Ca khúc: Một Cái Giếng
Trình bày: Tỉnh Tiểu Nhất
Nhạc & Lời: Thuỷ Đới
Tôi là cái giếng nhỏ giữa hoang mạc
Một mình lẻ loi
Trong góc vắng
Mọi người nói xa mạc
Xinh đẹp hơn vì tôi
Nhưng lại quên mất tên
Chẳng còn dấu vết để kiếm tìm
Thằn lằn luôn chê cười tôi
Không biết thay đổi sắc màu
Bò cạp hay đong đưa
Khoe khoang chiếc răng độc
Gió cát ở bên tai
Huyên náo lại ồn ào
Đã quen với vạn dặm quang mây
Cũng quen cảnh bóng đen che đậy
Viên đá to đã hoá cát bụi
Còn tôi vẫn đang đợi chờ
Tôi chưa từng thấy vẻ mênh mông của thế giới
Thế giới cũng chưa từng thân cận với tôi
Những ảo ảnh
Chỉ là phút chốc
Duy có ngân hà cô tịch ở bên tôi
Tôi yêu cái nắng của mặt trời
Lại nhận ra bản thân sớm đã khô cạn
Đếm những vì sao
Còn lại bao
Đến cùng cũng quên luôn vui buồn giận hờn
Rồi bỗng nhiên mùa mưa ghé đến
Tí tách rơi trong lòng tôi
Chú ếch trong đáy lòng
Chưa từng xuất hiện ấy
Nay đang ngẩng cao đầu
Ngẩn ngơ mà ngước nhìn
Đầu bên kia của đường chân trời
Hãy còn đang trống không
Bỗng nhiên anh xuất hiện
Cất bước chân chậm rãi
Và anh cũng giống em
Đang kiếm tìm hi vọng
Thế giới em rất chi nhỏ bé
Thẳng tới khi anh ghé tới đây
Em cất vang điệu ca dao du dương
Dù con tim có đong đưa ngược xuôi
Em tò mò thế giới rộng lớn ngần nào
Em muốn nghe tiếng anh thủ thỉ bên tai
Đoạn đường xa xôi mệt mỏi này
Dẫn bước ta tới điểm đích
Anh nói với em có núi cao với biển cả
Có con suối nhỏ chậm rãi chảy theo khe núi
Những bông hoa túc trực bốn mùa đổi dời
Là điều chưa từng có trong tưởng tượng của em
Em biết rồi anh cũng phải rời đi
Hành trình dài rồi cũng phải tiếp tục
Em bắt đầu hành trình ngóng trông của mình
Dõi theo bóng hình đang xa dần
Em đang ngước nhìn ngân hà vô bờ
Nếu lúc này anh cũng đang ngẳng đầu nhìn