WEBVTT

00:00:06.485 --> 00:00:07.508
มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด

00:00:07.508 --> 00:00:13.316
รายการนี้นำเสนอโดย มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด 
เยี่ยมชมเราได้ที่ standford.edu

00:00:15.055 --> 00:00:21.534
(เสียงปรบมือ)

00:00:21.534 --> 00:00:22.842
ขอบคุณครับ

00:00:24.964 --> 00:00:26.818
(สตีฟ จ๊อบส์ - ประธานเจ้าหน้าที่บริหาร แอ็ปเปิล และ พิกซ่าร์อนิเมชั่น)

00:00:27.034 --> 00:00:32.130
ผมรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้มาอยู่ที่นี่กับคุณ ในวันรับปริญญา ของมหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดแห่งหนึ่งของโลก

00:00:32.130 --> 00:00:35.381
(เสียงร้องชื่นชม)

00:00:35.689 --> 00:00:45.574
ผมขอบอกความจริงอย่างหนึ่ง ผมไม่เคยเรียนจบวิทยาลัย และงานในวันนี้ เป็นสิ่งที่ใกล้เคียงการจบวิทยาลัยจริงๆ ที่สุดแล้วของผม

00:00:46.098 --> 00:00:47.686
(เสียงหัวเราะ)

00:00:47.948 --> 00:00:54.267
วันนี้ ผมอยากจะเล่าเรื่องราว 3 เรื่องจากชีวิตของผม
มีเท่านี้เอง ไม่มากมาย แค่ 3 เรื่อง

00:00:55.481 --> 00:00:59.036
เรื่องแรกเกี่ยวกับการเชื่อมต่อจุด

00:01:00.712 --> 00:01:08.197
ผมเลิกเรียนที่ วิทยาลัยรีด หลังจากเรียนไปแค่หกเดือน
แต่ก็ยังแวะเวียนเข้าไปบ้างอยู่ประมาณสิบแปดเดือน ก่อนที่จะลาออกอย่างเป็นทางการ

00:01:09.095 --> 00:01:10.834
ทำไมผมถึงลาออก?

00:01:12.180 --> 00:01:13.949
เรื่องนี้เริ่มมาตั้งแต่ก่อนที่ผมจะเกิด

00:01:15.101 --> 00:01:21.273
แม่แท้ๆ ของผมตอนนั้นยังเป็นวัยรุ่น เป็นนักศึกษา ยังไม่ได้แต่งงาน
ท่านตัดสินใจที่จะยกผมให้คนอื่นไปอุปการะ

00:01:22.095 --> 00:01:25.988
ท่านมั่นใจเป็นอย่างยิ่งว่าผมควรจะได้เป็นลูกบุญธรรมของคนที่เรียนจบวิทยาลัย

00:01:25.988 --> 00:01:30.666
ดังนั้น ชีวิตผมถูกวางแผนไว้ตั้งแต่แรกว่า เมื่อผมเกิด ทนายความและภรรยาจะเป็นผู้รับอุปการะผม

00:01:31.581 --> 00:01:36.542
แต่เมื่อผมเกิด ครอบครัวทนายความเกิดเปลี่ยนใจในนาทีสุดท้าย พวกเขากลับต้องการเด็กผู้หญิง

00:01:37.653 --> 00:01:42.346
ดังนั้น พ่อแม่ของผม ซึ่งอยู่ในรายชื่อผู้รับอุปการะในลำดับต่อๆ มา ก็ได้รับโทรศัพท์กลางดึกจากแม่แท้ๆ ของผม

00:01:43.190 --> 00:01:49.204
แม่แท้ๆ ผมถามว่า "เราก็มีเด็กทารกคนนึงเป็นผู้ชาย พวกคุณอยากอุปการะเขาไหม?" พวกเขา จึงตอบว่า "แน่นอน"

00:01:50.627 --> 00:01:58.247
แต่แล้วแม่แท้ ๆ ของผมมารู้ภายหลังว่า แม่บุญธรรมผม ไม่ได้จบวิทยาลัย และและพ่อบุญธรรมผมก็ไม่ได้จบแม้แต่ชั้นมัธยม

