WEBVTT

00:00:06.485 --> 00:00:07.508
มหาวิทยาลัย สแตนฟอร์ด

00:00:07.508 --> 00:00:13.316
รายการนี้นำเสนอโดย มหาวิทยาลัย สแตนฟอร์ด 
เชิญท่านรับชมได้เวปไซท์ได้ที่ www.standford.edu

00:00:15.055 --> 00:00:21.534
(เสียงปรบมือ)

00:00:21.534 --> 00:00:22.842
ขอบคุณครับ

00:00:24.964 --> 00:00:26.818
(สตีฟ จ๊อบ - ประธานบริษัท แอ๊ปเปิล และ พิกซ่าร์ แอนิเมชั่น)

00:00:27.034 --> 00:00:32.130
จ๊อบ : ผมรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้มาอยู่ที่นี่กับคุณ ในวันรับปริญญา ของมหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดแห่งหนึ่งของโลก

00:00:32.130 --> 00:00:35.381
(เสียงเชียร์)

00:00:35.689 --> 00:00:45.574
เป็นที่ทราบกันว่า ผมไม่เคยจบการศึกษาจากวิทยาลัย และโอกาสนี้ สำหรับผม ก็เป็นอะไรที่ใกล้เคียงกับที่สุดแล้ว

00:00:46.098 --> 00:00:47.686
(เสียงหัวเราะ)

00:00:47.948 --> 00:00:54.267
วันนี้ ผมอยากจะเล่าสามเรื่อง จากชีวิตของผม
เท่านั้นแหละ ไม่มากมาย แค่สามเรื่อง

00:00:55.481 --> 00:00:59.036
เรื่องแรก เกี่ยวกับการต่อจุด

00:01:00.712 --> 00:01:08.197
ผมหยุดเรียนที่ รีด คอเลจช์ หลังจากเรียนไปแค่หกเดือน
แต่ก็ยังเข้าไปบ้าง อยู่ประมาณสิบแปดเดือน ก่อนที่จะลาออกมาจริงๆ

00:01:09.095 --> 00:01:10.834
ทำไมผมถึงลาออกหน่ะหรอ?

00:01:12.180 --> 00:01:13.949
เรื่องนี้เริ่มมาก่อนที่ผมจะเกิด

00:01:15.101 --> 00:01:21.273
คุณแม่แท้ๆของผมตอนนั้นยังเด็ก เป็นนักศึกษา ยังไม่ได้แต่งงาน
ท่านตัดสินใจที่จะยกผมให้คนอื่นรับอุปการะเลี้ยงดู

00:01:22.095 --> 00:01:25.988
ท่านมั่นใจเป็นอย่างยิ่งว่าผมน่าจะได้การรับเป็นลูกบุญธรรมจากคนที่จบการศึกษาสูงๆ

00:01:25.988 --> 00:01:30.666
ฉะนั้นทุกสิ่งได้ถูกวางแผนไว้ตั้งแต่ผมเกิดให้ทนายความและภรรยาของเขารับผมเป็นลูกบุญธรรม

00:01:31.581 --> 00:01:36.542
แต่พอผมเกิดมา พวกเขาได้เปลี่ยนใจ ณ วินาทีสุดท้าย ว่า พวกเขาจริงๆแล้วต้องการเด็กผู้หญิง

00:01:37.653 --> 00:01:42.346
ดังนั้น พ่อแม่ของผม ซึ่งอยู่ในบัญชีรายชื่อ ก็ได้รับโทรศัพท์กลายดึก ถามพวกเขาว่า

00:01:43.190 --> 00:01:49.204
"จู่ๆ เราก็มีทารกชายคนนึง อยากรับเขาไปไม๊?" พวกเขาตอบว่า "แน่นอน"

00:01:50.627 --> 00:01:58.247
แม่แท้ๆของผมมาทราบภายหลังว่า แม่ของผมไม่เคยจบวิทยาลัย และคุณพ่อของผมก็ไม่เคยจบโรงเรียนมัธยม

