WEBVTT

00:00:09.801 --> 00:00:13.967
อรุณสวัสดิ์ สหายธรรมทุกท่าน วันนี้เราจะสื่อสารกันด้วยภาษาอังกฤษ

00:00:15.467 --> 00:00:19.483
วันนี้เป็นวันที่ 10 มีนาคม พศ 2556

00:00:19.990 --> 00:00:24.621
และเราอยู่ในห้องประชุมใหญ่เพื่อการภาวนา ห้องStill-water หมู่บ้านพลัม

00:00:27.330 --> 00:00:30.766
มีกี่ท่านที่จะรับฟังเป็นภาษาอังกฤษได้โดยตรง

00:00:34.971 --> 00:00:36.233
คนส่วนใหญ่ยกมือ

00:00:42.067 --> 00:00:47.133
จะมีคนประมาณ 600 ท่านจะมาร่วมงาน French Retreat ในอีกไม่กีวันข้างหน้า

00:00:50.033 --> 00:00:53.233
ท่าน ไฮ เหงียม ได้นำเสนอ

00:00:58.830 --> 00:01:05.271
บางหัวข้อ บางสาระสำคัญของการเรียนการสอนและการปฏิบัติเอาไว้

00:01:06.968 --> 00:01:08.425
ประการแรกคือ

00:01:10.658 --> 00:01:16.925
"ความสุขเป็นสิ่งที่เป็นไปได้"

00:01:19.875 --> 00:01:25.000
ประการที่สองคือ "การรักษาเยียวยาเป็นสิ่งที่เป็นไปได้"

00:01:27.309 --> 00:01:32.114
เนื่องจากคนจำนวนมากต้องการ การเยียวยา

00:01:33.533 --> 00:01:37.872
คนส่วนมากที่มาที่นี่ มาเพื่อการเยียวยาบำบัด

00:01:41.566 --> 00:01:46.167
ดังนั้น ทำอย่างไรให้มีชีวิตอยู่อย่างล้ำลึก ในช่วงเวลาชีวิตหนึ่งของเรา

00:01:50.297 --> 00:01:55.733
อีกแนวคิดหัวข้อหนึ่งคือ "การกลับบ้าน" (การกลับสู่ใจตน)

00:01:56.867 --> 00:02:00.267
ไม่ต้องเที่ยวไปหาจากที่อื่น แต่คือการกลับบ้าน

00:02:01.833 --> 00:02:07.269
นี่ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่สำคัญ

00:02:09.244 --> 00:02:10.467
การฝึกฝนตนเอง

00:02:12.000 --> 00:02:13.222
และก็

00:02:14.547 --> 00:02:18.553
"การไหลรวมไปเป็นหนึ่งเดียวกับสายน้ำ"

00:02:18.774 --> 00:02:20.875
ไม่ใช่การเป็นแค่หยดน้ำ

00:02:21.233 --> 00:02:24.200
นี่เป็นเรื่องที่สำคัญมากสำหรับนักปฏิบัติ

00:02:26.067 --> 00:02:29.067
เราไม่สามารถฝึกหัดได้จนกว่าเราจะมี กลุ่มคณะสงฆ์

00:02:29.867 --> 00:02:32.532
และร่วมกับกลุ่มสงฆ์ เราสามารถไหลรวมกันไปเหมือนสายน้ำเดียวกัน

00:02:35.167 --> 00:02:39.267
ดังนั้น ไม่ใช่แค่ผู้คนที่จะมาร่วมที่ต้องการสิ่งนั้น

00:02:39.569 --> 00:02:44.016
แต่เป็นเราทั้งหมดที่อยู่ในหมู่บ้านพลัมแห่งนี้ด้วย

00:02:44.450 --> 00:02:47.283
เราเองก็ต้องฝึกฝนปฏิบัติเช่นเดียวกัน

00:02:54.206 --> 00:02:57.400
สำหรับสหายผู้ที่กำลังจะมาร่วมงาน

00:02:58.842 --> 00:03:04.700
เขากำลังจะเข้าร่วมในการเตรียมงาน

00:03:05.367 --> 00:03:12.000
เขาจะมาช่วยเหลือด้านการปฏิบัติ การชำระล้าง การทำความสะอาดปัดเป่า และอื่นๆ

00:03:12.900 --> 00:03:17.426
หลายคนเต็มใจทำ

00:03:19.225 --> 00:03:25.192
เต็มใจช่วยเหลือคณะสงฆ์ในระหว่างช่วงเวลาแห่งความสงบ

00:03:29.143 --> 00:03:35.867
ดังนั้นเราต้องแสดงให้เห็นถึงการปฏิบัติ การชำระล้าง การทำความสะอาดปัดเป่า อย่างสงบเย็นเป็นสุข

00:03:36.400 --> 00:03:40.767
เพราะว่านี่เป็นส่วนหนึ่งของการฝึกหัดและเรียนรู้

00:03:41.833 --> 00:03:44.584
เราควรจะมีตัวอย่างให้ดู

00:03:44.918 --> 00:03:50.451
เพราะว่าเราเป็นผู้อยู่อาศัยถาวรใต้ร่มบวรศาสนา

00:04:01.752 --> 00:04:08.400
ผมจะให้มีการซักถามในภาษาฝรั่งเศษสักสามข้อ

00:04:09.367 --> 00:04:15.133
อาจจะมีบางคนถามบางคนตอบ

00:04:18.068 --> 00:04:22.067
ดังนั้นจึงมีสามครั้งที่เราจะร่วมกันเป็นหนึ่งเดียว

00:04:26.600 --> 00:04:30.493
หรือเรียกอีกอย่างว่าเราเป็นเจ้าบ้าน

00:04:32.326 --> 00:04:36.659
นอกเหนือจากการสนทนาธรรมและการอภิปราย และอื่นๆ

00:04:47.585 --> 00:04:49.530
หลังจากการเยียวยาบำบัดแล้ว

00:04:49.834 --> 00:04:54.323
ผมและคณะสงฆ์จำนวนหนึ่งจะบินไปเอเชีย

00:05:02.026 --> 00:05:08.333
เรามีตารางงานที่แน่นมากในเกาหลี ฮ่องกง

00:05:10.700 --> 00:05:12.400
และที่ประเทศไทย

00:05:21.533 --> 00:05:27.300
เพราะว่าคนที่นั่นต้องการเราเป็นอย่างมากในการปรากฏตัวครั้งนี้ เพื่อก่อให้เกิดประโยชน์สูงสุด

00:05:50.500 --> 00:05:53.131
เรารู้ว่าการฝึกหัดที่หมู่บ้านพลัม

00:05:54.598 --> 00:06:01.665
สามารถเห็นได้เป็นสองแง่มุม

00:06:03.231 --> 00:06:06.864
มุมแรกคือ เราจะตระหนักรู้ถึงความทุกข์ได้อย่างไร

00:06:08.064 --> 00:06:09.597
และการโอบกอดรับความรู้สึกนั้นไว้ให้ได้

00:06:11.230 --> 00:06:15.430
การเปลี่ยนมุมมองของเราที่มีต่อทุกข์นั้น และนี่เป็นเรื่องของศิลปะการดำรงชีวิต

00:06:16.673 --> 00:06:21.713
เพราะการมีชีวิตนั้น เป็นเรื่องที่ต้องเกี่ยวข้องกับความทุกข์และความสุขอยู่ตลอดเวลา

