Έχω 422 φίλους

κι όμως νιώθω μόνος.

Μιλάω μαζί τους κάθε μέρα

κι όμως κανένας τους δεν με ξέρει πραγματικά

Το πρόβλημα μου είναι, πού να κoιτάξω,

μέσα στα μάτια τους ή σε ένα όνομα σε μια οθόνη;

Πήγα ένα βήμα πίσω και άνοιξα τα μάτια μου,

κοίταξα γύρω μου και τότε συνειδητοποίησα

ότι αυτό το μέσο που αποκαλούμε κοινωνικό

δεν είναι τίποτα άλλο παρά

το άνοιγμα του υπολογιστή μας και το κλείσιμο της πόρτας μας.

Ολη αυτή η τεχνολογία που έχουμε

είναι απλά μια ψευδαίσθηση

ενότητας, συντροφιάς, μια αίσθηση ενσωμάτωσης

και όμως όταν αποστασιοποιήσαι

από τη συσκευή «της ψευδαίσθησης»

ξυπνάς και βλέπεις έναν κόσμο σύγχυσης.

Εναν κόσμο, όπου είμαστε σκλάβοι

στην τεχνολογία που φτιάξαμε

οπου οι πληροφορίες μας πωλούνται

από κάποιον πλούσιο, άπληστο, μπάσταρδο

Ένας κόσμος με ιδιοτέλεια,

αυτοπροβολή,

αυτό-προώθηση

όπου μοιραζόμαστε ότι καλύτερο έχουμε

αλλά αφήνουμε έξω το συναίσθημα.

Βιώνουμε την μεγαλυτερη ευτυχία

με μια εμπειρία που μοιραζόμαστε,

Αλλά είναι το ίδιο

αν κανείς δεν είναι εκεί;

Να είσαι εκεί για τους φίλους σου,

και θα είναι κι αυτοί εκεί για σένα,

αλλά δεν θα είναι κανείς

αν δεν υπάρχει ένα ομαδικό μήνυμα.

Επιμελούμαστε,

και υπερβάλλουμε

διψάμε για κολακείες,

Προσποιούμαστε

ότι δεν παρατηρούμε

την κοινωνική απομόνωση.

Βάζουμε τις λέξεις μας στη σειρά

μέχρι που οι ζωές μας γίνονται λαμπερές

Ενώ δεν ξέρουμε καν αν μας ακούει κανείς.

Το να είσαι μόνος

δεν είναι το πρόβλημα,

και για να το διευκρινίσω

Αν εσύ διαβάσεις ένα βιβλίο,

ζωγραφίσεις μια εικόνα

ή κάνεις λίγη γυμναστική

γίνεσαι παραγωγικός και παρών,

όχι απομονωμένος

ή ερημίτης,

είσαι ξύπνιος

και συνειδητοποιημένος

και χρησιμοποιείς σωστά τον χρόνο σου.

Έτσι όταν είσαι σε δημόσιο χώρο,

και αρχίζεις να αισθάνεσαι μόνος,

Βάλε τα χέρια σου πίσω από το κεφάλι σου

και κάτσε μακριά από το τηλέφωνο.

Δεν χρειάζεται να κοιτάς επίμονα το μενού σου

ή τη λίστα επαφών σου,

απλά μιλήστε ο ένας με τον άλλον

και μάθετε να συνυπάρχετε.

Δεν αντέχω τον ήχο της σιωπής

μέσα σ' ένα τρένο σε ώρα αιχμής

που κανείς δεν θέλει να μιλήσει,

από φόβο μήπως φανεί παράφρων.

Γινόμαστε αντικοινωνικοί,

δεν αντλούμε χαρά γνωρίζοντας ο ένας τον άλλο

μπαίνοντας σε παρέες

και κοιτάζοντας κάποιον άλλον στα μάτια

Εχουμε γύρω μας παιδιά,

τα οποία από τότε που γεννήθηκαν

Μας βλέπουν να ζούμε σαν ρομπότ,

και νομίζουν ότι αυτό είναι ο κανόνας,

Δεν είναι πολύ πιθανό

ότι εσύ θα γίνεις ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου

αν δεν μπορείς να ψυχαγωγήσεις ένα παιδί

χωρίς να χρησιμοποιήσεις ένα iPad.

Όταν ήμουν παιδί, ποτέ δεν ήμουν σπίτι,

Ημουν έξω με τους φίλους μου ,

γυρνώντας από δω κι απο κει με τα ποδήλατά μας

Είχαμε τρύπες στα αθλητικά μας,

γδέρναμε τα γόνατα μας,

χτίζαμε το δικό μας σπιτάκι, ψηλά πάνω στα δέντρα.

Τώρα τα πάρκα είναι τόσο ήσυχα ,

με πιάνει ρίγος

που δεν βλέπω παιδιά έξω

και τις κούνιες να μην κουνιούνται.