00:01:58.775 --> 00:02:02.116
ท่านปฎิเสธที่จะเซ็นเอกสารเกี่ยวกับการให้อุปการะ

00:02:03.275 --> 00:02:11.678
ท่านยอมอ่อนข้อให้ในไม่กี่เดือนต่อมา เมื่อพ่อแม่ของผมสัญญาว่า จะส่งผมไปเรียนวิทยาลัย นั่นเป็นจุดเริ่มต้นของชีวิตผม

00:02:13.649 --> 00:02:21.452
และอีก 17 ปี ต่อมา ผมได้ไปวิทยาลัย แต่ด้วยความไม่เดียงสา ผมเลือกวิทยาลัยที่เกือบจะแพงเท่าๆกับสแตนฟอร์ด

00:02:22.207 --> 00:02:26.584
และเงินเก็บของพ่อแม่ของผม ซึ่งเป็นชนชั้นแรงงาน ก็หมดไปกับค่าเล่าเรียนของผม

00:02:27.303 --> 00:02:30.175
หกเดือนผ่านไป ผมไม่เห็นคุณค่าของมันเลย

00:02:30.458 --> 00:02:35.932
ผมไม่รู้ว่าจะทำอะไรกับชีวิต ไม่รู้ว่าวิทยาลัยจะช่วยผมให้รู้ได้ยังไง

00:02:36.582 --> 00:02:40.850
และที่นั่น ผมได้ผลาญเงินทั้งหมดของพ่อแม่ผมที่เก็บมาทั้งชีวิต

00:02:42.323 --> 00:02:46.790
ผมเลยตัดสินใจที่จะลาออก และเชื่อว่ามันน่าจะเป็นทางออกที่โอเค

00:02:47.408 --> 00:02:52.249
ตอนนั้นมันก็น่ากลัวอยู่ แต่พอหันกลับไปมองแล้ว มันเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดที่ผมเคยทำ

00:02:52.937 --> 00:02:53.991
(เสียงหัวเราะ)

00:02:54.068 --> 00:02:59.071
ณ นาทีที่ผมลาออก ผมก็ไม่ต้องเรียนวิชาบังคับที่ผมไม่ได้สนใจ

00:02:59.501 --> 00:03:03.504
และ สามารถที่จะไปเรียนอะไรที่ดูน่าสนใจกว่า

00:03:04.580 --> 00:03:13.822
มันไม่โรแมนติกหรอกนะครับ ผมไม่มีหอจะอยู่ ต้องไปนอนบนพื้นที่ห้องเพื่อน เอาขวดโค้กไปเอาเงินมัดจำ 5 เซน คืนเพื่อไปซื้อกับข้าว

00:03:14.397 --> 00:03:21.312
และผมต้องเดินทาง 7 ไมล์ ลัดเมือง ทุกๆวันอาทิตย์ เพื่อที่จะได้อาหารมื้อดีๆสักมื้อ จากวัด ฮาเร กฤษณะ

00:03:21.716 --> 00:03:23.210
ผมรักมันมาก

00:03:23.580 --> 00:03:29.722
และสิ่งที่ผมบังเอิญได้เจอะเจอส่วนใหญ่ เพราะความสงสัยและสัญชาตญาณ กลายเป็นสิ่งที่หาค่ามิได้ในภายหลัง

00:03:29.876 --> 00:03:31.354
ผมจะยกตัวอย่างให้คุณฟัง:

00:03:32.759 --> 00:03:37.683
รีด คอเลจช์ ณ เวลานั้นเปิดสอนวิชาศิลปการคัดลายมือ ที่คาดว่าดีที่สุดในประเทศ

00:03:37.992 --> 00:03:44.635
ทุกๆที่ในตัววิทยาลัย โปสเตอร์ทุกใบ ป้ายบนลิ้นชักทุกอัน ถูกเขียนด้วยลายมือคัดที่สวยงาม

00:03:45.024 --> 00:03:52.489
เพราะว่าผมลาออกและไม่ต้องเรียนวิชาปกติ ผมตัดสินใจที่จะเข้าเรียนวิชาศิลปคัดลายมือเพื่อที่จะเรียนรู้

