αφοσιωμένους επιστήμονες,

είχε την αίσθηση, αφού ολοκλήρωσε την μελέτη

πως η απουσία του παιχνιδιού και μια προοδευτική καταστολή του φυσιολογικού παιχνιδιού κατά την περίοδο της ανάπτυξής του,

τον έκανε περισσότερο ευάλωτο στην τραγωδία την οποία προκάλεσε.

Αυτή η ανακάλυψη έχει αντέξει δυστυχώς στη δοκιμασία του χρόνου,

ακόμα και σε πιο σύγχρονες εποχές, όπως για παράδειγμα στην Virginia Tech.

Κι άλλες μελέτες σε πληθυσμούς που βρίσκονταν σε κίνδυνο,

μου έκαναν φανερή τη σημασία του παιχνιδιού,

αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω πραγματικά τι ήταν.

Και έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια μελετώντας τις προσωπικές ιστορίες μεμονωμένων ατόμων,

προτού μπορέσω να αναγνωρίσω πως στην πραγματικότητα δεν είχα κατανοήσει πλήρως τι ήταν.

Και εδώ που τα λέμε, δε νομίζω κανείς μας να το έχει κατανοήσει πλήρως.

Υπάρχουν όμως, διάφορες οπτικές γωνίες για να το δει κάποιος

νομίζω πως μπορώ να σας προσφέρω, να προσφέρω σε όλους μας μια μέθοδο ταξινόμησης, μία οπτική γωνία.

Αυτή η εικόνα, είναι για τους ανθρώπους, η πρώτη επαφή με το παιχνίδι.

Όταν η μητέρα και το βρέφος κοιτάζονται στα μάτια,

και το βρέφος είναι αρκετά μεγάλο ώστε να έχει ένα κοινωνικό χαμόγελο,

αυτό που συμβαίνει, ενστικτωδώς, είναι μια έκρηξη χαράς από τη μητέρα.

Αρχίζει να μιλάει και να κάνει γκριμάτσες και να χαμογελά, και το ίδιο κάνει και το μωρό.

Άμα τους είχαμε συνδεδεμένους με ένα ηλεκτροεγκεφαλογράφημα, θα βλέπαμε,

πως το δεξί κομμάτι του εγκεφάλου τους συντονίζεται,

έτσι ώστε αυτό το χαρούμενο συμβάν της πιο παλιάς από όλες τις σκηνές παιχνιδιού

και η φυσιολογία του, είναι κάτι το οποίο αρχίζουμε να συνηθίζουμε.

Και θέλω να θεωρήσετε πως όλο το οικοδόμημα ακόμα και του πιο περίπλοκου παιχνιδιού,

χτίζεται πάνω σε αυτή τη βάση για εμάς τους ανθρώπους.

Οπότε τώρα, θα σας ξεναγήσω σε αυτή την οπτική γωνιά του παιχνιδιού,

αλλά δεν είναι ποτέ αποκλειστικά μόνο ένα πράγμα.

Θα δούμε το σωματικό παιχνίδι,

που είναι μια αυθόρμητη επιθυμία να ξεφύγουμε από την έλξη της βαρύτητας.

Αυτό είναι ένα αγριοκάτσικο.

Αν έχετε μια άσχημη μέρα, δοκιμάστε το εξής:

χοροπηδήστε πάνω κάτω, κουνήστε τα χέρια σας πέρα δώθε -- θα αισθανθείτε καλύτερα.

Μπορεί κιόλας να νιώσετε όπως αυτός εδώ ο τύπος,

ο οποίος το κάνει επίσης απλά για να το κάνει.

Δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο σκοπό, και αυτό είναι το υπέροχο με το παιχνίδι.

Αν ο σκοπός του είναι πιο σημαντικός

από την ίδια την πράξη, τότε πιθανότατα δεν είναι παιχνίδι.

Υπάρχει επίσης και ένας άλλος τύπος παιχνιδιού, το παιχνίδι με τα αντικείμενα.

Κι αυτός ο Γιαπωνέζος μακάκας έχει φτιάξει μια χιονόμπαλα,

και εδώ ετοιμάζεται να κατρακυλήσει στην πλαγιά.

Και -- δεν την πετάνε ο ένας στον άλλον, αλλά αυτό είναι ένα βασικό στοιχείο του να είσαι παιχνιδιάρης.

Το ανθρώπινο χέρι, όταν χειρίζεται αντικείμενα,

είναι το χέρι που αναζητεί έναν εγκέφαλο.

