Θυμάμαι τη μητέρα μου να μας φέρνει στο Βρετανικό Μουσείο στο Λονδίνο. Η οικογένειά της μητέρας μου καταγόταν από το Ιράκ. Μας πήγε κατευθείαν στην Ασσυριακή έκθεση και στην αίθουσα που είχε το Κυνήγι Λιονταριού του Ασσουρμπανιπάλ. Είναι απίθανο να είσαι δέκα χρονών και να μαθαίνεις ότι αυτό είναι το πρώτο κόμικ και οι πρόγονοι σου ευθύνονται γι' αυτό. Γυρνούσε και μας έλεγε "Τι δουλειά έχει αυτό εδώ;" Αυτό μας έκανε να καταλάβουμε ότι αυτά τα μουσεία δεν ήταν απλά ευγενείς ληψανοθήκες για αντικείμενα που ανταλλάχθηκαν μεταξυ πολιτισμών, αλλά αποσπάστηκαν με τη βία. Ήταν ένα μουσείο, αλλά και ένα παλάτι του εγκλήματος. ΜΆΙΚΛ ΡΑΚΌΒΙΤΣ: ΣΤΟΙΧΕΙΏΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΔΎΣΗ Το "The Invisible Enemy Should not Exist" είναι ένα εργο μου σε εξέλιξη από το 2006. Ως επακόλουθο της εισβολής των Η.Π.Α. στο Ιράκ, πάνω από οκτώ χιλιάδες έργα λεηλατήθηκαν από το Εθνικό Μουσείο του Ιράκ. Άρχισα να σκέφτομαι πως θα ήταν αν τα έργα αυτά επέστρεφαν ως φαντάσματα για να στοιχειώσουν τα μουσεία της Δύσης. Δυστυχώς αυτό το έργο πλέον περιλαμβάνει και τους αρχαιολογικούς χώρους που καταστράφηκαν από οργανώσεις όπως το ISIS. Αυτή η εγκατάσταση είναι το Δωμάτιο F του Βορειοδυτικού Παλατιού της Νιμρούντ. Το 2015, που καταστράφηκε, φιλοξενούσε διακόσια ανάγλυφα. Ωστόσο, αρχικά έιχε πάνω από εξακόσια ανάγλυφα. Στην πλειοψηφία τους ανασκάφηκαν στα μέσα του 1800 και έπειτα στάλθηκαν σε διάφορα ιδρύματα της Δύσης. Η Δύση αποδίδει αξία σε αντικείμενα από αυτό το μέρος του κόσμου αλλά υπάρχει ασσυμετρία αν αναλογιστούμε τον τρόπο με τον οποίο υποτιμούνται οι άνθρωποι που κατάγονται από αυτό τον τόπο. Τα ανάγλυφα είναι τοποθετημένα σύμφωνα με το πρωτότυπο αρχιτεκτονικό αποτύπωμα Αυτό που επιδιώκει αυτό το έργο είναι να βάλει τον θεατή στη θέση ενός Ιρακινού μέσα στο παλάτι τη μέρα πριν το καταστρέψει το ISIS, και να τους δείξει σε πόσο μεγάλο μέρος της ιστορίας τους δεν είχαν πρόσβαση, και τα κενά τα οποία ,και μέσα από τα οποία, αναγκάζονταν να κοιτάξουν. Αυτά τα έργα επίσης αφαιρέθηκαν με τη βία όπως και οικογένεια μου από την πατρίδα της μητέρας μου. Η οικογένεια της μητέρας μου έφυγε από το Ιράκ το 1947 ως αποτέλεσμα της ανάδυσης εθνικιστικών ιδεολογιών στη Μέση Ανατολή. Οι Ιρακινοί Εβραίοι βρέθηκαν σε μία κάπως αδιέξοδη κατάσταση. Όταν ήρθαν στις Η.Π.