Mag ik de handen zien van iedereen die het afgelopen jaar in een vliegtuig heeft gezeten? Dat is nogal wat. Nou, het blijkt dat je deze ervaring deelt met meer dan drie miljard mensen elk jaar. En als we zoveel mensen in metalen buizen stoppen die over heel de wereld vliegen, kunnen dit soort dingen gebeuren: er ontstaat een epidemie. Dit onderwerp houdt mij bezig sinds ik vorig jaar hoorde over de Ebola-uitbraak. En het blijkt dat, hoewel Ebola zich verspreidt via minder wijdreikende druppelbesmetting, er allerlei andere ziektesoorten zijn die verspreid kunnen worden in vliegtuigcabines. Het ergste is: de cijfers zien er behoorlijk eng uit. Met H1N1 was er een man die besloot om te vliegen en tijdens één enkele vlucht verspreidde hij de ziekte onder 17 anderen. Een andere man met SARS slaagde erin tijdens een vlucht van 3 uur de ziekte te verspreiden onder 22 anderen. Dat is niet echt mijn idee van een geweldige superheldenkracht. Als we hiernaar kijken, zien we ook dat het moeilijk is om vooraf te screenen op deze ziekten. Dus als iemand in een vliegtuig stapt, kan hij ziek zijn of zelfs in een latentieperiode verkeren, waarin hij de ziekte wel heeft, maar geen symptomen vertoont. Hij zou dan de ziekte kunnen verspreiden onder vele anderen in de cabine. Dit werkt als volgt: er komt lucht binnen vanuit de bovenkant en de zijkant van de cabine, blauw aangegeven. Die lucht verdwijnt dan via heel efficiënte filters die 99.97% van de pathogenen elimineren bij de uitlaat. Nu zien we echter een patroon van luchtstromen die zich mengen. Als er dus iemand niest, wervelt die lucht meerdere malen rond voordat ze überhaupt de kans heeft om door de filter te gaan. Dus ik dacht: dit is duidelijk een ernstig probleem. Ik had het geld niet om een vliegtuig te kopen, dus besloot ik om een computer te bouwen. Het blijkt dat we met numerieke stromingsleer in staat zijn om simulaties te creëren die ons betere antwoorden verschaffen dan echt fysiek meten in het vliegtuig. Dit werkt als volgt: je begint met 2D-tekeningen; deze kun je vinden in technische documenten op het internet. Ik plaats ze in een 3D-computerprogramma en bouw een 3D-model. Dan verdeel ik het model dat ik zojuist heb gebouwd in stukjes. Ik hak het in blokjes zodat de computer het beter kan begrijpen. Dan vertel ik de computer waar de lucht de cabine in- en uitgaat, gooi er nog wat fysica bij en leun dan achterover terwijl de computer de simulatie berekent. In een conventionele cabine gebeurt het volgende: je ziet dat de middelste persoon niest ... en 'hatsjoe!' -- het belandt recht in het gezicht van de anderen. Het is nogal walgelijk. Van voren kun je zien dat die twee passagiers naast de middelste passagier nogal pech hebben. Vanaf de zijkant bekeken, zie je ook dat die ziektekiemen zich verspreiden door de lengte van de cabine. Het eerste wat ik dacht was: dit is niet goed. Dus ik heb meer dan 32 verschillende simulaties uitgevoerd en uiteindelijk ben ik tot de volgende oplossing gekomen. Ik noem dit een -- patent aangevraagd -- Global Inlet Director. Hiermee kunnen we de pathogeen-overdracht verminderen met ongeveer 55 keer en de inademing van frisse lucht verhogen met ongeveer 190%. Dit zou als volgt gaan: we zouden een stuk composietmateriaal installeren op deze al bestaande plekken in het vliegtuig. Het installeren is dus kostenefficiënt en het is maar een dag werk. Een aantal schroeven monteren en klaar is Kees. De resultaten zijn absoluut fantastisch. In plaats van problematisch rondwervelende luchtstroompatronen, kunnen we muren van lucht creëren die tussen de passagiers neerkomen om persoonlijke ademhalingszones te creëren. Hier zie je dat de middelste passagier weer aan het niezen is, maar nu kunnen we dat afvoeren door de filters. Hetzelfde geldt voor de zijkant, je ziet dat we die pathogenen direct kunnen afvoeren. Neem nog eens een kijkje naar hetzelfde scenario maar met deze innovatie geplaatst. De middelste passagier niest, maar deze keer wordt het direct afgevoerd door de uitlaat voordat het de kans krijgt om anderen te infecteren. Je ziet dat de twee passagiers naast de middelste man helemaal geen virtuele pathogenen ademen. Neem ook een kijkje vanaf de zijkant -- je ziet een efficient systeem. Kort gezegd: met dit systeem winnen we. Als we kijken naar wat dit oplevert, zien we dat dit niet alleen werkt als de middelste passagier niest, maar ook als de passagier bij het raam niest of als de passagier naast het gangpad niest. Wat voor betekenis heeft deze oplossing voor de wereld? Nou, als we dit bekijken vanuit de computersimulatie en toepassen op de echte wereld, zien we bij dit 3D-model, dat ik heb gebouwd met behulp van een 3D-printer, diezelfde neerwaartse luchtstroompatronen, rechtstreeks naar de passagiers. In het verleden heeft de SARS-epidemie de wereld ongeveer $40 miljard gekost. Een toekomstige grote ziekte-uitbraak zou de wereld meer dan $3 biljoen kunnen kosten. Voorheen was het zo dat je een vliegtuig aan de grond moest houden gedurende een of twee maanden, en tienduizenden manuren plus miljoenen dollars kwijt was om iets te veranderen. Maar nu zijn we in staat om razendsnel iets te installeren en direct resultaat te zien. Het is nu een kwestie van de certificering rondkrijgen, testen in de lucht, en het krijgen van allerlei wettelijke goedkeuringen. Maar dit laat zien dat soms de beste oplossingen de simpelste oplossingen zijn. Nog maar twee jaar geleden was dit project niet haalbaar geweest, enkel omdat de technologie het toen niet kon ondersteunen. Maar nu met geavanceerde computertechniek en de mate van de ontwikkeling van ons internet, is het echt het gouden tijdperk voor innovatie. En daarom is mijn vraag aan jullie vandaag: waarom wachten? Samen kunnen we de toekomst vandaag bouwen. Dank jullie wel. (Applaus)