Ο εγκέφαλος αναζητεί ένα χέρι,

και το παιχνίδι είναι ο καλύτερος τρόπος που τα συνδέει μεταξύ τους.

Σήμερα το πρωί ακούσαμε για το JPL (Jet Propulsion Laboratory - Εργαστήριο Αεριωθούμενης Προώθησης) -- το JPL είναι ένα καταπληκτικό μέρος.

Εντόπισαν δύο συμβούλους,

τον Φράνκ Γουίλσον και τον Νέιτ Τζόνσον.

Ο Φράνκ Γουίλσον είναι νευρολόγος, και ο Νέιτ Τζόνσον είναι μηχανικός.

Δίδασκε μηχανική σε ένα λύκειο στο Long Beach,

και βρήκε πως οι μαθητές του δεν ήταν πλέον ικανοί να λύσουν προβλήματα.

Και προσπάθησε να καταλάβει το γιατί. Και κατέληξε στο συμπέρασμα, σχεδόν μόνος του,

πως οι μαθητές που δεν μπορούσαν πλέον να λύσουν προβλήματα, όπως για παράδειγμα την επισκευή ενός αμαξιού,

δεν είχαν μάθει να δουλεύουν με τα χέρια τους.

Ο Φράνκ Γουίλσον είχε γράψει ένα βιβλίο με τίτλο "Το Χέρι".

Έτσι ήρθαν σε επαφή -- To JPL τους προσέλαβε.

Τώρα, το JPL, η NASA και η Boeing,

προτού προσλάβουν έναν ερευνητή ικανό να λύνει προβλήματα στον τομέα έρευνας και ανάπτυξης,

ακόμα κι αν έρχονται σπουδαγμένοι με επαίνους από το Harvard ή το Cal Tech --

αν δεν έχουν φτιάξει αμάξια, αν δεν έχουν κάνει χειρονακτικές ασχολίες όταν ήταν μικροί,

αν δεν έχουν παίξει με τα χέρια τους, τότε ξέρουν πως δεν θα μπορούν να λύσουν τα προβλήματα που θα παρουσιαστούν.

Οπότε το παιχνίδι είναι σημαντικό και σε πρακτικό επίπεδο.

Ένα από τα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού είναι πως γεννιέται από την περιέργεια και την εξερεύνηση. (Γέλιο)

Αλλά πρέπει να είναι ασφαλής εξερεύνηση.

Αυτή η περίπτωση τυχαίνει να είναι ΟΚ -- εδώ έχουμε ένα αγοράκι που ενδιαφέρεται για την ανατομία

και αυτή είναι η μητέρα του. Σε άλλες περιπτώσεις, δεν θα ήταν τόσο καλό.

Αλλά η εξερεύνηση, η περιέργεια, είναι κομμάτια του παιχνιδιού.

Αν θες να ανήκεις κάπου, τότε χρειάζεσαι κοινωνικό παιχνίδι.

Και το κοινωνικό παιχνίδι, είναι μέρος αυτού που κάνουμε σήμερα εδώ,

και αποτελεί ένα υποπροϊόν του παιχνιδιού.

Το σκληρό και βίαιο παιχνίδι.

Αυτές οι λιονταρίνες, αν κάποιος τις έβλεπε από μακριά, θα νόμιζε πως μάλωναν.

Άμα όμως κοιτάξετε πιο προσεκτικά, μοιάζουν με την πολική αρκούδα και το χάσκι:

δεν έχουν βγάλει νύχια, το τρίχωμα τους είναι ήρεμο, όπως και τα μάτια τους,

το στόμα ανοιχτό χωρίς να δείχνουν τους κυνόδοντές τους, οι κινήσεις τους θυμίζουν χορογραφία,

καμπυλωτές κινήσεις -- όλα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού.

Και το σκληρό παιχνίδι έχει να μας διδάξει όλους μας πολλά πράγματα.

Τα προσχολικά παιδιά, για παράδειγμα, θα έπρεπε να επιτρέπεται να βουτάνε, να χτυπάνε, να σφυρίζουν,

να φωνάζουν, να είναι χαοτικά, και να αναπτύξουν μέσω αυτών μια συναισθηματική εξισορρόπηση

και αρκετά άλλα κοινωνικά υποπροϊόντα -- νοητικά, συναισθηματικά και φυσικά --

που έρχονται ως αποτέλεσμα του σκληρού και πολλές φορές βίαιου παιχνιδιού.

Παιχνίδι που παρακολουθούμε σαν θεατές, τελετουργικό παιχνίδι -- εμπλεκόμαστε λίγο σ'αυτό.

