1
00:00:06,485 --> 00:00:07,508
มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด

2
00:00:07,508 --> 00:00:13,316
รายการนี้นำเสนอโดย มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด 
เยี่ยมชมเราได้ที่ standford.edu

3
00:00:15,055 --> 00:00:21,534
(เสียงปรบมือ)

4
00:00:21,534 --> 00:00:22,842
ขอบคุณครับ

5
00:00:24,964 --> 00:00:26,818
(สตีฟ จ๊อบ - ประธานบริษัท แอปเปิล และ พิกซ่าร์ แอนิเมชั่น)

6
00:00:27,034 --> 00:00:32,130
จ๊อบ : ผมรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้มาอยู่ที่นี่กับคุณ ในวันรับปริญญา ของมหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดแห่งหนึ่งของโลก

7
00:00:32,130 --> 00:00:35,381
(เสียงร้องชื่นชม)

8
00:00:35,689 --> 00:00:45,574
ผมขอบอกความจริงอย่างหนึ่ง ผมไม่เคยเรียนจบวิทยาลัย และงานในวันนี้ เป็นสิ่งที่ใกล้เคียง(การจบวิทยาลัยจริงๆ) ที่สุดแล้วของผม

9
00:00:46,098 --> 00:00:47,686
(เสียงหัวเราะ)

10
00:00:47,948 --> 00:00:54,267
วันนี้ ผมอยากจะเล่าเรื่องราว 3 เรื่องจากชีวิตของผม
มีเท่านี้เอง ไม่มากมาย แค่สามเรื่อง

11
00:00:55,481 --> 00:00:59,036
เรื่องแรกเกี่ยวกับการเชื่อมจุด

12
00:01:00,712 --> 00:01:08,197
ผมเลิกเรียนที่ วิทยาลัยรีด หลังจากเรียนไปแค่หกเดือน
แต่ก็ยังแวะเวียนเข้าไปบ้าง อยู่ประมาณสิบแปดเดือน ก่อนที่จะลาออกอย่างเป็นทางการ

13
00:01:09,095 --> 00:01:10,834
ทำไมผมถึงลาออกหน่ะหรอ?

14
00:01:12,180 --> 00:01:13,949
เรื่องนี้เริ่มมาก่อนที่ผมจะเกิด

15
00:01:15,101 --> 00:01:21,273
แม่แท้ๆ ของผมตอนนั้นยังเป็นวัยรุ่น เป็นนักศึกษา ยังไม่ได้แต่งงาน
ท่านตัดสินใจที่จะยกผมให้คนอื่นไปอุปการะ

16
00:01:22,095 --> 00:01:25,988
ท่านมั่นใจเป็นอย่างยิ่งว่าผมควรจะได้เป็นลูกบุญธรรมของคนที่เรียนจบวิทยาลัย

17
00:01:25,988 --> 00:01:30,666
ดังนั้น ชีวิตผมถูกวางแผนไว้ตั้งแต่แรกว่า เมื่อผมเกิด ทนายความและภรรยาจะเป็นผู้รับอุปการะผม

18
00:01:31,581 --> 00:01:36,542
แต่เมื่อผมเกิด พวกเขาเกิดเปลี่ยนใจในนาทีสุดท้าย ว่าจริง ๆ แล้วพวกเขาต้องการเด็กผู้หญิง

19
00:01:37,653 --> 00:01:42,346
ดังนั้น พ่อแม่ของผม (ผู้เลี้ยงดูจ๊อบส์จริงๆ จนเติบใหญ่) ซึ่งอยู่ในรายชื่อลำดับต่อๆ มา (ต่อจากครอบครัวทนาย) ก็ได้รับโทรศัพท์กลางดึก (จากแม่จริงๆ ของจ๊อบส์)

20
00:01:43,190 --> 00:01:49,204
แม่แท้ๆ ผมถามว่า "เราก็มีเด็กทารกคนนึงเป็นผู้ชาย พวกคุณอยากอุปการะเขาไหม?" พวกเขา (พ่อแม่ที่รับเลี้ยงดูจ๊อบส์จริง ๆ) จึงตอบว่า "แน่นอน"

