Ik keerde terug
naar mijn thuisland Rwanda,
twee jaar na de genocide
van de Tutsi's in 1994.
Het land was verwoest.
De kinderen die ik verzorgde
in de ziekenhuizen
stierven aan behandelbare aandoeningen
omdat we geen apparatuur
of medicijnen hadden om hen te redden.
Ik was bijna van plan om
mijn koffer te pakken en weg te rennen.
Maar ik debatteerde met mezelf.
En omdat ik echt toegewijd ben aan
sociale rechtvaardigheid en gelijkheid,
en er maar vijf kinderartsen
waren in totaal
voor miljoenen kinderen in Rwanda,
besloot ik om te blijven.
Maar onder de mensen die
mijn beslissing om te blijven motiveerden
waren enkele fantastische vrouwen
van Rwanda,
vrouwen die de genocide
hadden meegemaakt en overleefd.
Zij moesten verschrikkelijke pijn
en leed overwinnen.
Sommigen brachten kinderen groot,
geboren uit verkrachtingen.
Anderen stierven langzaam aan HIV
en vergaven de daders,
die hen moedwillig besmetten
en HIV en verkrachting
gebruikten als wapen.
Dus, zij inspireerden me.
Als zij dat kunnen,
dan kan ik ook blijven
om mijn best te doen.
Die vrouwen waren echte activisten
voor vrede en verzoening.
Zij tonen ons hoe we
een land kunnen heropbouwen
voor onze kinderen en kleinkinderen
zodat zij, in de toekomst,
een plek hebben die ze trots
hun thuisland kunnen noemen.
En je kan je afvragen
waar deze verandering van mentaliteit
ons land naartoe gebracht heeft.
Vandaag in Rwanda,
hebben we het hoogste percentage
vrouwen in het parlement.
(Applaus)
Wacht maar tot ik
het percentage zeg --
eenenzestig procent.
(Applaus)
Vandaag hebben we de beste
kindervaccinatie-campagne
met, een van onze successen, 93 procent
van onze meisjes ingeënt tegen HPV --
(Applaus)
om hen te beschermen
tegen baarmoederhalskanker.
In dit land is dat 54.
(Gelach)
We hebben kindersterfte
met 75 procent verminderd,
moedersterfte met 80 procent.
Aan het begin van de jaren 2000
waren er negen vrouwen
die elke dag stierven
vanwege bevalling en zwangerschap.
Vandaag zijn dat er nog maar circa twee.
Het is een onvoltooide agenda.
We hebben nog veel werk te doen.
Twee is nog altijd te veel.
Maar, geloof ik dat deze resultaten
er waren dankzij het hebben
van een groot aantal vrouwen
in machtsposities?
Ja, dat geloof ik.
(Laughter)
Er is -- ja --
(Applaus)
er is een studie
in de ontwikkelingslanden
die toont dat als je
de toestand van vrouwen verbetert,
dan verbeter je de toestand
van de gemeenschap waarin zij leven.
Tot 47 procent daling in kindersterfte.
And zelfs in dit land waar we nu zijn,
is dat waar.
Er is een studie van een mevrouw,
Patricia Homan,
die projecteerde dat als vrouwen en mannen
gelijk waren in wetgevende instellingen,
dan zou er een verlaging van 14,5 procent
in kindersterfte zijn --
in de Verenigde Staten!
Dus we weten dat vrouwen,
als ze hun vaardigheden
in leidersposities gebruiken,
de hele bevolking die ze vertegenwoordigen
zullen verbeteren.
En stel je voor wat er zou gebeuren
als vrouwen gelijkwaardig waren aan mannen
in de hele wereld.
Wat een enorm voordeel
we zouden kunnen verwachten.
Hmm?
Oh, ja.
(Applaus)
Want in het algemeen
hebben we een andere leidersstijl:
inclusiever,
meevoelender,
zorgzamer voor kleine kinderen.
En dat maakt een verschil.
Helaas, bestaat deze ideale wereld niet
en het verschil tussen mannen en vrouwen
in leidersposities is te groot.
Genderongelijkheid is de norm
in de meeste beroepen,
zelfs in de wereldgezondheidszorg.
Ik heb geleerd dat als we focussen
op het onderwijs van vrouwen,
dan verbeteren we niet alleen hun leven,
maar ook het welzijn van hun gemeenschap.
Dat is waarom ik nu
mijn leven toewijd aan onderwijs.
Dit past perfect
bij mijn gevoel van gelijkheid
en mijn nastreven van
sociale rechtvaardigheid,
want als je toegang tot
gezondheidsdiensten wilt verhogen,
dan moet je eerst toegang tot
gezondheidsonderwijs verbeteren.