Όσοι από εσάς είστε από τη Βοστώνη ξέρετε πως αυτή εδώ η στιγμή, η σπάνια στιγμή,

ήταν όταν οι Red Sox κέρδισαν το πρωτάθλημα.

Δείτε όμως τα πρόσωπα και την γλώσσα του σώματος όλων

μέσα σ'αυτή τη θολή φωτογραφία, και θα διακρίνετε πως είναι όλοι σε κατάσταση παιχνιδιού.

Παιχνίδι φαντασίας.

Αγαπάω πολύ αυτή τη φωτογραφία επειδή η κόρη μου, που τώρα κοντεύει τα 40, είναι σε αυτή τη φωτογραφία,

αλλά μου θυμίζει την ικανότητά της να λέει ιστορίες και τη φαντασία της∙

την ικανότητά της να δημιουργεί ιστορίες από την προσχολική της ηλικία.

Ένα πραγματικά σημαντικό κομμάτι του να είσαι παίκτης

είναι το ατομικό παιχνίδι φαντασίας.

Και αγαπάω και αυτήν εδώ, γιατί μας δείχνει επίσης περί τίνος πρόκειται.

Όλοι έχουμε έναν εσωτερικό μονόλογο, ο οποίος αποτελεί την προσωπική μας ιστορία.

Η μονάδα λογικού ειρμού του μεγαλύτερου μέρους του εγκεφάλου μας είναι η ιστορία

Σήμερα εγώ σας λέω μια ιστορία για το παιχνίδι.

Ε λοιπόν, αυτός ο βουσμάνος εδώ, νομίζω πως μιλάει για το ψάρι που του ξεγλύστρισε και που ήταν τόσο μεγάλο,

αλλά είναι ένα θεμελιώδες κομμάτι του παιχνδιού.

Οπότε τι κάνει ακριβώς το παιχνίδι για τον εγκέφαλο;

Κάνει πάρα πολλά.

Δεν ξέρουμε πάρα πολλά σχετικά με το τι κάνει για τον ανθρώπινο εγκέφαλο,

γιατί η επιχορήγηση σχετικά με την έρευνα για το παιχνίδι, δεν είναι και πολύ υψηλή.

Πήγα στο ίδρυμα Carnegie ζητώντας επιχορήγηση.

Μου είχαν δώσει μια αρκετά μεγάλη επιχορήγηση όταν ήμουν ακαδημαϊκός

για τη μελέτη των μεθυσμένων οδηγών που υποπέπτουν σε αδικήματα, οπότε πίστευα πως είχα μια αρκετά καλή προϋπηρεσία.

Μόλις όμως συμπλήρωσα περίπου μισή ώρα να μιλάω σχετικά με το παιχνίδι,

ήταν φανερό πως εκείνοι δεν ένιωθαν ότι το παιχνίδι είναι σοβαρό.

Νομίζω πως -- αυτό έγινε κάποια χρόνια πριν -- νομίζω πως αυτή η νοοτροπία ανήκει στο παρελθόν,

και το ενδιαφέρον για το παιχνίδι έχει αυξηθεί κατακόρυφα,

γιατί υπάρχει επαρκής επιστήμη να το υποστηρίξει.

Τίποτα δεν ερεθίζει τον εγκέφαλο όπως το παιχνίδι.

Το τρισδιάστατο παιχνίδι ενεργοποιεί την παρεγκεφαλίδα,

δημιουργεί πολλά ερεθίσματα στον μετωπιαίο λοβό -- το κομμάτι του εγκεφάλου που παίρνει τις αποφάσεις --

βοηθάει την ανάπτυξη της περιβαλλοντικής μνήμης,

και... και, και, και.

Οπότε, για μένα, είναι μια εξαιρετικά ικανοποιητική ερευνητική περιπέτεια

να μελετάω τη νευροεπιστήμη που συνδέεται με το παιχνίδι, και να φέρω σε επαφή ανθρώπους

οι οποίοι, ο καθένας στο πεδίο ενδιαφέροντός του, δεν είχαν σκεφτεί με αυτόν τον τρόπο.

Και αυτός είναι ο λόγος ύπαρξης του Εθνικού Ινστιτούτου για το Παιχνίδι.

Και αυτός είναι ένας από τους τρόπους που μπορεί κάποιος να μελετήσει το παιχνίδι,

χρησιμοποιώντας ένα ηλεκτροεγκεφαλογράφημα 256 απολήξεων

Ζητώ συγνώμη που δεν έχω ένα αντικείμενο που να μοιάζει περισσότερο με παιχνίδι, αλλά αυτό επιτρέπει την κίνηση

η οποία έχει περιορίσει την πραγματική έρευνα του παιχνιδιού.