21
00:01:50,627 --> 00:01:58,247
แม่แท้ ๆ ของผมมาทราบภายหลังว่า แม่ที่รับอุปการะผม ไม่ได้จบวิทยาลัย และและพ่อที่รับอุปการะผมก็ไม่ได้จบแม้แต่ชั้นมัธยม

22
00:01:58,775 --> 00:02:02,116
แม่แท้ๆ ของผมจึงปฎิเสธที่จะมอบผมให้พวกเราไปอุปการะ

23
00:02:03,275 --> 00:02:11,678
แต่ในที่สุด แม่แท้ๆ ของผมก็ยอมในไม่กี่เดือนต่อมา เมื่อพ่อแม่ของผมสัญญาว่าจะส่งผมไปเรียนวิทยาลัย และนั่นคือจุดเริ่มต้นของชีวิตผม

24
00:02:13,649 --> 00:02:21,452
และอีก 17 ปี ต่อมา ผมได้ไปวิทยาลัย แต่ด้วยความไร้เดียงสา ผมเลือกวิทยาลัยแพงเกือบจะเท่ากับสแตนฟอร์ด

25
00:02:22,207 --> 00:02:26,584
เงินเก็บทั้งหมดของพ่อแม่ผม ซึ่งเป็นชนชั้นแรงงาน ก็หมดไปกับค่าเล่าเรียน

26
00:02:27,303 --> 00:02:30,175
หกเดือนผ่านไป ผมไม่เห็นคุณค่าของการเรียนที่นีเลย

27
00:02:30,458 --> 00:02:35,932
ผมไม่รู้ว่าควรทำอะไรกับชีวิต ไม่รู้ว่าวิทยาลัยจะช่วยผมให้รู้ได้ยังไง

28
00:02:36,582 --> 00:02:40,850
และที่นั่น ผมได้ใช้เงินทั้งหมดที่พ่อแม่ผมเก็บมาทั้งชีวิต

29
00:02:42,323 --> 00:02:46,790
ผมเลยตัดสินใจที่จะลาออก และเชื่อว่ามันน่าจะเป็นการตัดสินใจที่ใช้ได้

30
00:02:47,408 --> 00:02:52,249
ณ ตอนนั้น ผมก็รู้สึกกลัว แต่เมื่อหันกลับไปมองมัน มันกลับเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดของผม

31
00:02:52,937 --> 00:02:53,991
(เสียงหัวเราะ)

32
00:02:54,068 --> 00:02:59,071
ณ นาทีที่ผมลาออก ผมก็ไม่ต้องเรียนวิชาบังคับที่ผมไม่สนใจ

33
00:02:59,501 --> 00:03:03,504
และสามารถเข้าเรียนวิชาที่น่าสนใจกว่า

34
00:03:04,580 --> 00:03:13,822
เรื่องราวมันไม่สวยงามเท่าไรหรอก ผมไม่มีห้องในหอพัก ต้องนอนบนพื้นห้องเพื่อน เอาขวดโค้กไปแลกเงิน 5 เซนต์ เพื่อซื้อข้าวกิน

35
00:03:14,397 --> 00:03:21,312
และผมต้องเดิน 7 ไมล์ข้ามฝากเมืองทุกๆ วันอาทิตย์ เพื่อไปกินอาหารดีๆ สักมื้อที่วัด ฮาเร กฤษณะ

36
00:03:21,716 --> 00:03:23,210
ผมมีความสุขกับมัน

37
00:03:23,580 --> 00:03:29,722
และสิ่งที่ผมบังเอิญได้เจอะเจอส่วนใหญ่ ที่เกิดจากะความสงสัยและสัญชาตญาณ ในภายหลังได้กลับกลายเป็นสิ่งล้ำค่า

38
00:03:29,876 --> 00:03:31,354
ผมมีตัวอย่างอยู่เรื่องหนึ่ง

39
00:03:32,759 --> 00:03:37,683
ในตอนนั้น รีดคอลเลจเปิดสอนวิชาการออกแบบตัวอักษร ซึ่งอาจจะเป็นหลักสูตรที่ดีที่ของประเทศ

40
00:03:37,992 --> 00:03:44,635
ทั่วทั้งเขตมหาวิทยาลัย โปสเตอร์ทุกใบ ป้ายบนลิ้นชักทุกอัน เขียนด้วยลายมืออย่างสวยงาม

