Virtual reality begon voor mij op een vreemde plek. Het was in de jaren zeventig. Ik kwam er jong mee in aanraking: ik was zeven. Het gereedschap dat ik gebruikte om met virtual reality kennis te maken was de Evel Knievel-stuntfiets. Dit is een tv-spotje voor dat bijzondere ding: (Video) Wat een sprong! Evel zit op de te gekke stuntfiets. Gyro-kracht brengt hem 30 meter hoog op topsnelheid. Chris Milk: dit was toen mijn lol. Ik bereed die motor overal. Ik was daar met Evel Knievel. We sprongen samen over de canyon. Ik wilde de raket hebben. maar die heb ik nooit gekregen, alleen de motor. Ik voelde me zo verbonden met die wereld. Ik wilde geen verhalenverteller worden als ik groot was, maar stuntman. Ik was er, Evel Knievel was mijn vriend. Ik begreep hem zo goed. Maar dat was niet genoeg. (Gelach) Ik ging naar de kunstacademie. Ik begon muziekfilmpjes te maken. Dit is een van de eerste die ik heb gemaakt. (Muziek: 'Touch de Sky' door Kanye West) CM: Je zou wat overeenkomsten kunnen zien. (Gelach) Ik heb die raket wel gekregen. (Gelach) Ik ben nu dus filmmaker, of beginnend filmmaker, en ik begon hulpmiddelen te gebruiken die filmmakers hebben, om te proberen zo boeiend mogelijke verhalen te vertellen aan het publiek. Film is een ongelooflijk medium waarbij je je kan inleven in mensen die heel anders zijn dan wij, en in werelden die voor ons totaal vreemd zijn. Evel Knievel voelde helaas niet hetzelfde voor ons, als wij voor hem, en hij klaagde ons aan voor dit filmpje -- (Gelach) kort daarna. Aan de andere kant gaf de man die mijn idool was als kind, de man die ik wilde worden, later zijn handtekening aan mij. (Gelach) (Applaus) Laten we het nu over films hebben. Film, dat ongelooflijke medium. is in feite niet veranderd. Het is een groep rechthoeken, die na elkaar worden afgespeeld. We hebben bijzondere dingen gedaan met die rechthoeken. Ik begon te denken, is er misschien een manier om die moderne technieken te gebruiken, om verhalen op meer manieren te vertellen. en meer soorten verhalen, die ik niet zou kunnen vertellen op de traditionele manier van filmen, die we al een eeuw gebruiken? Ik begon te experimenteren. Ik ging proberen de ultieme empathie-machine te bouwen. Hier is een van de eerste experimenten: (Muziek) Dit heet 'The Wilderness Downtown', samen met Arcade Fire gemaakt. Je moest eerst het adres opgeven waar je bent opgegroeid. Het is een website. Er komen schermpjes uit tevoorschijn. Je ziet deze tiener door de straat rennen, en dan zie je Street View en Google Maps-beelden en besef je dat je door je eigen straat rent. Als hij stopt, staat hij voor jouw huis. Het was fantastisch en ik zag mensen nog emotioneler reageren dan bij de dingen die maakte met rechthoeken. Ik pak in feite een stukje van je geschiedenis en stop dat in de verhaallijn. Toen bedacht ik, dat is een deel van jou, maar hoe stop ik álles van jou erin? Om dat te doen ging ik kunst-installaties maken. Deze heet 'Verraad van het heiligdom'. Het is een drieluik, je ziet het derde paneel. (Muziek) Nu zit je in het beeld. Ik zag nog diepere emotionele reacties bij de mensen op dit werk, dan de vorige. Maar toen dacht ik: wat stellen de beelden voor? Een beeld is gewoon een scherm. Alle media die we zien -- tv, bioscoop -- het zijn schermen in andere werelden. Ik dacht: ik stop je in een scherm. Maar ik wil je niet in een scherm stoppen. Ik wil je door het scherm heen, aan de andere kant, in de wereld, die wereld laten bewonen. Dat brengt me terug bij virtual reality. Laten we het daar eens over hebben. Helaas is praten over