هنگامی که طوفان ماریا درسال ۲۰۱۷
به پورتوریکو اصابت کرد،
همه ما در تلویزیونها
رخداد این مصیبت را دیدیم.
حداقل ۱۶۰,۰۰۰ نفر آواره شدند،
و حدود ۳۰,۰۰۰ نفر کشته شدند.
برق کل جزیره قطع شد،
و برخی از محدودهها تا ۱۱ ماه برق نداشتند.
بسیاری از ناظران
نمیدانستند چطور کمک کنند.
برخی به سمنهای
بینالمللی کمک کردند.
برخی با مقامات منتخب لابی کردند.
اما مثل بسیاری از دیگر بحرانها،
بسیاری از ما هیچ کاری از دستمان بر نیامد.
در تیم هیومنترین اوپناستریتمپ،
که با HOT هم شناخته میشود،
ما کار متفاوتی انجام دادیم.
ما ۶,۰۰۰ داوطلب را در جهان بسیج کردیم
تا از همه خانهها و جادهها
در پورتوریکو نقشهبرداری کنند.
و اینجا میتوانید نقشههایی
که این داوطلبین تهیه میکردند ببینید.
پاسخدهندگان سپس از این نقشهها استفاده
کردند تا وضعیت ساختمانها و جادهها
را ارزیابی کنند و کمکهای مالی اضطراری،
وایفای و نقاط شارژ موبایل را
برای افرادی که خانههایشان
آسیب دیده بود فراهم کنند.
همه بحرانها،
شامل همهگیری کووید ۱۹
که الان با آن درگیر هستیم،
مشخصههای مخربی دارند.
ولی همه آنها یک چیز مشترک دارند.
مردمی که شدیدترین لطمات را
میبینند اغلب به حساب نمیآیند.
همین الآن، بیش از یک میلیارد نفر در نقاطی
زندگی میکنند که نقشهبرداری نشده است.
اگر بصورت آنلاین
بدنبال این مکانها بگردید،
چیزی جز فضای خالی نمیبینید.
و این فضای خالی فقط نشانه
واضحی از بیاحترامی
نسبت به همنوعانمان نیست،
بلکه عین نابرابری است،
و موجب رنجی بسیار مستقیم و بسیار
واقعی میشود که کاملا قابل اجتناب است.
خوب اینکه روی نقشه
دیجیتال نباشید به چه میماند؟
من در پرو زندگی میکنم و چند ماه پیش
برخی گروههای همیار سلامت
برای تهیه نقشه کمک خواستند.
جایی که آنها حضور داشتند، نقشه نداشت.
برای رفتن، از یک شهردار
محلی خواستیم تا مسیر را بکشد.
این چیزی است که او کشید.
پیروی از این تکه کاغذ سخت بود. (خنده)
ما واقعاً نمیدانستیم این خطوط چه بودند.
او اعدادی نوشته بود و اطمینان داد
که اینها زمانهای سفر هستند،
اما هر چه رانندگی میکردیم،
این اعداد با واقعیت همخوانی نداشتند.
اما بحث گم شدن من مطرح نیست
یا اینکه مهارتهای نقاشی کسی بد است.
فکر کنید که چقدر سخت است
تیمی را مدیریت کنید
که نیاز است در چنین جایی کار کند
بدون نقشهای که به آنها بگوید کجا بروند.
سپس وقتی به روستای مورد نظر رسیدند،
چطور میتوانند برخی دادهها را
جمعآوری و به آن محل ربط دهند؟
آن گروه همیار سلامت میدانست
که نیازها در این منطقه شدید است،
خصوصا کمخونی و سوء تغذیه در بین کودکان.
آنها فقط نمیدانستند
این کودکان کجا هستند،
یا اینکه عامل این مشکل چیست.
آنها میخواستند محل دقیق منزل
هر کودک زیر پنج سال را تعیین کنند،
اما بدون نقشه چطور
باید این کار را میکردند؟
پس از آموزشی کوتاه،
برای تهیه نقشه دست به کار شدیم،
و این چیزی است
که آن گروه همیار سلامت تهیه کرد.
این نقشه هر چیز مورد
نیاز مسیریابی را شامل میشود
مثل رودخانهها و پلها،
همچنین همه کاربریها، مدرسه،
زمین فوتبال و بازار را شامل میشد.
و خرسندم بگویم که چند هفته قبل،
تماسی از آن گروه همیار سلامت دریافت کردیم،
و این گروه دارند از این نقشه
در مورد کووید ۱۹ بهره میبرند.
