WEBVTT

00:00:00.000 --> 00:00:02.000
ในอุตสาหกรรมของผม

00:00:02.000 --> 00:00:05.000
เราเชื่อกันว่าภาพถ่ายสามารถเปลี่ยนแปลงโลกได้

00:00:05.000 --> 00:00:08.000
โอเคหล่ะ พวกเราซื่อ พวกเรากระตือรือร้น

00:00:08.000 --> 00:00:10.000
ความจริงคือ พวกเราต่างรู้ว่า

00:00:10.000 --> 00:00:12.000
ภาพถ่ายเหล่านั้นไม่ได้เปลี่ยนแปลงโลกด้วยตัวของมันเอง

00:00:12.000 --> 00:00:15.000
แต่พวกเราก็ตระหนักดีตั้งแต่เริ่มมีการถ่ายภาพว่า

00:00:15.000 --> 00:00:18.000
ภาพถ่ายได้กระตุ้นปฏิกิริยาของผู้คนมาโดยตลอด

00:00:18.000 --> 00:00:21.000
และปฏิกิริยาเหล่านั้นเองที่ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้น

NOTE Paragraph

00:00:21.000 --> 00:00:24.000
เอาหล่ะ เรามาเริ่มกันที่รูปภาพจำนวนหนึ่ง

00:00:24.000 --> 00:00:26.000
ผมจะประหลาดใจมาก

00:00:26.000 --> 00:00:29.000
ถ้าหากว่าพวกคุณไม่รู้สึกคลับคล้ายคลับคลาหลายๆภาพ หรือภาพส่วนใหญ่ในนี้

00:00:29.000 --> 00:00:31.000
ภาพถ่ายเหล่านี้ล้วนเป็นภาพเชิงสัญลักษณ์

00:00:31.000 --> 00:00:34.000
เป็นสัญลักษณ์มาก จนบางทีอาจจะเป็นเรื่องซ้ำซาก

00:00:34.000 --> 00:00:36.000
จริงๆแล้ว ภาพเหล่านี้ล้วนเป็นที่รู้จักอย่างดี

00:00:36.000 --> 00:00:38.000
ดังนั้นพวกคุณน่าจะจำมันได้

00:00:38.000 --> 00:00:41.000
ในรูปแบบที่ค่อนข้างคล้าย หรือแตกต่างไป

NOTE Paragraph

00:00:42.000 --> 00:00:44.000
เสียงหัวเราะ

NOTE Paragraph

00:00:45.000 --> 00:00:47.000
แต่ผมคิดว่าพวกเรากำลังมองหาบางสิ่งที่มากขึ้นไปกว่านั้น

00:00:47.000 --> 00:00:49.000
พวกเรากำลังมองหาบางสิ่งที่มากขึ้นไปอีก

00:00:49.000 --> 00:00:51.000
พวกเรากำลังมองหาภาพถ่ายที่โดดเด่น

00:00:51.000 --> 00:00:54.000
ที่เป็นแสงสว่างที่ไม่ปราณีต่อประเด็นอันโหดร้าย

00:00:54.000 --> 00:00:57.000
รูปภาพที่อยู่เหนือเขตแดน รูปภาพที่อยู่เหนือศาสนา

00:00:57.000 --> 00:00:59.000
รูปภาพที่จุดประกายพวกเรา

00:00:59.000 --> 00:01:01.000
ให้ลุกขึ้นมาทำอะไรสักอย่าง

00:01:01.000 --> 00:01:03.000
หรืออีกนัยนึง คือลุกขึ้นมาปฏิบัตินั่นเอง

00:01:03.000 --> 00:01:06.000
เอาหล่ะ ภาพนี้ ที่พวกคุณได้เห็น

00:01:06.000 --> 00:01:08.000
มันเปลี่ยนแปลงมุมมองของพวกเราที่มีต่อโลกทางกายภาพ

00:01:08.000 --> 00:01:11.000
พวกเราไม่เคยเห็นโลกของเราจากมุมมองนี้มาก่อน

00:01:11.000 --> 00:01:13.000
หลายๆคนยกประโยชน์ให้ว่า

00:01:13.000 --> 00:01:15.000
การเคลื่อนไหวด้านสิ่งแวดล้อมที่เกิดขึ้นมา หลายครั้ง

