1
00:00:06,485 --> 00:00:07,508
มหาวิทยาลัย สแตนฟอร์ด

2
00:00:07,508 --> 00:00:13,316
รายการนี้นำเสนอโดย มหาวิทยาลัย สแตนฟอร์ด 
เชิญท่านรับชมได้เวปไซท์ได้ที่ www.standford.edu

3
00:00:15,055 --> 00:00:21,534
(เสียงปรบมือ)

4
00:00:21,534 --> 00:00:22,842
ขอบคุณครับ

5
00:00:24,964 --> 00:00:26,818
(สตีฟ จ๊อบ - ประธานบริษัท แอ๊ปเปิล และ พิกซ่าร์ แอนิเมชั่น)

6
00:00:27,034 --> 00:00:32,130
จ๊อบ : ผมรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้มาอยู่ที่นี่กับคุณ ในวันรับปริญญา ของมหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดแห่งหนึ่งของโลก

7
00:00:32,130 --> 00:00:35,381
(เสียงเชียร์)

8
00:00:35,689 --> 00:00:45,574
เป็นที่ทราบกันว่า ผมไม่เคยจบการศึกษาจากวิทยาลัย และโอกาสนี้ สำหรับผม ก็เป็นอะไรที่ใกล้เคียงกับที่สุดแล้ว

9
00:00:46,098 --> 00:00:47,686
(เสียงหัวเราะ)

10
00:00:47,948 --> 00:00:54,267
วันนี้ ผมอยากจะเล่าสามเรื่อง จากชีวิตของผม
เท่านั้นแหละ ไม่มากมาย แค่สามเรื่อง

11
00:00:55,481 --> 00:00:59,036
เรื่องแรก เกี่ยวกับการต่อจุด

12
00:01:00,712 --> 00:01:08,197
ผมหยุดเรียนที่ รีด คอเลจช์ หลังจากเรียนไปแค่หกเดือน
แต่ก็ยังเข้าไปบ้าง อยู่ประมาณสิบแปดเดือน ก่อนที่จะลาออกมาจริงๆ

13
00:01:09,095 --> 00:01:10,834
ทำไมผมถึงลาออกหน่ะหรอ?

14
00:01:12,180 --> 00:01:13,949
เรื่องนี้เริ่มมาก่อนที่ผมจะเกิด

15
00:01:15,101 --> 00:01:21,273
คุณแม่แท้ๆของผมตอนนั้นยังเด็ก เป็นนักศึกษา ยังไม่ได้แต่งงาน
ท่านตัดสินใจที่จะยกผมให้คนอื่นรับอุปการะเลี้ยงดู

16
00:01:22,095 --> 00:01:25,988
ท่านมั่นใจเป็นอย่างยิ่งว่าผมน่าจะได้การรับเป็นลูกบุญธรรมจากคนที่จบการศึกษาสูงๆ

17
00:01:25,988 --> 00:01:30,666
ฉะนั้นทุกสิ่งได้ถูกวางแผนไว้ตั้งแต่ผมเกิดให้ทนายความและภรรยาของเขารับผมเป็นลูกบุญธรรม

18
00:01:31,581 --> 00:01:36,542
แต่พอผมเกิดมา พวกเขาได้เปลี่ยนใจ ณ วินาทีสุดท้าย ว่า พวกเขาจริงๆแล้วต้องการเด็กผู้หญิง

19
00:01:37,653 --> 00:01:42,346
ดังนั้น พ่อแม่ของผม ซึ่งอยู่ในบัญชีรายชื่อ ก็ได้รับโทรศัพท์กลายดึก ถามพวกเขาว่า

20
00:01:43,190 --> 00:01:49,204
"จู่ๆ เราก็มีทารกชายคนนึง อยากรับเขาไปไม๊?" พวกเขาตอบว่า "แน่นอน"

21
00:01:50,627 --> 00:01:58,247
แม่แท้ๆของผมมาทราบภายหลังว่า แม่ของผมไม่เคยจบวิทยาลัย และคุณพ่อของผมก็ไม่เคยจบโรงเรียนมัธยม

