Dende hai uns anos,

son escritora residente na
Escola de Medicina de Stanford.

Contratoume unha muller incrible,

unha poeta e anestesióloga

chamada Audrey Shafer,

que iniciou o programa
Medicine and the Muse

para volver a introducir as humanidades
na educación e formación médica.

O meu traballo consistía en ensinar
escritura, narración

e habilidades xerais de comunicación

a doutores, enfermeiros,
estudantes de medicina

e outros traballadores sanitarios.

Supuxen que os meus estudantes
me entregarían miles de ensaios

sobre disección de cadáveres
e poemas sobre o bazo.

E así foi.

Pero case inmediatamente,

comecei a recibir máis ensaios
que me fixeron sentir inqueda

e moi preocupada.

Os meus estudantes escribían
sobre a súa demoledora ansiedade,

a presión insoportable
por alcanzar o éxito,

as súas diagnoses de saúde mental,

os seus intentos de suicidio,

sobre o sós e illados que se sentían

e as dúbidas sobre se escolleran
a profesión axeitada,

cando nin sequera eran doutores aínda.

Esta é a miña estudante Uriel Sánchez.

(Audio) Uriel Sánchez:
As opcións que che dan en medicina,

incluso por parte de moitos mentores,

son ter que escoller

entre ser unha moi boa persoa
ou un moi bo doutor ou doutora.

(Música)

Laurel Braitman: A humanidade
e o benestar emocional dos médicos

case nunca son unha parte principal
da súa formación,

ou nin sequera se ten en conta.

Unha vulnerabilidade real,

como compartir certas diagnoses
de problemas mentais,

podería causar a fin da súa carreira.

Case o 30 % dos estudantes de medicina
estadounidenses están deprimidos,

e 1 de cada 10 pensou no suicidio.

E a situación é aínda peor
no caso dos médicos que xa exercen.

Existe un descontento xeneralizado
no traballo,

un alto índice de depresións

e os doutores 
teñen unha taxa de suicidio máis alta

que calquera outra profesión nos EEUU.

É aterrador.

Non só para eles,
senón que tamén para nós.

Eu penso que os doutores
teñen o traballo máis importante.

E se as súas vidas están en xogo,

as nosas tamén.

Por suposto, eu non son
unha profesional da saúde mental,

eu son escritora,

que basicamente é totalmente o contrario.

Pero podo afirmar
que grazas ás oportunidades

que lles dou aos sanitarios

de compartir as súas frustracións,
os seus medos, as súas alegrías,

o que lles sorprende, o que lles molesta;

mellor parecen sentirse.

Así que en Medicine and the Muse
ofrecemos obradoiros de narración

de tarde, de fin de semana
ou de todo o día

en granxas ou outros lugares
con comida moi rica.

Invito a outros xornalistas,
escritores, produtores,

podcasters e poetas

a que lles ensinen a escribir,

a comunicarse e a narrar historias
aos nosos participantes.

E que esos participantes
se volvan vulnerables

ao contar as súas historias en alto
uns aos outros.

Facendo iso,

reconectaranse co que os involucrou 
na medicina dende un principio.

Estas habilidades son ás que recurrirán

cando se decaten e se enfronten
coa complexa e estresante realidade

do traballo que escolleron.

Así é como se decatarán
de que é a súa vocación.

Polo tanto, hoxe teño unha receta
para vostedes.

Non é de parte dos médicos,
senón que para beneficio deles.

Para isto pedín a axuda
dos meus estudantes.

E antes de comezar, permítanme
dicir que pese a traballar con doutores

estou totalmente convencida

de que se pode aplicar
a case calquera profesión,

sobre todo para todos os que
estamos tan comprometidos co traballo

que pode chegar a ser
tan intenso e abafante,

que ás veces esquecemos por que
o escollemos dende o principio.

Para min, compartir unha
auténtica historia de vulnerabilidade

parécese moito a alzar
unha bandeira nun mastro.

Outra xente pode vela,

se está de acordo
e se sente identificada

pode acercarse e acompañarte baixo ela.

Iso foi o que fixo a miña estudante
Maite Van Hentenryck.

(Audio) Maite Van Hentenryck:
A min provocábame moitísima ansiedade,

e compartín cousas de min mesma

que probablemente só lle contara
a cinco compañeiros de clase.

LB: Cando Maite era un bebé,
tiveron que amputarlle unha perna.

Ao chegar á escola de medicina

tivo que facer un test estándar na clase

no que lle preguntaban:

"Por favor, fálanos da primeira vez

que te atopaches
con alguén cunha minusvalía".

Preguntábase 
se os seus supervisores consideraran

que a persoa coa minusvalía era ela,
a propia doutora.

Así que falou sobre isto diante
duns 100 amigos e compañeiros;

palabras maiores, tendo en conta
o tímida que é.

E o que ocorreu despois

foi que algúns estudantes con minusvalías,

aos que ela non coñecía,

pedíronlle que coliderase
un grupo no campus

que defende a visibilidade e a inclusión
na formación médica.