00:03:52.692 --> 00:03:59.285
ผมได้เรียนเกี่ยวกับตัวพิมพ์ทั้งที่มีเส้นเน้นและไม่มี ได้รู้เกี่ยวกับช่องไฟระหว่างกลุ่มตัวอักษรต่างๆ

00:03:59.582 --> 00:04:02.355
ได้รู้ว่าอะไรที่ทำให้การพิมพ์ออกมาดูดี

00:04:02.899 --> 00:04:11.026
มันช่างเฉียบคม ทั้งในด้านความงาม ประวัติศาสตร์ และความเป็นศิลป์ ในแบบที่วิทยาศาสตร์ไม่สามารถเข้าถึงได้ ผมคิดว่ามันน่าตื่นตาตื่นใจ

00:04:11.730 --> 00:04:16.231
ทั้งหมดนี้ไม่น่าจะมาเป็นความหวังให้ไปประยุกต์ให้อะไรกับชีวิตผมในทางปฎิบัติได้

00:04:17.005 --> 00:04:22.911
แต่แล้วสิบปีต่อมา ตอนที่เราออกแบบเครื่องคอมพิวเตอร์ แมคอินทอร์ช เครื่องแรก สิ่งเหล่านี้ก็กลับมาหาผม

00:04:23.050 --> 00:04:28.612
เราออกแบบมันทั้งหมดลงไปใน แมค มันเป็นคอมพิวเตอร์เครื่องแรก ที่พิมพ์ออกมาได้สวยงาม

00:04:29.077 --> 00:04:32.364
ถ้าผมไม่คิดจะไปเข้าเรียนวิชานั้นที่วิทยาลัย

00:04:32.486 --> 00:04:36.549
เครื่องแมค ก็คงจะไม่มีอักษรหลายรูปแบบที่มีเส้นและขนาดช่องไฟต่างๆกัน

00:04:36.962 --> 00:04:42.231
และเมื่อวินโดว์เลียนแบบแมค ก็คงไม่แปลกที่คอมพิวเตอร์ส่วนบุคคลก็มีมันทุกเครื่อง

00:04:42.468 --> 00:04:49.387
(เสียงหัวเราะและปรบมือ)

00:04:49.572 --> 00:04:53.668
ถ้าผมไม่เคยลาออก ผมก็คงไม่ได้ไปเรียนวิชานั้น

00:04:53.729 --> 00:04:57.601
และคอมพิวเตอร์ทั่วๆไปก็คงไม่ได้พิมพ์ออกมาได้สวยงามอย่างที่มันเป็น

00:04:57.923 --> 00:05:02.194
แน่หล่ะ มันเป็นไปไม่ได้ที่ตอนผมอยู่ในวิทยาลัย แล้วจะมองเห็นอนาคตแล้วต่อจุดเหล่านี้

00:05:02.484 --> 00:05:06.349
แต่มันเป็นอะไรที่ชัดเจนมากๆเมื่อเรามองย้อนกลับไปเมื่อสิบปีก่อน

00:05:06.595 --> 00:05:12.104
ผมขอย้ำว่า คุณไม่สามารถต่อจุดในอนาคตได้ แค่ได้แค่เชื่อมต่อมันโดยการมองกลับไป

00:05:12.374 --> 00:05:16.162
ฉะนั้น คุณต้องเชื่อมั่นว่า จุดต่างๆเหล่านี้อย่างไรก็ได้ มันจะมาต่อกันในอนาคตของคุณ

00:05:16.365 --> 00:05:21.131
ฉะนั้น คุณต้องเชื่อในอะไรสักอย่าง กึ๋น พรหมลิกขิต ชีวิต กรรม อะไรก็ตามที

00:05:21.374 --> 00:05:27.284
เพราะว่าความเชื่อว่าจุดเหล่านั้นมันจะมาต่อกันสักวัน มันจะทำให้คุณมีความเชื่อมั่นที่จะตามเสียงของหัวใจ