22
00:01:58,775 --> 00:02:02,116
ท่านปฎิเสธที่จะเซ็นเอกสารเกี่ยวกับการให้อุปการะ

23
00:02:03,275 --> 00:02:11,678
ท่านยอมอ่อนข้อให้ในไม่กี่เดือนต่อมา เมื่อพ่อแม่ของผมสัญญาว่า จะส่งผมไปเรียนวิทยาลัย นั่นเป็นจุดเริ่มต้นของชีวิตผม

24
00:02:13,649 --> 00:02:21,452
และอีก 17 ปี ต่อมา ผมได้ไปวิทยาลัย แต่ด้วยความไม่เดียงสา ผมเลือกวิทยาลัยที่เกือบจะแพงเท่าๆกับสแตนฟอร์ด

25
00:02:22,207 --> 00:02:26,584
และเงินเก็บของพ่อแม่ของผม ซึ่งเป็นชนชั้นแรงงาน ก็หมดไปกับค่าเล่าเรียนของผม

26
00:02:27,303 --> 00:02:30,175
หกเดือนผ่านไป ผมไม่เห็นคุณค่าของมันเลย

27
00:02:30,458 --> 00:02:35,932
ผมไม่รู้ว่าจะทำอะไรกับชีวิต ไม่รู้ว่าวิทยาลัยจะช่วยผมให้รู้ได้ยังไง

28
00:02:36,582 --> 00:02:40,850
และที่นั่น ผมได้ผลาญเงินทั้งหมดของพ่อแม่ผมที่เก็บมาทั้งชีวิต

29
00:02:42,323 --> 00:02:46,790
ผมเลยตัดสินใจที่จะลาออก และเชื่อว่ามันน่าจะเป็นทางออกที่โอเค

30
00:02:47,408 --> 00:02:52,249
ตอนนั้นมันก็น่ากลัวอยู่ แต่พอหันกลับไปมองแล้ว มันเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดที่ผมเคยทำ

31
00:02:52,937 --> 00:02:53,991
(เสียงหัวเราะ)

32
00:02:54,068 --> 00:02:59,071
ณ นาทีที่ผมลาออก ผมก็ไม่ต้องเรียนวิชาบังคับที่ผมไม่ได้สนใจ

33
00:02:59,501 --> 00:03:03,504
และ สามารถที่จะไปเรียนอะไรที่ดูน่าสนใจกว่า

34
00:03:04,580 --> 00:03:13,822
มันไม่โรแมนติกหรอกนะครับ ผมไม่มีหอจะอยู่ ต้องไปนอนบนพื้นที่ห้องเพื่อน เอาขวดโค้กไปเอาเงินมัดจำ 5 เซน คืนเพื่อไปซื้อกับข้าว

35
00:03:14,397 --> 00:03:21,312
และผมต้องเดินทาง 7 ไมล์ ลัดเมือง ทุกๆวันอาทิตย์ เพื่อที่จะได้อาหารมื้อดีๆสักมื้อ จากวัด ฮาเร กฤษณะ

36
00:03:21,716 --> 00:03:23,210
ผมรักมันมาก

37
00:03:23,580 --> 00:03:29,722
และสิ่งที่ผมบังเอิญได้เจอะเจอส่วนใหญ่ เพราะความสงสัยและสัญชาตญาณ กลายเป็นสิ่งที่หาค่ามิได้ในภายหลัง

38
00:03:29,876 --> 00:03:31,354
ผมจะยกตัวอย่างให้คุณฟัง:

39
00:03:32,759 --> 00:03:37,683
รีด คอเลจช์ ณ เวลานั้นเปิดสอนวิชาศิลปการคัดลายมือ ที่คาดว่าดีที่สุดในประเทศ

40
00:03:37,992 --> 00:03:44,635
ทุกๆที่ในตัววิทยาลัย โปสเตอร์ทุกใบ ป้ายบนลิ้นชักทุกอัน ถูกเขียนด้วยลายมือคัดที่สวยงาม

41
00:03:45,024 --> 00:03:52,489
เพราะว่าผมลาออกและไม่ต้องเรียนวิชาปกติ ผมตัดสินใจที่จะเข้าเรียนวิชาศิลปคัดลายมือเพื่อที่จะเรียนรู้