00:01:58.775 --> 00:02:02.116
แม่แท้ๆ ของผมจึงปฎิเสธที่จะให้พวกเขาอุปการะผม

00:02:03.275 --> 00:02:11.678
แต่อีกไม่กี่เดือนต่อมา แม่แท้ๆ ของผมก็ยินยอม เพราะพ่อแม่ผมสัญญาว่าจะส่งผมไปเรียนวิทยาลัย และนั่นคือจุดเริ่มต้นของชีวิตผม

00:02:13.649 --> 00:02:21.452
และอีก 17 ปี ต่อมา ผมได้ไปวิทยาลัย แต่ด้วยความไร้เดียงสา ผมเลือกวิทยาลัยที่ค่าเรียนแพงเกือบจะเท่าสแตนฟอร์ด

00:02:22.207 --> 00:02:26.584
เงินเก็บทั้งหมดของพ่อแม่ผม ซึ่งเป็นชนชั้นแรงงาน หมดไปกับค่าเล่าเรียน

00:02:27.303 --> 00:02:30.175
หกเดือนผ่านไป ผมไม่เห็นคุณค่าของการเรียนที่นีเลย

00:02:30.458 --> 00:02:35.932
ผมไม่รู้ว่าควรทำอะไรกับชีวิต ไม่รู้ว่าวิทยาลัยจะช่วยผมให้รู้ได้ยังไง

00:02:36.582 --> 00:02:40.850
และที่นี่ ผมได้ใช้เงินทั้งหมดที่พ่อแม่ผมเก็บมาทั้งชีวิต

00:02:42.323 --> 00:02:46.790
ผมจึงตัดสินใจลาออก และเชื่อว่ามันน่าจะเป็นการตัดสินใจที่ใช้ได้

00:02:47.408 --> 00:02:52.249
ณ ตอนนั้น ผมก็รู้สึกกลัว แต่เมื่อมองย้อนไป มันกลับเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดของผม

00:02:52.937 --> 00:02:53.991
(เสียงหัวเราะ)

00:02:54.068 --> 00:02:59.071
ณ นาทีที่ผมหยุดเรียน ผมก็ไม่ต้องเรียนวิชาบังคับที่ผมไม่สนใจ

00:02:59.501 --> 00:03:03.504
และสามารถเข้าเรียนวิชาที่น่าสนใจกว่า

00:03:04.580 --> 00:03:13.822
เรื่องราวมันไม่สวยงามเท่าไร ผมไม่มีห้องในหอพัก ต้องนอนบนพื้นห้องเพื่อน เอาขวดโค้กไปแลกเงิน 5 เซนต์ เพื่อซื้อข้าวกิน

00:03:14.397 --> 00:03:21.312
และผมต้องเดิน 7 ไมล์ข้ามไปอีกฝากของเมืองทุกๆ วันอาทิตย์ เพื่อไปกินอาหารดีๆ สักมื้อที่วัดฮาเร กฤษณะ

00:03:21.716 --> 00:03:23.210
ผมรักชีวิตช่วงนี้ของผม

00:03:23.580 --> 00:03:29.722
และสิ่งที่ผมบังเอิญได้พบเจอส่วนใหญ่ ซึ่งเกิดจากความสงสัยและสัญชาตญาณ กลับกลายเป็นสิ่งล้ำค่าในภายหลัง

00:03:29.876 --> 00:03:31.354
ผมมีตัวอย่างอยู่เรื่องหนึ่ง

00:03:32.759 --> 00:03:37.683
ในตอนนั้น รีดคอลเลจเปิดสอนวิชาการออกแบบตัวอักษร ซึ่งอาจจะเป็นหลักสูตรที่ดีที่สุดของประเทศ

00:03:37.992 --> 00:03:44.635
ทั่วทั้งเขตมหาวิทยาลัย โปสเตอร์ทุกใบ ป้ายบนลิ้นชักทุกอัน เขียนด้วยตัวหนังสือที่สร้างจากลายมือที่สวยงาม