Και έχουμε ένα σενάριο παιχνιδιού ανάμεσα σε μητέρα και σε βρέφος

το οποίο προς το παρόν ελπίζουμε να ολοκληρώσουμε καθ'οδόν.

Ο λόγος που το έβαλα εδώ είναι επίσης για να βάλω σε μια σειρά

τις σκέψεις μου για να εξωτερικεύσω αντικειμενικά τι προκαλεί το παιχνίδι.

Ο κόσμος των ζώων το έχει αντικειμενοποιήσει

Στον κόσμο των ζώων, άμα πάρεις αρουραίους

που έχουν -- τους είναι έμφυτο να παίζουν σε μια συγκεκριμένη περίοδο των νεανικών τους χρόνων

και άμα καταστείλεις το παιχνίδι -- αυτοί τσιρίζουν, παλεύουν,

ρίχνουν κάτω ο ένας τον άλλο, είναι μέρος του παιχνιδιού τους.

Άμα εσύ σταματήσεις αυτή την συμπεριφορά σε μία ομάδα με την οποία πειραματίζεσαι,

και την επιτρέψεις σε μία άλλη ομάδα με την οποία πειραματίζεσαι,

και μετά παρουσιάσεις σε αυτούς τους αρουραίους

ένα κολάρο εμποτισμένο με τη μυρωδιά γάτας,

αυτοί είναι προγραμματισμένοι να το σκάσουν και να κρυφτούν.

Πολύ έξυπνο -- δεν θέλουν να σκοτωθούν από μια γάτα.

Οπότε τι συμβαίνει;

Και οι δύο κρύβονται.

Αυτοί που δεν παίξανε δεν έρχονται ξανά έξω --

πεθαίνουν.

Αυτοί που έπαιξαν σιγά σιγά διερευνούν το περιβάλλον,

και αρχίζουν ξανά να πειραματίζονται.

Αυτό εμένα μου λέει, τουλάχιστον στους αρουραίους --

και νομίζω ότι έχουν τους ίδιους νευροδιαβιβαστές με εμάς

και μία παρόμοια αρχιτεκτονική του φλοιού --

ότι το παιχνίδι μπορεί να είναι ιδιαίτερα σημαντικό για την επιβίωση μας.

Και, και, και -- υπάρχουν πολύ περισσότερες έρευνες με ζώα για τις οποίες θα μπορούσα να μιλήσω.

Τώρα, αυτό είναι αποτέλεσμα της αποστέρησης του παιχνιδιού.(Γέλια)

Αυτό πήρε πολύ καιρό --

έπρεπε να βάλω τον Χόμερ να κάνει μαγνητική τομογραφία και τομογραφία εκπομπής απλού φωτονίου (SPECT)

και πολλαπλά ηλεκτροεγκεφαλογραφήματα, αλλά είναι καναπεδάκιας και ο εγκέφαλός του έχει συρρικνωθεί.

Και πλέον γνωρίζουμε ότι τα οικόσιτα ζώα

και τα άλλα, όταν αποστερούνται του παιχνιδιού,

αυτά -- και οι αρουραίοι επίσης-- δεν αναπτύσσουν φυσιολογικό εγκέφαλο.

Τώρα, το πρόγραμμα λέει ότι το αντίθετο του παιχνιδιού δεν είναι η δουλειά,

είναι η κατάθλιψη.

Και πιστεύω ότι αν σκεφτείτε μια ζωή χωρίς παιχνίδι --

χωρίς χιούμορ, χωρίς φλερτ, χωρίς ταινίες,

χωρίς παιχνίδια, χωρίς φαντασία -- και, και, και.

Προσπαθήστε να φανταστείτε μια κουλτούρα ή μια ζωή, ενήλική ή όχι

χωρίς παιχνίδι.

Και αυτό που είναι τόσο μοναδικό στο είδος μας

είναι ότι είμαστε πραγματικά σχεδιασμένοι για να παίζουμε σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας.

Και όλοι έχουμε την ικανότητα να αντιλαμβανόμαστε τα σινιάλα του παιχνιδιού

Κανείς δεν πρόκειται να μην καταλάβει αυτόν το σκύλο που πήρα φωτογραφία σε μια παραλία του Καρμέλ πριν μερικές εβδομάδες.

Αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει αυτή τη συμπεριφορά

είναι παιχνίδι.

Και μπορείς να τον εμπιστευθείς.