42
00:03:52,692 --> 00:03:59,285
ผมได้เรียนเกี่ยวกับตัวพิมพ์ทั้งที่มีเส้นเน้นและไม่มี ได้รู้เกี่ยวกับช่องไฟระหว่างกลุ่มตัวอักษรต่างๆ

43
00:03:59,582 --> 00:04:02,355
ได้รู้ว่าอะไรที่ทำให้การพิมพ์ออกมาดูดี

44
00:04:02,899 --> 00:04:11,026
มันช่างเฉียบคม ทั้งในด้านความงาม ประวัติศาสตร์ และความเป็นศิลป์ ในแบบที่วิทยาศาสตร์ไม่สามารถเข้าถึงได้ ผมคิดว่ามันน่าตื่นตาตื่นใจ

45
00:04:11,730 --> 00:04:16,231
ทั้งหมดนี้ไม่น่าจะมาเป็นความหวังให้ไปประยุกต์ให้อะไรกับชีวิตผมในทางปฎิบัติได้

46
00:04:17,005 --> 00:04:22,911
แต่แล้วสิบปีต่อมา ตอนที่เราออกแบบเครื่องคอมพิวเตอร์ แมคอินทอร์ช เครื่องแรก สิ่งเหล่านี้ก็กลับมาหาผม

47
00:04:23,050 --> 00:04:28,612
เราออกแบบมันทั้งหมดลงไปใน แมค มันเป็นคอมพิวเตอร์เครื่องแรก ที่พิมพ์ออกมาได้สวยงาม

48
00:04:29,077 --> 00:04:32,364
ถ้าผมไม่คิดจะไปเข้าเรียนวิชานั้นที่วิทยาลัย

49
00:04:32,486 --> 00:04:36,549
เครื่องแมค ก็คงจะไม่มีอักษรหลายรูปแบบที่มีเส้นและขนาดช่องไฟต่างๆกัน

50
00:04:36,962 --> 00:04:42,231
และเมื่อวินโดว์เลียนแบบแมค ก็คงไม่แปลกที่คอมพิวเตอร์ส่วนบุคคลก็มีมันทุกเครื่อง

51
00:04:42,468 --> 00:04:49,387
(เสียงหัวเราะและปรบมือ)

52
00:04:49,572 --> 00:04:53,668
ถ้าผมไม่เคยลาออก ผมก็คงไม่ได้ไปเรียนวิชานั้น

53
00:04:53,729 --> 00:04:57,601
และคอมพิวเตอร์ทั่วๆไปก็คงไม่ได้พิมพ์ออกมาได้สวยงามอย่างที่มันเป็น

54
00:04:57,923 --> 00:05:02,194
แน่หล่ะ มันเป็นไปไม่ได้ที่ตอนผมอยู่ในวิทยาลัย แล้วจะมองเห็นอนาคตแล้วต่อจุดเหล่านี้

55
00:05:02,484 --> 00:05:06,349
แต่มันเป็นอะไรที่ชัดเจนมากๆเมื่อเรามองย้อนกลับไปเมื่อสิบปีก่อน

56
00:05:06,595 --> 00:05:12,104
ผมขอย้ำว่า คุณไม่สามารถต่อจุดในอนาคตได้ แค่ได้แค่เชื่อมต่อมันโดยการมองกลับไป

57
00:05:12,374 --> 00:05:16,162
ฉะนั้น คุณต้องเชื่อมั่นว่า จุดต่างๆเหล่านี้อย่างไรก็ได้ มันจะมาต่อกันในอนาคตของคุณ

58
00:05:16,365 --> 00:05:21,131
ฉะนั้น คุณต้องเชื่อในอะไรสักอย่าง กึ๋น พรหมลิกขิต ชีวิต กรรม อะไรก็ตามที

59
00:05:21,374 --> 00:05:27,284
เพราะว่าความเชื่อว่าจุดเหล่านั้นมันจะมาต่อกันสักวัน มันจะทำให้คุณมีความเชื่อมั่นที่จะตามเสียงของหัวใจ