00:06:23.100 --> 00:06:25.075
เราไม่สามารถหลีกพ้นเรื่องของความทุกข์ได้

00:06:26.662 --> 00:06:31.462
ดังนั้นเราก็จึงต้องยอมรับว่ามีความทุกข์เกิด เราต้องเรียนรู้วิธีการรับมือกับความเจ็บปวด

00:06:33.631 --> 00:06:37.038
ซึ่งถ้าเรารู้วิธีการรับมือได้ จะทำให้เรามีความทุกข์น้อยลง

00:06:38.233 --> 00:06:41.543
และเราก็จะได้เรียนรู้เป็นอย่างมากจากความทุกข์ที่จรเข้ามา

00:06:46.017 --> 00:06:51.233
และเรารู้วิธีดับทุกข์และใช้ความทุกข์นั้นให้เกิดประโยชน์

00:06:51.867 --> 00:06:54.871
เพื่อก่อให้เกิดความสุข

00:06:55.900 --> 00:06:58.633
เหมือนกับวิธีที่เราปลูกดอกบัว

00:06:59.167 --> 00:07:02.560
ถ้าเราต้องการให้ดอกบัวเบิกบาน เราต้องมีโคลนตม

00:07:03.026 --> 00:07:05.993
ความเจ็บปวดหรือความทุกข์ก็เหมือนโคลนตมที่เราต้องการ

00:07:07.095 --> 00:07:11.033
เพื่อให้เราได้ตระหนักรับรู้ถึงความเบิกบานและความสงบสุข

00:07:13.267 --> 00:07:19.205
สิ่งแรกของการฝึกปฏิบัติคือทำอย่างไรที่จะให้ตระหนักถึงความทุกข์

00:07:22.238 --> 00:07:23.763
และทำอย่างไรจึงจะโอบกอดความทุกข์นั้นไว้ได้

00:07:25.164 --> 00:07:27.030
และแปลงร่างทุกข์นั้นใหม่

00:07:28.330 --> 00:07:34.012
เราจะพูดถึงเรื่องศิลปะแห่งการจัดการกับความทุกข์

00:07:35.063 --> 00:07:38.568
ดูเหมือนว่า ท่านดาไลลามะ

00:07:38.922 --> 00:07:43.169
ได้เขียนหนังสือหัวข้อว่า ศิลปะแห่งความสุข

00:07:44.533 --> 00:07:50.700
เราต้องมีหนังสืออีกเล่มว่า ศิลปะแห่งการเป็นทุกข์

00:07:52.767 --> 00:07:57.733
เป็นเพราะว่า ถ้าเรารู้วิธีการจัดการกับความทุกข์ เราจะเจ็บปวดน้อยลง

00:07:58.066 --> 00:08:03.767
และเราก็จะได้เรียนรู้จากมันด้วย เป็นการใช้ประโยชน์จากความทุกข์นั่นเอง

00:08:09.066 --> 00:08:13.671
สำหรับนักปฏิบัติที่แท้จริงแล้ว เราตระหนักถึงสิ่งนั้นแล้ว

00:08:14.626 --> 00:08:19.663
เรามีประสบการณ์ตรงในการจัดการกับความทุกข์

00:08:21.684 --> 00:08:24.600
เราต้องเรียนรู้วิธีการเป็นทุกข์อย่างมีศิลปะ

00:08:26.133 --> 00:08:30.767
เราต้องสามารถยิ้มได้กับความทุกข์

00:08:34.032 --> 00:08:35.789
อย่างสงบร่มเย็น

00:08:36.844 --> 00:08:39.256
เหมือนเรายิ้มให้กับโคลนตม

00:08:39.355 --> 00:08:44.274
เมื่อเรารู้แล้วว่าทำอย่างไรให้โคลนตมเป็นประโยชน์

00:08:44.409 --> 00:08:46.233
เพื่อที่จะให้ดอกบัวได้เบิกบาน

00:09:14.433 --> 00:09:16.675
เจ็บปวดเพียงเล็กน้อย

00:09:20.467 --> 00:09:23.400
วิธีการจัดการกับความทุกข์ทรมาน

00:09:26.133 --> 00:09:29.833
ถ้าเรารู้วิธีการจัดการกับความทุกข์เล็ก ๆ น้อยๆ เราก็ไม่ต้องเจ็บปวด

00:09:30.633 --> 00:09:33.233
มันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

00:09:44.966 --> 00:09:50.500
เรารู้วิธีการจัดการกับความทุกข์ในทุกห้วงขณะที่มันยังเล็ก ๆ อยู่

00:09:51.533 --> 00:09:58.233
เราควรได้แบ่งปันประสบการณ์การฝึกฝนของเราให้กับผู้ที่เข้ามาร่วมงาน

00:10:04.067 --> 00:10:13.133
เราไม่ตื่นกลัวกับความเศร้าสร้อยเพียงเล็กน้อย ความเจ็บปวดเพียงเล็กน้อย เพราะเรารู้วิธีการจัดการกับมัน

00:10:13.667 --> 00:10:16.433
มันเป็นส่วนหนึ่งของการดำรงชีวิตอยู่ในทุกๆ วัน

00:10:17.300 --> 00:10:20.631
และเมื่อความรู้สึกเจ็บปวดถูกหยุดไว้ได้

00:10:22.831 --> 00:10:27.819
เราควรเรียนรู้จากมัน โอบกอดมัน

00:10:28.264 --> 00:10:34.131
ใช้ประโยชน์จากพลังแห่งคณะสงฆ์

00:10:34.527 --> 00:10:36.453
เพื่อที่จะกอดรับมันไว้

00:10:37.327 --> 00:10:43.000
ในฐานะนักฝึกฝนมือใหม่

00:10:45.122 --> 00:10:47.300
เพิ่งเริ่มต้นการฝึก

00:10:48.373 --> 00:10:51.099
เราอาจจะไม่สามารถจับความรู้สึกเป็นทุกข์ได้ทัน

00:10:51.400 --> 00:10:55.203
เพราะจิตใจของเรายังไม่พร้อม

00:10:57.315 --> 00:11:01.704
ไม่เบิกบาน ไม่มีพลังเพียงพอ

00:11:02.426 --> 00:11:06.967
ดังนั้น เราสามารถหยิบยืมพลังจากความสงบภายในใจมาเป็นเครื่องช่วย

00:11:07.299 --> 00:11:08.793
พลังจากคณะสงฆ์

00:11:09.560 --> 00:11:14.367
เพื่อที่จะได้รับรู้และตระหนักในการหยุดความทุกข์ที่มีอยู่ในตัวเรา

00:11:15.333 --> 00:11:20.532
ความเจ็บปวดเหล่านั้น อาจจะถูกแปลงร่างโดยบิดา

00:11:21.033 --> 00:11:23.333
มารดา หรือบรรพบุรษของเรา

00:11:30.900 --> 00:11:36.198
ถ้าเรารู้วิธีการ ที่จะตระหนัก รับรู้ และเปลี่ยนมัน

00:11:36.668 --> 00:11:41.203
เราก็สามารถทำเผื่อให้กับบิดา มารดา และบรรพบุรุษเราได้

00:11:41.859 --> 00:11:50.367
เป็นสิ่งดีมากที่เราจะทำให้พ่อแม่ของเรา และเพื่อบรรพบุรุษของเรา