00:03:45.024 --> 00:03:52.489
เนื่องจากผมได้ลาออก ไม่ต้องเรียนวิชาปกติ ผมจึงตัดสินใจเรียนวิชานี้

00:03:52.692 --> 00:03:59.285
ผมได้เรียนรู้เกี่ยวกับตัวอักษรแบบ Serif และ Sans-serif ได้เรียนรู้เกี่ยวกับช่องไฟเมื่อต้องผสมตัวอักษรต่างๆ เข้าด้วยกัน

00:03:59.582 --> 00:04:02.355
ได้เรียนรู้การทำให้งานพิมพ์ออกมายอดเยี่ยม

00:04:02.899 --> 00:04:11.026
มันช่วงสวยงาม น่าจดจำ และมีความเป็นศิลปะอย่างชัดเจน ซึ่งไม่สามารถบรรยายในเชิงวิทยาศาสตร์ และผมคิดว่ามันยอดเยี่ยมจริงๆ

00:04:11.730 --> 00:04:16.231
เรื่องที่เพิ่งเล่าไปนี้ ฟังดูไม่น่าจะใช้อะไรได้จริงในชีวิตผม

00:04:17.005 --> 00:04:22.911
แต่แล้ว 10 ปีต่อมา เมื่อเรากำลังออกแบบคอมพิวเตอร์แมคอินทอช เครื่องแรก เรื่องนี้ก็วนกลับมา

00:04:23.050 --> 00:04:28.612
เรานำมันทั้งหมดเข้าไปไว้ในแมค มันจึงกลายเป็นคอมพิวเตอร์เครื่องแรกที่มีการแสดงตัวอักษรได้อย่างสวยงาม

00:04:29.077 --> 00:04:32.364
ถ้าผมไม่ได้เรียนวิชานั้นที่วิทยาลัย

00:04:32.486 --> 00:04:36.549
เครื่องแมคก็คงจะไม่มีตัวอักษรหลายรูปแบบและไม่มีการวางช่องไฟที่ได้สัดส่วนอย่างเช่นที่มันเป็น

00:04:36.962 --> 00:04:42.231
และเนื่องจากวินโดว์เลียนแบบแมค เครื่องคอมพิวเตอร์ส่วนบุคคลก็จะไม่มีระบบตัวอักษรที่สวยงามแบบนี้เช่นกัน

00:04:42.468 --> 00:04:49.387
(เสียงหัวเราะและปรบมือ)

00:04:49.572 --> 00:04:53.668
ถ้าผมไม่ได้ลาออก ผมก็จะไม่ได้เรียนวิชานั้น

00:04:53.729 --> 00:04:57.601
และคอมพิวเตอร์ทั่วโลกก็จะไม่มีระบบแสดงตัวอักษรที่ยอดเยี่ยมอย่างที่เป็นในตอนนี้

00:04:57.923 --> 00:05:02.194
จริงอยู่ที่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะมองไปข้างหน้า แล้วสามารถคิดเชื่อมต่อจุดต่างๆ ตั้งแต่สมัยยังเรียนวิทยาลัย

00:05:02.484 --> 00:05:06.349
แต่เมื่อเรามองย้อนกลับไปในอดีตสัก 10 ปีก่อน มันกลับชัดเจนเหลือเกิน

00:05:06.595 --> 00:05:12.104
ผมจึงอยากจะย้ำว่า คุณไม่สามารถเชื่อมต่อจุดด้วยการมองไปในอนาคต แต่เชื่อมต่อได้โดยการมองย้อนกลับไป

00:05:12.374 --> 00:05:16.162
และเมื่อคุณรู้เช่นนี้ คุณก็จะเชื่อมั่นว่า ไม่ว่าทางใดทางหนึ่ง จุดต่างๆ เหล่้านี้จะสามารถเชื่อมกันได้ในอนาคต

00:05:16.365 --> 00:05:21.131
คุณต้องเชื่อในอะไรสักอย่าง เสียงในใจ พรหมลิขิต ชีวิต กรรม อะไรก็ตามแต่

00:05:21.374 --> 00:05:27.284
เพราะความเชื่อว่าจุดต่างๆ จะเวียนมาเชื่อมกันได้ จะสร้างความมั่นใจให้คุณกล้าเดินตามจิตใจที่แท้จริงของคุณ

