Իմ ոլորտում

մենք հավատում ենք, որ լուսանկարները կարող են փոխել աշխարհը:

Լավ, ընդունենք, որ մենք միամիտ ենք, լավատես ու եռանդով լի։

Ճշմարտությունն այն է, որ մենք գիտենք,

որ պատկերներն իրենք չեն փոխում աշխարհը,

բայց նաև գիտենք, որ լուսանկարչության սկիզբ առնելուց ի վեր

նկարները մարդկանց մոտ առաջացրել են որոշակի արձագանք

և այդ արձագանքը փոփոխությունների պատճառ է հանդիսացել:

Եկեք սկսենք մի խումբ նկարներից:

Ես շատ կզարմանամ

եթե Ձեզ ճանաչելի չլինեն դրանցից շատերը:

Դրանք լավագույնս նկարագրվում են որպես նշանակալի նկարներ,

այնքան նշանակալի, որ կարծես համընդհանուր չափորոշիչ լինեն:

Իրականում դրանք այնքան ճանաչված են,

որ դուք նույնիսկ կճանաչեք դրանք

անգամ թեթևակի ձևափոխված:

(Ծիծաղ)

Բայց կարծում եմ, մենք ինչ-որ առավել կարևոր բան ենք փնտրում:

Մենք փնտրում ենք ավելին:

Մենք փնտրում ենք նկարներ, որոնք «անզիջող» լույս են

շողարձակում կարևորագույն հարցերի վրա,

պատկերներ, որոնք վեր են բոլոր տեսակ սահմաններից, բոլոր կրոններից,

պատկերներ, որոնք դրդում են մեզ

մի քայլ առաջ գնալ և ինչ-որ բան անել,

այլ բառերով ասած` գործել:

Ահա այս պատկերը դուք բոլորդ տեսել եք:

Այն փոխել է ֆիզիկական աշխարհի մասին մեր պատկերացումները:

Մենք երբեք չէինք տեսել մեր մոլորակը այս տեսանկյունից։

Շատ մարդիկ հավատում են, որ

շրջակա միջավայրի պահպանության շարժման գործում դեր է ունեցել

մեր մոլորակը առաջին անգամ

այսպիսին տեսնելը,

նրա փոքրությունը և քնքշությունը:

40 տարի անց, այս խումբը, ավելի քան մյուսները,

լավ ծանոթ են մեր տեսակի այն կործանիչ ուժին,

որը կարող է ազդեցություն ունենալ շրջապատող միջավայրի վրա:

Եվ վերջապես, պարզվում է, որ մենք ինչ-որ բան անում ենք դրա համար:

Այս կործանիչ ուժն ընդունում է շատ տարբեր տեսքեր:

Օրինակ, այս լուսանկարներն արվել են Բրենթ Սթիրթոնի կողմից

Կոնգոյում

այս գորիլաները սպանվել, ոմանք նույնիսկ կասեն խաչվել են

և զարմանալի չէ, որ

այն վրդովմունք առաջացրեց միջազգային հանրության մոտ:

Բավական վերջերս,

մեզ ողբերգական հետևանքներով հիշեցվեց հենց բնության կործանիչ ուժի մասին

Հաիթիում տեղի ունեցած երկրաշարժի օրինակով:

Իմ կարծիքով շատ ավելի վատ է,

երբ հենց մարդու կործանարար ուժն ուղղված է մարդու դեմ:

Սամուել Պիսարը, որ փրկվել է Աուշվիցից,

ասել է, մեջբերում եմ.

«Հոլոքոսթը ուսուցանում է մեզ, որ բնությունը

նույնիսկ ամենադաժան պահերին,

առավել բարեգութ է` համեմատած մարդու հետ,

երբ նա կորցնում է իր բարոյականությունը և բանականությունը»:

Խաչելու մեկ այլ տեսակ էլ կա:

Աբու-Գրեյբի ահասարսուռ պատկերները,

ինչպես նաև Գվատեմալայում արված նկարները,

ունեցան մեծ ազդեցությունը:

Այդ նկարների հրապարակումը

ոչ թե նկարներն ինքնին,

ստիպեցին կառավարությանը քաղաքականություն փոխել:

Ոմանք կարող են վիճել, որ հենց այդ նկարները

ավելի շատ ապստամբություններ բորբոքեցին Իրաքում

քան ցանկացած այլ գործողություն:

Ավելին, այդ նկարները հավերժ վերացրեցին

օկուպացիոն ուժերի, այսպես կոչված, բարձր բարոյականության պատկերը:

Եկեք մի փոքր հետ գնանք:

1960-ականներին և 1970-ականներին,

Վիետնամի պատերազմը ամեն օր ցուցադրվում էր

ամերիկյան հյուրասենյակների հեռուստաէկրաններից:

Նորություններում տպագրված նկարների միջոցով մարդիկ դեմ առ դեմ հանդիպում էին

պատերազմի զոհերին, վառված մի աղջնակի,

Օհայոում Կենթի պետական համալսարանում բողոքի ակցիայի ժամանակ

զինվորի կողմից սպանված մի ուսանողի:

Իրականում, այս նկարներն

իրենք հանդիսանում են բողոքի ձայներ:

Այժմ, նկարներն ուժ ունեն

սփռել իմացության լույս

մեր կասկածների, անիրազեկության

և հատկապես ... ես բազմիցս խոսել եմ սրա մասին,

բայց ընդամենը մի նկար ցույց կտամ...