41
00:03:45,024 --> 00:03:52,489
และเพราะผมได้ลาออก ไม่ต้องเรียนวิชาปกติ ผมจึงตัดสินใจเรียนวิชานี้

42
00:03:52,692 --> 00:03:59,285
ผมได้เรียนรู้เกี่ยวกับตัวอักษรแบบ Serif (มีการต่อเส้นที่ปลาย) และ Sans-serif (ไม่ต่อเส้นที่ปลาย) ได้เรียนรู้เกี่ยวกับช่องไฟเมื่อผสมตัวอักษรต่างๆ เข้าด้วยกัน

43
00:03:59,582 --> 00:04:02,355
ได้เรียนรู้การทำให้งานพิมพ์ออกมายอดเยี่ยม

44
00:04:02,899 --> 00:04:11,026
มันช่วงสวยงาม น่าจดจำ และมีความเป็นศิลปะอย่างชัดเจน ซึ่งไม่สามารถบรรยายในเชิงวิทยาศาสตร์ และผมคิดว่ามันยอดเยี่ยมจริงๆ

45
00:04:11,730 --> 00:04:16,231
เรื่องที่เพิ่งเล่าไปนี้ ฟังดูไม่น่าจะเอาไปใช้อะไรได้จริงในชีวิตผม

46
00:04:17,005 --> 00:04:22,911
แต่แล้ว 10 ปีต่อมา เมื่อเรากำลังออกแบบคอมพิวเตอร์แมคอินทอช เครื่องแรก เรื่องนี้ก็วนกลับมาหาผม

47
00:04:23,050 --> 00:04:28,612
เราออกแบบมันทั้งหมดเข้าไปในแมค มันจึงกลายเป็นคอมพิวเตอร์เครื่องแรกที่มีการแสดงตัวอักษรได้อย่างสวยงาม

48
00:04:29,077 --> 00:04:32,364
ถ้าผมไม่ได้เรียนวิชานั้นที่วิทยาลัย

49
00:04:32,486 --> 00:04:36,549
เครื่องแมคก็คงจะไม่มีตัวอักษรหลายรูปและไม่มีการวางช่องไฟที่ได้สัดส่วนอย่างเช่นที่มันเป็น

50
00:04:36,962 --> 00:04:42,231
และเนื่องจากวินโดว์เลียนแบบแมค เครื่องคอมพิวเตอร์ส่วนบุคคลก็จะไม่มีระบบตัวอักษรที่สวยงามแบบนี้เช่นกัน

51
00:04:42,468 --> 00:04:49,387
(เสียงหัวเราะและปรบมือ)

52
00:04:49,572 --> 00:04:53,668
ถ้าผมไม่ได้ลาออก ผมก็จะไม่ได้เรียนวิชานั้น

53
00:04:53,729 --> 00:04:57,601
และคอมพิวเตอร์ทั่วโลกก็จะไม่มีระบบแสดงตัวอักษรที่ยอดเยี่ยมอย่างที่เป็นในตอนนี้

54
00:04:57,923 --> 00:05:02,194
แต่ก็แน่นอนว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะมองไปข้างหน้าแล้วสามารถคิดเชื่อมต่อจุดต่างๆ ตั้งแต่สมัยยังเรียนวิทยาลัย

55
00:05:02,484 --> 00:05:06,349
แต่เมื่อเรามองย้อนกลับไปในอดีตสัก 10 ปีก่อน มันกลับชัดเจนเหลือเกิน

56
00:05:06,595 --> 00:05:12,104
ผมจึงอยากจะย้ำว่า คุณไม่สามารถเชื่อมต่อจุดด้วยการมองไปในอนาคต แต่เชื่อมต่อได้โดยการมองย้อนกลับไป

57
00:05:12,374 --> 00:05:16,162
และเมื่อคุณรู้เช่นนี้ คุณก็จะความเชื่อมั่นว่า ไม่ว่าทางใดทางหนึ่ง จุดต่างๆ เหล่้านี้จะสามารถเชื่อมกันได้ในอนาคต

58
00:05:16,365 --> 00:05:21,131
คุณต้องเชื่อในอะไรสักอย่าง กึ๋น พรหมลิขิต ชีวิต กรรม อะไรก็ตามที

