Iedereen is zowel student
als leraar.
Hier zie je me geïnspireerd worden
door mijn eerste lerares,
mijn moeder.
Hier geef ik een cursus
'Introductie tot de artificiële intelligentie'
aan 200 studenten
op de Universiteit van Stanford.
De studenten en ik
genoten van de les,
maar de gedachte kwam bij me op
dat het onderwerp van de les
dan geavanceerd mag zijn
en modern,
maar de lesmethode is dat niet.
In feite gebruik ik
dezelfde technologie
als deze 14de-eeuwse schoolklas.
Je ziet het lesboek,
de wijze aan het woord,
en de slapende leerling
achterin. (Gelach)
Net als tegenwoordig.
Dus mijn co-leraar,
Sebastian Thrun, en ik dachten
dat dit beter kon.
We daagden onszelf uit
om een online-cursus te creëren
die gelijkwaardig of beter zou zijn
dan onze Stanford-cursus,
maar die de lessen gratis naar iedereen
in de wereld zou brengen.
We kondigden de cursus aan op 29 juli
en binnen 2 weken hadden zich
50.000 mensen aangemeld.
Dat groeide uit tot 160.000 studenten
uit 209 landen.
We waren enorm blij
om zo'n groot publiek te hebben,
en enigszins benauwd omdat
we de lessen nog niet af hadden. (Gelach)
Dus we gingen aan het werk.
We bestudeerden wat anderen hadden gedaan,
wat we konden kopiëren en wat veranderen.
Benjamin Bloom had aangetoond
dat 1-op-1 lesgeven het beste werkt,
dus dat probeerden we na te bootsen,
net als met mij en mijn moeder,
zelfs al wisten we
dat het één op duizenden zou zijn.
Hier neemt een camera
van boven op terwijl ik praat
en op een stuk papier teken.
Een student zei: "Deze les voelde
als in een café zitten
met een heel slimme vriend
die je iets uitlegt
dat je nu nog niet snapt, maar zometeen wel."
Dat is precies waarop we doelden.
Bij de Khan Academy zagen we
dat korte video's van 10 minuten
veel beter werkten dan proberen
om een les van een uur op te nemen
en die op een klein beeldscherm te tonen.
We besloten zelfs nog korter te gaan
en nog interactiever.
Onze gemiddelde video is 2 minuten,
soms korter, nooit meer dan zes,
waarna we pauzeren
voor een meerkeuzevraag, om het
te doen voelen als 1-op-1 onderwijs.
Hier leg ik uit hoe een computer
de Engelse grammatica gebruikt
om zinnen te ontleden.
Hier is een pauze waarbij de student
moet nadenken, begrijpen wat er gebeurt
en de juiste vakjes aankruisen
voordat hij verder kan.
Studenten leren het beste
wanneer ze actief oefenen.
We wilden hun aandacht vasthouden, ze laten worstelen
met tweeslachtigheid en ze begeleiden om de
belangrijkste ideeën zelf te verwerken.
We vermeden vragen als:
"Hier is een formule.
Wat is de waarde van Y
als X gelijk is aan 2?"
We gaven de voorkeur aan open vragen.
Eén student schreef: "Nu zie ik
Bayes-netwerken en voorbeelden van
speltheorie waar ik maar kijk."
Van dat soort respons houd ik.
Dat is precies waarnaar we streefden.
We wilden niet dat studenten de formules van buiten leerden.
We wilden de manier veranderen
waarop ze naar de wereld keken.
En dat lukte.
Of eigenlijk moet ik zeggen: het lukte de studenten.
Het is een beetje ironisch
dat we traditioneel onderwijs overhoop wilden gooien
en we uiteindelijk
onze online-les
veel meer als traditionele lessen maakten
dan andere online-lessen.
Bij de meeste online-lessen zijn de video's altijd beschikbaar.
Je kan ze op elk gewenst moment bekijken.
Maar dat je het op elk moment kan doen,
betekent dat je het morgen kan doen
en als je het morgen kan doen,
is de kans groot
dat het helemaal niet gebeurt. (Gelach)
Dus herintroduceerden we de innovatie
van het hebben van vervaldata. (Gelach)
Je kon deze video's bekijken
gedurende de hele week,
maar aan het eind van de week
moest je het huiswerk afhebben.
Dt motiveerde de studenten om door te gaan
en het betekende dat iedereen
tegelijkertijd aan hetzelfde werkte.
Als je dus naar een discussie-forum ging,
kreeg je binnen enkele minuten een antwoord.
Ik zal één van de fora laten zien, die doorgaans
georganiseerd worden door de studenten zelf.
Van Daphne Koller en Andrew Ng leerden we
het concept van 'het klaslokaal omdraaien'.
Studenten bekeken de video's
in hun eentje en kwamen daarna
bijeen om ze te bespreken.
Van Eric Mazur leerde ik over 'peer instruction',
dat je medestudenten de beste leraren kunnen zijn,
omdat zij degenen zijn
die nog weten hoe het is om het niet te snappen.
Sebastian en ik zijn dat deels weer vergeten.
Uiteraard konden we geen
klassikale discussie hebben
met tienduizenden studenten,
dus moedigden we deze online-fora aan.
Tenslotte: van Teach for America
leerden we dat een les
niet primair over informatie gaat.
Interessanter is motivatie en vastberadenheid.
Het was cruciaal dat de studenten zagen
dat we hard voor ze werken
en dat ze elkaar allemaal steunen.
De lessen duurden 10 weken.
Aan het eind keek ongeveer de helft van de 160.000 studenten
minstens één video per week
en ruim 20.000 maakten alle huiswerk,
wat 50 tot 100 uur kostte.
Ze kregen dit attest van voltooiing.
Wat hebben we dus geleerd?
Nou, we probeerden wat oude ideeën
en wat nieuwe en voegden ze samen,
maar er zijn er nog meer om te proberen.
Sebastian verzorgt momenteel een nieuwe cursus.
Ik doe er eentje in de herfst.
Stanford Coursera, Udacity, MITx
en anderen hebben meer lessen op stapel staan.
Het is een erg interessante tijd.
Maar voor mij is het meest interessante
deel hiervan de data die we verzamelen.
We verzamelen duizenden
interacties per student per klas,
miljarden interacties bij elkaar,
en nu kunnen we dat beginnen te analyseren.
Als we daarvan leren
en experimenten doen,
gaat de werkelijke revolutie komen.
Dan zul je de resultaten zien
van een nieuwe generatie geweldige studenten.
(Applaus)