خوب ممکن است فکر کنید:
چرا این مکانها در نقشههای تجاری نیستند؟
بطور خلاصه، نقشهبرداری
از آسیبپذیرترین نقاط جهان ما
برای شرکتهای انتفاعی اولویت ندارد،
آن هم شرکتهایی که مدل کسب و کارشان
به تبلیغات و فروش داده وابسته است.
پس فقیرترین جوامع از قلم میافتند
و به این معناست که سازمانهای
خیریه نقشهها را
برای محیطهای کوچکی که در آن فعالیت دارند
به صورت آفلاین تولید میکنند که پس
از اتمام پروژه به سرعت منقضی میشوند.
بنابراین چیزی که داریم اطلاعاتی
است که به سختی قابل
اشتراکگذاری و بروزرسانی است.
اما ما راه حل هم داریم.
ما با ابزاری بنام اوپناستریتمپ
نقشهبرداری
میکنیم، که در سال ۲۰۰۶ تاسیس شد.
ابزاری رایگان و منبع-باز است وهرکسی برای
تهیه نقشه جهان میتواند از آن استفاده کند.
دقیقا همانند ویکیپدیا که همه
میتوانند بخوانند و ویرایش کنند،
در اوپناستریتمپ نقشه
برای همه قابل استفاده و
ویرایش و نقشه نهایی محصولی عمومی است،
استفاده برای همه آزاد و رایگان است
و یک نقشه برای همه ما ایجاد میکند.
در دو فاز عمل میکند.
ساختمانها و جادهها
شاید هنوز در نقشه نباشند،
اما با تصویر ماهوارهای بوضوح دیده میشود.
داوطلبین فعال در هرجای دنیا تصاویر
ماهوارهای را به نقشه تبدیل میکنند
از طریق کشیدن ساختمانها و جادهها
روی تصویر ماهوارهای.
به این نقشه پایه میگوییم.
بطور متوسط هر بار
یک داوطلب وارد میشود،
ناحیهای کمتر از ده کیلومترمربع را
نقشهکشی میکند،
اما با اضافه شدن همه این همکاریها مجموعا
میتوانید کل شهرها را فقط
طی دو روز نقشهکشی کنید.
و دوم، نقشهکشی محلی.
افرادی که در محل تحت نقشهبرداری
زندگی یا کار میکنند،
نقشه پایه را برداشته و آن را رنگ میکنند،
برای مثال مشخص میکنند
که این ساختمان مدرسه یا بیمارستان است؟
آن افراد اطلاعاتی که در تصویر
ماهوارهای دیده نمیشود را میافزایند.
افراد توانمند و علاقمند به
نقشهکشی را حتی در
پرچالشترین نقاط دنیا یافتیم
و ابزارها را برای کار کردن
در تلفنهای هوشمندی
که فقط سی دلار هزینه دارد بهینه کردیم.
بعلاوه، ابزارها آفلاین هم کار میکند،
پس افراد بدون دسترسی به خدمات معمول
شبکه موبایل هم میتوانند مشارکت کنند
و در حین انجام امور روزمره
اطلاعات را به نقشه بیافزایند،
و پس از دسترسی به شبکه
یا وایفای اطلاعات را بارگذاری کنند.
طی ۱۰ سال، مردمی از تمام
طبقات اجتماعی برای مشارکت دیدهایم.
پناهجویان نقاط بدون آب را تعیین کردهاند.
زنان روستایی اسامی محلها را
به زبان بومی افزودهاند.
و با این کار افراد به عواملی فعال
برای ایجاد تغییر در جوامعشان
تبدیل میشوند.
از ۲۰۱۰، HOT بیش از ۲۰۰,۰۰۰
داوطلب را درگیر کار کرده است
که از محیط اطراف خود
تا جایی با جمعیت بیش از ۱۵۰ میلیون را
در اوپناستریتمپ کشیدهاند.
این نقشهها در عملیات جستجو
و نجات به کار رفته است
تا صدها نفر که در ساختمانهای
ویران شده گیر افتاده بودند
را پس از زلزله هایتی نجات دهند.
برای تامین واکسن فلج اطفال
برای کودکان در تمام مناطق
روستایی نیجریه به کار رفتهاند.
و کمپها، جادهها و منازل جدید را برای
بیش از ۸ میلیون پناهجوی فراری از سودان
جنوبی، سوریه و ونزوئلا نقشه کردهاند.