Η βάση της ανθρώπινης εμπιστοσύνης καθιερώνεται μέσα από σινιάλα παιχνιδιού.

Και αρχίζουμε να χάνουμε αυτά τα σινιάλα, πολιτισμικά και με άλλο τρόπο, ως ενήλικες.

Αυτό είναι κρίμα.

Πιστεύω ότι έχουμε πολλά να μάθουμε.

Τώρα, η Τζέιν Γκούνταλ έχει εδώ ένα παιχνιδιάρικο ύφος μαζί με έναν από τους αγαπημένους της χιμπατζήδες.

Οπότε μέρος από το σύστημα σινιάλων του παιχνιδιού

έχει να κάνει με φωνή, πρόσωπο, σώμα, χειρονομίες.

Ξέρεις, μπορείς να αναγνωρίσεις -- και πιστεύω ότι όταν εμπλεκόμαστε σε ομαδικό παιχνίδι,

είναι πολύ σημαντικό για τις ομάδες να κερδίσουν μια αίσθηση ασφάλειας

μέσα απο τη δική τους μοιρασιά των σινιάλων του παιχνιδιού.

Μπορεί να μη γνωρίζετε αυτήν τη λέξη.

Αλλά θα έπρεπε να είναι το βιολογικό σας όνομα και επίθετο.

Γιατί νεοταινία σημαίνει η διατήρηση ανώριμων ιδιοτήτων κατά την ενηλικίωση.

Και εμείς είμαστε, σύμφωνα με φυσικούς ανθρωπολόγους,

από πολλές, πολλές έρευνες, το πιο νεοταινές,

το πιο νεανικό, το πιο ευέλικτο, το πιο εύπλαστο από όλα τα πλάσματα.

Και σαν αποτέλεσμα, το πιο παιχνιδιάρικο.

Και αυτό μας δίνει ένα χέρι βοηθείας στην προσαρμοστικότητα.

Τώρα, υπάρχει ένας τρόπος να κοιτάζουμε το παιχνίδι

στον οποίο επίσης θέλω να δώσω έμφαση εδώ,

ο οποίος είναι η ιστορία του παιχνιδιού.

Η δική σας προσωπική ιστορία παιχνιδιού είναι μοναδική,

και συχνά δεν είναι κάτι το οποίο σκεφτόμαστε ιδιαίτερα.

Αυτό είναι ένα βιβλίο γραμμένο από έναν αριστοτεχνικό παίχτη

που τον λένε Κέβιν Κάρολ.

Ο Κέβιν Κάρολ μεγάλωσε σε συνθήκες εξαιρετικής στέρησης:

αλκοολική μητέρα, απών πατέρας, στο κέντρο της Φιλαδέλφεια,

μαύρος, έπρεπε να προσέχει το νεότερο αδελφό του.

ανακάλυψε ότι όταν κοιτούσε στην παιδική χαρά

από το παράθυρο πίσω από το οποίο βρισκόταν περιορισμένος,

ένιωθε κάτι διαφορετικό.

Οπότε και το ερεύνησε.

Και η ζωή του - η μεταμόρφωση της ζωής του

από τη στέρηση και ό,τι κανείς θα περίμενε σαν συνέχεια -- πιθανότατα φυλακή ή θάνατος --

αυτός έγινε γλωσσολόγος, προπονητής της ομάδας μπάσκετ των 76ers και τώρα είναι ομιλητής παρακίνησης

Και ορίζει το παιχνίδι σαν μια δύναμη μεταμόρφωσης

σε ολόκληρη τη ζωή του.

Τώρα υπάρχει μία άλλη ιστορία παιχνιδιού που πιστεύω ότι βρίσκεται σε εξέλιξη.

Όσοι από εσάς θυμάστε τον Αλ Γκόρ,

κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας και μετά κατά την πετυχημένη

αλλά μη αποτελεσματική κούρσα του για την προεδρία,

μπορεί να τον θυμάστε σαν κάποιον που είναι ανέκφραστος και όχι ο εαυτός του.

Τουλάχιστον δημοσίως.

Και κοιτάζοντας την ιστορία του, κάτι που είναι κοινό στον τύπο,

μου φαίνεται, τουλάχιστον κοιτάζοντάς το από την οπτική ενός ψυχιάτρου

ότι μεγάλο μέρος της ζωής του ήταν προγραμματισμένο.

Τα καλοκαίρια ήταν σκληρή, σκληρή δουλειά, στην κάψα του καλοκαιριού στο Τεννεσύ.

