Tutsilere karşı 1994 katliamından
iki yıl sonra

evim Ruanda'ya geri döndüm.

Ülke tahrip edildi.

Hastanede baktığım çocuklar,

tedavi edilebilir
hastalıklardan ölüyorlardı

çünkü onları kurtaracak ilaç
ya da malzememiz yoktu.

Çantamı topladım ve kaçmak istedim.

Ama kendimle çatıştım.

Çünkü kendimi gerçekten sosyal eşitliğe
ve adalete adamıştım

ve Ruanda'daki milyonlarca çocuk için

toplamda sadece 5 çocuk doktoru vardı.

Bu yüzden kalmaya karar verdim.

Ama insanlar arasında,
kalma kararımda beni motive eden,

katliamla yüzleşmiş ve hayatta kalmış

Ruanda'nın bazı şahane kadınları vardı.

Onlar, inanılmaz acı ve ıstırabın 
üstesinden gelmek zorundaydı.

Bazıları, tecavüzle hamile kalmış
çocukları büyütüyordu.

Diğerleri ise yavaşça HIV'den ölüyordu

ve tecavüzü ile HIV'i
silah olarak kullanıp

onlara kasten bulaştıran
insanları affettiler.

Bu yüzden onlar bana ilham verdiler.

Eğer onlar bunu yapabiliyorsa

kalabilirim ve en iyisini
yapmak için uğraşabilirim.

Bu kadınlar, gerçekten de

uzlaşma ve barışın aktivistiydi.

Bize, çocuklarımız ve bir gün
sahip olacağımız torunlarımız için,

evleri olarak
adlandırabilecekleri bir ülkeyi,

yeniden inşa etmenin yolunu
gururla gösteriyorlar.

Zihniyetin bu denli değişiminin
ülkemizi nereye getirdiğini

kendinize sorabilirsiniz.

Bugün Ruanda'da

Parlamentodaki kadınların 
en yüksek yüzdesine sahibiz.

(Alkış)

Durun daha yüzdeyi söylemedim.

%61.

(Alkış)

Bugün, çocukların aşısı için 
en iyi kampanyaya sahibiz,

başarılarımız arasında, kızlarımızın
%93'ü HPV'ye karşı aşılandı

(Alkış)

çünkü rahim ağzı kanserine karşı
korunmalarını istiyoruz.

Bu ülkede oran 54.

(Gülüşmeler)

Çocuk ölüm oranını %75'e kadar,

anne ölüm oranını %80'e kadar azalttık.

2000'lerin başında,

doğum ve gebelikten

her gün 9 kadın ölüyordu.

Bugün ise yaklaşık 2 kişi ölüyor.

Bu aslında bitmemiş bir gündem.

Hâlâ ilerlemek için çok uzun yolumuz var.

2 kişi hâlâ çok fazla.

Ama güçlü pozisyonlarda bulunan kadınlara

çok sayıda sahip olduğumuzdan,

bu sonuçlara inanıyor muyum?

Tabii ki.

(Gülüşmeler)

Evet.

(Alkış)

Gelişen dünyadaki
bir çalışma gösteriyor ki,

eğer kadınların statüsünü geliştirirseniz

onların yaşadığı toplumun statüsünü 
geliştirirsiniz.

Çocuk ölümündeki azalma %47.

Şu anda bulunduğumuz ülkede bile,

bu doğru.

Patricia Homan adında bir kadının

tasarladığı bir çalışma var ki;

eğer kadınlar ve erkekler
parlamentoda eşit olsaydı

Amerika'daki çocuk ölümünde

%14,5 oranında düşüş olurdu.

Bu yüzden o kadını biliyoruz.

Onlar liderlik pozisyonlarında
hünerlerini kullandıklarında,

sorumlu oldukları
tüm nüfusu geliştirirler.

Kadınlar ile erkekler
tüm dünyada eşit olsaydı

ne olurdu hayal edin.

Ümit edebileceğimiz ne büyük bir fayda.

Hmm?

Evet ya.

(Alkış)

Çünkü genellikle,

biz liderliğin farklı bir tarzına sahibiz:

daha kapsamlı,

daha anlayışlı,

küçük çocuklarla daha çok ilgilenen.

Bu da farklılık yaratır.

Maalesef bu ideal, dünyada mevcut değil

ve liderlik pozisyonlarında,

kadınlarla erkekler arasındaki
farklılık çok büyük.

Cinsiyet eşitsizliği,
mesleklerin çoğunda bir kural,

global sağlıkta bile böyle.

Öğrendim ki, eğer kadınların
eğitimine odaklanırsak

onların refahını geliştirmenin yanı sıra

hayatlarını da olumlu yönde geliştiririz.