00:11:50.933 --> 00:11:55.067
และเราจะไม่ต้องส่งต่อความทุกข์นี้ผ่านไปให้ลูกหลาน

00:11:56.232 --> 00:11:58.200
เป็นการจบสิ้นของวัฏสงสาร

00:12:06.767 --> 00:12:11.467
ผู้คนมากมาย ที่อ่านหนังสือเกี่ยวกับเรื่องความสงบสุขของหมู่บ้านพลัม

00:12:14.000 --> 00:12:17.567
ได้ยินได้ฟังเรื่องความสงบ เรื่องพลังของนักบวช แม่ชี

00:12:20.700 --> 00:12:26.300
เมื่อเขาได้มาที่หมู่บ้านพลัมแล้ว อย่างน้อยได้นั่งคุยกับเรา เดินไปกับเรา

00:12:28.900 --> 00:12:33.032
เขาสามารถรับรู้ถึงพลังสงบอันนั้น ซึ่งเป็นความจริงที่สามารถสัมผัสได้

00:12:34.533 --> 00:12:37.433
ไม่ใช่เป็นเพียงแค่เรื่องที่คนพูดถึงกันเฉยๆ

00:12:39.767 --> 00:12:42.385
เมื่อเราอนุญาติให้ตัวเองได้ตระหนัก

00:12:42.732 --> 00:12:45.632
ได้เก็บเกี่ยวความรู้สึกถึงพลังแห่งความสงบ

00:12:46.535 --> 00:12:48.392
ท่านจะรู้สึกดีขึ้นมาก

00:12:48.600 --> 00:12:53.032
ท่านจะรู้สึกว่า ความทุกข์นั้นได้เริ่มต้นเปลี่ยนแปลง

00:12:55.633 --> 00:13:00.633
ดังนั้นการเป็นหมู่คณะสงฆ์เป็นเรื่องที่สำคัญมาก

00:13:04.333 --> 00:13:07.967
พระ แม่ชี นักปฏิบัติ ที่นั่งอยู่รวมกัน

00:13:09.167 --> 00:13:15.200
เขามาด้วยความสงบ และความตระหนักรู้ของเขาเหล่านั้นก็เป็นสิ่งที่มีพลังมาก

00:13:15.400 --> 00:13:18.302
ถ้าเรารู้วิธีที่จะนั่งอยู่ร่วมกันท่ามกลางท่านเหล่านั้น

00:13:18.513 --> 00:13:23.410
เราสามารถขจัดทุกข์ได้ด้วยการตระหนักรู้

00:13:23.600 --> 00:13:30.032
เราจะเหมือนหยดน้ำหยดหนึ่งที่ไหลหลวมไปกับห้วงมหานที และเราจะรู้สึกดีขึ้นมาก

00:13:31.067 --> 00:13:34.099
เราไม่ต้องทำอะไรเลย

00:13:34.500 --> 00:13:37.666
แค่อนุญาติให้ตัวเราเองได้เปิดใจยอมรับ

00:13:38.067 --> 00:13:42.467
อนุญาติให้ความทุกข์ได้เป็นที่ตระหนัก ด้วยการร่วมภาวนาไปกับคณะสงฆ์

00:13:43.567 --> 00:13:50.438
นั่นเองเป็นสิ่งยอดเยี่ยมที่สุดที่คณะสงฆ์จะให้ได้กับคนทั่วไปที่มาเข้าร่วม

00:14:04.633 --> 00:14:10.300
แน่นอนว่าเราต้องเตรียมการหลายอย่าง

00:14:11.400 --> 00:14:12.833
เพื่อการบำบัดรักษา

00:14:14.133 --> 00:14:16.374
เราต้องทำหลายสิ่งหลายอย่าง

00:14:20.827 --> 00:14:23.828
เราได้ชำระล้าง เราได้ทำความสะอาด

00:14:25.231 --> 00:14:27.974
ได้ปฏิบัติ ได้ทำอีกหลายสิ่งเพื่อการบำบัดรักษา

00:14:28.128 --> 00:14:30.725
เราสามารถเป็นที่พึ่งให้กับผู้คน

00:14:32.072 --> 00:14:33.876
เราสามารถช่วยเขาได้

00:14:35.344 --> 00:14:38.772
สิ่งที่สำคัญที่สุดที่เราจะให้เขาได้

00:14:39.303 --> 00:14:41.488
สิ่งที่มีค่ามากที่สุดที่จะให้เขาได้

00:14:42.665 --> 00:14:44.564
ไม่ใช่เรื่องของแรงงาน

00:14:45.144 --> 00:14:48.512
การทำงานหนัก

00:14:49.133 --> 00:14:51.376
สิ่งที่ดีที่สุดที่เราจะทำให้ได้นั้น

00:14:51.933 --> 00:14:56.462
คือการสะสมพลังจิตและความสงบ

00:14:58.701 --> 00:15:02.109
นั่นเป็นเหตุผลทีว่า ระหว่างที่เรานั่งทำสมาธิ เดินจงกรม

00:15:02.449 --> 00:15:04.844
เราต้องพยายามให้ถึงที่สุดให้อยู่กับปัจจุบันขณะ

00:15:06.469 --> 00:15:12.078
เพราะการสะสมการปฏิบัตินั้นจะช่วยให้พวกเขาสงบลง

00:15:13.139 --> 00:15:15.282
ช่วยให้เขาตระหนักรู้ถึงความทุกข์ที่มีอยู่

00:15:15.904 --> 00:15:19.776
เพื่อให้เขาได้เดิน ได้นั่ง ได้หายใจ

00:15:20.216 --> 00:15:22.983
หลายคนยังไม่เคยหายใจอย่างถูกต้อง

00:15:23.937 --> 00:15:27.843
ไม่เคยเดิน ไม่เคยนั่ง

00:15:28.639 --> 00:15:32.170
และที่เราจะรวมพลังแห่งการมีสติระลึกรู้

00:15:32.473 --> 00:15:34.405
ในฐานะของกลุ่มสงฆ์

00:15:35.039 --> 00:15:38.207
เราสามารถช่วยให้พวกเขามีโอกาส

00:15:38.604 --> 00:15:41.833
ช่วยให้เขาได้ฝึกหายใจเป็น

00:15:42.658 --> 00:15:45.137
เดินเป็น นั่งเป็น

00:15:45.532 --> 00:15:51.917
นี่เป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เราในฐานะสงฆ์จะกระทำได้

