Iedereen is zowel student als leraar. Hier zie je me geïnspireerd worden door mijn eerste lerares, mijn moeder. Hier geef ik een cursus 'Introductie tot de artificiële intelligentie' aan 200 studenten op de Universiteit van Stanford. De studenten en ik genoten van de les, maar de gedachte kwam bij me op dat het onderwerp van de les dan geavanceerd mag zijn en modern, maar de lesmethode is dat niet. In feite gebruik ik dezelfde technologie als deze 14de-eeuwse schoolklas. Je ziet het lesboek, de wijze aan het woord, en de slapende leerling achterin. (Gelach) Net als tegenwoordig. Dus mijn co-leraar, Sebastian Thrun, en ik dachten dat dit beter kon. We daagden onszelf uit om een online-cursus te creëren die gelijkwaardig of beter zou zijn dan onze Stanford-cursus, maar die de lessen gratis naar iedereen in de wereld zou brengen. We kondigden de cursus aan op 29 juli en binnen 2 weken hadden zich 50.000 mensen aangemeld. Dat groeide uit tot 160.000 studenten uit 209 landen. We waren enorm blij om zo'n groot publiek te hebben, en enigszins benauwd omdat we de lessen nog niet af hadden. (Gelach) Dus we gingen aan het werk. We bestudeerden wat anderen hadden gedaan, wat we konden kopiëren en wat veranderen. Benjamin Bloom had aangetoond dat 1-op-1 lesgeven het beste werkt, dus dat probeerden we na te bootsen, net als met mij en mijn moeder, zelfs al wisten we dat het één op duizenden zou zijn. Hier neemt een camera van boven op terwijl ik praat en op een stuk papier teken. Een student zei: "Deze les voelde als in een café zitten met een heel slimme vriend die je iets uitlegt dat je nu nog niet snapt, maar zometeen wel." Dat is precies waarop we doelden. Bij de Khan Academy zagen we dat korte video's van 10 minuten veel beter werkten dan proberen om een les van een uur op te nemen en die op een klein beeldscherm te tonen. We besloten zelfs nog korter te gaan en nog interactiever. Onze gemiddelde video is 2 minuten, soms korter, nooit meer dan zes, waarna we pauzeren voor een meerkeuzevraag, om het te doen voelen als 1-op-1 onderwijs. Hier leg ik uit hoe een computer de Engelse grammatica gebruikt om zinnen te ontleden. Hier is een pauze waarbij de student moet nadenken, begrijpen wat er gebeurt en de juiste vakjes aankruisen voordat hij verder kan. Studenten leren het beste wanneer ze actief oefenen. We wilden hun aandacht vasthouden, ze laten worstelen met tweeslachtigheid en ze begeleiden om de belangrijkste ideeën zelf te verwerken. We vermeden vragen als: "Hier is een formule. Wat is de waarde van Y als X gelijk is aan 2?" We gaven de voorkeur aan open vragen. Eén student schreef: "Nu zie ik Bayes-netwerken en voorbeelden van speltheorie waar ik maar kijk." Van dat soort respons houd ik. Dat is precies waarnaar we streefden. We wilden niet dat studenten de formules van buiten leerden. We wilden de manier veranderen waarop ze naar de wereld keken. En dat lukte. Of eigenlijk moet ik zeggen: het lukte de studenten. Het is een beetje ironisch dat we traditioneel onderwijs overhoop wilden gooien en we uiteindelijk onze online-les veel meer als traditionele lessen maakten dan andere online-lessen. Bij de meeste online-lessen zijn de video's altijd beschikbaar. Je kan ze op elk gewenst moment bekijken. Maar dat je het op elk moment kan doen, betekent dat je het morgen kan doen en als je het morgen kan doen, is de kans groot dat het helemaal niet gebeurt. (Gelach) Dus herintroduceerden we de innovatie van het hebben van vervaldata. (Gelach) Je kon deze video's bekijken gedurende de hele week, maar aan het eind van de week moest je het huiswerk afhebben. Dt motiveerde de studenten om door te gaan en het betekende dat iedereen tegelijkertijd aan hetzelfde werkte. Als je dus naar een discussie-forum ging, kreeg je binnen enkele minuten een antwoord. Ik zal één van de fora laten zien, die doorgaans georganiseerd worden door de studenten zelf. Van Daphne Koller en Andrew Ng leerden we het concept van 'het klaslokaal omdraaien'. Studenten bekeken de video's in hun eentje en kwamen daarna bijeen om ze te bespreken. Van Eric Mazur leerde ik over 'peer instruction', dat je medestudenten de beste leraren kunnen zijn, omdat zij degenen zijn die nog weten hoe het is om het niet te snappen. Sebastian en ik zijn dat deels weer vergeten. Uiteraard konden we geen klassikale discussie hebben met tienduizenden studenten, dus moedigden we deze online-fora aan. Tenslotte: van Teach for America leerden we dat een les niet primair over informatie gaat. Interessanter is motivatie en vastberadenheid. Het was cruciaal dat de studenten zagen dat we hard voor ze werken en dat ze elkaar allemaal steunen. De lessen duurden 10 weken. Aan het eind keek ongeveer de helft van de 160.000 studenten minstens één video per week en ruim 20.000 maakten alle huiswerk, wat 50 tot 100 uur kostte. Ze kregen dit attest van voltooiing. Wat hebben we dus geleerd? Nou, we probeerden wat oude ideeën en wat nieuwe en voegden ze samen, maar er zijn er nog meer om te proberen. Sebastian verzorgt momenteel een nieuwe cursus. Ik doe er eentje in de herfst. Stanford Coursera, Udacity, MITx en anderen hebben meer lessen op stapel staan. Het is een erg interessante tijd. Maar voor mij is het meest interessante deel hiervan de data die we verzamelen. We verzamelen duizenden interacties per student per klas, miljarden interacties bij elkaar, en nu kunnen we dat beginnen te analyseren. Als we daarvan leren en experimenten doen, gaat de werkelijke revolutie komen. Dan zul je de resultaten zien van een nieuwe generatie geweldige studenten. (Applaus)