Dus samen met vrienden en partners,
bouwen we een mooie universiteit
in het rurale noorden van Rwanda.
Wij leiden onze studenten op
om kwaliteitsvolle, rechtvaardige,
en holistische zorg te leveren
voor iedereen,
zonder iemand achter te laten,
met een focus op kwetsbare personen,
vooral vrouwen en kinderen,
die historisch gezien
de laatsten zijn om aandacht te krijgen.
Wij transformeren hen in leiders
en we geven hun managementvaardigheden
en pleitbezorgingsvaardigheden
zodat zij vlotte 'changemakers' worden
in de maatschappij waar ze zullen zijn,
opdat zij gezondheidssystemen
kunnen opbouwen
die hun toelaten de kwetsbare mensen
thuis te verzorgen.
En het is echt transformerend,
omdat op dit moment,
geneeskunde opleidingen, bijvoorbeeld,
worden gegeven op instellingen
gevestigd in de steden,
die nadruk leggen op
kwaliteitsgezondheidsdiensten en
klinische vaardigheden,
die in instellingen worden aangeboden.
Ook wij benadrukken
goede klinische vaardigheden,
maar met een biosociale aanpak
aangepast aan de toestand van de patiënt,
zodat zorg wordt gegeven
in de gemeenschap waar de mensen leven,
met ziekenhuisopnames
alleen als het nodig is.
En verder,
na vier tot zeven jaar
van een klinische opleiding in de steden,
willen jonge afgestudeerden niet
meer terug naar het platteland.
Dus daarom hebben wij de University
of Global Health Equity opgericht,
een initiatief van Partners
in Health, UGHE genoemd,
in het rurale noorden van Rwanda.
(Applaus)
Onze studenten
zijn bestemd om de wereld te veranderen.
Zij zullen van overal komen --
het is een mondiale universiteit --
en ze zullen de medische
opleiding gratis krijgen
met één voorwaarde:
ze moeten kwetsbare mensen
wereldwijd verzorgen
gedurende zes tot negen jaar.
Ze zullen het salaris voor hunzelf
en hun families behouden
maar ze zetten onze opleiding om
in klinische diensten van hoge kwaliteit,
vooral voor kwetsbare personen.
Daarom ondertekenen ze bij aanvang
een overeenkomst dat ze dat zullen doen,
een bindende overeenkomst.
Wij willen geen geld.
Wij moeten het geld mobiliseren.
Maar zij zullen dit omzetten
in kwaliteitsdienstverlening
voor iedereen.
Daarvoor hebben we uiteraard
een sterke gendergelijkheidsagenda nodig.
En in al onze klassen,
van de masteropleiding,
is minimaal 50 procent vrouw.
(Applaus)
En ik ben trots te mogen zeggen
dat voor de geneeskundefaculteit
die vijf maanden geleden geopend is,
we 70 procent vrouwen ingeschreven hebben.
(Applaus)
Dat is een statement tegen
de huidige ongelijkheid voor vrouwen
om toegang tot geneeskunde
opleidingen te krijgen op ons continent.
Ik geloof in onderwijs voor vrouwen.
Daarom juich ik Afrikaanse vrouwen toe
die overal in de wereld naartoe gaan
voor meer onderwijs, vaardigheden
en kennis te vergaren.
Maar ik hoop dat ze dat
terug zullen brengen naar Afrika
om het continent te ontwikkelen
en het continent
een sterk continent te maken,
want ik ben zeker
dat een sterk Afrika
de wereld sterker zal maken.
(Applaus)
Drieëntwintig jaar geleden,
keerde ik terug naar Rwanda,
naar een gebroken Rwanda,
dat nog altijd een arm land is
maar stralend met een heldere toekomst.
En ik ben vol met vreugde
dat ik terugkeerde,
zelfs als sommige dagen moeilijk waren
en zelfs als ik soms depressief was
omdat ik geen oplossing vond
en mensen stierven,
of het ging niet snel genoeg vooruit.
Maar ik ben zo trots dat ik bijdroeg
aan de verbetering van mijn gemeenschap.
En dit vervult mij met vreugde.
Dus, Afrikaanse vrouwen van de diaspora,
als jullie mij horen,
vergeet nooit jullie thuisland.
En als je klaar bent, kom terug naar huis.
Dat heb ik gedaan.
Het heeft mij
een bevredigend leven gegeven.
Dus, kom terug naar huis.
Dankjewel.
(Applaus)