Δεν υπάρχει σκοινάκι

ή κουτσό,

εκκλησία ή καμπαναριό.

Είμαστε μια γενιά ηλίθιων,

«έξυπνων» τηλέφωνων και χαζών ανθρώπων.

Οπότε σήκωσε το κεφάλι σου από το τηλέφωνο σου,

σβήσε την οθόνη,

Απόλαυσε το περιβάλλον και εκμεταλλεύσου

όσο μπορείς το σήμερα.

Μόνο μια πραγματική επαφή

είναι όλο αυτό που χρειάζεσαι

για να δείξεις τη διαφορά που μπορεί να γίνει.

Να είσαι εκεί τη στιγμή που θα σε κοιτάξει η κοπέλα,

Που θα θυμάσαι για πάντα, γιατί σε κυρίευσε η αγάπη.

Την πρώτη στιγμή που κράτησες το χέρι της

ή την πρώτη φορά που φίλησες τα χείλη της,

Τη πρώτη φορά που διαφωνήσατε,

αλλά την αγαπάς ακόμα βαθιά.

Τη στιγμή που δε χρειάζεται να πεις σε εκατοντάδες

αυτό που μόλις έκανες,

Εεπειδή θες να μοιραστείς τη στιγμή

απλά μόνο με αυτήν.

Την στιγμή που πουλάς τον υπολογιστή σου

έτσι ώστε να αγοράσεις ένα δαχτυλίδι

για την κοπέλα των ονείρων σου,

που τώρα πια είναι μια πραγματικότητα.

Τη στιγμή που θες να ξεκινήσεις οικογένεια

και τη στιγμή που

κρατάς για πρώτη φορά το κοριτσάκι σου και ερωτεύεσαι ξανά.

Τη στιγμή που σε κρατάει ξύπνιο

και το μόνο που θες είναι να ξεκουραστείς,

Και τη στιγμή που σκουπίζεις τα δάκρυα σου

καθώς το μωρό σου πετάει μακριά από τη «φωλιά».

Τη στιγμή που το μικρό σου κοριτσάκι επιστρέφει

με ένα αγόρι για σένα να το πάρεις αγκαλιά,

Και τη μέρα που σε φωνάζει παππού

και σε κάνει να αισθάνεσαι πραγματικά μεγάλος.

Τη στιγμή που συνειδητοποιείς όλα αυτά που έχεις φτιάξει

δίνοντας απλά προσοχή στη ζωή,

Και πόσο χαρούμενος είσαι που δεν την σπατάλησες

σκυμμένος πάνω από κάποια συσκευή.

Τη στιγμή που κρατάς το χέρι της συζύγου σου

και κάθεσαι δίπλα της στο κρεβάτι της,

Της λες πως την αγαπάς

και την φιλάς στο μέτωπο.

Αυτή μετά σου ψιθυρίζει απαλά

καθώς η καρδιά της δίνει τον τελευταίο της χτύπο,

πως είναι τυχερή που τη σταμάτησε

εκείνο το χαμένο αγόρι στο δρόμο.

Αλλά καμία από αυτές τις στιγμές δεν συνέβηκε ποτέ

Ποτέ δεν έζησες καμία από αυτές.

Όταν είσαι τόσο απασχολημένος

και κυττάς προς τα κάτω,

δεν βλέπεις τις ευκαιρίες που χάνεις.

Γι αυτό κοίτα πέρα από το τηλέφωνο σου,

κλείσε τις εφαρμογές,

Εχουμε περιορισμένη ύπαρξη,

έναν ορισμένο αριθμό ημερών.

Μη σπαταλάς τον χρόνο σου

παγιδευμένος στο διαδίκτυο,

Καθώς όταν έρχεται το τέλος,

τίποτα δεν είναι χειρότερο από το να μετανιώνεις.

Είμαι κι εγώ ένοχος γιατί έγινα εξάρτημα αυτής της μηχανής,

Αυτού του ψηφιακού κόσμου

οπου οι άλλοι μας ακούν

αλλά δεν μας βλέπουν.

Οπού εμείς δακτυλογραφούμε και δεν μιλάμε,

όπου διαβάζουμε καθώς μιλάμε,

Οπού ξοδεύουμε ώρες μαζί

χωρίς να έχουμε οπτική επαφή.

Μην ενδώσεις σε μια ζωή

που θα πρέπει να ακολουθείς τη δημοσιότητα,

Δώσε στους ανθρώπους την αγάπη σου,

μην τους δώσεις απλά την αρέσκεια σου.

Αποσυνδέσου από την ανάγκη να ακουστείς και να καθοριστείς.

Βγες έξω στον κόσμο και άφησε πίσω ότι σε αποσπά.

Κοίτα πέρα πάνω από το τηλέφωνο σου.

Κλείσε εκείνη την εφαρμογή.

Σταμάτα να βλέπεις αυτό το βίντεο,

ζήσε πραγματικά τη ζωή