Langs de oude bedding van de Monongahela-rivier, ligt Braddock in de staat Pennsylvania, in het oosten van Allegheny County, ongeveer 14 kilometer van Pittsburgh. Als industriële voorstad was Braddock de thuishaven van het eerste staalbedrijf van Andrew Carnegie, Edgar Thomson Works. Het is in bedrijf sinds 1875 en is het laatste nog werkende staalbedrijf in de regio. Ik maak al 12 jaar gezamenlijke portretten, stillevens, landschappen en luchtfoto's, om een visueel archief te maken over de gezamenlijke invloed van de staalindustrie, het milieu en de gezondheidszorg op mijn familie en mijn omgeving. De traditie en het grote verhaal van Braddock gaan vooral over industriëlen en vakbonden. Het nieuwe verhaal van Braddock, een uithangbord van de heropleving van de 'Rust Belt', is een verhaal van stadspioniers die onontgonnen gebied betreden. De massamedia vergeten te vermelden dat Braddock overwegend zwart is. Ons bestaan is geannexeerd, monddood gemaakt en uitgeveegd. Ik ben de vierde generatie in een geslacht van vrouwen en groeide op onder de bescherming van oma Ruby, in 8th Street, Washington Avenue 805. Ze werkte als manager bij Goodwill. Mama was verpleeghulp. Ze zag de staalbedrijven sluiten en de blanken vluchten naar de voorsteden. Toen het de beurt was van mijn generatie, hadden desinvesteringen op lokaal, staats- en federaal niveau de infrastructuur uitgehold en had de oorlog tegen drugs mijn familie en gemeenschap ontmanteld. De stiefvader van oma Ruby, we noemden hem opa, was één van de weinige zwarte mannen die een pensioen kreeg van Carnegie. Hij werkte bij hoge temperaturen, brak ovens af en bouwde ze weer op, ruimde gemorst metaal en metaalslak op. De geschiedenis van een plaats wordt op het lichaam en het landschap geschreven. Gebieden met veel vrachtwagenverkeer, blootstelling aan benzeen en metaalstof vergroten de kans op kanker en lupus. 123 bedden in verzorgingshuizen, 652 medewerkers en een afbraak van de programma's voor herstel. Een rechtszaak tegen Allegheny County wegens woondiscriminatie en het opdoeken van het huizencomplex Talbot Towers. Een herindeling ten gunste van meer lichte industrie is sindsdien doorgevoerd. Wazige vlekken op Google Maps en Google Earth verhullen het brandbare afval waarmee het gezin Bunn uit hun huis en van hun land wordt verdreven. In 2013 huurde ik een helicopter om met mijn camera's deze agressieve onteigeningspraktijk vast te leggen. Tijdens deze vlucht onthullen mijn observaties duizenden bundels van wit plastic die het eigendom waren van een recyclingbedrijf dat beweert milieuvriendelijk te zijn en miljoenen banden recyclet voor het welzijn en de verbetering van de levensomstandigheden. Mijn werk slingert tussen het micro- en het macroniveau als ik verborgen verhalen opduik. Onlangs heb ik in het Seattle Art Museum samen met Isaac Bunn een expositie opgezet die zijn stem een platform gaf. Door het terugwinnen van ons verhaal zetten we ons gevecht voort tegen geschiedsvervalsing en de sociaal-economische ongelijkheid. Dankjewel. (Applaus)