59
00:05:21,374 --> 00:05:27,284
เพราะความเชื่อว่าจุดต่างๆ จะเวียนมาเชื่อมกันได้ จะสร้างความมั่นใจให้คุณกล้าเดินตามจิตใจที่แท้จริงของคุณ

60
00:05:27,468 --> 00:05:32,111
แม้ว่ามันจะต้องพาคุณออกนอกเส้นทางที่คุ้นเคย และะสร้างความแตกต่างให้เกิดขึ้น

61
00:05:37,972 --> 00:05:42,253
เรื่องที่สองของผมเกี่ยวกับความรักและการสูญเสีย

62
00:05:43,408 --> 00:05:47,535
ผมโชคดี ผมค้นพบสิ่งที่ผมรักตั้งแต่อายุยังน้อย

63
00:05:47,977 --> 00:05:51,156
วอซ (Steve Wozniak) กับผมเริ่มบริษัทแอ๊ปเปิลในโรงรถของพ่อแม่ผมตอนผมอายุ20

64
00:05:51,367 --> 00:05:59,303
เราทำงานหนัก และเมื่อ10 ปีผ่านไป แอ็ปเปิลเติบโตจากคนาสองคนในโรงรถ กลายเป็นธุรกิจ 2 พันล้านเหรีญซึ่งมีพนักงานกว่า 4,000 คน

65
00:05:59,608 --> 00:06:04,777
ตอนนั้นเราเพิ่งเสนอผลงานที่เยี่ยมที่สุดของเรา แมคอินทอช แค่หนึ่งปีก่อนหน้า และผมก็เพิ่งจะอายุ 30

66
00:06:05,937 --> 00:06:07,168
และแล้ว ผมก็โดนไล่ออก

67
00:06:08,545 --> 00:06:11,115
ผมจะโดนไล่ออกจากบริษัทที่ผมก่อตั้งได้อย่างไร?

68
00:06:11,913 --> 00:06:18,038
ก็นั่นหละ เมื่อแอ็ปเปิลเติบโต พวกเราก็จ้างคนที่เราคิดว่ามีพรสวรรค์ที่จะบริหารบริษัทร่วมกับผม

69
00:06:18,254 --> 00:06:20,527
ซึ่งช่วงปีแรกๆ มันก็เป็นไปด้วยดี

70
00:06:20,681 --> 00:06:25,095
แต่เมื่อวิสัยทัศน์ของเราเริ่มต่างกัน ในที่สุดเราก็แตกแยก

71
00:06:25,258 --> 00:06:28,229
เมื่อผมถูกไล่ออก คณะกรรมการอยู่ข้างเขา (ผู้บริหารที่มาแทนจ๊อบส์)

72
00:06:28,447 --> 00:06:32,351
ผมจึงถูกไล่ออกตอนอายุ 30 แถมเป็นที่รู้กันทั่วไปในสังคมเีสียด้วย

73
00:06:32,827 --> 00:06:37,441
สิ่งที่เป็นความตั้งใจในช่วงชีวิตผู้ใหญ่ของผมจากไปซะแล้ว มันเป็นความเสียหายที่ยิ่งใหญ่

74
00:06:37,857 --> 00:06:40,057
ผมสับสนกับชีวิตอยู่เป็นเดือนๆ

75
00:06:40,645 --> 00:06:46,997
ผมรู้สึกว่าผมทำให้ผู้ร่วมลงทุนในแอ็ปเปิลรุ่นเก่าๆ ผิดหวัง เหมือนผมทิ้งไม้ผลัดเมื่อมันกำลังถูกส่งผ่านมา

76
00:06:47,589 --> 00:06:53,238
ผมพบกับ เดวิด แพคคาร์ด และ บ๊อบ นอยส์ และพยายามที่จะขอโทษที่ผมทำพลาดไม่เป็นท่า

77
00:06:53,796 --> 00:06:57,664
ผมเป็นผู้ล้มเหลวในสายตาสาธารณชน ผมเกือบคิดที่จะหนีไปให้พ้นจาก (ซิลิคอน) วาเลย์

78
00:06:57,977 --> 00:07:03,285
แต่บางอย่างค่อยๆ พาผมกลับขึ้นมา ผมยังรักในสิ่งที่ผมทำ