00:01:15.000 --> 00:01:17.000
มาจากการมองเห็นโลกในมุมมองนี้

00:01:17.000 --> 00:01:19.000
เป็นครั้งแรก

00:01:19.000 --> 00:01:21.000
ความเล็กของมัน ความเปราะบางของมัน

NOTE Paragraph

00:01:22.000 --> 00:01:25.000
สี่สิบปีต่อมา คนกลุ่มนี้

00:01:25.000 --> 00:01:27.000
ต่างตระหนักดีถึงพลังทำลายล้างนี้ก่อนใครๆ

00:01:27.000 --> 00:01:30.000
ว่าเผ่าพันธุ์ของเราสามารถเปลี่ยนผันสิ่งแวดล้อมของเราได้

00:01:30.000 --> 00:01:33.000
และท้ายที่สุด เรากำลังทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับมันอยู่

00:01:34.000 --> 00:01:37.000
พลังทำลายล้างนี้มีหลากหลายรูปแบบ

00:01:37.000 --> 00:01:40.000
ยกตัวอย่างเช่น ภาพถ่ายเหล่านี้ถูกถ่ายโดย เบรนท์ สเตอร์ตัน (Brent Stirton)

00:01:40.000 --> 00:01:42.000
ในประเทศคองโก

00:01:42.000 --> 00:01:45.000
ลิงกอริลล่าเหล่านี้ถูกฆ่า บางตัวถูกขึงพืด

00:01:45.000 --> 00:01:47.000
และไม่น่าแปลกใจเลย

00:01:47.000 --> 00:01:49.000
ภาพถ่ายเหล่านี้ได้จุดประกายการต่อต้านในระดับนานาชาติ

00:01:49.000 --> 00:01:51.000
เร็วๆนี้

00:01:51.000 --> 00:01:54.000
พวกเราได้ถูกเตือนอย่างน่าสลดใจถึงพลังทำลายล้างของธรรมชาติเอง

00:01:54.000 --> 00:01:56.000
ด้วยเหตุการณ์แผ่นดินไหวที่เพิ่งเกิดขึ้นในประเทศเฮติ

NOTE Paragraph

00:01:57.000 --> 00:02:00.000
สิ่งที่ผมคิดว่าเลวร้ายไปกว่านั้น

00:02:00.000 --> 00:02:02.000
ก็คือพลังทำลายล้างของมนุษย์ที่มีต่อมนุษย์ด้วยกันเอง

00:02:02.000 --> 00:02:05.000
ซามูเอล ปิซาร์ (Samuel Pisar) ผู้รอดชีวิตจากค่ายเอาช์วิตซ์ กล่าวเอาไว้

00:02:05.000 --> 00:02:07.000
และผมจะยกคำพูดของเขามา

00:02:07.000 --> 00:02:09.000
"การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์สอนพวกเราว่า ธรรมชาติ

00:02:09.000 --> 00:02:12.000
แม้ในเวลาที่โหดร้ายที่สุด

00:02:12.000 --> 00:02:15.000
ก็ยังอ่อนโยนเมื่อเทียบกับมนุษย์

00:02:15.000 --> 00:02:18.000
ในยามที่เขาขาดเข็มทิศทางศีลธรรมและเหตุผล"

NOTE Paragraph

00:02:18.000 --> 00:02:21.000
ยังมีรูปแบบอื่นของการถูกตรึงไม้กางเขนอีก

00:02:21.000 --> 00:02:23.000
ภาพถ่ายอันน่ากลัวหลายๆภาพ จาก อาบูเกรียบ (Abu Ghraib)