00:05:27.468 --> 00:05:32.111
แม้ว่ามันจะต้องพาคุณออกนอกเส้นทางที่คุ้นเคย และะเผชิญความแตกต่างขนานใหญ่

00:05:37.972 --> 00:05:42.253
เรื่องที่สองของผมเกี่ยวกับความรักและการสูญเสีย

00:05:43.408 --> 00:05:47.535
ผมโชคดี ผมค้นพบสิ่งที่ผมรักตั้งแต่อายุยังน้อย

00:05:47.977 --> 00:05:51.156
วอซ (Steve Wozniak) กับผมเริ่มบริษัทแอ๊ปเปิลในโรงรถของพ่อแม่ผมตอนผมอายุ20

00:05:51.367 --> 00:05:59.303
เราทำงานหนัก และเมื่อ10 ปีผ่านไป แอ็ปเปิลเติบโตจากคนสองคนในโรงรถ กลายเป็นธุรกิจ 2 พันล้านเหรีญซึ่งมีพนักงานกว่า 4,000 คน

00:05:59.608 --> 00:06:04.777
ตอนนั้นเราเพิ่งเสนอผลงานที่เยี่ยมที่สุดของเรา แมคอินทอช แค่หนึ่งปีก่อนหน้า และผมก็เพิ่งจะอายุ 30

00:06:05.937 --> 00:06:07.168
และแล้ว ผมก็โดนไล่ออก

00:06:08.545 --> 00:06:11.115
ทำไมผมถึงโดนไล่ออกจากบริษัทที่ผมก่อตั้ง?

00:06:11.913 --> 00:06:18.038
ก็นั่นหละ เมื่อแอ็ปเปิลเติบโต พวกเราก็จ้างคนที่เราคิดว่ามีพรสวรรค์ที่จะบริหารบริษัทร่วมกับผม

00:06:18.254 --> 00:06:20.527
ซึ่งช่วงปีแรกๆ มันก็เป็นไปด้วยดี

00:06:20.681 --> 00:06:25.095
แต่เมื่อวิสัยทัศน์ของเราเริ่มต่างกัน ในที่สุดเราก็แตกแยก

00:06:25.258 --> 00:06:28.229
เมื่อผมถูกไล่ออก คณะกรรมการยืนอยู่ข้างเขา

00:06:28.447 --> 00:06:32.351
ผมจึงถูกไล่ออกตอนอายุ 30 แถมเป็นที่รู้กันทั่วไปซะด้วย

00:06:32.827 --> 00:06:37.441
สิ่งที่เป็นความตั้งใจในชีวิตวัยผู้ใหญ่ของผม ได้จากไปซะแล้ว มันเป็นความเสียหายที่ยิ่งใหญ่

00:06:37.857 --> 00:06:40.057
ผมสับสนกับชีวิตอยู่เป็นเดือนๆ

00:06:40.645 --> 00:06:46.997
ผมรู้สึกว่าผมทำให้ผู้ร่วมลงทุนในแอ็ปเปิลรุ่นเก่าๆ ผิดหวัง เหมือนผมทิ้งไม้ผลัดเมื่อมันกำลังถูกส่งผ่านมา

00:06:47.589 --> 00:06:53.238
ผมพบกับ เดวิด แพคคาร์ด และ บ๊อบ นอยส์ และพยายามที่จะขอโทษที่ผมทำพลาดไม่เป็นท่า

00:06:53.796 --> 00:06:57.664
ผมล้มเหลวอย่างสิ้นเชิงในสายตาผู้คน ผมเคยแม้แต่คิดหนีไปให้พ้นจาก (ซิลิคอน) วาเลย์

00:06:57.977 --> 00:07:03.285
แต่บางอย่างค่อยๆ พาผมกลับขึ้นมา ... ผมยังรักในสิ่งที่ผมทำ

00:07:04.316 --> 00:07:10.651
เหตุการณ์ที่แอ็ปเปิลไม่ได้ทำให้ผมเปลี่ยนไป ถึงผมจะถูกไล่ออก แต่ผมก็ยังรักในสิ่งที่ทำอยู่เช่นเดิม