00:15:53.532 --> 00:15:55.401
มันจึงไม่ใช่เรื่องของการใช้แรงงาน

00:15:55.598 --> 00:15:58.761
แต่เป็นสิ่งที่ดีที่สุดทีเราจะทำให้ได้

00:15:59.050 --> 00:16:03.978
พลังแห่งความสงบและเบิกบานของนักบวช

00:16:30.752 --> 00:16:33.435
ผู้คนที่มาร่วมนั้นเป็นคนที่โชคดีมาก

00:16:33.993 --> 00:16:37.978
เพราะว่าเขาสามารถที่จะจัดการเวลาในชีวิตได้

00:16:40.783 --> 00:16:43.167
เพื่อมาเข้าร่วมพิธีกับเรา

00:16:43.728 --> 00:16:46.308
หลายคนอาจจะอยากมา

00:16:46.905 --> 00:16:49.007
แต่ไม่สามารถมาได้

00:16:49.202 --> 00:16:53.615
ไม่มีเวลา ไม่มีปัจจัย

00:16:54.688 --> 00:16:58.887
ดังนั้นคนที่จะมาร่วมนั้น

00:16:59.375 --> 00:17:01.097
เป็นกลุ่มคนที่โชคดีแล้ว

00:17:01.861 --> 00:17:04.682
ที่จะได้เข้าร่วมพิธีกับคณะสงฆ์ถึงเจ็ดวัน

00:17:09.417 --> 00:17:11.664
เราต้องตระหนักในข้อนี้

00:17:13.971 --> 00:17:16.261
เราต้องพยายามให้ถึงที่สุดที่จะ

00:17:16.600 --> 00:17:20.531
มอบโอกาสในการเปลี่ยนแปลงชีวิตและบำบัดรักษาจิตใจ

00:17:25.680 --> 00:17:27.835
ผมจะบอกพวกเขาว่า

00:17:28.411 --> 00:17:30.445
ในวันแรกของการบำบัด

00:17:30.844 --> 00:17:32.491
การเยียวยาเป็นสิ่งที่เป็นไปได้

00:17:33.147 --> 00:17:35.038
ในห้วงขณะที่ได้กระทำทันที

00:17:37.837 --> 00:17:40.902
มิใช่หลังจากกระทำแต่เป็นขณะที่ได้กระทำ

00:17:42.479 --> 00:17:44.745
เพราะว่าถ้าเขารู้วิธีการทำตาม

00:17:46.347 --> 00:17:48.726
การหายใจ การนั่ง การเดิน

00:17:49.048 --> 00:17:52.701
การบำบัดจะเกิดขึ้นได้ในทุกอิริยาบถ

00:17:53.072 --> 00:17:55.568
การบำบัดปลดทุกข์สามารถเกิดขึ้นได้ในทุกลมหายใจ

00:18:01.073 --> 00:18:02.877
และนี่เป็นสัจธรรมความจริง

00:18:03.600 --> 00:18:06.877
ไม่มีทางอื่นในการปลดทุกข์ การบำบัดเป็นหนทางเดียว

00:18:12.003 --> 00:18:16.462
เราต้องบอกเขาว่า เพื่อให้การปลดทุกข์เป็นไปได้ เขาต้องหยุด

00:18:22.776 --> 00:18:26.254
ถ้าเขาไม่หยุด ก็ไม่มีหวังที่จะได้บำบัดรักษา

00:18:30.730 --> 00:18:36.158
เขาไม่ได้ชำระจิตใจอะไรเลยถ้าเขาไม่หยุด

00:18:37.086 --> 00:18:40.330
ดังนั้นการสอนห้าบัญญัติ การมีสติสัมปชัญญะจึงเป็นเรื่องที่สำคัญมาก

00:18:41.813 --> 00:18:46.569
เพื่อให้เกิดการหยุด

00:18:48.042 --> 00:18:52.645
การกระทำต่างๆ การคิดที่จะก่อให้เกิดการปรุงแต่ง

00:18:55.170 --> 00:18:56.744
การเป็นผู้ป่วย

00:18:57.332 --> 00:18:58.870
ความเจ็บป่วย

00:19:00.676 --> 00:19:06.621
บัญญัติการฝึกห้าประการ ยังเป็นเรื่องของกระบวนการคิดและการกระทำ

00:19:07.387 --> 00:19:09.482
ที่จะมีผลต่อการบำบัดรักษา

00:19:10.803 --> 00:19:15.714
ดังนั้นจึงเลี่ยงการฝึกฝนห้าประการนี้ไม่ได้

00:19:20.608 --> 00:19:23.281
การหยุด เป็นเรื่องที่สำคัญมาก

00:19:25.492 --> 00:19:27.451
หยุด และ บำบัด

00:19:28.479 --> 00:19:35.340
นั่นก็เป็นหัวข้อใหญ่ที่เราอยากนำเสนอ ในการสอนที่เกาหลีใต้

00:19:41.483 --> 00:19:46.603
ถ้าเรารู้วิธีหยุด วิธีการรักษาสามารถเกิดขึ้นได้เลยทันที

00:19:47.021 --> 00:19:48.604
ในทุกช่วงของการฝึกปฏิบัติ

00:19:51.901 --> 00:19:54.079
ทุกลมหายใจเข้าออก

00:19:55.176 --> 00:19:57.595
เราต้องให้เขาเชื่อให้ได้

00:19:58.518 --> 00:20:00.051
ให้เขาหยุด

00:20:01.766 --> 00:20:04.108
หยุดในทุกการกระทำทุกอย่างที่ดำเนินไป

00:20:04.665 --> 00:20:06.313
ที่จะนำไปสู่

00:20:07.077 --> 00:20:08.735
ความเจ็บปวด

00:20:10.236 --> 00:20:12.243
ความโกรธเคือง ความผิดหวัง

00:20:18.943 --> 00:20:21.453
เขาต้องรู้ว่าจะหยุดอะไร

00:20:22.772 --> 00:20:24.451
เพื่อการบำบัดเยียวยา

00:20:27.204 --> 00:20:28.764
เราจะเป็นผู้บอกหนทาง

00:20:29.575 --> 00:20:35.283
เราได้เคยหยุดมาแล้ว

00:20:36.435 --> 00:20:38.336
และได้เริ่มการบำบัดรักษา

00:20:38.959 --> 00:20:42.105
เราต้องแบ่งปันประสบการณ์

00:20:44.807 --> 00:20:49.320
ในขณะที่เราตัดสินใจที่จะหยุดทันที เราจะรู้สึกสงบเบาบาง

00:20:49.980 --> 00:20:52.951
การบำบัดรักษาก็เกิดขึ้นทันใด

00:20:53.786 --> 00:20:55.775
เป็นช่วงเวลาที่ยอดเยี่ยม

00:20:56.146 --> 00:20:58.606
การตัดสินใจที่จะหยุด

00:21:15.734 --> 00:21:17.841
แล้วเราก็จะบอกพวกเขาว่า

00:21:18.625 --> 00:21:24.179
เป็นเรื่องที่เป็นไปได้ที่จะสร้างปัจจุบันขณะแห่งความสงบร่มเย็นในชีวิตปกติประจำวัน

00:21:26.185 --> 00:21:27.507
มี

00:21:30.279 --> 00:21:32.045
ความสุข

00:21:32.910 --> 00:21:34.594
เล็ก ๆ

00:21:35.121 --> 00:21:38.527
ที่เราสามารถสร้างได้ในชีวิตประจำวัน

00:21:38.912 --> 00:21:40.819
เป็นศิลปะ

00:21:42.048 --> 00:21:43.538
ศิลปะ

00:21:44.428 --> 00:21:46.248
แห่งความสุข

00:21:47.670 --> 00:21:50.261
ไม่ว่าท่านจะดื่มชาสักถ้วย

00:21:50.973 --> 00:21:54.127
หรือท่านจะเดินไปตามทาง หรือนั่งลง และจ้องมอง

00:21:54.440 --> 00:21:58.476
ท่านสามารถที่จะมีความสุขได้ในทุกช่วงเวลา

00:21:59.813 --> 00:22:04.917
องค์ประกอบที่จะทำให้เกิดช่วงขณะแห่งความเบิกบาน

00:22:05.547 --> 00:22:07.494
สามารถสังเกตุได้

00:22:13.132 --> 00:22:18.110
เรารู้ว่าการมีสติเป็นจุดเริ่มต้นของความสดชื่นเบิกบาน เป็นจุดเริ่มต้นของความสุข