60
00:05:27,468 --> 00:05:32,111
ถึงแม้ว่ามันจะพาคุณออกไปจากเส้นทางที่คุ้นเคย และนั่นแหละจะสร้างความแตกต่างให้เกิดขึ้น

61
00:05:37,972 --> 00:05:42,253
เรื่องที่สองของผมเกี่ยวกับความรักและการสูญเสีย

62
00:05:43,408 --> 00:05:47,535
ผมโชคดี ผมพบว่าผมชอบทำอะไรตั้งแต่เนิ่นๆ

63
00:05:47,977 --> 00:05:51,156
วอซกับผมตั้งบริษัทแอ๊ปเปิลในโรงรถของพ่อแม่ผมตอนผมอายุ20

64
00:05:51,367 --> 00:05:59,303
เราตั้งใจทำงาน และใน10ปี แอ๊ปเปิลก็เติบโตตากแค่เราสองคนในโรงรถ กลายเป็น ธุรกิจ 2พันล้าน มีลูกจ้างกว่า 4000 คน

65
00:05:59,608 --> 00:06:04,777
ตอนนั้นเราเพิ่งเสนอผลงานที่เยี่ยมที่สุดของเรา แมคอินทอร์ช แค่หนึ่งปีก่อน และผมก็เพิ่งจะอายุ 30

66
00:06:05,937 --> 00:06:07,168
และแล้ว ผมก็โดนไล่ออก

67
00:06:08,545 --> 00:06:11,115
ผมโดนไล่ออกจากบริษัทที่ผมก่อตั้งได้ยังไงกัน?

68
00:06:11,913 --> 00:06:18,038
อืม พอแอ๊ปเปิลเติบโต พวกเราก็จ้างคนที่เราคิดว่ามีพรสวรรค์ที่จะบริหารบริษัทกับผม

69
00:06:18,254 --> 00:06:20,527
และปีแรกๆมันก็เป็นไปได้ดีอยู่

70
00:06:20,681 --> 00:06:25,095
แต่เมื่อวิสัยทัศน์ต่ออนาคตของเราเริ่มที่จะแตกต่าง และในที่สุดเราก็แตกแยก

71
00:06:25,258 --> 00:06:28,229
เมื่อมันเกิดขึ้น คณะบริหารของเราอยู่ข้างเขา

72
00:06:28,447 --> 00:06:32,351
ฉะนั้นเมื่อผมอายุ30 ผมก็ออกมา อย่างเป็นทางการ

73
00:06:32,827 --> 00:06:37,441
สิ่งที่เป็นความตั้งใจในช่วงชีวิตผู้ใหญ่ของผมจากไปซะแล้ว มันเป็นความเสียหายที่ยิ่งใหญ่

74
00:06:37,857 --> 00:06:40,057
ผมไม่รู้จริงๆว่าจะทำยังไงอยู่สองสามเดือน

75
00:06:40,645 --> 00:06:46,997
ผมรู้สึกว่าผมทำให้นักลงทุนรุ่นก่อนๆผิดหวัง เหมือนกับผมทิ้งไม้ผลัดเมื่อมันถูกส่งผ่านมาให้ผม

76
00:06:47,589 --> 00:06:53,238
ผมพบกับ เดวิด แพคคาร์ด และ บ๊อบ นอยส์ และพยายามที่จะขอโทษที่ผมพลาดไม่เป็นท่า

77
00:06:53,796 --> 00:06:57,664
ผมเป็นผู้ล้มเหลวในสายตาสาธารณชน ผมเกือบคิดที่จะหนีไปให้พ้นจาก (ซิลิคอน) วาเลย์

78
00:06:57,977 --> 00:07:03,285
แต่บางอย่างค่อยๆดึงผมกลับขึ้นมา ผมยังรักในสิ่งที่ผมทำ

79
00:07:04,316 --> 00:07:10,651
เหตุพลิกผันที่แอ๊ปเปิลไม่ได้เปลี่ยนสิ่งๆนั้น ผมถูกปฎิเสธ แต่ยังคงรักมันอยู่ดี