00:05:27.468 --> 00:05:32.111
ถึงแม้ว่ามันจะพาคุณออกไปจากเส้นทางที่คุ้นเคย และนั่นแหละจะสร้างความแตกต่างให้เกิดขึ้น

00:05:37.972 --> 00:05:42.253
เรื่องที่สองของผมเกี่ยวกับความรักและการสูญเสีย

00:05:43.408 --> 00:05:47.535
ผมโชคดี ผมพบว่าผมชอบทำอะไรตั้งแต่เนิ่นๆ

00:05:47.977 --> 00:05:51.156
วอซกับผมตั้งบริษัทแอ๊ปเปิลในโรงรถของพ่อแม่ผมตอนผมอายุ20

00:05:51.367 --> 00:05:59.303
เราตั้งใจทำงาน และใน10ปี แอ๊ปเปิลก็เติบโตตากแค่เราสองคนในโรงรถ กลายเป็น ธุรกิจ 2พันล้าน มีลูกจ้างกว่า 4000 คน

00:05:59.608 --> 00:06:04.777
ตอนนั้นเราเพิ่งเสนอผลงานที่เยี่ยมที่สุดของเรา แมคอินทอร์ช แค่หนึ่งปีก่อน และผมก็เพิ่งจะอายุ 30

00:06:05.937 --> 00:06:07.168
และแล้ว ผมก็โดนไล่ออก

00:06:08.545 --> 00:06:11.115
ผมโดนไล่ออกจากบริษัทที่ผมก่อตั้งได้ยังไงกัน?

00:06:11.913 --> 00:06:18.038
อืม พอแอ๊ปเปิลเติบโต พวกเราก็จ้างคนที่เราคิดว่ามีพรสวรรค์ที่จะบริหารบริษัทกับผม

00:06:18.254 --> 00:06:20.527
และปีแรกๆมันก็เป็นไปได้ดีอยู่

00:06:20.681 --> 00:06:25.095
แต่เมื่อวิสัยทัศน์ต่ออนาคตของเราเริ่มที่จะแตกต่าง และในที่สุดเราก็แตกแยก

00:06:25.258 --> 00:06:28.229
เมื่อมันเกิดขึ้น คณะบริหารของเราอยู่ข้างเขา

00:06:28.447 --> 00:06:32.351
ฉะนั้นเมื่อผมอายุ30 ผมก็ออกมา อย่างเป็นทางการ

00:06:32.827 --> 00:06:37.441
สิ่งที่เป็นความตั้งใจในช่วงชีวิตผู้ใหญ่ของผมจากไปซะแล้ว มันเป็นความเสียหายที่ยิ่งใหญ่

00:06:37.857 --> 00:06:40.057
ผมไม่รู้จริงๆว่าจะทำยังไงอยู่สองสามเดือน

00:06:40.645 --> 00:06:46.997
ผมรู้สึกว่าผมทำให้นักลงทุนรุ่นก่อนๆผิดหวัง เหมือนกับผมทิ้งไม้ผลัดเมื่อมันถูกส่งผ่านมาให้ผม

00:06:47.589 --> 00:06:53.238
ผมพบกับ เดวิด แพคคาร์ด และ บ๊อบ นอยส์ และพยายามที่จะขอโทษที่ผมพลาดไม่เป็นท่า

00:06:53.796 --> 00:06:57.664
ผมเป็นผู้ล้มเหลวในสายตาสาธารณชน ผมเกือบคิดที่จะหนีไปให้พ้นจาก (ซิลิคอน) วาเลย์

00:06:57.977 --> 00:07:03.285
แต่บางอย่างค่อยๆดึงผมกลับขึ้นมา ผมยังรักในสิ่งที่ผมทำ

00:07:04.316 --> 00:07:10.651
เหตุพลิกผันที่แอ๊ปเปิลไม่ได้เปลี่ยนสิ่งๆนั้น ผมถูกปฎิเสธ แต่ยังคงรักมันอยู่ดี