00:22:23.285 --> 00:22:25.147
ผู้คนชอบบ่นว่า

00:22:26.335 --> 00:22:28.644
เขาไม่มีความสุข

00:22:31.080 --> 00:22:32.904
เราต้องสามารถบอกกล่าวแก่เขาได้

00:22:33.313 --> 00:22:37.270
ว่าเขามีเงื่อนไขในการทำให้ตัวเองมีความสุข

00:22:37.705 --> 00:22:42.650
เราสามารถช่วยเขาให้จดจำสภาวะแห่งความสุข

00:22:45.839 --> 00:22:48.888
ดอกไม้ในใจจะเบิกบาน

00:22:56.676 --> 00:23:00.427
แต่เขาไม่สามารถ

00:23:02.611 --> 00:23:05.916
พินิจพิจารณา มีความสุขเบิกบาน

00:23:08.267 --> 00:23:10.396
แสงอาทิตย์สาดส่องอยู่ตรงนั้น

00:23:10.856 --> 00:23:13.179
ฤดูใบไม้ผลิที่กำลังเข้ามา สิ่งเหล่านี้

00:23:14.353 --> 00:23:16.553
คือปาฏิหารย์แห่งชีวิต

00:23:16.879 --> 00:23:19.581
เขาถูกตรึงอยู่ในบางสิ่งบางอย่าง

00:23:20.042 --> 00:23:21.874
เขาไม่สามารถที่จะ

00:23:23.379 --> 00:23:25.271
ตระหนักรู้ได้

00:23:27.583 --> 00:23:29.481
ถึงเงื่อนไขแห่งความสุข

00:23:29.809 --> 00:23:32.152
เขามีร่างกาย

00:23:33.138 --> 00:23:35.857
แต่ไม่สามารถเข้าถึงการมีของกายเนื้อได้

00:23:36.570 --> 00:23:40.245
มันน่าขำ เธอมีร่างกาย แต่เข้าไม่ถึงเนื้อกาย

00:23:43.647 --> 00:23:45.983
เธอไม่สามารถเข้าถึงบ้านอันเป็นร่างกายของเธอได้

00:23:46.655 --> 00:23:49.668
เธอไม่สามารถที่จะแตะกายแล้วบอกได้

00:23:49.952 --> 00:23:51.745
ว่านี่คือกายของฉัน

00:23:52.875 --> 00:23:55.010
เพราะเขาไม่มีความตื่่นรู้

00:24:00.109 --> 00:24:02.840
ในขณะที่เขานั่งอยู่ที่หน้าคอมพิวเตอร์

00:24:03.269 --> 00:24:05.752
เขาลืมว่าเขามีร่างกาย

00:24:07.515 --> 00:24:09.215
เขาตกอยู่ใน

00:24:10.699 --> 00:24:12.415
ห้วงแห่ง

00:24:14.834 --> 00:24:16.775
โลกสมมุติ

00:24:23.271 --> 00:24:25.522
และนี่คือเหตุผลว่าทำไมหมู่บ้านพลัม

00:24:27.908 --> 00:24:29.974
พี่น้องผองเรา

00:24:32.629 --> 00:24:37.438
จึงมีความปรารถนาที่จะปลุกความตื่นรู้หน้าจอคอมพิวเตอร์

00:24:37.951 --> 00:24:42.033
เพื่อที่ว่าในแต่ละขณะเวลา เราได้คอยเตือน

00:24:42.510 --> 00:24:45.045
ให้เขาหยุด และกลับไปยังการตระหนักของการมีอยู่ของกาย

00:24:45.736 --> 00:24:47.393
มีลมหายใจเข้า

00:24:50.042 --> 00:24:53.720
โดยใช้การมีสติในการหายใจเพื่อที่จะ

00:24:53.995 --> 00:24:57.797
จดจำได้ว่าเรายังมีร่ายกาย และสามารถรู้ถึงการมีอยู่

00:24:59.545 --> 00:25:01.880
บางครั้งร่างกายอาจจะร้องเตือนอะไรบางอย่าง

00:25:04.160 --> 00:25:06.541
แต่เราไม่ได้ยิน

00:25:07.806 --> 00:25:10.646
กายของเราต้องการให้เราดูแล แต่เราไม่ได้ยิน

00:25:13.053 --> 00:25:15.369
ถ้าเราสามารถเข้าถึงการมีอยู่ของกายได้

00:25:16.232 --> 00:25:18.629
เราก็สามารถเข้าถึงความรู้สึกได้ด้วย

00:25:18.786 --> 00:25:21.257
มีความรู้สึกอยู่หลายอย่างที่เรียกร้องความสนใจจากเรา

00:25:22.002 --> 00:25:29.181
ความเจ็บปวดทุกข์ทรมานเหมือนเสียงของเด็กน้อยที่เรียกร้องให้เราสนใจ

00:25:31.060 --> 00:25:36.842
แต่เรากลับเพิกเฉยเสียงเด็กคนนั้น

00:25:37.846 --> 00:25:40.749
เพราะความรู้สึกทุกอย่างที่เกิดขึ้นเปรียบเหมือนเด็กน้อย

00:25:48.205 --> 00:25:51.384
ดังนั้นการตื่นรู้จึงช่วยให้เราเข้าถึง

00:25:52.334 --> 00:25:56.452
ไม่เฉพาะแค่ความทุกข์ แต่เพื่อที่จะเรียนรู้กับมันและเปลี่ยนแปลง

00:25:56.990 --> 00:25:59.183
สติจะช่วยเราบรรเทาทุกข์

00:26:01.227 --> 00:26:04.504
ตระหนักรู้ถึงปาฏิหารย์ของชีวิต รวมถึงกายของเรา

00:26:07.980 --> 00:26:09.985
การหายใจเข้า

00:26:13.743 --> 00:26:15.388
สามารถเป็นเรื่องที่ชื่นบานได้

00:26:17.042 --> 00:26:19.317
การหายใจออก ก็เป็นเรื่องที่น่ายินดี

00:26:19.858 --> 00:26:21.706
เธอสามารถรื่นรมย์กับลมหายใจ

00:26:24.497 --> 00:26:28.579
ลองนึกภาพพระสงฆ์ที่่นั่งอยู่บนพื้นหญ้า

00:26:29.312 --> 00:26:34.949
ท่านไม่ได้ทำอะไรเลย แค่หายใจเข้า และเบิกบานกับลมหายใจนั้น แต่ท่านกลับเป็นอิสระ

00:26:35.627 --> 00:26:37.764
อิสระจากความกังวลทั้งปวง

00:26:40.911 --> 00:26:42.504
อิสระจากความโกรธเคือง

00:26:43.655 --> 00:26:45.411
อิสระจากความโหยหา

00:26:47.953 --> 00:26:51.346
ท่านสามารถตระหนักรู้ถึงการมีอยู่ของร่างกาย

00:26:52.060 --> 00:26:53.842
และตระหนักรู้ถึงการมีอยู่ของท้องฟ้าสีคราม

00:26:54.349 --> 00:26:59.802
สีเขียวขจีของใบไม้ ในฤดูใบไม้ผลิที่กำลังย่างกรายเข้ามา

00:27:01.676 --> 00:27:07.833
เราสามารถฝึกแบบนั้นได้ เพื่อที่จะตักเตือนผู้คนที่จะเข้าร่วมกิจการ