79
00:07:04,316 --> 00:07:10,651
แต่เหตุการณ์ที่แอ็ปเปิลก็ไม่ได้ทำให้ผมเปลี่ยนไป ถึงผมจะถูกไล่ออก แต่ผมก็ยังรักในสิ่งที่ทำอยู่เช่นเดิม

80
00:07:11,647 --> 00:07:13,309
และผมก็ตัดสินใจที่จะเริ่มต้นใหม่

81
00:07:14,345 --> 00:07:20,374
ตอนนั้นผมมองไม่เห็น แต่มันกลายเป็นว่า การโดนไล่ออกจากแอปเปิลเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เกิดขึ้นกับผม

82
00:07:20,482 --> 00:07:27,122
ความสำคัญตนที่เกิดจากความสำเร็จในอดีต ถูกทดแทนด้วยความถ่อมตนของการเริ่มต้นใหม่ ที่ไม่มีอะไรแน่นอนสักอย่าง

83
00:07:27,611 --> 00:07:30,442
มันให้อิสระผมในการเข้าสู่ช่วงที่มีความคิดสร้างสรรมากที่สุดช่วงนึงของชีวิต

84
00:07:30,887 --> 00:07:35,481
ช่วง 5 ปีหลังจากนั้น ผมเิริ่มบริษัทใหม่ ชื่อว่า เน็กซ์ (NeXT) และอีกบริษัทชื่อ พิกซ่าร์ (Pixar)

85
00:07:35,802 --> 00:07:38,633
และตกหลุมรักผู้หญิงที่น่าทึ่งคนนึง ซึ่งจะกลายเป็นภรรยาของผม

86
00:07:38,931 --> 00:07:47,529
พิกซ่าร์ได้สร้างภาพยนต์อนิเมชั่นเรื่องแรกของโลกคือ ทอย สเตอรี่ และขณะนี้ได้กลายเป็นเป็นอนิเมชั่นสตูดิโอที่ประสบความสำเร็จสูงสุดในโลก

87
00:07:47,804 --> 00:07:49,443
(เสียงปรบมือและเชียร์)

88
00:07:49,443 --> 00:07:54,585
และในที่สุด แอ็ปเปิลก็ซื้อเน็กส์ และผมก็ได้กลับมายังแอ็ปเปิล

89
00:07:54,764 --> 00:07:58,841
เทคโนโลยีที่เราพัฒนาขึ้นที่เนกส์ ได้กลายเป็นหัวใจสำคัญของแอ็ปเปิลในยุคใหม่นี้

90
00:07:59,261 --> 00:08:02,508
และลอรีนกับผมก็ได้มีชีวิตครอบครัวที่มีความสุขด้วยกัน

91
00:08:03,317 --> 00:08:07,131
ผมเชื่อว่า สิ่งเหล่านี้คงจะไม่เกิดขึ้น ถ้าผมไม่ถูกไล่ออกจากแอ๊ปเปิล

92
00:08:07,573 --> 00:08:11,147
มันเป็นยาขมรสแย่ แต่ผมคิดว่าคนไข้ต้องการมัน

93
00:08:11,740 --> 00:08:15,742
บางครั้งชีวิตก็ฟาดหัวคุณด้วยก้อนอิฐ

94
00:08:15,971 --> 00:08:21,314
อย่าสิ้นศรัทธา ผมเชื่อมั่นว่าสิ่งทำให้ผมเดินหน้าต่อได้ ก็คือการที่ผมรักในสิ่งที่ทำ

95
00:08:21,761 --> 00:08:26,982
คุณต้องค้นหาว่าคุณรักอะไร ทั้งกับการงานและกับคู่ชีวิตของคุณ

96
00:08:27,639 --> 00:08:34,280
งานที่คุณทำจะกลายเป็นส่วนสำึััคัญของชีวิต ซึ่งหนทางเดียวที่คุณจะพอใจกับงานนั้นได้ คือทำสิ่งทีุ่คุณเชื่อมั่นว่า มันเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่

97
00:08:34,510 --> 00:08:38,331
และหนทางเดียวที่จะสร้างสรรงานที่ยอดเยี่ยมได้ ก็คือรักในสิ่งที่คุณทำ

