Mag ik de handen zien
van iedereen die het afgelopen jaar
in een vliegtuig heeft gezeten?
Dat is nogal wat.
Nou, het blijkt dat je deze ervaring deelt
met meer dan drie miljard mensen elk jaar.
En als we zoveel mensen
in metalen buizen stoppen
die over heel de wereld vliegen,
kunnen dit soort dingen gebeuren:
er ontstaat een epidemie.
Dit onderwerp houdt mij bezig
sinds ik vorig jaar hoorde
over de Ebola-uitbraak.
En het blijkt dat,
hoewel Ebola zich verspreidt
via minder wijdreikende druppelbesmetting,
er allerlei andere ziektesoorten zijn
die verspreid kunnen worden
in vliegtuigcabines.
Het ergste is:
de cijfers zien er behoorlijk eng uit.
Met H1N1
was er een man die besloot om te vliegen
en tijdens één enkele vlucht
verspreidde hij de ziekte
onder 17 anderen.
Een andere man met SARS
slaagde erin tijdens een vlucht van 3 uur
de ziekte te verspreiden onder 22 anderen.
Dat is niet echt mijn idee
van een geweldige superheldenkracht.
Als we hiernaar kijken, zien we ook
dat het moeilijk is om vooraf
te screenen op deze ziekten.
Dus als iemand in een vliegtuig stapt,
kan hij ziek zijn
of zelfs in een latentieperiode verkeren,
waarin hij de ziekte wel heeft,
maar geen symptomen vertoont.
Hij zou dan de ziekte kunnen verspreiden
onder vele anderen in de cabine.
Dit werkt als volgt:
er komt lucht binnen vanuit de bovenkant
en de zijkant van de cabine,
blauw aangegeven.
Die lucht verdwijnt dan
via heel efficiënte filters
die 99.97% van de pathogenen
elimineren bij de uitlaat.
Nu zien we echter een patroon
van luchtstromen die zich mengen.
Als er dus iemand niest,
wervelt die lucht meerdere malen rond
voordat ze überhaupt de kans heeft
om door de filter te gaan.
Dus ik dacht: dit is duidelijk
een ernstig probleem.
Ik had het geld niet
om een vliegtuig te kopen,
dus besloot ik om
een computer te bouwen.
Het blijkt dat we
met numerieke stromingsleer
in staat zijn om simulaties te creëren
die ons betere antwoorden verschaffen
dan echt fysiek meten in het vliegtuig.
Dit werkt als volgt:
je begint met 2D-tekeningen;
deze kun je vinden in
technische documenten op het internet.
Ik plaats ze in een 3D-computerprogramma
en bouw een 3D-model.
Dan verdeel ik het model
dat ik zojuist heb gebouwd in stukjes.
Ik hak het in blokjes zodat de computer
het beter kan begrijpen.
Dan vertel ik de computer
waar de lucht de cabine in- en uitgaat,
gooi er nog wat fysica bij
en leun dan achterover
terwijl de computer de simulatie berekent.
In een conventionele cabine
gebeurt het volgende:
je ziet dat de middelste persoon niest ...
en 'hatsjoe!' -- het belandt
recht in het gezicht van de anderen.
Het is nogal walgelijk.
Van voren kun je zien
dat die twee passagiers
naast de middelste passagier
nogal pech hebben.
Vanaf de zijkant bekeken, zie je ook
dat die ziektekiemen zich verspreiden
door de lengte van de cabine.
Het eerste wat ik dacht was:
dit is niet goed.
Dus ik heb meer dan 32
verschillende simulaties uitgevoerd
en uiteindelijk ben ik
tot de volgende oplossing gekomen.
Ik noem dit een -- patent aangevraagd --
Global Inlet Director.
Hiermee kunnen we
de pathogeen-overdracht verminderen
met ongeveer 55 keer
en de inademing van frisse lucht
verhogen met ongeveer 190%.
Dit zou als volgt gaan:
we zouden een stuk
composietmateriaal installeren
op deze al bestaande plekken
in het vliegtuig.
Het installeren is dus kostenefficiënt
en het is maar een dag werk.
Een aantal schroeven monteren
en klaar is Kees.
De resultaten zijn absoluut fantastisch.
In plaats van problematisch
rondwervelende luchtstroompatronen,
kunnen we muren van lucht creëren
die tussen de passagiers neerkomen
om persoonlijke
ademhalingszones te creëren.
Hier zie je dat de middelste passagier
weer aan het niezen is,
maar nu kunnen we dat
afvoeren door de filters.
Hetzelfde geldt voor de zijkant,
je ziet dat we die pathogenen
direct kunnen afvoeren.
Neem nog eens een kijkje
naar hetzelfde scenario
maar met deze innovatie geplaatst.
De middelste passagier niest,
maar deze keer wordt het direct
afgevoerd door de uitlaat
voordat het de kans krijgt
om anderen te infecteren.
Je ziet dat de twee passagiers
naast de middelste man
helemaal geen virtuele pathogenen ademen.
Neem ook een kijkje vanaf de zijkant --
je ziet een efficient systeem.
Kort gezegd:
met dit systeem winnen we.
Als we kijken naar wat dit oplevert,
zien we dat dit niet alleen werkt
als de middelste passagier niest,
maar ook als de passagier
bij het raam niest
of als de passagier
naast het gangpad niest.
Wat voor betekenis heeft
deze oplossing voor de wereld?
Nou, als we dit bekijken
vanuit de computersimulatie
en toepassen op de echte wereld,
zien we bij dit 3D-model,
dat ik heb gebouwd
met behulp van een 3D-printer,
diezelfde neerwaartse luchtstroompatronen,
rechtstreeks naar de passagiers.
In het verleden heeft de SARS-epidemie
de wereld ongeveer $40 miljard gekost.
Een toekomstige grote ziekte-uitbraak
zou de wereld meer dan
$3 biljoen kunnen kosten.
Voorheen was het zo dat je
een vliegtuig aan de grond moest houden
gedurende een of twee maanden,
en tienduizenden manuren
plus miljoenen dollars kwijt was
om iets te veranderen.
Maar nu zijn we in staat
om razendsnel iets te installeren
en direct resultaat te zien.
Het is nu een kwestie
van de certificering rondkrijgen,
testen in de lucht,
en het krijgen van allerlei
wettelijke goedkeuringen.
Maar dit laat zien
dat soms de beste oplossingen
de simpelste oplossingen zijn.
Nog maar twee jaar geleden
was dit project niet haalbaar geweest,
enkel omdat de technologie
het toen niet kon ondersteunen.
Maar nu met geavanceerde computertechniek
en de mate van de ontwikkeling
van ons internet,
is het echt het gouden tijdperk
voor innovatie.
En daarom is mijn vraag
aan jullie vandaag: waarom wachten?
Samen kunnen we
de toekomst vandaag bouwen.
Dank jullie wel.
(Applaus)