00:02:23.000 --> 00:02:25.000
เช่นเดียวกับบรรดาภาพถ่ายจาก กวนทานาโม (Guantanamo)

00:02:25.000 --> 00:02:27.000
ล้วนมีอิทธิพลอย่างลึกซึ้ง

00:02:27.000 --> 00:02:29.000
การเผยแพร่ภาพถ่ายเหล่านี้

00:02:29.000 --> 00:02:31.000
เพื่อต่อต้านเรื่องราวในรูปภาพเอง

00:02:31.000 --> 00:02:34.000
ทำให้รัฐบาลต้องเปลี่ยนแปลงนโยบายหลายๆเรื่อง

00:02:34.000 --> 00:02:36.000
หลายคนอาจโต้แย้งว่าภาพถ่ายเหล่านั้นเองต่างหาก

00:02:36.000 --> 00:02:39.000
ที่เป็นเชื้อเพลิงความไม่สงบในอิรัก

00:02:39.000 --> 00:02:41.000
มากกว่าการกระทำอื่นใด

00:02:41.000 --> 00:02:44.000
ยิ่งไปกว่านั้น ภาพถ่ายเหล่านั้นได้ถอด

00:02:44.000 --> 00:02:47.000
สิ่งที่เรียกว่ามาตรฐานศีลธรรมอันสูงส่งของกำลังพลที่ยึดครองอิรักไปตลอดกาล

NOTE Paragraph

00:02:47.000 --> 00:02:49.000
ย้อนกลับไปนิดหน่อย

00:02:49.000 --> 00:02:51.000
ในช่วงทศวรรษ 1960 และ 1970

00:02:51.000 --> 00:02:53.000
สงครามเวียดนามได้ถูกถ่ายทอด

00:02:53.000 --> 00:02:55.000
สู่(ทีวีใน)ห้องนั่งเล่นของชาวอเมริกันทุกเมื่อเชื่อวัน

00:02:55.000 --> 00:02:58.000
ภาพข่าวนำผู้คนมาเผชิญหน้า

00:02:58.000 --> 00:03:01.000
กับเหยื่อของสงคราม เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงถูกเผาด้วยลูกระเบิดเชื้อเพลิง

00:03:02.000 --> 00:03:04.000
นักศึกษาคนนึงถูกฆ่าโดยเจ้าหน้าที่หน่วยป้องกันความมั่นคงแห่งชาติ

00:03:04.000 --> 00:03:07.000
ที่มหาวิทยาลัยเคนท์สเตท ในรัฐโอไฮโอระหว่างการประท้วง

00:03:07.000 --> 00:03:09.000
จริงๆแล้ว ภาพถ่ายเหล่านี้กลายมาเป็น

00:03:09.000 --> 00:03:11.000
กระบอกเสียงให้กับการประท้วงเอง

NOTE Paragraph

00:03:11.000 --> 00:03:13.000
ตอนนี้ ภาพถ่ายนั้นมีพลัง

00:03:13.000 --> 00:03:15.000
ที่จะกระจายแสงแห่งความเข้าใจ

00:03:15.000 --> 00:03:17.000
บนความเคลือบแคลง ความเพิกเฉย

00:03:17.000 --> 00:03:19.000
และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง -- ผมได้พูดถึงสิ่งเหล่านี้บ่อยครั้ง

00:03:19.000 --> 00:03:22.000
แต่ผมจะแค่โชว์รูปภาพหนึ่ง --

00:03:22.000 --> 00:03:24.000
ประเด็นของเชื้อเอชไอวีหรือเอดส์

00:03:25.000 --> 00:03:28.000
ในช่วงทศวรรษ 1980 ความรู้สึกอัปยศอดสูที่ผู้คนมีต่อโรคนี้

00:03:28.000 --> 00:03:30.000
เป็นกำแพงอันยิ่งใหญ่

00:03:30.000 --> 00:03:32.000
ที่กีดกันผู้คนให้ไม่กล้าแม้แต่จะถกประเด็นหรือพูดถึงมัน

