In mijn bedrijfstak
geloven we dat beelden de wereld kunnen veranderen.
Ok, we zijn naïef, we zijn kien en pienter.
De waarheid is dat we weten dat de
beelden zelf de wereld niet veranderen,
maar we weten ook dat, sinds de start van de fotografie,
beelden reacties bij mensen teweeg hebben gebracht,
en die reacties vormden het begin van veranderingen.
Laten we dus beginnen met een groep beelden.
Het zou me erg verbazen
als je er niet veel of de meeste van zou herkennen.
Je kan ze het beste als iconisch omschrijven,
zo iconisch, dat ze misschien clichés zijn.
Ze zijn in feite zo bekend
dat je ze misschien zelfs herkent
in een ietwat andere vorm.
(Gelach)
Maar ik denk dat we naar iets meer op zoek zijn.
We zijn naar iets meer op zoek.
We zijn op zoek naar beelden die een
compromisloos licht op cruciale kwesties werpen,
beelden die grenzen overstijgen, die religies overstijgen,
beelden die ons prikkelen
om op te staan en iets te doen,
om, met andere woorden, in actie te schieten.
Dit beeld hebben jullie allemaal gezien.
Het veranderde hoe we naar de fysische wereld keken.
We hadden onze planeet nooit eerder vanuit dit perspectief gezien.
Veel mensen schrijven de geboorte
van de milieubeweging in grote mate toe
aan hoe we onze planeet hier
voor de eerste keer zien,
in al haar kleinheid, haar fragiliteit.
40 jaar later is deze groep, meer dan de meeste,
zich bewust van de vernietigende kracht
die onze soort kan uitoefenen over onze omgeving.
En eindelijk lijken we er iets aan te doen.
Deze vernietigende kracht neemt vele vormen aan.
Bijvoorbeeld deze beelden genomen door Brent Stirton
in Kongo.
Deze gorilla's werden vermoord, sommigen zouden zeggen gekruisigd,
en, het zal ons niet verbazen,
ze wekten internationale woede op.
Recentelijk werden we tragisch herinnerd
aan de vernietigende kracht van de natuur
bij de recente aardbeving in Haïti.
Mij lijkt de vernietigende kracht
van mens over mens veel erger.
Om Samuel Pisar, die Auschwitz overleefde,
te citeren,
"De Holocaust leert ons dat de natuur,
zelfs op haar meest wrede momenten,
zachtmoedig is in vergelijking met de mens,
wanneer die zijn moreel kompas en zijn rede verliest."
Er is een ander soort kruisiging.
De gruwelijke beelden van Abu Ghraib
en de beelden uit Guantanamo
hadden een diepe impact.
Het publiceren van die beelden,
in tegenstelling met de beelden zelf,
leidde ertoe dat een regering haar beleid wijzigde.
Sommigen zouden argumenteren dat het die beelden zijn
die meer deden om de revolte in Irak te voeden
dan bijna om het even welke afzonderlijke daad.
Bovendien namen die beelden voor altijd het zogenaamde
morele gelijk van de bezettende strijdkrachten weg.
Laten we even terugspoelen.
In de jaren 60 en 70,
werd de Vietnamoorlog eigenlijk
continu in de woonkamers van Amerika getoond.
Door de nieuwsfoto's stonden mensen oog in oog
met de slachtoffers van de oorlog, een klein meisje verbrand door napalm,
een student gedood door de Nationale Garde
in Kent State University in Ohio tijdens een protestactie.
Meer zelfs, deze beelden werden
zelf de stemmen van het protest.
Nu hebben beelden de kracht
om te maken dat we argwaan,
en onwetendheid beginnen te begrijpen
en vooral -- hierover heb ik al veel uiteenzettingen gegeven
maar ik zal me tot één beeld beperken --
bij HIV/AIDS.
In de jaren 80 was de stigmatisering van mensen
met de ziekte een enorme barrière
om erover te praten of er wat aan te doen.
Eén eenvoudige handeling, in 1987, door de beroemdste vrouw
van de wereld, de prinses van Wales, die
een baby met HIV/AIDS aanraakt,
deed enorm veel, vooral in Europa, om dat te stoppen.
Zij wist, beter dan de meesten, hoe krachtig een beeld kan zijn.
Wanneer we dus oog in oog staan met een krachtig beeld,
hebben we allemaal een keuze.
We kunnen wegkijken of we kunnen iets met het beeld doen.
Gelukkig brachten deze foto's toen ze verschenen
in de Guardian in 1998,
heel wat focus en aandacht, en ook heel wat geld,
voor de hulp bij de Soedanese hongersnood.
Hebben de beelden de wereld veranderd?
Nee, maar ze hadden een grote impact.
Beelden stimuleren ons vaak om de essentie van wat we geloven
en onze verantwoordelijkheden voor elkaar in vraag te stellen.
We hebben allemaal de beelden na Katrina gezien,
en ik denk dat ze voor miljoenen mensen
een zeer grote impact hadden
en ik denk dat het zeer onwaarschijnlijk is
dat ze ver uit de gedachten van de Amerikanen waren
toen ze in november 2008 gingen stemmen.
Helaas vindt men sommige belangrijke beelden
te expliciet of te verontrustend om ze ons te tonen.
Ik zal jullie hier één foto laten zien,
het is een foto door Eugene Richards van een Irak-veteraan
uit een buitengewoon werk,
dat nooit gepubliceerd werd, "Oorlog gaat over mensen."
Maar beelden moeten niet expliciet zijn
om ons aan het tragische van een oorlog te herinneren.
John Moore maakte deze foto op het kerkhof van Arlington.
Na alle gespannen momenten van conflict,
in alle conflictzones in de wereld,
is er één foto van een veel rustigere plek
die me nog altijd achtervolgt, veel meer dan de andere.
Ansel Adams zei, en ik ga niet akkoord met hem,
"Je neemt geen foto, je maakt hem."
Ik vind dat de fotograaf de foto niet maakt,
maar jij.
In elk beeld leggen we
onze eigen waarden, waar we in geloven,
met als gevolg dat het beeld iets bij ons teweegbrengt.
Mijn bedrijf heeft 70 miljoen beelden.
Ik heb één beeld op mijn kantoor.
Dit is het.
Ik hoop dat je de volgende keer
dat een beeld iets bij je aanwakkert
beter zal begrijpen waarom
en ik weet dat jullie, zeker dit publiek,
er zeker ook iets aan zullen doen.
En dank je wel aan alle fotografen.
(Applaus)