00:27:08.501 --> 00:27:12.118
เพื่อให้เขาเข้าถึงช่วงขณะแห่งความเป็นสุข

00:27:20.866 --> 00:27:24.302
เรียนรู้วิธีการมีความรื่นรมย์

00:27:24.861 --> 00:27:29.514
เรียนรู้วิธีที่จะมีความสุขเบิกบานเล็ก ๆ น้อย ๆ

00:27:30.073 --> 00:27:31.812
ในกิจกรรมประจำวัน

00:27:32.214 --> 00:27:33.811
และเป็นเรื่องที่เป็นไปได้

00:27:59.616 --> 00:28:01.538
มีคนที่มีพรสวรรค์มากมาย

00:28:03.118 --> 00:28:05.615
ที่ไม่สามารถเรียนหนังสือจนรับปริญญา

00:28:06.979 --> 00:28:13.684
เขากลับสามารถสร้างสรรค์เครื่องมือเครื่องจักร

00:28:15.873 --> 00:28:17.900
เขาสามารถทำอะไรได้หลายอย่าง

00:28:23.632 --> 00:28:25.482
เราจะถามเขาว่า

00:28:27.225 --> 00:28:30.364
คุณสามารถสร้างสรรค์ห้วงเวลาแห่งความสุขได้หรือไม่

00:28:32.352 --> 00:28:34.431
คุณสามารถใช้ประโยชน์จากร่างกายได้ไหม

00:28:36.553 --> 00:28:38.983
คุณใช้ประโยชน์จากลมหายใจได้หรือเปล่า

00:28:39.832 --> 00:28:42.243
คุณหาประโยชน์จากสติเป็นไหม

00:28:42.542 --> 00:28:45.269
เพื่อให้เขาได้สร้างขณะแห่งการตื่นรู้

00:28:45.482 --> 00:28:46.916
สร้างความรู้สึกเป็นสุข

00:28:50.129 --> 00:28:51.625
เหมือนเรารู้วิธีการ

00:28:53.500 --> 00:28:55.426
ปรุงอาหาร

00:28:55.774 --> 00:29:00.174
เพื่อทีจะได้น้ำแกงสักถ้วย เราต้องมีน้ำ มีผัก เต้าหู้ และอื่นๆ

00:29:02.286 --> 00:29:04.842
หลายคนทำน้ำแกงได้

00:29:08.080 --> 00:29:12.682
การสร้างความสุขก็เหมือนกัน เหมือนการปรุงน้ำแกง

00:29:13.705 --> 00:29:16.768
และด้วยเครื่องปรุงต่าง ๆ เราสามารถทำได้

00:29:17.403 --> 00:29:20.643
สร้างขณะแห่งความเป็นสุข ทั้งสำหรับตัวเองและผู้อื่น

00:29:22.586 --> 00:29:26.177
เราสามารถยื่นน้ำแกงที่ปรุงแล้วให้ผู้อื่นทาน

00:29:27.171 --> 00:29:31.203
ถ้าเรารู้วิธีปรุง

00:29:31.783 --> 00:29:36.280
เราจะสามารถรื่นรมย์กับความเป็นสุข และสามารถหยิบยื่นให้ผู้อื่นได้ด้วย

00:29:37.805 --> 00:29:39.583
และนี่คือศิลปะ

00:29:40.077 --> 00:29:42.978
ศิลปะแห่งความเบิกบาน

00:29:45.050 --> 00:29:47.519
คุณต้องเรียนรู้วิธีที่จะทำให้มีความสุข

00:29:53.889 --> 00:29:55.626
เราสามารถสร้างสรรค์ได้

00:30:02.322 --> 00:30:06.122
ความรู้สึกเบิกบานและเป็นสุขนี้ในชีวิตประจำวัน

00:30:51.278 --> 00:30:53.224
ต้องเรียนรู้วิธีรักษามันไว้

00:30:54.774 --> 00:30:58.346
ความสุขเล็ก ๆ น้อยๆ ในชีวิตประจำวัน

00:30:59.852 --> 00:31:01.485
และสร้างมันขึ้นมา

00:31:06.955 --> 00:31:08.679
และเรารู้

00:31:10.850 --> 00:31:12.628
วิธีที่จะหยุด

00:31:14.412 --> 00:31:19.165
หยุดความคิดที่ฟุ้งซ่าน

00:31:20.604 --> 00:31:22.495
เพื่อที่จะจดจ่อ

00:31:22.865 --> 00:31:27.608
ถ้าไม่สามารถหยุดความคิดฟุ้งซ่านได้

00:31:27.914 --> 00:31:29.965
เราไม่สามารถเบิกบานกับอะไรได้เลย

00:31:34.969 --> 00:31:42.002
เพราะจะมีเสียงเห่าหอนก้องไปมาอยู่ในหัวของเราตลอดวัน

00:31:43.374 --> 00:31:47.071
คิดถึงอดีตที่ผ่านไปแล้ว

00:31:48.446 --> 00:31:50.272
นั่งกลัวถึงอนาคตที่ยังมาไม่ถึง

00:31:50.704 --> 00:31:52.882
และความคิดก็ฟุ้งซ่านไปมา

00:31:53.776 --> 00:31:56.924
และมันก็ครอบครองจิตวิญญาณของเราไป

00:31:57.238 --> 00:31:59.594
เราจึงไม่มีเวลามากนักในการมีชีวิตอยู่

00:32:00.990 --> 00:32:02.669
เป็นเรื่องสำคัญนะ

00:32:03.757 --> 00:32:06.509
ที่จะหยุดสัญญาสังขารปรุงแต่งเหล่านั้น

00:32:06.952 --> 00:32:10.484
หยุดคิด

00:32:13.028 --> 00:32:15.270
เพราะนั่นเป็นการฝึกจิต

00:32:17.381 --> 00:32:18.990
เป็นการฝึกตรึกตรองจดจ่อ

00:32:24.274 --> 00:32:29.299
จิตเราเสวยความทุกข์เพราะคิดครั้งแล้วครั้งเล่า

00:32:30.173 --> 00:32:31.745
ความทรมาน

00:32:32.243 --> 00:32:35.522
ความกังวล และนั่นเป็นสิ่งที่ไม่ดีต่อสุขภาพร่างกาย

00:32:37.222 --> 00:32:39.378
ดังนั้นเราต้องช่วย

00:32:41.881 --> 00:32:46.534
เพื่อไม่ให้เขาครุ่นคิดต่อ

00:32:47.779 --> 00:32:49.118
นี่เป็นเรื่องของ

00:32:50.848 --> 00:32:52.539
สาระสำคัญหรือส่วนประกอบการปรุง

00:32:53.571 --> 00:32:55.600
การทำให้เกิดสติ

00:32:56.111 --> 00:32:58.505
ในการมีสติระลึกรู้เราจะเห็นความทุกข์

00:33:01.053 --> 00:33:02.869
ความเสียใจ ความทรมาน

00:33:06.385 --> 00:33:10.851
เราต้องปลุกให้ตื่น

00:33:11.352 --> 00:33:15.534
ปลุกจิตสำนึกให้ตื่น ปลุกแล้วปลุกอีกเฝ้าปลุกอยู่อย่างนั้น