Είχε τις απαιτήσεις του πατέρα του, γερουσιαστή στην Ουάσινγκτον.

Και παρόλο που πιστεύω ότι σίγουρα είχε τις δυνατότητες για παιχνίδι --

επειδή κάτι ξέρω πάνω σε αυτό --

δεν ήταν τόσο εξουσιοδοτημένος, πιστεύω, όσο είναι τώρα

να δώσει προσοχή σε αυτό που είναι το δικό του πάθος

και η δική του κινητήρια δύναμη,

η οποία νομίζω έχει τη βάση της σε όλους μας στην ιστορία παιχνιδιού μας.

Οπότε αυτό που θα σας ενθάρρυνα να κάνετε, σε ατομικό επίπεδο

είναι να εξερευνήσετε προς τα πίσω όσο πιο μακριά μπορείτε να πάτε

στην πιο καθαρή, διασκεδαστική παιχνιδιάρικη ανάμνηση που έχετε.

Είτε είναι με ένα παιχνίδι, σε κάποια γενέθλια ή σε διακοπές.

Και ξεκινήστε να χτίζετε να χτίζετε από αυτό το συναίσθημα

στο πώς αυτό συνδέεται με την τωρινή σας ζωή.

Και θα βρείτε ότι μπορεί να αλλάξετε επάγγελμα --

κάτι που συνέβη σε έναν μεγάλο αριθμό ατόμων όταν τους έβαλα να το κάνουν

έτσι ώστε να είναι πιο δυνατοί μέσω του παιχνιδιού τους.

Ή θα μπορέσετε να εμπλουτίσετε τη ζωή σας με το να του δώσετε προτεραιότητα

και να του δώσετε προσοχή.

Οι περισσότεροι από εμάς δουλεύουμε με ομάδες, και το αναφέρω αυτό επειδή

η d.school, η σχολή σχεδίου στο Στάνφορντ

χάρη στον Ντέιβιντ Κέλλευ και σε πολλούς άλλους

οι οποίοι ήταν οραματιστές για αυτό το ίδρυμα

επέτρεψε σε μία ομάδα από εμάς να συναντηθούμε

και να δημιουργήσουμε ένα μάθημα που λέγεται "Από το Παιχνίδι στην Καινοτομία"

Και θα δείτε ότι αυτό το μάθημα έχει σκοπό να εξερευνήσει

την ανθρώπινη κατάσταση του παιχνιδιού, που είναι κάπως σαν την κατάσταση της πολικής αρκούδας και του χάσκι

και τη σημασία της στην δημιουργική σκέψη.

Να εξερευνήσει την συμπεριφορά του παιχνιδιού, την ανάπτυξη και την βιολογική της βάση.

Να εφαρμόσει αυτές τις αρχές, μέσα από σχεδιαστική σκέψη,

να προωθήσει καινοτομίες στον εταιρικό κόσμο.

Και οι σπουδαστές θα δουλέψουν με πραγματικούς συνεργάτες

σε προγράμματα σχεδιασμού με εκτενή εφαρμογή.

Αυτό είναι το παρθενικό μας ταξίδι σε αυτό.

Είμαστε περίπου δυόμισι, τρεις μήνες σε αυτό και είναι πολύ διασκεδαστικό.

Αυτός είναι ο μαθητής μας αστέρι, αυτό το Λαμπραντόρ,

το οποίο έμαθε σε πολλούς από εμάς τι σημαίνει κατάσταση παιχνιδιού

και σε έναν ιδιαιτέρως ηλικιωμένο και σαραβαλιασμένο καθηγητή που είναι υπεύθυνος εκεί.

Και ο Μπρένταν Μπόυλ, ο Ριτς Κράνταλ -- και στα δεξιά είναι ένα άτομο που νομίζω

θα είναι σε συνεργασία με τον Τζορτζ Σμουτ για ένα βραβείο Νόμπελ -- ο Στιούαρτ Τόμσον,

στη νευροεπιστήμη.

Οπότε είχαμε τον Μπρένταν, που είναι απο την ΙDΕΟ,

και τους υπόλοιπους από εμάς να καθόμαστε στην άκρη και να παρακολουθούμε αυτούς τους σπουδαστές

όσο βάζουν σε εφαρμογή τις αρχές του παιχνιδιού μέσα στην τάξη.

Και ένα από τα προγράμματά τους ήταν να

δουν τι κάνει τις συναντήσεις βαρετές,

και να προσπαθήσουν να κάνουν κάτι για αυτό.