Α. πρέπει να υπήρχε κάθε είδους πίεση να αφομοιωθούν. Η ιστορία της αφομοίωσής τους δεν αποτελείται από εγκατάλειψη των πάντων. Οι παππούδες μου ήταν οι πρώτοι καλλιτέχνες εγκατάστεων που γνώρισα ποτέ. Στο σπίτι στο Γκρέιτ Νεκ στο Λόνγκ Άιλαντ, τα πάντα στο πάτωμα ήταν από το Ιράκ, τα πάντα στους τοίους ήταν από το Ιράκ και ό,τι έβγαινε από την κουζίνα σίγουρα ήταν από το Ιράκ. Όταν ήμουν τελειόφοιτος Λυκείου, ο πρώτος Πόλεμος του Κόλπου συνέβη μπροστά σ' εμένα και τα αδέρφια μου. Η μητέρα μας μας είπε "Ξέρετε ότι δεν υπάρχουν Ιρακινά εστιατόρια στη Νέα Υόρκη;" Αυτό που επισήμαινε ήταν ότι στις Η.Π.Α. δεν υπήρχε Ιρακινή κουλτούρα πέρα από το πετρέλαιο και τον πόλεμο. Καθώς πλησίαζε άλλος ένας πόλεμος στο Ιράκ ξεκίνησα ένα έργο στο οποίο θα μπορούσα να συνεργαστώ με τη μητέρα μου. Αυτό ήταν το "Enemy Kitchen." Η μητέρα μου μοίραζε διάφορες οικογενειακές συνταγές και εγώ μαγείρευα με διαφορετικές ομάδες. Φτιάχνετε τον κρατήρα και μετά παίρνετε ένα κομμάτι κρέας, το βάζετε στο κέντρο... Το "Enemy Kitchen" πρόσφερε ένα είδος αντίστασης στον τρόπο που ο πόλεμος πλαισίωνε τα πάντα όταν μιλούσαμε για το Ιράκ. Πάντα θα αναφέρω τι συνέβη το 2006 με μια ομάδα μαθητών. Τα σχολεία τους είχαν απαγορεύσει σε πολλούς δασκάλους να μιλούν ευθέως για τον πόλεμο στην τάξη επειδή πάρα πολλά από αυτά είχαν αδέρφια και θείους, μητέρες και πατέρες που βρίσκονταν στο Ιράκ. Ήταν τόσο απίστευτα βίαιο που κανείς ποτέ δεν σκέφτηκε να τα ρωτήσει την άποψη τους για τον πόλεμο. Τώρα το "Enemy Kitchen" είναι καντίνα με Ιρακινούς σεφ. Οι βοηθοί σεφ και σερβιτόροι είναι Αμερικανοί βετεράνοι πολέμου που υπηρέτησαν στο Ιράκ. Αυτές οι ιστορίες έχουν ζωντανέψει. Οι χρωματικοί συνδυασμοί που έχουμε επιλέξει με το στούντιο μου, θυμίζουν λίγο το χρώμα που επανέρχεται στο σώμα. Είναι μια μεγάλη γκάμα υλικών που βλέπει κανείς να εκπροσωπούνται. Τα φακελάκια τσαγιού με άνισο συνθέτουν το κιτρινωπό ένδυμα αυτού του "apkallu." Είναι ένα από τα αγαπημένα μου χρώματα. Με αυτό το πορτοκαλί μεγάλωσα: την συσκευασία μιας πάστας βερίκοκου. Ήταν κάτι σαν το πρώτο φρουτώδες ζαχαρωτό. Για να στοιχειώσει σωστά ένα φάντασμα, πρέπει να εμφανίζεται διαφορετικά από ότι όταν ζούσε. Στα ανάγλυφα χρησιμοποιείται το περιτύλιγμα φαγητών από την Μέση Ανατολή. Λόγω της Εσωτερικής Ασφάλειας, οτιδήποτε προέρχεται από το Ιράκ θα ήταν πολύ δύσκολο να το εισαγάγει κανείς. Μια συσκευασία σιρόπι χουρμά, που αναγράφει πως "παράγεται στο Λίβανο", παρασκευάζεται στην Ιρακινή πρωτεύουσα και έπειτα μεταφέρεται στο Λίβανο, από όπου πωλείται στον υπόλοιπο κόσμο.