00:07:11.647 --> 00:07:13.309
และผมก็ตัดสินใจที่จะเริ่มต้นใหม่

00:07:14.345 --> 00:07:20.374
ตอนนั้นผมยังไม่รู้ตัว แต่มันกลายเป็นว่า การโดนไล่ออกจากแอ็ปเปิลเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เกิดขึ้นกับผม

00:07:20.482 --> 00:07:27.122
ความสำคัญตนที่เกิดจากความสำเร็จในอดีต ถูกทดแทนด้วยความถ่อมตนของการเริ่มต้นใหม่ ที่ไม่มีอะไรแน่นอนสักอย่าง

00:07:27.611 --> 00:07:30.442
มันให้อิสระผมในการเข้าสู่ช่วงที่มีความคิดสร้างสรรค์มากที่สุดช่วงนึงของชีวิต

00:07:30.887 --> 00:07:35.481
ช่วง 5 ปีหลังจากนั้น ผมเิริ่มบริษัทใหม่ ชื่อว่า เน็กซ์ (NeXT) และอีกบริษัทชื่อ พิกซ่าร์ (Pixar)

00:07:35.802 --> 00:07:38.633
และตกหลุมรักผู้หญิงที่น่าทึ่งคนนึง ซึ่งต่อมาได้กลายเป็นภรรยาของผม

00:07:38.931 --> 00:07:47.529
พิกซ่าร์ได้สร้างภาพยนตร์อนิเมชั่นเรื่องแรกของโลกคือ ทอย สเตอรี่ และตอนนี้มันเป็นอนิเมชั่นสตูดิโอที่ประสบความสำเร็จที่สุดในโลก

00:07:47.804 --> 00:07:49.443
(เสียงปรบมือและโห่ร้องยินดี)

00:07:49.443 --> 00:07:54.585
และในที่สุด แอ็ปเปิลก็ซื้อเน็กส์ และผมก็ได้กลับมายังแอ็ปเปิล

00:07:54.764 --> 00:07:58.841
เทคโนโลยีที่เราพัฒนาขึ้นที่เน็กส์ ได้กลายเป็นหัวใจสำคัญของแอ็ปเปิลในยุคใหม่นี้

00:07:59.261 --> 00:08:02.508
และลอรีน (ภรรยาจ๊อบส์) กับผมก็มีชีวิตครอบครัวที่มีความสุข

00:08:03.317 --> 00:08:07.131
ผมเชื่อว่า สิ่งเหล่านี้คงจะไม่เกิดขึ้น ถ้าผมไม่ถูกไล่ออกจากแอ๊ปเปิล

00:08:07.573 --> 00:08:11.147
มันเป็นยาขมรสแย่ แต่ผมคิดว่าคนป่วยต้องการมัน

00:08:11.740 --> 00:08:15.742
บางครั้งชีวิตก็ฟาดหัวคุณด้วยก้อนอิฐ

00:08:15.971 --> 00:08:21.314
อย่าสิ้นศรัทธา ผมเชื่อมั่นว่าสิ่งทำให้ผมเดินหน้าต่อได้ ก็คือการที่ผมรักในสิ่งที่ทำ

00:08:21.761 --> 00:08:26.982
คุณต้องค้นหาว่าคุณรักอะไร ทั้งกับตัวงานและกับคนรอบๆ ข้าง

00:08:27.639 --> 00:08:34.280
งานที่คุณทำจะกลายเป็นส่วนสำคัญของชีวิต ซึ่งหนทางเดียวที่คุณจะพอใจกับงานนั้นได้ คือทำสิ่งทีุ่คุณเชื่อมั่นว่า มันเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่

00:08:34.510 --> 00:08:38.331
และหนทางเดียวที่จะสร้างสรรงานที่ยอดเยี่ยมได้ ก็คือรักในสิ่งที่คุณทำ