98
00:08:38,567 --> 00:08:42,651
ถ้าคุณยังไม่เจอมัน ให้ค้นหาไปเรื่อยๆ อย่าล้มเลิก

99
00:08:43,067 --> 00:08:46,503
ไม่ต่างกับเรื่องต่างๆ ที่รับรู้ได้ด้วยใจ คุณจะรู้ตัวเองเมื่อคุณเจอมัน

100
00:08:46,694 --> 00:08:51,513
และ เหมือนกับความสัมพันธ์ที่ยิ่งใหญ่ มันก็จะก้าวหน้ายิ่งขึ้นไปตามกาลเวลา

101
00:08:51,631 --> 00:08:54,280
ดังนั้น จงค้นหามัน อย่าล้มเลิก

102
00:08:57,469 --> 00:09:04,165
(เสียงปรบมือ)

103
00:09:04,658 --> 00:09:07,612
เรื่องที่สามของผมเกี่ยวกับความตาย

104
00:09:08,730 --> 00:09:12,062
ตอนผมอายุ 17 ผมได้อ่านคำกล่าวหนึ่ง

105
00:09:12,532 --> 00:09:17,716
"ถ้าคุณใช้ชีวิตในแต่ละวันเหมือนเป็นวันสุดท้าย สักวันหนึ่งมันก็จะมาถึง"

106
00:09:18,030 --> 00:09:19,750
(เสียงหัวเราะ)

107
00:09:20,350 --> 00:09:27,501
มันเป็นแรงบันดาลใจกับผมตั้งแต่นั้นมา ตลอด 33 ปี ผมมองกระจกทุกเช้าแล้วถามตัวเองว่า

108
00:09:27,647 --> 00:09:33,201
"ถ้าวันนี้เป็นวันสุดท้ายของชีวิต ผมยังอยากจะทำสิ่งที่กำลังจะทำในวันนี้หรือเปล่า"

109
00:09:33,383 --> 00:09:38,989
และเมื่อไรที่คำตอบคือ "ไม่" ติดๆกันหลายวัน ผมรู้ว่าผมต้องเปลี่ยนแปลงอะไรสักอย่างสักที

110
00:09:39,905 --> 00:09:46,643
การระลึกได้ว่าผมจะต้องตายในเร็ววันนี้ กลายเป็นเครื่องมือที่สำคัญสุดในการช่วยให้ผมเลือกทางเดินที่สำคัญในชีวิต

111
00:09:47,254 --> 00:09:54,097
เพราะว่าเกือบทุกสิ่งทุกอย่าง ความคาดหวังจากคนอื่นๆ ความภาคภูมิ ความกลัวต่อความอับอายและความล้มเหลว

112
00:09:54,097 --> 00:09:59,842
ทุกสิ่งนั้นจะกลายเป็นเรื่องไ้ร้สาระเมื่อต้องเผชิญกับความตาย เหลือไว้แต่สิ่งที่สำคัญจริงๆ เท่านั้น

113
00:09:59,949 --> 00:10:07,279
การระลึกได้ว่าคุณกำลังจะตาย เป็นหนทางที่ดีที่สุดในการหลงคิดว่าคุณมีอะไรที่ต้องเสีย

114
00:10:07,462 --> 00:10:12,389
คุณมาตัวเปล่าแล้ว จึงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่ทำตามหัวใจตัวเอง

115
00:10:13,118 --> 00:10:16,660
ประมาณปีก่อน ผมได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็ง

116
00:10:17,559 --> 00:10:22,533
ผมเข้าเครื่องตรวจตอน 7:30 ตอนเช้า และผมออกมาชัดเจนว่ามีเนื้อร้ายที่ตับอ่อน

117
00:10:22,746 --> 00:10:25,038
ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตับอ่อนคืออะไร

118
00:10:25,514 --> 00:10:34,658
หมอบอกว่าเนื้อร้ายที่ผมเป็นนี้ ค่อนข้างแน่นอนว่ารักษาไม่ได้ ผมไม่น่าจะอยู่ได้นานกว่าสามถึงหกเดือน

119
00:10:34,927 --> 00:10:42,652
หมอแนะนำให้ผมกลับบ้าน ไปจัดการเรื่องส่วนตัวต่างๆซะ ซึ่งเป็นการส่งสัญญาณว่าให้เตรียมตัวตาย

