Λέγεται ότι το γρασίδι είνα παντα πιο πράσινο

από την άλλη μεριά του φράχτη,

και πιστεύω πως αυτό αληθεύει,

ιδιαίτερα όταν ακούω τον Πρόεδρο Ομπάμα

να μιλάει συχνά για το εκπαιδευτικό σύστημα της Κορέας

ως σημείο αναφοράς της επιτυχίας.

Λοιπόν, μπορώ να σας πω ότι,

στην άκαμπτη δομή και εξαιρετικά ανταγωνιστική φύση

του σχολικού συστήματος της Κορέας,

επίσης γνωστό ως χύτρα ταχύτητας,

δε μπορούν όλοι να ανταπεξέλθουν σε αυτό το περιβάλλον.

Ενώ πολλοί άνθρωποι ανταποκρίθηκαν με διαφορετικούς τρόπους

για το εκπαιδευτικό μας σύστημα,

η απάντησή μου σε αυτό το πιεστικό περιβάλλον

ήταν να φτιάχνω τόξα από κομματια ξύλου

που έβρισκα κοντά στην πολυκατοικία μου.

Γιατί τόξα;

Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος.

Ίσως, ενόψει της διαρκούς πίεσης,

το ένστικτο επιβίωσής μου

συνδέθηκε με τα τόξα.

Εάν το σκεφτείτε,

το τόξο έχει συμβάλλει στην ανθρώπινη επιβίωση

από τα προϊστορικά χρόνια.

Η περιοχή εντός τριών χιλιομέτρων από το σπίτι μου

ήταν ένα δάσος από μουριές

κατά τη διάρκεια της Δυναστείας Τσοσον,

όπου μεταξοσκώληκες τρέφονταν με φύλλα μουριάς.

Προκειμένου να εγείρει την ιστορική γνώση αυτού του γεγονότος,

η κυβέρνηση φύτεψε μουριές.

Οι σπόροι αυτών των δέντρων

εξαπλώθηκαν από τα πουλιά εδώ και εκεί

κοντά στα ηχοπετάσματα του αυτοκινητοδρόμου της πόλης

που κατασκευάστηκε την περίοδο των Ολυμπιακών του 1988.

Η περιοχή γύρω απο αυτά τα τοιχία

που κανένας δεν της δίνει σημασία,

έχει αφεθεί ελεύθερη από σημαντικές παρεμβάσεις,

και εκεί είναι που ανακάλυψα αρχικά τους θησαυρούς μου.

Καθώς έμπαινα βαθύτερα στην κατασκευή τόξων,

ξεκίνησα να αναζητώ και πέρα από τη γειτονιά μου.

Όταν πήγαινα σε σχολικές εκδρομές,

οικογενειακές διακοπές, ή απλά γυρίζοντας στο σπίτι

από εξωσχολικές δραστηριότητες,

περιπλανιόμουν σε δασώδεις περιοχές

και συγκέντρωνα κλαδιά δέντρων

με εργαλεία που έκρυβα μέσα στη σχολική μου τσάντα.

Εργαλεία όπως, πριόνια, μαχαίρια,

δρεπάνια και τσεκούρια

που κάλυπτα με ένα κομμάτι πετσέτας.

Έφερνα τα κλαδιά στο σπίτι,

παίρνοντας λεωφορεία και μετρό

μόλις και μετά βίας τα κρατούσα στα χέρια μου.

Και δεν έφερα τα εργαλεία μου εδώ στο Λόνγκ Μπίτς.

Ασφάλεια αεροδρομίου.

(Γέλια)

Υπό την ιδιωτικότητα του δωματίου μου, καλυμμένο από πριονίδι

έκοβα, κλάδευα και γυάλιζα τα ξύλα όλο το βράδυ

μέχρι να πάρει μορφή το τόξο.

Μια μέρα, διαμόρφωνα το σχήμα ενός κομματιού από μπαμπού

και κατέληξα να βάλω φωτιά.

Που; Στην οροφή της πολυκατοικίας μου,

αυτό που 96 οικογένειες αποκαλούν σπίτι.

Ένας πελάτης από ένα κατάστημα απέναντι από το κτήριό μου

κάλεσε την Άμεση Δράση,

και έτρεξα κάτω στη μητέρα μου

με τα μισά μου μαλλιά καμμένα.

Θέλω να εκμεταλλευτώ αυτή την ευκαιρία

και να πω στη μητέρα μου, στο ακροατήριο σήμερα:

Μητέρα, λυπάμαι πραγματικά,

και θα είμαι πιο προσεκτικός με τη φωτιά από εδώ και στο εξής.

Η μητέρα μου αναγκάστηκε να δώσει αρκετές εξηγήσεις,

λέγοντάς τους ότι ο γιός της δεν υπέπεσε

σε προμελετημένο εμπρησμό.

Επίσης ερεύνησα ενδελεχώς τα τόξα ανά τον κόσμο.