Bu nedenle hayatımı şimdi eğitime adıyorum

ve bu tamamen, eşitlik anlayışıma

ve de sosyal adalet arayışıma
uygun hale geliyor

çünkü eğer sağlık servislerine erişimi
arttırmak istiyorsanız

ilk önce sağlık eğitimine erişimi
arttırmaya ihtiyacınız var.

Bu yüzden, arkadaşlarımız
ve ortaklarımızla

Ruanda'nın kuzey kırsalında
güzel bir üniversite inşa ediyoruz.

Kimseyi dışta bırakmadan
ve savunmasızlara odaklanarak,

özellikle tarih boyunca

hizmetin en son verildiği
kadınlara ve çocuklara

kaliteyi, eşitliği ve bütünsel
bakımı sağlamak için

öğrencilerimizi eğitiyoruz.

Bulunacakları toplumda,

kusursuz bir "değişim yaratan"
olmaları için,

yönetimsel beceriler
ve savunma becerileri kazandırıyoruz

ve onları liderlere dönüştürüyoruz.

Böylece, savunmasızlarla
ilgilenmelerine izin veren

sağlık sistemleri kurabiliyorlar.

Bu gerçekten de dönüştürücü.

Çünkü şu anda,

örneğin tıp eğitimi,

kaliteli sağlık hizmetlerine,

becerilere ve klinik becerilere odaklanmış

kent merkezli enstitülerde verilmektedir.

Biz, kaliteli klinik becerilere de
odaklanıyoruz

ancak bunu, yalnızca gerekli olduğu zaman

ve hastanede tedavi uygulayarak
insanların yaşadığı toplumda,

hastanın durumuna göre verilen tedavi
ve biyososyal yaklaşımla yapıyoruz.

Ayrıca, kentlerdeki
klinik eğitimden 4 ile 7 yıl sonra

genç mezunlar kırsal alana 
geri gitmeyi istemiyorlar.

İşte bu yüzden, "UGHE" olarak adlandırılan

Küresel Sağlık Eşitliği Üniversitesi'ni

Kuzey Ruanda'nın kırsalında kurduk.

(Alkış)

Gidip dünyayı değiştirecek olan

öğrencilerimizden bahsediyoruz.

Dünyanın her yerinden gelecekler
-- burası küresel bir üniversite --

ve bir koşulu sağlarlarsa
tıbbi eğitimi ücretsiz alacaklar:

Dünya çapında, altı ile dokuz yıl boyunca

savunmasızlara hizmet etmek zorundalar.

Onlar, aileleri ve kendileri için
maaşlarını saklayacaklar.

Ancak eğitim dönüşünde biz
özellikle savunmasızlar için

kaliteli klinik hizmetleri vereceğiz.

Ve böyle yaparak

bunu uygulayacaklarına dair

başlangıçta, bağlayıcı
bir antlaşma imzalıyorlar.

Biz para istemiyoruz.

Gidip parayı hareketlendirmek zorundayız.

Ancak onlar bunu herkes için
kaliteli hizmete çevirecekler.

Bunun için, güçlü bir
cinsiyet eşitliği gündemine

tabii ki ihtiyacımız var.

Tüm sınıflarımızda,
yüksek lisans bölümünün

minimum %50'si kadınlardan oluşuyor.

(Alkış)

Ve 5 ay önce başlayan tıp okulu için

kızların %70'ini kaydettiğimizi

söylemekten gurur duyuyorum.

(Alkış)

Bu, şu anki eşitsizliğe karşı,

kıtamızda kadınların tıp eğitimine
erişmesi için bir beyanat.

Kadınların eğitimine inanıyorum.

Bu yüzden eğitimlerini, becerilerini,
bilgilerini arttırmak için

dünyanın her yerine
giden Afrikalı kadınları alkışlıyorum.

Ama umutluyum ki, onlar bunu,
kıtayı daha güçlü yapmak

ve inşa etmek için

Afrika'ya geri getirecek.

Çünkü eminim ki,

daha güçlü bir Afrika
daha güçlü bir dünya yaratacak.

(Alkış)

23 yıl önce,

şu an hala fakir bir ülke olan

ve yıkılmış Ruanda'ya

geri döndüm.

Ama parlak bir gelecekle ışıldayan
Ruanda'ya geri döndüm.

İnsanlar ölürken ve işler iyi gitmezken

bir çözüm bulamadığım için,

bazı günler çok üzgün olsam da

ve çok zor günler olsa bile,

geri döndüğüm için neşe doluydum.

Ancak halkımın gelişmesine
katkı sağladığım için çok gururluydum

ve bu beni neşe dolu yapıyordu.

Bu yüzden, diaspora halindeki
Afrikalı kadınlar,

eğer beni duyuyorsanız,

asla vatanınızı unutmayın

ve hazır olduğunuzda, geri dönün.

Ben de yaptım.

Bu, hayatımı tamamladı.

Bu yüzden, evinize geri dönün.

Teşekkürler.

(Alkış)