120
00:10:42,944 --> 00:10:50,659
มันแปลว่าคุณควรบอกลูกๆ ทุกอย่างที่คุณคิดว่าจะมีเวลาอีกเป็นสิบปีเพื่อที่จะบอกเขา ในเวลาเพียงไม่กี่เดือน

121
00:10:51,149 --> 00:10:56,482
มันแปลว่า คุณควรที่จะมั่นใจว่าทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง เพื่อครอบครัวของคุณจะได้ทำใจ

122
00:10:56,810 --> 00:10:58,642
มันแปลว่า คุณควรบอกลา

123
00:11:00,514 --> 00:11:02,940
ผมจมอยู่กับผลตรวจนั้นทั้งวัน

124
00:11:03,389 --> 00:11:10,265
เย็นวันนั้นผมได้ทำไบออพซี่ ซึ่งคือการหย่อนกล้องลงไปทางลำคอ ผ่านกระเพาะอาหาร ลงไปที่ลำไส้ของผม

125
00:11:10,452 --> 00:11:14,069
ใส่เข็มเข้าไปในตับอ่อนของผม และเก็บเซลล์ออกมาจากเนื้องอก

126
00:11:14,587 --> 00:11:22,526
ผมรู้สึกอ่อนล้า แต่ภรรยาของผมที่อยู่ตรงนั้นด้วย บอกผมว่า ตอนที่หมอดูเซลล์ผ่านกล้องจุลทรรศน์ หมอก็เริ่มร้องไห้

127
00:11:22,721 --> 00:11:27,711
เพราะปรากฎว่ามันเป็นมะเร็งตับอ่อนชนิดหายาก ซึ่งรักษาได้ด้วยการผ่าตัด

128
00:11:28,214 --> 00:11:31,835
ผมเข้ารับการผ่าตัด และผมรู้สึกขอบคุณมาก ตอนนี้ผมกลับเป็นปกติแล้ว

129
00:11:32,057 --> 00:11:39,699
(ปรบมือ)

130
00:11:40,142 --> 00:11:45,621
นี่เป็นประสบการณ์ใกล้เคียงความตายมากที่สุด และ ผมหวังว่ามันคงจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ไปอีกนาน

131
00:11:45,960 --> 00:11:53,539
เมื่อได้ผ่านเรื่องราวเหล่านี้มา ผมสามารถบอกคุณได้อย่างมั่นใจว่า ความตายเป็นเรื่องที่มีประโยชน์ มันเป็นแนวคิดที่ล้ำลึกจริงๆ

132
00:11:54,797 --> 00:12:00,852
ไม่มีใครอยากตาย แม้แต่คนที่อยากขึ้นสวรรค์ก็ไม่อยาก(รีบ)ตายเพื่อไปสวรรค์

133
00:12:01,324 --> 00:12:07,074
แต่กระนั้น ความตายก็เป็นปลายทางที่ทุกคนต้องเผชิญเหมือนๆ กันกัน ไม่มีใครหนีพ้น

134
00:12:07,351 --> 00:12:13,946
ความตายจึงเป็นสิ่งประดิษฐ์ที่ดีที่สุดของชีวิตคนเรา

135
00:12:14,116 --> 00:12:18,353
มันเปลี่ยนแปลงชีวิต มันพาคนรุ่นเก่าๆ ให้จากไป และสร้างหนทางให้คนรุ่นใหม่

136
00:12:18,910 --> 00:12:27,124
ตอนนี้ คนรุ่นใหม่คือพวกคุณ แต่อีกไม่นานจากนั้น คุณก็จะค่อยๆ กลายเป็นคนรุ่นเก่า และจากไปในทีุ่สุด

137
00:12:27,463 --> 00:12:30,697
ขออภัยที่มันออกจะฟังเกินจริง แต่มันจริงแท้แน่นอน

138
00:12:31,777 --> 00:12:36,719
คุณมีเวลาจำกัด ดังนั้น อย่าใช้มันให้เสียเปล่าด้วยการชีวิตในหนทางของคนอื่น

139
00:12:37,099 --> 00:12:41,787
อย่าติดอยู่ในหลักการเดิมๆ ซึ่งหมายถึงการใช้ชีวิตอยู่กับตะกอนความคิดของคนอื่น