00:08:38.567 --> 00:08:42.651
ถ้าคุณยังไม่เจอมัน ให้ค้นหาไปเรื่อยๆ อย่าหยุด

00:08:43.067 --> 00:08:46.503
เหมือนกับเรื่องต่างๆ ที่จะรับรู้ได้ด้วยใจ คุณจะรู้ตัวเองเมื่อคุณเจอมัน

00:08:46.694 --> 00:08:51.513
และ เหมือนกับความสัมพันธ์ที่ยิ่งใหญ่ มันจะก้าวหน้าพัฒนายิ่งขึ้นไปตามกาลเวลา

00:08:51.631 --> 00:08:54.280
ดังนั้น จงค้นหามัน อย่าหยุด

00:08:57.469 --> 00:09:04.165
(เสียงปรบมือ)

00:09:04.658 --> 00:09:07.612
เรื่องที่สามของผมเกี่ยวกับความตาย

00:09:08.730 --> 00:09:12.062
ตอนผมอายุ 17 ผมได้อ่านคำกล่าวหนึ่ง

00:09:12.532 --> 00:09:17.716
"ถ้าคุณใช้ชีวิตในแต่ละวันเหมือนเป็นวันสุดท้าย วันหนึ่งมันก็จะมาถึง"

00:09:18.030 --> 00:09:19.750
(เสียงหัวเราะ)

00:09:20.350 --> 00:09:27.501
มันเป็นแรงบันดาลใจของผมตั้งแต่นั้นมา ตลอด 33 ปี ผมมองกระจกทุกเช้าแล้วถามตัวเองว่า

00:09:27.647 --> 00:09:33.201
"ถ้าวันนี้เป็นวันสุดท้ายของชีวิต ผมยังอยากทำ สิ่งที่กำลังจะทำในวันนี้หรือเปล่า"

00:09:33.383 --> 00:09:38.989
และเมื่อไรที่คำตอบคือ "ไม่" ติดๆ กันหลายวัน ผมรู้ว่าต้องเปลี่ยนแปลงอะไรสักอย่างเสียที

00:09:39.905 --> 00:09:46.643
การระลึกได้ว่าผมจะต้องตายในเร็ววันนี้ กลายเป็นเครื่องมือที่สำคัญสุดที่ช่วยให้ผมเลือกทางเดินที่สำคัญในชีวิต

00:09:47.254 --> 00:09:54.097
เพราะว่าเกือบทุกสิ่งทุกอย่าง ... ความคาดหวังจากคนอื่นๆ ความภาคภูมิใจ ความกลัวต่อความอับอายหรือความล้มเหลว

00:09:54.097 --> 00:09:59.842
จะกลายเป็นเรื่องไร้สาระเมื่อต้องเผชิญกับความตาย เหลือไว้แต่สิ่งที่สำคัญจริงๆ เท่านั้น

00:09:59.949 --> 00:10:07.279
การระลึกได้ว่าคุณกำลังจะตาย เป็นทางที่ดีที่สุด ในการเลิกหลงคิดว่าคุณยังมีอะไรที่ต้องเสีย

00:10:07.462 --> 00:10:12.389
คุณมาตัวเปล่าอยู่แล้ว จึงไม่มีเหตุอะไรที่จะไม่ทำตามหัวใจตัวเอง

00:10:13.118 --> 00:10:16.660
ประมาณปีก่อน ผมได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็ง

00:10:17.559 --> 00:10:22.533
ผมเข้าเครื่องตรวจตอน 7:30น. และผลออกมาชัดเจนว่าผมมีเนื้อร้ายที่ตับอ่อน

00:10:22.746 --> 00:10:25.038
ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตับอ่อนคืออะไร

00:10:25.514 --> 00:10:34.658
หมอบอกว่าเนื้อร้ายที่ผมเป็นนี้ ค่อนข้างแน่นอนว่ารักษาไม่ได้ ผมไม่น่าจะอยู่ได้นานกว่าสามถึงหกเดือน

00:10:34.927 --> 00:10:42.652
หมอแนะนำให้ผมกลับบ้าน ไปจัดการเรื่องส่วนตัวต่างๆ ซึ่งเป็นการส่งสัญญาณว่าให้เตรียมตัวตาย