80
00:07:11,647 --> 00:07:13,309
และผมก็ตัดสินใจ ที่จะเริ่มต้นใหม่

81
00:07:14,345 --> 00:07:20,374
ตอนนั้นผมมองไม่เห็น แต่มันกลายเป็นว่า การโดนไล่ออกจากแอ๊ปเปิลเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เกิดขึ้นกับผม

82
00:07:20,482 --> 00:07:27,122
ภาระหนักจากการที่ประสบสำเร็จ ถูกแทนที่โดยความเบาของการเป็นผู้เริ่มต้นอีกครั้ง ไม่มั่นใจในสิ่งใดๆ

83
00:07:27,611 --> 00:07:30,442
มันให้อิสระผมที่จะเข้าสู่ช่วงที่มีความคิดสร้างสรรค์มากที่สุดช่วงนึงของชีวิต

84
00:07:30,887 --> 00:07:35,481
ตลอดระยะเวลาห้าปีถัดไป ผมตั้งบริษัทชื่อว่า เน็กซ์ และอีกบริษัทชื่อว่า พิกซ่าร์

85
00:07:35,802 --> 00:07:38,633
และตกหลุมรักผู้หญิงที่น่าทึ่งคนนึง ซึ่งจะมาเป็นภรรยาของผม

86
00:07:38,931 --> 00:07:47,529
พิกซ่าร์ได้สร้างภาพยนต์คอมพิวเตอร์เรื่องแรกของโลก ทอย สเตอรี่ และขณะนี้ เป็นแอนิเมชั่น สตูดิโอที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดในโลก

87
00:07:47,804 --> 00:07:49,443
(เสียงปรบมือและเชียร์)

88
00:07:49,443 --> 00:07:54,585
ณ จุดเปลี่ยนที่สำคัญ แอ๊ปเปิลซื้อ เนกส์ และผมก็ได้กลับมายังแอ๊ปเปิล

89
00:07:54,764 --> 00:07:58,841
และเทคโนโลยี่ที่เราได้พัฒนาที่เนกส์ ก็คือหัวใจสำคัญของยุคฟื้นฟูของแอ๊ปเปิลขณะนี้

90
00:07:59,261 --> 00:08:02,508
และ ลอร์เรนกับผม ก็มีชีวิตครอบครัวที่มีความสุขด้วยกัน

91
00:08:03,317 --> 00:08:07,131
ผมเชื่อว่า สิ่งเหล่านี้คงจะไม่เกิดขึ้น ถ้าผมไม่ได้ถูกไล่ออกจากแอ๊ปเปิล

92
00:08:07,573 --> 00:08:11,147
มันเป็นยาขมรสแย่ แต่ผมเดาว่าคนไข้คงต้องการมัน

93
00:08:11,740 --> 00:08:15,742
บางครั้งในชะตาก็เหมือนจะฟาดหัวคุณด้วยก้อนอิฐ

94
00:08:15,971 --> 00:08:21,314
อย่าหมดความศัทธา ผมแน่ใจว่าสิ่งเดียวที่ทำให้ผมไม่หยุดยั้ง ก็คือผมรักในสิ่งที่ผมทำ

95
00:08:21,761 --> 00:08:26,982
คุณต้องตามหาว่าคุณชอบอะไร และสิ่งนี้เป็นจริงทั้งต่องาน และต่อคนรัก ของคุณ

96
00:08:27,639 --> 00:08:34,280
การงานกำลังที่จะเป็นส่วนใหญ่ของชีวิตคุณ และทางเดียวที่มันจะเป็นที่น่าพึงพอใจจริงๆ ก็คือเมื่อคุณทำสิ่งที่เชื่อว่าเป็นงานที่เยี่ยมยอด

97
00:08:34,510 --> 00:08:38,331
และทางเดียวที่จะได้งานที่เยี่ยมยอด ก็คือรักในสิ่งที่คุณทำ

98
00:08:38,567 --> 00:08:42,651
ถ้าคุณยังไม่พบมัน ตามหาไปเรื่อยๆ อย่าหยุดอยู่กับที่

99
00:08:43,067 --> 00:08:46,503
เหมือนทุกสิ่งที่สำคัญต่อหัวใจ คุณจะรู้ก็เมื่อพบมัน