virtual reality net zoiets als dansen op architectuur. Dit is trouwens iemand die danst op architectuur, in virtual reality. (Gelach) Waarom is het moeilijk uit te leggen? Het is moeilijk omdat het een ervaringsmedium is. Je voelt je weg erin. Het is een machine, maar erbinnen voelt het als het echte leven, waarheidsgetrouw. Je voelt je aanwezig in de wereld en je voelt de aanwezigheid van de mensen die er ook in zitten. Ik laat nu een demo zien van een virtual reality-film: een beeldvullende versie van alle informatie die we vastleggen bij virtual reality. We nemen op in elke richting. Dit camerasysteem dat we bouwden heeft een 3D-camera die ik elke richting kijkt, en stereomicrofoons die alle kanten op staan. Hiermee bouwen we een soort koepel waarin je woont. Wat ik je nu laat zien, is geen kijkje in de wereld, maar meer de hele wereld in een rechthoek gepropt. Deze film heet 'Wolken boven Sidra', geproduceerd met ons virtual realitybedrijf VRSE, en de Verenigde Naties, en een medewerker met de naam Gabo Arora. In december zijn we naar een vluchtelingenkamp in Jordanië gegaan en filmden het verhaal van een meisje van 12 jaar, genaamd Sidra. Zij en haar familie vluchtten door de woestijn naar Jordanië, en ze woonde al anderhalf jaar in dit kamp. (Video) Sidra: Mijn naam is Sidra. Ik ben twaalf jaar. Ik zit in groep vijf. Ik kom uit Syrië in de provincie Daraa in de stad Inkhil. Ik woon al anderhalf jaar in het Zaatari-kamp in Jordanië. Ik heb een grote familie. Drie broers, eentje is baby. Hij huilt veel. Ik heb mijn vader gevraagd of ik veel huilde, maar hij zegt van niet. Ik denk dat ik als baby sterker was dan mijn broer. CM: Dus als je in de headset zit, zie je het niet zó. Je kijkt rond in deze wereld. Je ziet dat je 360 graden kunt kijken, in alle richtingen. Als je in haar kamer zit en naar haar kijkt, kijk je niet naar een tv-scherm, je kijkt niet door een raam, je zit daar samen met haar. Als je naar beneden kijkt, zie je dat je op dezelfde grond zit als zij. Daarom voel je haar menselijkheid op een diepere manier. Je voelt veel meer met haar mee. Ik denk dat we gedachtes kunnen veranderen met deze machine. We zijn al begonnen om er een paar te veranderen. We hebben de film meegenomen naar het World Economic Forum in januari. We hebben het een groep mensen laten zien, wiens beslissingen invloed hebben op de levens van miljoenen mensen. En dit zijn mensen die anders niet in een tent zouden zitten in een vluchtelingenkamp in Jordanië. Maar in januari, op een middag in Zwitserland, zaten ze daar plots. (Applaus) Ze werden erdoor beïnvloed. We gaan er dus nog meer maken. We werken al samen met de Verenigde Naties, om een hele serie van die films op te nemen. We zijn net klaar met het filmen van een verhaal in Liberia. Nu gaan we een verhaal filmen in India. We nemen ze op en laten ze zien bij de Verenigde Naties aan mensen die daar werken of op bezoek komen. We laten ze zien aan de mensen die echt de levens kunnen veranderen van de mensen in de films. Ik denk dat het nog maar het tipje van de sluier is van de ware kracht van virtual reality. Het is geen video-game-apparaat. Het verbindt mensen op een oprechte manier die ik nog niet eerder heb gezien bij welke media dan ook. Het kan de perceptie veranderen die mensen van elkaar hebben. Vandaar dat ik denk dat virtual reality het potentieel heeft om de wereld te veranderen. Het is een machine, maar met deze machine krijgen we meer medeleven, worden we meer meelevend, en worden we meer verbonden. En uiteindelijk worden we menselijker. Dank je wel. (Applaus)