Langs de oude bedding
van de Monongahela-rivier,
ligt Braddock in de staat Pennsylvania,
in het oosten van Allegheny County,
ongeveer 14 kilometer van Pittsburgh.
Als industriële voorstad was Braddock
de thuishaven van het eerste
staalbedrijf van Andrew Carnegie,
Edgar Thomson Works.
Het is in bedrijf sinds 1875
en is het laatste nog werkende
staalbedrijf in de regio.
Ik maak al 12 jaar
gezamenlijke portretten,
stillevens, landschappen en luchtfoto's,
om een visueel archief te maken
over de gezamenlijke invloed
van de staalindustrie,
het milieu
en de gezondheidszorg
op mijn familie en mijn omgeving.
De traditie en het grote
verhaal van Braddock
gaan vooral over industriëlen
en vakbonden.
Het nieuwe verhaal van Braddock,
een uithangbord van de heropleving
van de 'Rust Belt',
is een verhaal van stadspioniers
die onontgonnen gebied betreden.
De massamedia vergeten te vermelden
dat Braddock overwegend zwart is.
Ons bestaan is geannexeerd,
monddood gemaakt en uitgeveegd.
Ik ben de vierde generatie
in een geslacht van vrouwen
en groeide op onder de bescherming
van oma Ruby,
in 8th Street, Washington Avenue 805.
Ze werkte als manager bij Goodwill.
Mama was verpleeghulp.
Ze zag de staalbedrijven sluiten
en de blanken vluchten naar de voorsteden.
Toen het de beurt was
van mijn generatie,
hadden desinvesteringen
op lokaal, staats- en federaal niveau
de infrastructuur uitgehold
en had de oorlog tegen drugs
mijn familie en gemeenschap ontmanteld.
De stiefvader van oma Ruby,
we noemden hem opa,
was één van de weinige zwarte mannen
die een pensioen kreeg van Carnegie.
Hij werkte bij hoge temperaturen,
brak ovens af en bouwde ze weer op,
ruimde gemorst metaal en metaalslak op.
De geschiedenis van een plaats wordt op
het lichaam en het landschap geschreven.
Gebieden met veel vrachtwagenverkeer,
blootstelling aan benzeen en metaalstof
vergroten de kans op kanker en lupus.
123 bedden in verzorgingshuizen,
652 medewerkers
en een afbraak van de programma's
voor herstel.
Een rechtszaak tegen Allegheny County
wegens woondiscriminatie
en het opdoeken
van het huizencomplex Talbot Towers.
Een herindeling ten gunste van meer
lichte industrie is sindsdien doorgevoerd.
Wazige vlekken op Google Maps en
Google Earth verhullen het brandbare afval
waarmee het gezin Bunn uit hun huis
en van hun land wordt verdreven.
In 2013 huurde ik een helicopter
om met mijn camera's deze agressieve
onteigeningspraktijk vast te leggen.
Tijdens deze vlucht
onthullen mijn observaties
duizenden bundels van wit plastic
die het eigendom waren
van een recyclingbedrijf
dat beweert milieuvriendelijk te zijn
en miljoenen banden recyclet
voor het welzijn en de verbetering
van de levensomstandigheden.
Mijn werk slingert
tussen het micro- en het macroniveau
als ik verborgen verhalen opduik.
Onlangs heb ik in het Seattle Art Museum
samen met Isaac Bunn een expositie opgezet
die zijn stem een platform gaf.
Door het terugwinnen van ons verhaal
zetten we ons gevecht voort
tegen geschiedsvervalsing en
de sociaal-economische ongelijkheid.
Dankjewel.
(Applaus)