140
00:12:42,272 --> 00:12:46,125
อย่าให้เสียงของคนอื่นรบกวนเสียงข้างในตัวคุณ

141
00:12:46,333 --> 00:12:50,250
และที่สำคัญที่สุด จงมีความกล้าหาญในการทำตาม หัวใจ และ สัญชาติญาณของคุณ

142
00:12:50,763 --> 00:12:54,518
ทั้งสองสิ่งนี้ อาจจะรู้อยู่แล้ว ว่าจริงๆ แล้วคุณต้องการอะไร

143
00:12:54,896 --> 00:12:57,539
เรื่องอื่นๆ นั้นไม่สำคัญ

144
00:12:59,280 --> 00:13:08,542
(ปรบมือ)

145
00:13:08,773 --> 00:13:17,200
เมื่อผมยังเด็ก มีนิตยสารฉบับหนึ่งชื่อว่า เดอร์ โฮล เอิร์ท แคตตาล็อก ซึ่งเปรียบเป็นคัมภีร์ไบเิบิ้ลในคนรุ่นผม

146
00:13:17,302 --> 00:13:24,767
นิตยสารนี้จัดทำโดยคนคุ้นเคยของเราที่ชื่อ สจ๊วต แบรนด์ เขาอยู่ไม่ไกลจากเมนโลพาร์ค และเขาสร้างสรรนิตยสารนี้ด้วยบทกวี

147
00:13:25,231 --> 00:13:33,542
เรื่องนี้เกิดช่วงปลายยุค 60 ก่อนที่จะมีเครื่องคอมพิวเตอร์ส่วนบุคคล และการเรียงพิมพ์ด้วยคอมพิวเตอร์ ดังนั้นนิตยสารทั้งเล่มสร้างขึ้นมาจากเครื่องพิมพ์ดีด กรรไกร และกล้องโพลารอยด์

148
00:13:33,765 --> 00:13:44,032
มันเหมือนเป็น กูเกิล ในรูปแบบกระดาษ ในยุค 35 ปีก่อนที่จะมีกูเกิล มันสมบูรณ์แบบ ครบคันด้วยเครื่องมือและคำอธิบายที่ยอดเยี่ยม

149
00:13:44,550 --> 00:13:47,915
สจ๊วตและทีมของเขาพิมพ์นิตยสารนี้ออกมาหลายเล่ม

150
00:13:48,202 --> 00:13:52,173
แต่มันก็มาถึงเล่มสุดท้ายในที่นี้

151
00:13:52,496 --> 00:13:56,349
มันคือช่วงกลางยุค 1970 ซึ่งผมอายุพอๆ กับพวกคุณตอนนี้

152
00:13:57,529 --> 00:14:07,291
ณ ปกหลังของนิตยสารฉบับสุดท้ายนี้ คือภาพถ่ายยามเช้าของถนนชนบท คุณสามารถนึกถึงการยืนโบกรถขอร่วมทาง หากคุณสวมวิญญาณเป็นพวกนักผจญภัย

153
00:14:07,912 --> 00:14:15,784
ใต้ภาพนั้นมีคำว่า: "จงหิว จงโง่เขลา" มันเป็นข้อความส่งท้ายการปิดตัวนิตยสาร

154
00:14:16,275 --> 00:14:22,072
จงหิว จงโง่เขลา ผมหวังให้ผมเป็นเช่นนั้นมาตลอด

155
00:14:22,758 --> 00:14:27,763
ตอนนี้ พวกคุณกำลังจบเพื่อไปเริ่มชีวิตใหม่ ผมของอวยพรให้พวกคุณ

156
00:14:28,012 --> 00:14:30,602
จงหิว จงโง่เขลา

157
00:14:30,905 --> 00:14:32,382
ขอบคุณทุกคนมากครับ

158
00:14:32,591 --> 00:14:49,110
(ปรบมือ)

159
00:14:54,314 --> 00:14:56,841
[มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด - www.stanford.edu]

160
00:14:56,918 --> 00:15:00,210
ลิขสิทธิ์ โดย มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด

161
00:15:00,357 --> 00:15:03,147
โปรดเยี่ยมชมเราที่ standord.edu