ՄԻԱՎ/ՁԻԱՀ-ի խնդրի մասին:

1980-ականներին այս վարակով տառապողները

շատ մեծ արգելքների էին հանդիպում

նույնիսկ այդ հարցի քննարկման և հասցեագրման հարցում:

1987-ին աշխարհի ամենահայտնի կնոջ

Ուելսի արքայադստեր պարզ գործողությունը, այն է․

ՄԻԱՎ/ՁԻԱՀ-ով վարակված երեխային ձեռքով հպումը,

մեծ ազդեցություն ունեցավ մարդկանց վերաբերմունքը փոխելու գործում, հատկապես Եվրոպայում:

Նա, առավել քան ինչ-որ մեկը, գիտեր պատկերի ազդեցության ուժի մասին:

Այսպիսով, երբ մենք հանդիպում ենք հզոր պատկերի,

մենք բոլորս ընտրություն ունենք:

Մենք կարող ենք շրջվել, կամ կարող ենք վերաիմաստավորել պատկերը:

Բարեբախտաբար, երբ այս լուսանկարները հայտնվեցին

the Guardian ամսագրում 1998-ին,

նրանք բավական մեծ ուշադրություն գրավեցին, և ի վերջո գումար հավաքվեց

Սուդանի քաղցած բնակչության համար:

Արդյո՞ք նկարները փոխեցին աշխարհը:

Ոչ, բայց նրանք հսկայական ազդեցություն ունեցան:

Նկարները հաճախ ստիպում են մեզ վերանայել մեր սկզբունքային համոզմունքները

և միմյանց հանդեպ մեր պարտավորությունները:

Բոլորս տեսել ենք Կատրին փոթորիկի նկարները

և կարծում եմ միլիոնավոր մարդկանց համար

նրանք ունեցան շատ մեծ ազդեցություն,

և կարծում եմ քիչ հավանական է,

որ դրանք ջնջվել էին ամերիկացիների հիշողությունից,

երբ նրանք գնում էին 2008-ի նոյեմբերի քվեարկության:

Դժբախտաբար, որոշ շատ կարևոր նկարներ

համարվում են չափազանց ահասարսուռ և ազդեցիկ մեզ ցուցադրելու համար։

Ես ձեզ ցույց կտամ մեկ նկար,

Յուջին Ռիչարդսի կողմից նկարված Իրաքի պատերազմի վետերանի նկարը,

մի արտասովոր աշխատանք,

որն երբեք չի տպագրվել, կոչվում է «Պատերազմը ներանձնական է»։

Բայց նկարները պարտադիր չէ, որ ահասարսուռ լինեն,

որպեսզի հիշեցնեն մեզ պատերազմի սարսափի մասին:

Ջոն Մուրը նկարել է այս լուսանկարը Արլինգտոնի գերեզմանոցում:

Բոլոր այս լարված հակամարտություններից հետո,

աշխարհի բոլոր խնդրահարույց մասերում

ահա մեկ լուսանկար առավել հանգիստ վայրից,

որն ինձ մինչ այժմ հետապնդում է, ավելի քան մյուսները:

Անսել Ադամսն ասել է, և ես համամիտ չեմ նրա հետ.

«Դու չես նկարում լուսանկար, դու կերտում ես այն»:

Իմ կարծիքով, լուսանկարիչը չի կերտում այն,

այլ դուք եք անում։

Մենք յուրաքանչյուր նկարին տալիս ենք

մեր սեփական արժեքները, մեր սեփական համոզմունքների համակարգը,

և որպես հետևանք նկարն ազդում է մեր վրա:

Իմ կազմակերպությունն ունի 70 միլիոն նկար:

Ես իմ գրասենյակում ունեմ մեկ նկար:

Ահա այն:

Հուսով եմ, որ հաջորդ անգամ, երբ տեսնեք

մի նկար, որն ինչ-որ կայծ կառաջացնի ձեր ներսում,

դուք ավելի լավ կհասկանաք թե ինչու,

և զրուցելով այս հանդիսատեսի հետ, ես գիտեմ, որ,

դուք հաստատ ինչ-որ քայլ կձեռնարկեք:

Շնորհակալություն բոլոր լուսանկարիչներին։

(Ծափահարություններ)