با بزرگترین سازمانهای بشردوستانه
در جهان همکاری میکنیم
تا مطمئن شویم که این نقشهها موثر هستند
--سازمانهایی از قبیل صلیب سرخ،
پزشکان بدون مرز، یونیسف--
و اکنون بیش از ۲,۰۰۰ مکان در نوبت هستند
تا نقشهکشی شوند.
خوب تا اینجا قضیه اینگونه است.
اما آیا اگر این مکانها
قبل از وقوع بحران در نقشه باشند
بهتر نخواهد بود؟
اکنون برای گامی برای تغییر آمادهایم.
طی چند سال گذشته،
به تصاویر ماهوارهای که مداوم
بروز میشوند دسترسی یافتیم.
آموزش ماشین و هوش مصنوعی
به نقشهکشان انسانی برای
بازدهی بیشتر کمک میکنند.
و در کل جهان، افراد بیشتر و بیشتر
دارند علاقه و توان لازم برای
نقشهکشی جوامعشان را کسب میکنند.
طی پنج سال آینده،
یک میلیون داوطلب را
برای نقشهکشی محیط اطرافشان
و مکانهای با یک میلیارد
از آسیبترین افراد در ۹۴ کشور را
درگیر خواهیم کرد.
برای حصول این هدف،
باید سه کار انجام دهیم.
اولاً باید یک میلیون نقشهکش را
در جامعهمان پرورش دهیم،
کسانی که جهانی را بنا خواهند کرد
که هر کس در هر جا نشان داده میشود.
شبکهای از مراکز ناحیهای را بنا میکنیم
تا به آن داوطلبین آموزش دهیم
و ازآنها حمایت کنیم
تا نقاط آسیبپذیر کشورشان را
به نقشه در آورند.
ثانیا باید در فناوری سرمایهگذاری کنیم.
همین الآن شما میتوانید چیزی مثل
یک ساختمان یا یک کاربری محلی را
در عرض چند ثانیه به نقشه اضافه کنید.
اما یادگیری نقشهکشی
و نقشهکشی آسان و سریع با تلفن همراه
میتواند مشکل باشد.
باید در فناوری سرمایهگذاری کنیم
تا ویرایشهای نقشه از طریق موبایل
در مقیاسهای بزرگ ممکن شود.
و سوماً باید سطح آگاهی را افزایش دهیم.
پروژههای بشردوستانه در دنیا باید بدانند
که این نقشهها برایشان رایگان
و در دسترس است
و میتوانند از مناطقی که فعالیت دارند
درخواست نقشه بکنند.
به نظر من این یکی از عجایب این پروژه است.
بحث من واقعاً در مورد HOT
یا هر سازمان دیگری نیست.
بحث من ایجاد زیرساختی است
که بر اساس آن بسیاری
از سازمانها شکوفا میشوند.
هر کاری میکنیم،
فجایع و بحرانها همچنان رخ خواهند داد،
و فعالیتهای بشردوستانه همچنان
عکسالعمل نشان خواهند داد.
طرحهای توسعه ادامه خواهند داشت
اما بدون نقشه، از اطلاعات
کلیدی محروم خواهند بود
اطلاعاتی که قبل از رسیدن
به محل، مورد انتظار است.
با نقشههای باز، رایگان و بروز،
این طرحها موثرتر خواهد بود
نسبت به اینکه نقشه نداشته باشند،
و شاهد تغییرات معناداری در زندگیهایی
که نجات یا بهبود مییابند خواهیم بود.
اما خیلی بیش از این است.
الان سال ۲۰۲۰ است و یک میلیارد نفر
در جهان از نگاهها خارج هستند.
این غلط است.
این ابزاری است که هر شهروند
کره زمین از طریق آن
میتواند شناخته و دیده شود،
و روی نقشه نشان داده شود.
همکاران من از ارتباط
زیاد و بیش از حد شکایت دارند،
پس چطور ممکن است
بیش از یک میلیارد نفر از دیدهها
پنهان بمانند؟
خوشبختانه این مشکلی است
که حتی تنبلترین ما هم
میتواند به حلش کمک کند.
اگر میتوانید با انگشت، چپ و راست کنید،
میتوانید کمک کنید.
صبح نقشهکشی کنید
و بعدازظهر اثر آن در تصمیماتی
که زندگی را عوض میکنند، ببینید.
همیاران سلامت و بشردوستان منتظر شما هستند.
متشکرم.