00:07:11.647 --> 00:07:13.309
และผมก็ตัดสินใจ ที่จะเริ่มต้นใหม่

00:07:14.345 --> 00:07:20.374
ตอนนั้นผมมองไม่เห็น แต่มันกลายเป็นว่า การโดนไล่ออกจากแอ๊ปเปิลเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เกิดขึ้นกับผม

00:07:20.482 --> 00:07:27.122
ภาระหนักจากการที่ประสบสำเร็จ ถูกแทนที่โดยความเบาของการเป็นผู้เริ่มต้นอีกครั้ง ไม่มั่นใจในสิ่งใดๆ

00:07:27.611 --> 00:07:30.442
มันให้อิสระผมที่จะเข้าสู่ช่วงที่มีความคิดสร้างสรรค์มากที่สุดช่วงนึงของชีวิต

00:07:30.887 --> 00:07:35.481
ตลอดระยะเวลาห้าปีถัดไป ผมตั้งบริษัทชื่อว่า เน็กซ์ และอีกบริษัทชื่อว่า พิกซ่าร์

00:07:35.802 --> 00:07:38.633
และตกหลุมรักผู้หญิงที่น่าทึ่งคนนึง ซึ่งจะมาเป็นภรรยาของผม

00:07:38.931 --> 00:07:47.529
พิกซ่าร์ได้สร้างภาพยนต์คอมพิวเตอร์เรื่องแรกของโลก ทอย สเตอรี่ และขณะนี้ เป็นแอนิเมชั่น สตูดิโอที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดในโลก

00:07:47.804 --> 00:07:49.443
(เสียงปรบมือและเชียร์)

00:07:49.443 --> 00:07:54.585
ณ จุดเปลี่ยนที่สำคัญ แอ๊ปเปิลซื้อ เนกส์ และผมก็ได้กลับมายังแอ๊ปเปิล

00:07:54.764 --> 00:07:58.841
และเทคโนโลยี่ที่เราได้พัฒนาที่เนกส์ ก็คือหัวใจสำคัญของยุคฟื้นฟูของแอ๊ปเปิลขณะนี้

00:07:59.261 --> 00:08:02.508
และ ลอร์เรนกับผม ก็มีชีวิตครอบครัวที่มีความสุขด้วยกัน

00:08:03.317 --> 00:08:07.131
ผมเชื่อว่า สิ่งเหล่านี้คงจะไม่เกิดขึ้น ถ้าผมไม่ได้ถูกไล่ออกจากแอ๊ปเปิล

00:08:07.573 --> 00:08:11.147
มันเป็นยาขมรสแย่ แต่ผมเดาว่าคนไข้คงต้องการมัน

00:08:11.740 --> 00:08:15.742
บางครั้งในชะตาก็เหมือนจะฟาดหัวคุณด้วยก้อนอิฐ

00:08:15.971 --> 00:08:21.314
อย่าหมดความศัทธา ผมแน่ใจว่าสิ่งเดียวที่ทำให้ผมไม่หยุดยั้ง ก็คือผมรักในสิ่งที่ผมทำ

00:08:21.761 --> 00:08:26.982
คุณต้องตามหาว่าคุณชอบอะไร และสิ่งนี้เป็นจริงทั้งต่องาน และต่อคนรัก ของคุณ

00:08:27.639 --> 00:08:34.280
การงานกำลังที่จะเป็นส่วนใหญ่ของชีวิตคุณ และทางเดียวที่มันจะเป็นที่น่าพึงพอใจจริงๆ ก็คือเมื่อคุณทำสิ่งที่เชื่อว่าเป็นงานที่เยี่ยมยอด

00:08:34.510 --> 00:08:38.331
และทางเดียวที่จะได้งานที่เยี่ยมยอด ก็คือรักในสิ่งที่คุณทำ

00:08:38.567 --> 00:08:42.651
ถ้าคุณยังไม่พบมัน ตามหาไปเรื่อยๆ อย่าหยุดอยู่กับที่

00:08:43.067 --> 00:08:46.503
เหมือนทุกสิ่งที่สำคัญต่อหัวใจ คุณจะรู้ก็เมื่อพบมัน

00:08:46.694 --> 00:08:51.513
และ เหมือนกับความสัมพันธ์ที่ยิ่งใหญ่ มันก็จะพัฒนาดียิ่งขึ้นไปตามกาลเวลา