00:10:42.944 --> 00:10:50.659
มันแปลว่าคุณควรบอกลูกในทุกๆ อย่าง ในเวลาไม่กี่เดือนที่เหลือ จากที่เคยคิดว่าคุณยังมีเวลาอีกเป็นสิบๆ ปี

00:10:51.149 --> 00:10:56.482
มันแปลว่า คุณต้องจัดการทุกอย่างให้เข้าที่เข้าทาง เพื่อที่ครอบครัวของคุณจะได้เผชิญความตายของคุณอย่างไม่ลำบากมากนัก

00:10:56.810 --> 00:10:58.642
มันแปลว่า คุณควรบอกลา

00:11:00.514 --> 00:11:02.940
ผมจมอยู่กับผลตรวจนั้นทั้งวัน

00:11:03.389 --> 00:11:10.265
เย็นวันนั้นผมได้ทำไบออพซี่ ซึ่งคือการหย่อนกล้องลงไปทางลำคอ ผ่านกระเพาะอาหาร ลงไปที่ลำไส้ของผม

00:11:10.452 --> 00:11:14.069
ใส่เข็มเข้าไปในตับอ่อนของผม และเก็บเซลล์ออกมาจากเนื้องอก

00:11:14.587 --> 00:11:22.526
ผมรู้สึกอ่อนล้า แต่ภรรยาของผมที่อยู่ตรงนั้นด้วย บอกผมว่า ตอนที่หมอดูเซลล์ผ่านกล้องจุลทรรศน์ หมอกลับส่งเสียงอุทานออกมา

00:11:22.721 --> 00:11:27.711
เพราะปรากฎว่า มันเป็นมะเร็งตับอ่อนชนิดหายาก ซึ่งรักษาได้ด้วยการผ่าตัด

00:11:28.214 --> 00:11:31.835
ผมเข้ารับการผ่าตัด และผมรู้สึกขอบคุณมาก ตอนนี้ผมกลับเป็นปกติแล้ว

00:11:32.057 --> 00:11:39.699
(เสียงปรบมือ)

00:11:40.142 --> 00:11:45.621
นี่เป็นประสบการณ์ใกล้เคียงความตายมากที่สุด และผมหวังว่ามันคงจะไม่เกิดขึ้นไปอีกนาน

00:11:45.960 --> 00:11:53.539
เมื่อผ่านเรื่องราวเหล่านี้มา ผมสามารถบอกคุณได้อย่างมั่นใจว่า ความตายเป็นเรื่องที่มีประโยชน์ มันเป็นแนวคิดที่ล้ำลึกมาก

00:11:54.797 --> 00:12:00.852
ไม่มีใครอยากตาย แม้แต่คนที่อยากขึ้นสวรรค์ก็ไม่อยากรีบตายเพื่อไปสวรรค์

00:12:01.324 --> 00:12:07.074
แต่กระนั้น ความตายก็เป็นปลายทางที่ทุกคนต้องเผชิญเหมือนๆ กัน ไม่มีใครหนีพ้น

00:12:07.351 --> 00:12:13.946
ความตายจึงเป็นสิ่งประดิษฐ์ที่ดีที่สุดในชีวิตคนเรา

00:12:14.116 --> 00:12:18.353
มันเปลี่ยนแปลงชีวิต มันพาคนรุ่นเก่าๆ ให้จากไป และสร้างหนทางให้คนรุ่นใหม่

00:12:18.910 --> 00:12:27.124
ตอนนี้ คนรุ่นใหม่คือพวกคุณ แต่อีกไม่นานจากนั้น คุณก็จะค่อยๆ กลายเป็นคนรุ่นเก่า และจากไปในทีุ่สุด

00:12:27.463 --> 00:12:30.697
ขออภัยที่มันออกจะฟังเกินจริง แต่มันจริงแท้แน่นอน

00:12:31.777 --> 00:12:36.719
คุณมีเวลาจำกัด ... ดังนั้น อย่าให้มันเสียเปล่าด้วยการชีวิตในหนทางของคนอื่น

00:12:37.099 --> 00:12:41.787
อย่าติดอยู่ในหลักการเดิมๆ ซึ่งหมายถึงการใช้ชีวิตอยู่กับตะกอนความคิดของคนอื่น