Οπότε αυτό που θα ακολουθήσει είναι μία ταινία φτιαγμένη από τους φοιτητές

για αυτό ακριβώς το θέμα.

Αφηγητής: Η ροή είναι η πνευματική κατάσταση

κατά την οποία το άτομο είναι απολύτως απορροφημένο σε αυτό που αυτή ή αυτός κάνει.

Και χαρακτηρίζεται από μια αίσθηση ενεργούς συγκέντρωσης,

πλήρους εμπλοκής και επιτυχίας στη διαδικασία αυτής της ενέργειας.

Και μία σημαντική επίγνωση που είχαμε για τις συναντήσεις

είναι ότι οι άνθρωποι τα στοιβάζουν το ένα μετά το άλλο,

διακόπτοντας τη μέρα.

Οι παρευρισκόμενοι σε μία συνάντηση δεν γνωρίζουν πότε θα επανέλθουν στις εργασίες

που άφησαν πάνω στο γραφείο τους.

Αλλά δεν χρειάζεται να είναι έτσι.

(Μουσική)

Κάποιοι σοφοί και συχνά τριχωτοί μοναχοί

σε ένα μέρος που λέγεται d.school

σχεδίασαν μια συνάντηση από την οποία κυριολεκτικά μπορείς να φύγεις όταν τελειώσει.

Να βγάλεις τη συνάντηση και να είσαι ήσυχος ότι μπορείς να γυρίσεις πίσω σε αυτό.

γιατί όταν τη χρειαστείς ξανά,

η συνάντηση κρέμεται κυριολεκτικά από τη ντουλάπα σου.

Η Φορετή Συνάντηση

Καθώς όταν τη βάζεις, αυτομάτως έχεις όλα όσα χρειάζεσαι

για να έχεις μία διασκεδαστική και αποδοτική και χρήσιμη συνάντηση.

Αλλά όταν τη βγάζεις...

τότε είναι που συμβαίνει η πραγματική δράση.

(Μουσική)

(Γέλιο) (Χειροκρότημα)

Στιούαρτ Μπράουν: Οπότε σας ενθαρρύνω όλους

να εμπλακείτε

όχι στη διαφοροποίηση δουλειάς-παιχνιδιού --

όπου βάζετε χρόνο στην άκρη για να παίξετε --

αλλά όταν η ζωή σας εμποτίζεται

λεπτό προς λεπτό, ώρα με την ώρα,

με το σώμα,

αντικείμενο,

κοινωνικότητα, φαντασία, μετασχηματιστικά είδη του παιχνιδιού.

Και πιστεύω θα έχετε μια καλύτερη και πιο ενδυναμωμένη ζωή.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Τζον Χόκενμπερυ: Οπότε αυτό που λες μου ακούγεται σαν

να μπορεί να είναι ένας πειρασμός από την πλευρά των ανθρώπων να δουν τη δουλειά σου

και να φύγουν --

Νομίζω το έχω ακούσει αυτό, στην δική μου ποπ ψυχολογική κατανόηση του παιχνιδιού

ότι με κάποιο τρόπο,

ο τρόπος με τον οποίο τα ζώα και οι άνθρωποι ασχολούνται με το παιχνίδι,

είναι κατά κάποιο τρόπο πρόβα για την ενήλικη δραστηριότητα.

Η δουλειά σας μοιάζει να προτείνει ότι αυτό είναι εντελώς λάθος.

ΣΜ: Ναι, δεν νομίζω ότι αυτό είναι ακριβές,

και το πιστεύω μάλλον επειδή τα ζώα μας το έμαθαν αυτό.

Αν εμποδίσεις μια γάτα από το παιχνίδι --

κάτι το οποίο μπορείς να κάνεις, και όλοι έχουμε δει πως οι γάτες χτυπάνε πάνω σε αντικείμενα --

θα είναι το ίδιο καλοί κυνηγοί όσο θα ήταν και αν δεν είχαν παίξει

Και αν φανταστείς ένα παιδί

να προσποιείται ότι είναι ο Κινγκ Κονγκ,

ή οδηγός αγωνιστικού αυτοκινήτου, ή πυροσβέστης,

δεν θα γίνουν όλα οδηγοί αγωνιστικών αυτοκινήτων ούτε πυροσβέστες.

Ξέρεις, υπάρχει ένας διαχωρισμός ανάμεσα στην προετοιμασία για το μέλλον --

κάτι το οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι είναι είναι άνετοι να σκέφτονται για το παιχνίδι --

και στη σκέψη του σαν μια διαφορετική βιολογική οντότητα.