00:03:32.000 --> 00:03:35.000
พฤติกรรมหนึ่งที่แสนธรรมดาในปี ค.ศ.1987 ของผู้หญิงที่โด่งดังมากที่สุดในโลก

00:03:35.000 --> 00:03:37.000
เจ้าหญิงแห่งเวลล์ (เจ้าหญิงไดอาน่า) กำลังสัมผัส

00:03:37.000 --> 00:03:39.000
เด็กน้อยที่ติดเชื้อเอชไอวีหรือเอดส์คนหนึ่ง

00:03:39.000 --> 00:03:42.000
สร้างสิ่งที่ยิ่งใหญ่ โดยเฉพาะในยุโรป ที่จะหยุดยั้งความรู้สึกอดสู

00:03:42.000 --> 00:03:45.000
เธอรู้ดีกว่าใครๆ ถึงพลังของรูปภาพ

NOTE Paragraph

00:03:46.000 --> 00:03:48.000
ดังนั้น เมื่อพวกเราได้เผชิญหน้ากับรูปภาพที่ทรงพลังมาก

00:03:48.000 --> 00:03:50.000
พวกเราทุกคนล้วนมีทางเลือก

00:03:50.000 --> 00:03:53.000
พวกเราสามารถมองข้าม หรือพวกเราสามารถให้ความสำคัญกับรูปภาพนั้น

00:03:53.000 --> 00:03:55.000
เป็นที่น่าขอบคุณ เมื่อรูปภาพเหล่านี้ปรากฎขึ้นใน

00:03:55.000 --> 00:03:57.000
หนังสือพิมพ์เดอะการ์เดียน (Guardian) ในปี ค.ศ.1998

00:03:57.000 --> 00:04:00.000
ผู้คนให้ความสนใจอย่างสูง และในที่สุดคือให้เงินจำนวนมาก

00:04:00.000 --> 00:04:02.000
ในความปฏิบัติงานบรรเทาความอดอยากในประเทศซูดาน

00:04:02.000 --> 00:04:04.000
รูปถ่ายเปลี่ยนแปลงโลกหรือไม่ ?

00:04:04.000 --> 00:04:06.000
ไม่ครับ แต่รูปถ่ายมีอิทธิพลที่สำคัญมาก

00:04:07.000 --> 00:04:09.000
ภาพถ่ายหลายๆรูป หลายครั้งผลักดันเราไปสู่การตั้งคำถามต่อความเชื่อหลักของพวกเรา

00:04:09.000 --> 00:04:12.000
รวมไปถึงความรับผิดชอบซึ่งกันและกัน

00:04:12.000 --> 00:04:14.000
พวกเราทั้งหมดเห็นรูปภาพเหล่านั้นหลังจากเหตุการณ์พายุเฮอร์ริเคนแคทริน่า

00:04:14.000 --> 00:04:16.000
และผมคิดว่าสำหรับคนนับล้านๆ

00:04:16.000 --> 00:04:18.000
พวกเขาได้รับอิทธิพลอย่างสูงจากภาพถ่ายเหล่านี้

00:04:18.000 --> 00:04:20.000
และผมคิดว่า แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

00:04:20.000 --> 00:04:22.000
ที่พวกเขาเคยอยู่ห่างจากจิตวิญญาณของอเมริกันชน

00:04:22.000 --> 00:04:25.000
เมื่อคราวที่พวกเขาออกไปเลือกตั้งในเดือนพฤศจิกายนในปี 2008

NOTE Paragraph

00:04:26.000 --> 00:04:29.000
โชคร้ายที่รูปภาพที่สำคัญมากจำนวนหลายภาพ

00:04:29.000 --> 00:04:32.000
ถูกมองว่าโจ่งแจ้ง หรือขัดหูขัดตาเกินไปกว่าที่เราควรจะได้เห็น