00:12:42.272 --> 00:12:46.125
อย่าให้เสียงของคนอื่นรบกวนเสียงข้างในตัวคุณ

00:12:46.333 --> 00:12:50.250
และที่สำคัญสุด จงมีความกล้าหาญในการทำตาม หัวใจ และ สัญชาตญาณของคุณ

00:12:50.763 --> 00:12:54.518
ทั้งสองสิ่งนี้ อาจจะรู้อยู่แล้ว ว่าจริงๆ แล้วคุณต้องการอะไร

00:12:54.896 --> 00:12:57.539
ส่วนเรื่องอื่นๆ ... ไม่สำคัญ

00:12:59.280 --> 00:13:08.542
(ปรบมือ)

00:13:08.773 --> 00:13:17.200
เมื่อผมยังเด็ก มีนิตยสารฉบับหนึ่งชื่อว่า เดอะโฮลเอิร์ทแคตตาล็อก มันเป็นเหมือนคัมภีร์ไบเบิ้ลของคนรุ่นผม

00:13:17.302 --> 00:13:24.767
นิตยสารนี้จัดทำโดยคนคุ้นเคยของเรา สจ๊วต แบรนด์ เขาอยู่ไม่ไกลจากเมนโลพาร์ค และเขาสร้างสรรนิตยสารนี้ด้วยบทกวี

00:13:25.231 --> 00:13:33.542
เรื่องนี้เกิดช่วงปลายยุค 60 ก่อนที่จะมีเครื่องคอมพิวเตอร์ส่วนบุคคล และการเรียงพิมพ์ด้วยคอมพิวเตอร์ ดังนั้นนิตยสารทั้งเล่มสร้างขึ้นมาจากเครื่องพิมพ์ดีด กรรไกร และกล้องโพลารอยด์

00:13:33.765 --> 00:13:44.032
มันเหมือนเป็นกูเกิลในรูปแบบกระดาษ 35 ปีก่อนที่จะมีกูเกิลจริงๆ .. มันสมบูรณ์แบบ ครบคันด้วยเครื่องมือและคำอธิบายที่ยอดเยี่ยม

00:13:44.550 --> 00:13:47.915
สจ๊วตและทีมของเขาพิมพ์นิตยสารนี้ออกมาหลายเล่ม

00:13:48.202 --> 00:13:52.173
แต่มันก็มาถึงเล่มสุดท้ายจนได้

00:13:52.496 --> 00:13:56.349
มันคือช่วงกลางยุค 1970 ซึ่งผมอายุพอๆ กับพวกคุณตอนนี้

00:13:57.529 --> 00:14:07.291
ที่ปกหลังของนิตยสารฉบับสุดท้ายนี้ เป็นภาพยามเช้าของถนนชนบท คุณสามารถจินตนาการถึงการโบกรถขอร่วมทางไปด้วย หากคุณสวมวิญญาณนักผจญภัยสักหน่อย

00:14:07.912 --> 00:14:15.784
ใต้ภาพนั้นมีคำว่า: "จงหิว จงโง่เขลา" มันเป็นข้อความส่งท้ายการปิดตัวนิตยสาร

00:14:16.275 --> 00:14:22.072
จงหิว จงโง่เขลา ผมบอกกับตัวเองเช่นนั้นมาตลอด

00:14:22.758 --> 00:14:27.763
ตอนนี้ พวกคุณกำลังเรียนจบเพื่อไปเริ่มชีวิตใหม่ ผมขออวยพรสิ่งนั้นให้คุณ

00:14:28.012 --> 00:14:30.602
จงหิว จงโง่เขลา

00:14:30.905 --> 00:14:32.382
ขอบคุณทุกๆ คนครับ

00:14:32.591 --> 00:14:49.110
(เสียงปรบมือ)

00:14:54.314 --> 00:14:56.841
[มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด - www.stanford.edu]

00:14:56.918 --> 00:15:00.210
ลิขสิทธิ์ โดย มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด

00:15:00.357 --> 00:15:03.147
โปรดเยี่ยมชมเราที่ standord.edu