100
00:08:46,694 --> 00:08:51,513
และ เหมือนกับความสัมพันธ์ที่ยิ่งใหญ่ มันก็จะพัฒนาดียิ่งขึ้นไปตามกาลเวลา

101
00:08:51,631 --> 00:08:54,280
ฉะนั้นจงตามหามัน อย่าหยุดนิ่ง

102
00:08:57,469 --> 00:09:04,165
(เสียงปรบมือ)

103
00:09:04,658 --> 00:09:07,612
เรื่องที่สามของผมเกี่ยวกับความตาย

104
00:09:08,730 --> 00:09:12,062
ตอนผมอายุ 17 ผมอ่านคำกล่าวนึงที่เป็นประมาณนี้

105
00:09:12,532 --> 00:09:17,716
"ถ้าคุณใช้ชีวิตในแต่ละวันเยี่ยงวันสุดท้าย สักวันหนึ่งมันจะมาถึง"

106
00:09:18,030 --> 00:09:19,750
(เสียงหัวเราะ)

107
00:09:20,350 --> 00:09:27,501
มันให้แรงบันดาลใจกับผม ตั้งแต่นั้นมา ตลอด 33 ปี ผมมองกระจกทุกเช้าแล้วถามตัวเองว่า

108
00:09:27,647 --> 00:09:33,201
"ถ้าวันนี้เป็นวันสุดท้ายของชีวิต ผมอยากจะทำอย่างที่กำลังจะทำวันนี้หรือเปล่า"

109
00:09:33,383 --> 00:09:38,989
และเมื่อไรที่คำตอบออกมาว่า "ไม่" ติดๆกันหลายวัน ผมรู้ว่า ผมต้องเปลี่ยนแปลงอะไรสักอย่างแล้ว

110
00:09:39,905 --> 00:09:46,643
การจดจำไว้ว่าผมจะตายในสักวันเร็วๆนี้ เป็นสิ่งสำคัญที่สุดที่ผมพบว่ามันช่วยในการตัดสินใจครั้งสำคัญในชีวิต

111
00:09:47,254 --> 00:09:54,097
เพราะว่าเกือบทุกสิ่งทุกอย่าง ความคาดหวังจากภายนอก ความภาคภูมิ ความกลัวต่อความอับอายและความล้มเหลว

112
00:09:54,097 --> 00:09:59,842
ทุกสิ่งนี้เพียงแค่ที่จะเลือนหายไปเมื่อต้องเผชิญกับความตาย เหลือไว้แต่สิ่งที่สำคัญจริงๆ

113
00:09:59,949 --> 00:10:07,279
การจดจำได้ว่าคุณกำลังจะตาย เป็นหนทางที่ดีที่สุดที่ผมรู้ ที่จะใช้หลีกเลี่ยงความคิดที่ว่าเรามีอะไรบางอย่างที่ต้องสูญเสีย

114
00:10:07,462 --> 00:10:12,389
คุณเปลือยเปล่าอยู่แล้ว มันไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่ทำตามเสียงหัวใจของคุณ

115
00:10:13,118 --> 00:10:16,660
ประมาณปีก่อน ผมได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็ง

116
00:10:17,559 --> 00:10:22,533
ผมไปตรวจตอน 7:30 ตอนเช้า และเป็นที่ชัดเจนว่ามีเนื้องอกในตับอ่อน

117
00:10:22,746 --> 00:10:25,038
ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตับอ่อนมันคืออะไร

118
00:10:25,514 --> 00:10:34,658
หมอบอกว่า มะเร็งชนิดนี้เป็นอะไรที่ค่อนข้างแน่ใจว่ารักษาไม่ได้ ผมไม่น่าจะอยู่ได้นานกว่าสามถึงหกเดือน

119
00:10:34,927 --> 00:10:42,652
หมอแนะนำผมว่าให้กลับบ้าน ไปจัดการเรื่องส่วนตัวต่างๆซะ ซึ่งเป็นการส่งสัญญาณว่าให้เตรียมตัวตาย

120
00:10:42,944 --> 00:10:50,659
มันแปลว่าคุณควรพยายามบอกลูกๆทุกอย่างที่คุณคิดว่าจะมีเวลาอีกเป็นสิบปีเพื่อที่จะบอกเขา ในเวลาเพียงไม่กี่เดือน