00:08:51.631 --> 00:08:54.280
ฉะนั้นจงตามหามัน อย่าหยุดนิ่ง

00:08:57.469 --> 00:09:04.165
(เสียงปรบมือ)

00:09:04.658 --> 00:09:07.612
เรื่องที่สามของผมเกี่ยวกับความตาย

00:09:08.730 --> 00:09:12.062
ตอนผมอายุ 17 ผมอ่านคำกล่าวนึงที่เป็นประมาณนี้

00:09:12.532 --> 00:09:17.716
"ถ้าคุณใช้ชีวิตในแต่ละวันเยี่ยงวันสุดท้าย สักวันหนึ่งมันจะมาถึง"

00:09:18.030 --> 00:09:19.750
(เสียงหัวเราะ)

00:09:20.350 --> 00:09:27.501
มันให้แรงบันดาลใจกับผม ตั้งแต่นั้นมา ตลอด 33 ปี ผมมองกระจกทุกเช้าแล้วถามตัวเองว่า

00:09:27.647 --> 00:09:33.201
"ถ้าวันนี้เป็นวันสุดท้ายของชีวิต ผมอยากจะทำอย่างที่กำลังจะทำวันนี้หรือเปล่า"

00:09:33.383 --> 00:09:38.989
และเมื่อไรที่คำตอบออกมาว่า "ไม่" ติดๆกันหลายวัน ผมรู้ว่า ผมต้องเปลี่ยนแปลงอะไรสักอย่างแล้ว

00:09:39.905 --> 00:09:46.643
การจดจำไว้ว่าผมจะตายในสักวันเร็วๆนี้ เป็นสิ่งสำคัญที่สุดที่ผมพบว่ามันช่วยในการตัดสินใจครั้งสำคัญในชีวิต

00:09:47.254 --> 00:09:54.097
เพราะว่าเกือบทุกสิ่งทุกอย่าง ความคาดหวังจากภายนอก ความภาคภูมิ ความกลัวต่อความอับอายและความล้มเหลว

00:09:54.097 --> 00:09:59.842
ทุกสิ่งนี้เพียงแค่ที่จะเลือนหายไปเมื่อต้องเผชิญกับความตาย เหลือไว้แต่สิ่งที่สำคัญจริงๆ

00:09:59.949 --> 00:10:07.279
การจดจำได้ว่าคุณกำลังจะตาย เป็นหนทางที่ดีที่สุดที่ผมรู้ ที่จะใช้หลีกเลี่ยงความคิดที่ว่าเรามีอะไรบางอย่างที่ต้องสูญเสีย

00:10:07.462 --> 00:10:12.389
คุณเปลือยเปล่าอยู่แล้ว มันไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่ทำตามเสียงหัวใจของคุณ

00:10:13.118 --> 00:10:16.660
ประมาณปีก่อน ผมได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็ง

00:10:17.559 --> 00:10:22.533
ผมไปตรวจตอน 7:30 ตอนเช้า และเป็นที่ชัดเจนว่ามีเนื้องอกในตับอ่อน

00:10:22.746 --> 00:10:25.038
ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตับอ่อนมันคืออะไร

00:10:25.514 --> 00:10:34.658
หมอบอกว่า มะเร็งชนิดนี้เป็นอะไรที่ค่อนข้างแน่ใจว่ารักษาไม่ได้ ผมไม่น่าจะอยู่ได้นานกว่าสามถึงหกเดือน

00:10:34.927 --> 00:10:42.652
หมอแนะนำผมว่าให้กลับบ้าน ไปจัดการเรื่องส่วนตัวต่างๆซะ ซึ่งเป็นการส่งสัญญาณว่าให้เตรียมตัวตาย

00:10:42.944 --> 00:10:50.659
มันแปลว่าคุณควรพยายามบอกลูกๆทุกอย่างที่คุณคิดว่าจะมีเวลาอีกเป็นสิบปีเพื่อที่จะบอกเขา ในเวลาเพียงไม่กี่เดือน