00:33:16.205 --> 00:33:17.846
นี่เป็นเรื่องไม่ดี

00:33:18.690 --> 00:33:20.565
เป็นอาหารขยะแก่จิตใจ

00:33:22.057 --> 00:33:23.514
ต้องหยุด

00:33:24.544 --> 00:33:27.913
การชำระจิตเป็นเรื่องที่สำคัญในการฝึก

00:33:33.301 --> 00:33:34.768
มันน่าขำ

00:33:35.230 --> 00:33:41.137
ที่หมู่บ้านพลัมเราไม่อนุญาติให้ดื่มเหล้า

00:33:42.609 --> 00:33:47.176
กินเนื้อ แต่เราแนะนำให้หยุดพูด หยุดคิดอีกด้วย

00:33:49.379 --> 00:33:54.091
เพราะในระหว่างที่เราเดิน ถ้าเราพูด หรือคิด

00:33:55.230 --> 00:33:57.735
เราก็ยังปล่อยให้ความคิดวิ่งไปมา

00:33:58.700 --> 00:34:00.312
สุดท้ายเราก็เป็นเหยื่อความคิด

00:34:01.681 --> 00:34:05.502
เป็นเหยื่อของอดีต ของอนาคต ของความกังวล

00:34:06.038 --> 00:34:08.136
เราไม่ได้อยู่กับปัจจุบัน

00:34:08.385 --> 00:34:12.157
เพื่อให้เรามีชีวิตอยู่จริงๆ เราต้องหยุดความคิดข้างใน

00:34:20.358 --> 00:34:25.576
ถ้าอย่างนั้นแล้ว เราจะเบิกบานในขั้นตอนได้อย่างไร

00:34:26.472 --> 00:34:29.074
ถ้าเรายังยอมให้ความคิดเกิด

00:34:29.613 --> 00:34:32.639
นั้นเป็นเรื่องสำคัญมาก ที่จะหยุดคิด

00:34:35.153 --> 00:34:36.706
แต่ให้รู้สึก

00:34:38.131 --> 00:34:39.828
มากกว่าที่จะคิด

00:34:41.299 --> 00:34:45.455
เราสามารถรับรู้ถึงพื้นสัมผัสเมื่อเราก้าวเดิน

00:34:46.591 --> 00:34:48.310
เราต้องรู้สึกได้

00:34:49.310 --> 00:34:51.368
และความรู้สึกสามารถนำมาซึ่งความตระหนักรู้

00:34:55.111 --> 00:34:57.670
เราเพ่งเห็นถึงความรู้สึก

00:34:58.481 --> 00:35:00.370
ว่าเรากำลังเหยียบอยู่บนแม่พระธรณี

00:35:00.885 --> 00:35:03.171
ด้วยขาข้างซ้ายของเรา

00:35:06.016 --> 00:35:09.612
และไม่มีซักห้วงเลยที่จะไม่รู้ถึงปาฏิหารย์นั้น

00:35:10.104 --> 00:35:11.572
นั่นเป็นสิ่งที่มีอยู่

00:35:13.104 --> 00:35:16.696
ในขณะที่เท้าซ้ายย่างเหยียบ

00:35:17.610 --> 00:35:19.210
เรารู้สึกถึงสัมผัส

00:35:19.629 --> 00:35:21.894
สัมผัสได้ถึงความเบิกบาน

00:35:22.277 --> 00:35:24.114
ของความดีงาม

00:35:26.840 --> 00:35:29.404
และในขณะนั้นเราหยุดคิดได้

00:35:30.539 --> 00:35:35.080
หยุดคิดเพื่อให้รู้สึก รู้สึกเพื่อให้หยุดคิด

00:35:39.051 --> 00:35:43.254
ดังนั้นการเน้นให้รู้สึกจึงเป็นเรื่องสำคัญในการฝึก

00:35:44.628 --> 00:35:46.203
ฝึกให้รู้สึก

00:35:48.174 --> 00:35:50.291
รู้ได้ในทุกขณะสัมผัส

00:35:52.591 --> 00:35:54.215
รับรู้มัน

00:35:56.155 --> 00:35:57.962
นั่นคือสิ่งที่ต้องฝึก

00:35:58.486 --> 00:36:00.509
การบำบัดเป็นเรื่องทีเป็นไปได้

00:36:03.519 --> 00:36:07.792
เราเตรียมตัวเองให้พร้อมเพื่อการปรุงนั้น

00:36:11.113 --> 00:36:15.558
เราจะไม่คิดแล้วคิดอีก หรือ เศร้า กลัว โกรธ

00:36:15.910 --> 00:36:18.112
เพราะไม่ดีต่อสุขภาพ

00:36:19.097 --> 00:36:24.728
เราจะเริ่มมีสุขภาพดีขึ้น อาหารใจเป็นเรื่องที่เราควรได้รับ

00:36:26.034 --> 00:36:27.982
และกลุ่มสงฆ์

00:36:28.951 --> 00:36:31.587
ได้อยู่ที่ตรงนั้นเพื่อเตือนให้เราได้รู้ว่าต้องฝึก

00:36:37.691 --> 00:36:39.032
ได้เรียนรู้

00:36:41.953 --> 00:36:45.546
ในการเดินอย่างเบิกบาน

00:36:47.445 --> 00:36:50.621
การเดินจงกรมไม่ใช่งานหนัก

00:36:54.999 --> 00:36:57.478
ไม่ใช่หน้าที่

00:36:57.852 --> 00:36:59.846
แต่เป็นโอกาส

00:37:00.376 --> 00:37:02.999
ที่จะสร้างความสุขเบิกบาน

00:37:03.540 --> 00:37:08.916
เป็นเรื่องดีที่จะสร้างปัจจุบันขณะแห่งความสุข

00:37:09.883 --> 00:37:11.924
เพื่อที่จะรักษา

00:37:13.153 --> 00:37:14.962
การเดินจงกรม

00:37:15.416 --> 00:37:19.287
ไม่ว่าจะเดินกับกลุ่มสงฆ์หรือเดินคนเดียว

00:37:22.101 --> 00:37:24.509
เดินกับคณะสงฆ์คุณจะได้บุญกุศล

00:37:25.515 --> 00:37:28.886
ได้พลังงานบวกจากกลุ่มคณะสงฆ์

00:37:30.708 --> 00:37:32.294
เดินคนเดียว

00:37:32.621 --> 00:37:35.900
คุณก็ได้พลังแห่งความสงบและมีสติ

00:37:36.942 --> 00:37:38.721
และคุณก็ได้ย้ำเตือนผู้คน

00:37:39.838 --> 00:37:41.837
ให้เดินเหมือนพวกคุณ

00:37:45.576 --> 00:37:47.221
การฝึกในขณะต่างๆ

00:37:48.737 --> 00:37:52.352
สามารถช่วยเยียวยาผู้คนได้

00:37:53.334 --> 00:37:56.821
ไม่เพียงต่อตัวเอง แต่ยังช่วยผู้คนได้

00:37:57.356 --> 00:38:01.759
เป็นเรื่องน่ายินดี ที่จะเห็นพี่น้องผองเพื่อนเดินร่วมกันอย่างมีสติและเบิกบาน