Κατά τη διαδικασία αυτή, προσπάθησα να συνδυάσω

τα διάφορα τόξα από άλλες εποχές και μέρη

για να δημιουργήσω το πιο αποτελεσματικό τόξο.

Επίσης δοκίμασα διάφορους τύπους ξύλου,

όπως σφενδάμι, πουρνάρι και μουριά,

και έκανα πολλά πειράματα σκοποβολής

στη δασώδη περιοχή κοντά στον αυτοκινητόδρομο

που ανέφερα προηγουμένως.

Το πιο αποτελεσματικό τόξο για μένα

είναι κάπως έτσι.

Ένα: Κυρτές άκρες που μπορούν να μεγιστοποιήσουν την ελαστικότητα

όταν τραβάς και αφήνεις το βέλος.

Δύο: Το κοίλο μέρος έλκεται προς τα μέσα για μεγιστοποίηση της έλξης

το οποίο σημαίνει μεγαλύτερη ισχύς.

Τρία: Τένοντας που χρησιμοποιείται στο εξωτερικό στρώμα του άκρου

για μέγιστη αποθήκευση της έντασης.

Και τέσσερα: Κέρας που χρησιμοποιείται για την αποθήκευση ενέργειας σε συμπίεση.

Αφού έφτιαξα, έσπασα, επανασχεδίασα,

επιδιόρθωσα, έκαμψα και τροποποίησα,

το ιδανικό μου τόξο άρχισε να παίρνει μορφή,

και όταν τελικά ήταν έτοιμο,

έδειχνε κάπως έτσι.

Ήμουν τόσο περήφανος για τον εαυτό μου

για την εφεύρεση ενός τέλειου τόξου από μόνος μου.

Αυτή είναι μία φωτογραφία κορεάτικων παραδοσιακών τόξων

από ένα μουσείο,

και δείτε πως το τόξο μου μοιάζει με αυτά.

Ευχαριστώ τους προγόνους μου

που αντέγραψαν την εφεύρεσή μου. (Γέλια)

Μέσω της κατασκευής τόξων,

ήρθα σε επαφή με την κληρονομιά μου.

Μαθαίνοντας τις πληροφορίες που είχαν συσσωρευτεί με την πάροδο του χρόνου

και διαβάζοντας το μήνυμα που άφησαν οι πρόγονοί μου

ήταν καλύτερο από οποιαδήποτε θεραπεία

ή συμβουλή που θα μπορούσε να μου δώσει οποιοσδήποτε εν ζωή ενήλικας.

Βλέπετε, έψαχνα μακριά και ευρέως

αλλά δεν μπήκα στον κόμο να ψάξω κοντά.

Από αυτή τη συνειδητοποίηση,

άρχισα να ενδιαφέρομαι για την Κορεάτικη ιστορία

η οποία δεν με είχε εμπνεύσει πριν.

Στο τέλος, το γρασίδι είναι συχνά πιο πράσινο

από τη δική μου μεριά του φράχτη,

αν και δεν το αντιλαμβανόμαστε.

Τώρα, θα σας δείξω πως δουλεύει το τόξο μου.

Ας δούμε πως δουλεύει αυτό εδώ.

Αυτό είναι ένα τόξο από μπαμπού,

με βάρος έλξης 45 λιβρών.

(Θόρυβος από ρίξιμο βέλους)

(Χειροκρότημα)

Ένα τόξο λειτουργεί με έναν πολύ απλό μηχανισμό,

αλλά για να φτιάξεις ένα καλό τόξο,

χρειάζεται μία μεγάλη ποσότητα ευαισθησίας.

Χρειάζεται να επικοινωνήσεις

με το υλικό του ξύλου.

Κάθε ίνα του ξύλου

έχει τη δική της λειτουργία και λόγο ύπαρξης,

και μόνο μέσω συνεργασίας και αρμονίας μεταξύ τους

δημιουργείται ένα εξαιρετικό τόξο.

Μπορεί να είμαι ένας ιδιαίτερος μαθητής

με αντισυμβατικά ενδιαφέροντα,

αλλά ελπίζω ότι συβάλλω

με το να μοιράζομαι την ιστορία μου μαζί σας.

Ο ιδανικός μου κόσμος είναι ένα μέρος,

όπου κανένας δεν αφήνεται πίσω,

όπου όλοι είναι χρήσιμοι ακριβώς εκεί που βρίσκονται,

όπως οι ίνες και οι τένοντες σε ένα τόξο,

ένα μέρος όπου ο ισχυρός είναι ευέλικτος

και ο ευάλωτος είναι ανθεκτικός.

Το τόξο με αντιπροσωπεύει,

κι εγώ αντιπροσωπεύω το τόξο.

Τώρα, ρίχνω ένα μέρος του εαυτού μου σε εσάς.

Όχι, καλύτερα ακόμη, ένα μέρος του νου μου

έχει εκτοξευτεί προς το δικό σας νου.

Σας πέτυχε;

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)