Και εκεί είναι που το να κυνηγάω ζώα για τέσσερα, πέντε χρόνια

πραγματικά άλλαξε την αντίληψη μου από έναν κλινικό γιατρό σε αυτό που είμαι τώρα,

το οποίο είναι ότι το παιχνίδι έχει μια βιολογική θέση,

όπως έχει ο ύπνος και τα όνειρα.

Και άμα δεις τον ύπνο και τα όνειρα βιολογικά,

τα ζώα κοιμούνται και ονειρεύονται,

και προβάρουν και κάνουν διάφορα άλλα πράγματα που βοηθάνε τη μνήμη τους

και αυτά είναι πολύ σημαντικό μέρος του ύπνου και του ονείρου.

Το επόμενο στάδιο ανάπτυξης στα θηλαστικά και

στα πλάσματα με θεϊκά περιττούς νευρώνες

θα είναι να παίξουν.

Και το γεγονός ότι η πολική αρκούδα και το χάσκι ή η κίσσα και η αρκούδα

ή εσύ και εγώ και τα σκυλιά μας μπορούν να διασταυρωθούν και να δουν ότι η εμπειρία

βάζει το παιχνίδι στην άκρη σαν κάτι ξεχωριστό.

Και είναι τρομερά σημαντικό στη μάθηση και στην κατεργασία του εγκεφάλου.

Οπότε δεν είναι απλά κάτι που κάνεις στον ελεύθερό σου χρόνο.

ΤΧ: Πώς κρατάτε --και γνωρίζω ότι είστε μέρος της επιστημονικής ερευνητικής κοινότητας,

και πρέπει να αιτιολογείτε με επιδοτήσεις και προτάσεις όπως ο καθένας --

πώς εμποδίζετε --

και μερικά απο τα δεδομένα που έχετε παράγει, αυτή την επαρκή επιστήμη για την οποία μιλάτε και έχετε παράγει, είναι αμφιλεγόμενα.

Πώς εμποδίζετε είτε την ερμηνεία της δουλειάς σας από τα μέσα ενημέρωσης

είτε την ερμηνεία των επιπτώσεων της δουλειάς σας από την επιστημονική κοινότητα

όπως η αλληγορία με τον Μότσαρτ,

όπου, "α, οι μαγνητικές τομογραφίες δείχνουν...

ότι το παιχνίδι αυξάνει την εξυπνάδα.

Καλά, ας μαζέψουμε αυτά τα παιδιά, ας τα κλείσουμε κάπου

και ας τα κάνουμε να παίζουν για μήνες. Θα γίνουν όλα ευφυίες και θα πάνε στο Χάρβαρντ."

Πώς εμποδίζετε τους ανθρώπους να χρησιμοποιούν με αυτό τον τρόπο

τα δεδομένα τα οποία αναπτύσσετε?

ΣM: Λοιπόν, νομίζω ότι ο μόνος τρόπος που ξέρω να το κάνω

είναι να έχω μαζέψει τους συμβούλους που έχω:

από επαγγελματίες --

που μπορούν να δημιουργήσουν μέσα από το παιχνίδι αυτοσχεδιασμού ή το να είναι κλόουν ή το οτιδήποτε --

μια κατάσταση παιχνιδιού.

Οπότε οι άνθρωποι ξέρουν ότι είναι εκεί.

Και μετά παίρνεις έναν ειδικό νευροαπεικόνισης, και παίρνεις τον Φρανκ Γουίλσονς,

και παίρνεις άλλα είδη "σκληρών" επιστημόνων, συμπεριλαμβανομένων νευροενδοκρινολόγων.

Και τους βάζεις σε μια ομάδα που να εστιάσει στο παιχνίδι,

και είναι αρκετά δύσκολο να μη το πάρουν στα σοβαρά.

Δυστυχώς αυτό δεν έχει γίνει επαρκώς

για το Εθνικό Ίδρυμα Επιστημών, το Εθνικό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας

ή οποιονδήποτε άλλο ώστε να το δουν με αυτό τον τρόπο -- με σοβαρότητα.

Εννοώ ότι δεν ακούτε για κάτι όπως ο καρκίνος ή οι καρδιοπάθειες

να συνδέεται με το παιχνίδι.

Και παρόλ'αυτά το βλέπω σαν κάτι τόσο βασικό για την επιβίωση μας -- μακροπρόθεσμα --

όσο το να μαθαίνουμε βασικά πράγματα για τη δημόσια υγεία.

JH: Σε ευχαριστούμε πολύ Στιούαρτ Μπράουν.

(Χειροκροτήματα)