00:10:51.149 --> 00:10:56.482
มันแปลว่า คุณควรที่จะมั่นใจว่าทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง เพื่อครอบครัวของคุณจะได้ทำใจ

00:10:56.810 --> 00:10:58.642
มันแปลว่า คุณควรไปบอกลา

00:11:00.514 --> 00:11:02.940
ผมจมอยู่กับผลการตรวจนั้นทั้งวัน

00:11:03.389 --> 00:11:10.265
เย็นวันนั้นผมได้รับการทำ ไบออพซี่ ซึ่งคือการหย่อนกล้องลงไปทางลำคอ ลองกระเพาะอาหาร ลงไปที่ลำไส้เล็กของผม

00:11:10.452 --> 00:11:14.069
ใส่เข็มเข้าไปในตับอ่อนของผม และเก็บเซลล์จากเนื้องอก

00:11:14.587 --> 00:11:22.526
ผมรู้สึกผ่อนคลาย แต่ภรรยาของผมที่อยู่ตรงนั้นด้วย บอกผมว่า ตอนที่หมอดูเซลล์ใต้กล้องจุลทรรศน์ หมอก็เริ่มจะร้องไห้

00:11:22.721 --> 00:11:27.711
เพราะปรากฎว่ามันเป็นมะเร็งตับอ่อนในรูปแบบที่ไม่ได้พบได้บ่อยๆซึ่งสามารถรักษาได้ด้วยการผ่าตัด

00:11:28.214 --> 00:11:31.835
ผมได้รับการผ่าตัด และเป็นที่น่ายินดี ตอนนี้ผมหายดีแล้ว

00:11:32.057 --> 00:11:39.699
(ปรบมือ)

00:11:40.142 --> 00:11:45.621
นี้เป็นประสบการณ์ที่ใกล้เคียงความตายมากที่สุด และ ผมหวังว่ามันคงจะไม่มีแบบนี้อีกสักสิบยี่สิบปี

00:11:45.960 --> 00:11:53.539
เพราะรอดชีวิตผ่านมันมาได้ ผมจึงบอกสิ่งนี้กับคุณได้อย่างมั่นใจขึ้นกว่าตอนที่คิดว่าความตายมีประโยชน์เพียงเพราะมันเป็นแนวคิดที่ดี

00:11:54.797 --> 00:12:00.852
ไม่มีใครอยากตาย แม้แต่คนที่อยากไปสวรรค์ก็ไม่มีใครอยากตายเพื่อไปสวรรค์

00:12:01.324 --> 00:12:07.074
แต่ยังไงซะ ความตายก็เป็นปลายทางที่เรามีร่วมกัน ไม่มีใครรอดพ้นมันไปได้

00:12:07.351 --> 00:12:13.946
และนั่นก็เป็นสิ่งที่มันควรจะเป็น เพราะความตายน่าจะเป็นสิ่งประดิษฐ์ที่เยี่ยมที่สุดของชีวิต

00:12:14.116 --> 00:12:18.353
มันเป็นผู้เปลี่ยนแปลงของชีวิต มันนำชีวิตเก่าออกไปเพื่อให้ทางแกชีวิตใหม่

00:12:18.910 --> 00:12:27.124
ขณะนี้ ชีวิตใหม่เป็นของพวกคุณ แต่สักวันหนึ่ง ไม่ช้าไม่นานไปจากนี้ คุณจะค่อยๆแก่ตัวและถูกนำออกไป

00:12:27.463 --> 00:12:30.697
ขออภัยออกจะฟังดูรันทด แต่มันค่อนข้างเป็นจริง

00:12:31.777 --> 00:12:36.719
เวลาของคุณมีจำกัด ดังนั้นอย่าเสียมันไปโดยใช้ชีวิตที่ไม่เป็นตัวคุณเอง

00:12:37.099 --> 00:12:41.787
อย่าติดอยู่ในหลักการ ซึ่งมันปะปนอยู่กับผลจากความคิดของคนอื่นๆ