121
00:10:51,149 --> 00:10:56,482
มันแปลว่า คุณควรที่จะมั่นใจว่าทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง เพื่อครอบครัวของคุณจะได้ทำใจ

122
00:10:56,810 --> 00:10:58,642
มันแปลว่า คุณควรไปบอกลา

123
00:11:00,514 --> 00:11:02,940
ผมจมอยู่กับผลการตรวจนั้นทั้งวัน

124
00:11:03,389 --> 00:11:10,265
เย็นวันนั้นผมได้รับการทำ ไบออพซี่ ซึ่งคือการหย่อนกล้องลงไปทางลำคอ ลองกระเพาะอาหาร ลงไปที่ลำไส้เล็กของผม

125
00:11:10,452 --> 00:11:14,069
ใส่เข็มเข้าไปในตับอ่อนของผม และเก็บเซลล์จากเนื้องอก

126
00:11:14,587 --> 00:11:22,526
ผมรู้สึกผ่อนคลาย แต่ภรรยาของผมที่อยู่ตรงนั้นด้วย บอกผมว่า ตอนที่หมอดูเซลล์ใต้กล้องจุลทรรศน์ หมอก็เริ่มจะร้องไห้

127
00:11:22,721 --> 00:11:27,711
เพราะปรากฎว่ามันเป็นมะเร็งตับอ่อนในรูปแบบที่ไม่ได้พบได้บ่อยๆซึ่งสามารถรักษาได้ด้วยการผ่าตัด

128
00:11:28,214 --> 00:11:31,835
ผมได้รับการผ่าตัด และเป็นที่น่ายินดี ตอนนี้ผมหายดีแล้ว

129
00:11:32,057 --> 00:11:39,699
(ปรบมือ)

130
00:11:40,142 --> 00:11:45,621
นี้เป็นประสบการณ์ที่ใกล้เคียงความตายมากที่สุด และ ผมหวังว่ามันคงจะไม่มีแบบนี้อีกสักสิบยี่สิบปี

131
00:11:45,960 --> 00:11:53,539
เพราะรอดชีวิตผ่านมันมาได้ ผมจึงบอกสิ่งนี้กับคุณได้อย่างมั่นใจขึ้นกว่าตอนที่คิดว่าความตายมีประโยชน์เพียงเพราะมันเป็นแนวคิดที่ดี

132
00:11:54,797 --> 00:12:00,852
ไม่มีใครอยากตาย แม้แต่คนที่อยากไปสวรรค์ก็ไม่มีใครอยากตายเพื่อไปสวรรค์

133
00:12:01,324 --> 00:12:07,074
แต่ยังไงซะ ความตายก็เป็นปลายทางที่เรามีร่วมกัน ไม่มีใครรอดพ้นมันไปได้

134
00:12:07,351 --> 00:12:13,946
และนั่นก็เป็นสิ่งที่มันควรจะเป็น เพราะความตายน่าจะเป็นสิ่งประดิษฐ์ที่เยี่ยมที่สุดของชีวิต

135
00:12:14,116 --> 00:12:18,353
มันเป็นผู้เปลี่ยนแปลงของชีวิต มันนำชีวิตเก่าออกไปเพื่อให้ทางแกชีวิตใหม่

136
00:12:18,910 --> 00:12:27,124
ขณะนี้ ชีวิตใหม่เป็นของพวกคุณ แต่สักวันหนึ่ง ไม่ช้าไม่นานไปจากนี้ คุณจะค่อยๆแก่ตัวและถูกนำออกไป

137
00:12:27,463 --> 00:12:30,697
ขออภัยออกจะฟังดูรันทด แต่มันค่อนข้างเป็นจริง

138
00:12:31,777 --> 00:12:36,719
เวลาของคุณมีจำกัด ดังนั้นอย่าเสียมันไปโดยใช้ชีวิตที่ไม่เป็นตัวคุณเอง

139
00:12:37,099 --> 00:12:41,787
อย่าติดอยู่ในหลักการ ซึ่งมันปะปนอยู่กับผลจากความคิดของคนอื่นๆ