00:04:33.000 --> 00:04:35.000
ผมจะแสดงรูปภาพหนึ่งแก่พวกคุณในที่นี้

00:04:35.000 --> 00:04:38.000
คือภาพถ่ายทหารผ่านศึกจากสงครามอิรักโดย ยูจีน ริชาร์ดส์

00:04:38.000 --> 00:04:40.000
จากผลงานชิ้นที่พิเศษกว่าชิ้นอื่นๆ

00:04:40.000 --> 00:04:43.000
ซึ่งไม่เคยเผยแพร่มาก่อน ชื่อว่า "สงครามเป็นเรื่องเฉพาะตน (War is Personal)"

00:04:43.000 --> 00:04:45.000
แต่รูปภาพไม่จำเป็นต้องโจ่งแจ้ง

00:04:45.000 --> 00:04:47.000
ในการที่จะเตือนพวกเราถึงโศกนาฏกรรมของสงคราม

00:04:47.000 --> 00:04:50.000
จอห์น มอร์ ถ่ายรูปนี้ที่สุสานอาร์ลิงตัน

00:04:50.000 --> 00:04:52.000
หลังผ่านภาวะตึงเครียดของเหตุการณ์ขัดแย้ง

00:04:52.000 --> 00:04:55.000
ในทุกๆพื้นที่ความขัดแย้งทั้งหมดบนโลก

00:04:55.000 --> 00:04:58.000
มีภาพถ่ายภาพหนึ่งจากสถานที่ที่เงียบสงบกว่าอย่างมาก

00:04:58.000 --> 00:05:01.000
ซึ่งยังหลอกหลอนผมอยู่ มากกว่ารูปภาพอื่นๆ

NOTE Paragraph

00:05:02.000 --> 00:05:05.000
ผมไม่เห็นด้วยกับ เอนเซล อดัมส์ ที่กล่าวไว้ว่า

00:05:05.000 --> 00:05:08.000
"คุณไม่ได้ถ่ายภาพ แต่คุณสร้างมัน"

00:05:08.000 --> 00:05:10.000
ในความเห็นของผม ช่างถ่ายภาพไม่ใช่ผู้สร้างภาพถ่ายขึ้นมา

00:05:10.000 --> 00:05:12.000
แต่เป็นคุณต่างหากหล่ะ

00:05:12.000 --> 00:05:14.000
พวกเรานำเอา

00:05:14.000 --> 00:05:16.000
ค่านิยมของพวกเรา ระบบความเชื่อของพวกเราใส่ไปในรูปภาพแต่ละรูป

00:05:16.000 --> 00:05:19.000
และผลลัพธ์ก็คือ รูปภาพสะท้อนอยู่ในตัวเรา

00:05:19.000 --> 00:05:21.000
บริษัทของผมมีภาพถ่ายประมาณ 70 ล้านรูป

00:05:21.000 --> 00:05:24.000
ผมติดไว้ในห้องทำงานเพียงภาพเดียว

00:05:24.000 --> 00:05:26.000
คือภาพนี้

00:05:26.000 --> 00:05:28.000
ผมหวังว่า ครั้งหน้าเมื่อพวกคุณได้เห็น

00:05:28.000 --> 00:05:30.000
รูปภาพที่จุดประกายบางอย่างในตัวคุณ

00:05:30.000 --> 00:05:32.000
คุณจะสามารถเข้าใจได้ดีขึ้นว่าทำไม

00:05:32.000 --> 00:05:35.000
และผมรู้ว่าสำหรับพวกคุณในที่นี้

00:05:35.000 --> 00:05:37.000
คุณจะต้องทำอะไรขึ้นมาสักอย่างอย่างแน่นอน

NOTE Paragraph

00:05:37.000 --> 00:05:39.000
และขอบคุณช่างถ่ายภาพทุกคนครับ

NOTE Paragraph

00:05:39.000 --> 00:05:41.000
(เสียงปรบมือ)