00:12:42.272 --> 00:12:46.125
อย่าให้เสียงของความคิดของคนอื่นบดบังเสียงจากข้างในตัวคุณ

00:12:46.333 --> 00:12:50.250
และที่สำคัญที่สุด จงมีความกล้าหาญในการทำตามหัวใจและสัญชาตญาณของคุณ

00:12:50.763 --> 00:12:54.518
ทั้งสองสิ่งนี้ ไม่ว่าอย่างไรก็ด้ รู้อยู่แล้วว่า จริงๆแล้ว คุณต้องการจะเป็นอะไร

00:12:54.896 --> 00:12:57.539
ทุกสิ่งอื่นนั้นเป็นรอง

00:12:59.280 --> 00:13:08.542
(ปรบมือ)

00:13:08.773 --> 00:13:17.200
เมื่อผมยังเด็ก มีสิ่งพิมพ์ฉบับหนึ่งเรียกว่า เดอร์ โฮล เอิร์ท แคตตาล๊อก ซึ่งเรียกได้ว่าเหมือนคัมภีร์ของยุคผมทีเดียว

00:13:17.302 --> 00:13:24.767
มันถูกจัดทำโดยเพื่อนของเราที่ชื่อ สจ๊วต แบรนด์ ไม่ไกลจากเมนโลพาร์ก และเขาให้ชีวิตกับมันด้วยกวี

00:13:25.231 --> 00:13:33.542
นี่เกิดขึ้นในยุคปลายปี 60 ก่อนที่จะมีเครื่องคอมพิวเตอร์ส่วนบุคคลและการจัดพิมพ์จากเครื่องคอมพิวเตอร์ ดังนั้นทั้งหมดทำจากเครื่องพิมพ์ดีด กรรไกร และกล้องโพลารอย

00:13:33.765 --> 00:13:44.032
มันเป็นเสมือนกับ กูเกิล ในรูปแบบกระดาษ, 35 ปีก่อน ที่จะมีกูเกิล มันสมบูรณ์แบบ เต็มไปด้วยอุปกรณ์และคำอธิบายที่ยอดเยี่ยม

00:13:44.550 --> 00:13:47.915
สจ๊วตและทีมของเขาจัดทำแคตตาล๊อก นี้ออกมาหลายฉบับ

00:13:48.202 --> 00:13:52.173
แต่แล้ว เมื่อมันเป็นไปตามกระบวนการ จนมาถึงฉบับสุดท้าย

00:13:52.496 --> 00:13:56.349
มันกลางทศวรรษที่ 1970 และผมอายุเท่าๆกับพวกคุณ

00:13:57.529 --> 00:14:07.291
บนปกหลังของฉบับสุดท้ายเป็นภาพถ่ายเช้าตรู่บนทางหลวง แบบที่คุณอาจจะไปยืนโบกรถอยู่ ถ้าคุณเป็นพวกนักผจญภัย

00:14:07.912 --> 00:14:15.784
ข้างใต้นั้นเป็นคำว่า: "จงหิวกระหาย และโง่เขลา" มันเป็นข้อความอำลาสำหรับการปิดตัวลง

00:14:16.275 --> 00:14:22.072
จงหิวกระหาย และโง่เขลา ผมหวังให้ผมเป็นเช่นนั้นมาตลอด

00:14:22.758 --> 00:14:27.763
ตอนนี้ เมื่อพวกคุณจบเพื่อไปเริ่มชีวิตใหม่ ผมของอวยพรให้พวกคุณ

00:14:28.012 --> 00:14:30.602
จงหิวกระหาย และโง่เขลา

00:14:30.905 --> 00:14:32.382
ขอบคุณทุกคนมากครับ

00:14:32.591 --> 00:14:49.110
(ปรบมือ)

00:14:54.314 --> 00:14:56.841
[มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด - www.stanford.edu]

00:14:56.918 --> 00:15:00.210
ลิขสิทธิ์ โดย มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด

00:15:00.357 --> 00:15:03.147
โปรดเยี่ยมชมเราที่ standord.edu