Cando falamos tendemos a considerar
que a xente é creativa

se posúen certos traballos.

Por exemplo un deseñador,
un arquitecto ou un artista.

Eu odio ese concepto.

Penso que é ofensivo e restritivo.

A creatividade non pertence
a un grupo concreto de xente.

Gran parte do meu traballo
con médicos e estudantes

é lembrarlles que, independientemente
da profesión que escollamos,

podemos facer algo significativo,

atopar a beleza
nas cousas complicadas e crear.

Este é o estudante de medicina
Pablo Romano.

(Audio) Pablo Romano: Os meus pais
inmigraron dende México

hai moitos anos,

e cando eu estaba
na universidade, faleceron.

Tiña 18 años cando morreu meu pai,
e 20 cando morreu miña nai.

LB: Pablo non só falou
por primeira vez publicamente

sobre a súa orfandade,

senón que xuntos comezamos unha serie
sobre historias en vivo chamada Talk Rx

que se converteu nun lugar
no que os seus compañeiros

poden amosar as súas emocións e
sentimentos máis vulnerables e profundos.

(Audio) PR: Vou a unha escola

na que os datos, a investigación
e os números importan moito.

Pero ao final o que conmove ás persoas
son as historias.

LB: Arifeen Rahman é
unha estudante de medicina de segundo ano.

Antes de que ela nacera,

os seu pais inmigraron
dende Bangladesh cara os Estados Unidos.

Creceu nunha casa preciosa
no norte de California,

moi segura e estable,

os seus pais seguen xuntos,

nunca pasou fame
e graduouse en Harvard.

(Audio) Arifeen Rahman:
Nunca crin que as miñas historias

fosen dignas de contar ou importasen.

LB: Porén, Arifeen si que tiña historias.

Hai pouco deu unha charla
sobre ser quizais

a única rapaza bangladesa - estadounidense

que gañou un concurso de ensaios

para a Daughters of American Revolution

(Laughter)

e despois disfrazouse en Halloween
da Declaración da Independencia.

A min encántame a historia de Arifeen

porque para min representa
todo o bo e malo,

o duro e o agotador

de representar o novo soño americano.

(Audio) AR: O máis difícil
foi lidar con esa voz que me dicía

que ninguén 
querería escoitar as miñas historias,

de por que invertir tempo
nunha cousa

que non ten ningún significado
na gran escala da vida.

Quizais o mellor diso é
que en realidade si o ten.

LB: A vida é moi curta.

Para min, a única cousa que importa
mentres estea aquí

é sentir que podo conectar
con outra xente

e quizais conseguir que se sintan
un pouco menos sós.

E segundo a miña experiencia,

as historias son as que máis o conseguen.

Bueno, a miña estudante e colaboradora
en gran parte deste empeño

é Candice Kim.

Ela é doutoranda en Educación Médica.

Escribiu sobre o #MeToo en medicina,

abríndolle camiño á súa identidade "queer"
nun ámbito conservador

e a súa nai foi diagnosticada
con cáncer metastásico.

Recentemente, tamén iniciou
unha interesante investigación

sobre o noso traballo.

(Audio) Candace Kim:
Podemos ver que os estudantes

que participaron na opotunidade
de contar historias

amosan entre un 36 e un 51 por cento
de disminución da súa angustia.

LB: Se fose un medicamento
para a saúde mental

sería un auténtico éxito de vendas.

Parece que os resultados
duran ata un mes.

Pode que incluso máis.

Ao chegar o mes, Candice deixou de
facer evaluacións.

Así que quen sabe.

E non só iso, senón que
o 100 por cento dos nosos participantes

recomendou esta oportunidade a un amigo.

Porén, para min o máis imporante
que conseguiu o noso traballo

foi crear unha cultura de vulnerabilidade

nun lugar no que nunca antes existira.

Penso que o que isto fai

é permitir que tanto doutores
coma outros compañeiros

teñan unha oportunidade de concibir
un futuro diferentes para eles

e para os seus pacientes.

Esta é Maite de novo.

(Audio) MVH: Quero ser unha doutora
que recorde o día do teu aniversario

sen ter que miralo no historial.

E quero ser a doutora que sabe

cal é a cor preferida dos meus pacientes

e que programas de televisión
lles gustan ver.

Quero ser a doutora que sexa recordada
por saber escoitar á xente

e asegurarme de coidar dela

e non só de tratar as súas enfermidades.

LB: Ser humanos é un estado terminal.

Todos o padecemos
e todos imos terminar morrendo.

Axudar aos profesionais da saúde
a comunicarse significativamente

entre eles,

cos seus pacientes e con eles mesmos

é obvio que non vai cambiar
por arte de maxia

todo o que non funciona
no sistema sanitario actual,

nin vai liberar a enorme carga
que poñemos sobre os nosos médicos,

pero si que é a clave

para asegurarnos de que 
os nosos coidadores estean sanos

para poder coidar de todos nós.

Comunicarse uns cos outros
con vulnerabilidade,

escoitar con compaixón,

é, á miña forma de ver,
a mellor medicina que temos.

Grazas.

(Aplausos)