00:38:02.621 --> 00:38:04.220
ในหมู่บ้าน

00:38:04.840 --> 00:38:07.199
นั่นเป็นเรื่องน่าเบ่งบานและช่วยเยียวยา

00:38:09.336 --> 00:38:13.230
ดังนั้นไม่ว่าจะเดินกลับกลุ่มหรือเดินคนเดียว

00:38:13.804 --> 00:38:17.174
การก้าวย่างเป็นเรื่องที่สำคัญ

00:38:21.019 --> 00:38:25.075
ผู้คนที่มาหาเรา เมื่อได้เห็นย่างก้าวของเรา

00:38:25.282 --> 00:38:28.102
เขาจะเกิดศรัทธาในการฝึก ในธรรมะ

00:38:38.090 --> 00:38:41.393
เวลาที่เราฉันท์อาหารกลางวัน

00:38:44.284 --> 00:38:45.951
ต้องมีวิธีการกิน

00:38:46.683 --> 00:38:53.221
เพื่อให้แต่ละขณะ สามารถบำบัด และเบิกบานได้ด้วย

00:38:54.305 --> 00:38:58.931
ไม่ใช่เพียงแค่การรับประทานสารอาหารเท่านั้น

00:38:59.259 --> 00:39:01.739
จากกลุ่มสงฆ์

00:39:02.510 --> 00:39:06.193
การอยู่ร่วมกัน การนั่ง การรับประทาน

00:39:06.488 --> 00:39:11.391
เราต้องฝึกสติ รวมพลัง

00:39:11.756 --> 00:39:15.046
ซึ่งทำให้สุขภาพดีมาก ทำให้เกิดการบำบัดรักษา

00:39:16.631 --> 00:39:19.374
การรับประทานแบบนั้น ทำให้เราหยุดคิด

00:39:21.070 --> 00:39:24.766
ทำให้เรารู้ถึงการมีอยู่ของคณะสงฆ์รอบตัว

00:39:26.480 --> 00:39:30.837
ทุกท่านมีส่วนในการทำให้เกิดพลังแห่งความสงบ

00:39:31.256 --> 00:39:34.526
เป็นการบำบัด เป็นอาหารใจที่ดี

00:39:37.376 --> 00:39:39.600
การรับประทานอาหารร่วมกันจึงถือเป็นการฝึก

00:39:40.950 --> 00:39:44.689
ไม่ใช่งานหนักใช้แรง ไม่ใช่หน้าที่ที่ต้องกระทำให้สำเร็จ

00:39:46.804 --> 00:39:48.220
และ

00:39:49.045 --> 00:39:50.881
การนั่งสมาธิ

00:39:51.697 --> 00:39:53.580
เป็น

00:39:54.924 --> 00:39:57.203
โอกาสแห่งการบำบัดด้วย

00:39:58.597 --> 00:40:01.192
เพื่อให้เกิดขณะแห่งความเบิกบาน

00:40:02.323 --> 00:40:06.009
ไม่ใช่เรื่องของ

00:40:08.381 --> 00:40:14.390
การนั่งรอเพื่อให้กระดิ่งบอกเวลาหยุดได้สั่นขึ้น

00:40:14.946 --> 00:40:17.107
นั่นเป็นการนั่งที่เสียเวลา

00:40:23.977 --> 00:40:25.474
เป็นเรื่อง

00:40:26.331 --> 00:40:29.709
ที่หาได้ยาก ช่วงเวลาแห่งความเบิกบาน

00:40:30.572 --> 00:40:35.950
คนส่วนใหญ่บนโลกใบนี้ไม่ค่อยมีเวลาที่จะนั่งและไม่ทำกิจกรรม

00:40:37.826 --> 00:40:41.189
เขามองว่าเป็นเรื่องที่ไร้ประโยชน์ทางเศรษฐกิจ

00:40:44.026 --> 00:40:45.471
เป็นความเปล่าประโยชน์

00:40:46.783 --> 00:40:48.456
เวลาเป็นเงินเป็นทอง

00:40:49.365 --> 00:40:51.053
แต่เรารู้ว่าการนั่ง

00:40:53.140 --> 00:40:54.814
เป็นเรื่องที่ช่วยได้มาก

00:40:56.050 --> 00:41:00.046
ดังนั้นเราต้องรู้วิธีการนั่งที่จะทำให้ตื่นรู้เบิกบาน

00:41:00.564 --> 00:41:04.313
หายใจอย่างไร นั่งอย่างไร เพื่อให้ทุกขณะนั้น

00:41:04.670 --> 00:41:06.840
เป็นขณะแห่งการขัดเกลาและบำบัด

00:41:10.974 --> 00:41:13.170
ถ้าได้รู้

00:41:16.037 --> 00:41:18.996
ว่าการวางกิจวัตรให้ตัวเรา

00:41:19.512 --> 00:41:22.701
ไม่ใช่ให้คนอื่นกำหนดตารางให้

00:41:25.024 --> 00:41:26.834
หรือแม้แต่ให้พระเจ้าแผ่นดินมากำหนดให้

00:41:30.233 --> 00:41:35.314
คณะสงฆ์เองต้องกำหนดเวลาปฏิบัติ

00:41:36.279 --> 00:41:39.403
เพื่อให้เกิดประโยชน์ในการวางแผนฝึกฝน

00:41:40.318 --> 00:41:43.122
ในการเปลี่ยนแปลงขัดเกลาตนเอง

00:41:44.545 --> 00:41:49.036
ตารางการนั่งสมาธิต้องทำเองไม่ใช่ให้เรามาคอยบอก

00:41:50.815 --> 00:41:54.196
ต้องมีการออกแบบเวลาโดยคณะสงฆ์ร่วมกัน

00:41:54.729 --> 00:41:57.814
เพื่อให้ทุกคนได้มีโอกาสเท่าเทียมกัน

00:41:58.634 --> 00:42:00.978
เพื่อเปลี่ยนแปลง ฝึกฝน ขัดเกลา

00:42:02.438 --> 00:42:04.330
ดังนั้นเราต้องไม่บ่น ก่นด่า

00:42:04.592 --> 00:42:06.778
ว่าตารางแน่นเกินไป

00:42:07.292 --> 00:42:10.048
พวกฝึกหัดใหม่เท่านั้นที่จะมีตารางแน่นเอ๊ยด

00:42:14.245 --> 00:42:16.113
นั่นเป็น

00:42:17.306 --> 00:42:21.144
เรื่องของผู้ฝึกหัด ที่ต้องมีตารางกิจกรรม

00:42:21.564 --> 00:42:24.776
เรารู้ดีว่าการร่วมทำปฏิบัติกับกลุ่มสงฆ์

00:42:25.439 --> 00:42:27.218
ได้ทำร่วมกัน

00:42:28.419 --> 00:42:31.712
เป็นเรื่องที่ดีกว่า ง่ายกว่า น่ารื่นรมย์กว่า

00:42:33.188 --> 00:42:36.549
ดังนั้นเมื่อเสียงระฆังดัง กลุ่มสงฆ์มารวมกันเพื่อนั่งสมาธิ

00:42:36.787 --> 00:42:38.439
จะเป็นเรื่องที่เข้ามาช่วยเรา

00:42:41.958 --> 00:42:46.009
ทำให้เราได้ร่วมนั่งสมาธิได้ดีขึ้น

00:42:46.938 --> 00:42:50.630
เรากำลังนั่ง ซึ่งเป็นเรื่องธรรมชาติมากๆ

00:42:51.546 --> 00:42:53.853
ไม่ต้องพยายามนั่ง

00:43:02.066 --> 00:43:03.927
มีคำพูดมากมายในคำภีร์พระสูตร

00:43:04.296 --> 00:43:06.012
ว่าธรรมะนั้น

00:43:06.425 --> 00:43:09.256
เป็นเรื่องที่ดีงาม น่ารื่นรมย์

00:43:10.108 --> 00:43:13.187
ในเบื้องต้น ในท่ามกลาง และในบั้นปลาย

00:43:13.546 --> 00:43:17.292
ดังนั้นทุกนาทีในการฝึกฝน ควรเป็นช่วงเวลาแห่งความรื่นรมย์

00:43:18.996 --> 00:43:20.884
และขัดเกลาเพื่อเปลี่ยนแปลง