140
00:12:42,272 --> 00:12:46,125
อย่าให้เสียงของความคิดของคนอื่นบดบังเสียงจากข้างในตัวคุณ

141
00:12:46,333 --> 00:12:50,250
และที่สำคัญที่สุด จงมีความกล้าหาญในการทำตามหัวใจและสัญชาตญาณของคุณ

142
00:12:50,763 --> 00:12:54,518
ทั้งสองสิ่งนี้ ไม่ว่าอย่างไรก็ด้ รู้อยู่แล้วว่า จริงๆแล้ว คุณต้องการจะเป็นอะไร

143
00:12:54,896 --> 00:12:57,539
ทุกสิ่งอื่นนั้นเป็นรอง

144
00:12:59,280 --> 00:13:08,542
(ปรบมือ)

145
00:13:08,773 --> 00:13:17,200
เมื่อผมยังเด็ก มีสิ่งพิมพ์ฉบับหนึ่งเรียกว่า เดอร์ โฮล เอิร์ท แคตตาล๊อก ซึ่งเรียกได้ว่าเหมือนคัมภีร์ของยุคผมทีเดียว

146
00:13:17,302 --> 00:13:24,767
มันถูกจัดทำโดยเพื่อนของเราที่ชื่อ สจ๊วต แบรนด์ ไม่ไกลจากเมนโลพาร์ก และเขาให้ชีวิตกับมันด้วยกวี

147
00:13:25,231 --> 00:13:33,542
นี่เกิดขึ้นในยุคปลายปี 60 ก่อนที่จะมีเครื่องคอมพิวเตอร์ส่วนบุคคลและการจัดพิมพ์จากเครื่องคอมพิวเตอร์ ดังนั้นทั้งหมดทำจากเครื่องพิมพ์ดีด กรรไกร และกล้องโพลารอย

148
00:13:33,765 --> 00:13:44,032
มันเป็นเสมือนกับ กูเกิล ในรูปแบบกระดาษ, 35 ปีก่อน ที่จะมีกูเกิล มันสมบูรณ์แบบ เต็มไปด้วยอุปกรณ์และคำอธิบายที่ยอดเยี่ยม

149
00:13:44,550 --> 00:13:47,915
สจ๊วตและทีมของเขาจัดทำแคตตาล๊อก นี้ออกมาหลายฉบับ

150
00:13:48,202 --> 00:13:52,173
แต่แล้ว เมื่อมันเป็นไปตามกระบวนการ จนมาถึงฉบับสุดท้าย

151
00:13:52,496 --> 00:13:56,349
มันกลางทศวรรษที่ 1970 และผมอายุเท่าๆกับพวกคุณ

152
00:13:57,529 --> 00:14:07,291
บนปกหลังของฉบับสุดท้ายเป็นภาพถ่ายเช้าตรู่บนทางหลวง แบบที่คุณอาจจะไปยืนโบกรถอยู่ ถ้าคุณเป็นพวกนักผจญภัย

153
00:14:07,912 --> 00:14:15,784
ข้างใต้นั้นเป็นคำว่า: "จงหิวกระหาย และโง่เขลา" มันเป็นข้อความอำลาสำหรับการปิดตัวลง

154
00:14:16,275 --> 00:14:22,072
จงหิวกระหาย และโง่เขลา ผมหวังให้ผมเป็นเช่นนั้นมาตลอด

155
00:14:22,758 --> 00:14:27,763
ตอนนี้ เมื่อพวกคุณจบเพื่อไปเริ่มชีวิตใหม่ ผมของอวยพรให้พวกคุณ

156
00:14:28,012 --> 00:14:30,602
จงหิวกระหาย และโง่เขลา

157
00:14:30,905 --> 00:14:32,382
ขอบคุณทุกคนมากครับ

158
00:14:32,591 --> 00:14:49,110
(ปรบมือ)

159
00:14:54,314 --> 00:14:56,841
[มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด - www.stanford.edu]

160
00:14:56,918 --> 00:15:00,210
ลิขสิทธิ์ โดย มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด

161
00:15:00,357 --> 00:15:03,147
โปรดเยี่ยมชมเราที่ standord.edu