Wat een eer. Ik heb me altijd afgevraagd hoe dit zou zijn. Acht jaar geleden kreeg ik het slechtste loopbaanadvies ooit. Een vriend van me zei: "Het is niet zo belangrijk of je je werk leuk vindt. Het draait allemaal om een goed cv." Ik was net terug na een tijd in Spanje te hebben gewoond en had een erg goede baan. Ik dacht: dit is geweldig. Ik ga het verschil maken. Ik had zoveel ideeën. Maar twee maanden later merkte ik 's morgens om 10 uur een onverklaarbare neiging om mijn hoofd tegen mijn computerscherm te slaan. Misschien ken je dat gevoel. Niet lang daarna ontdekte ik dat alle concurrenten mijn functie al lang hadden geautomatiseerd. In die periode kreeg ik de wijze raad om vooral aan mijn cv te bouwen. Terwijl ik me afvroeg uit welk raam ik zou springen om mijn situatie te verbeteren, las ik een heel ander advies, van Warren Buffet. Hij zei: "Een baan nemen voor een mooi cv is als wachten met seks tot je oud bent." (Gelach) Dat advies was precies wat ik nodig had. Twee weken later was ik daar weg, met één doel voor ogen: iets doen wat ook fout kon gaan. Zo moeilijk was het. Ik wilde het verschil maken -- maakte niet uit waarmee. Ik ontdekte al snel dat ik niet de enige was. Tachtig procent van de actieve bevolking vindt hun werk niet leuk. In deze zaal is het vast anders, maar dat is het gemiddelde volgens Deloitte. Ik wilde te weten komen waarin deze mensen anders zijn -- de mensen die gepassioneerd hun werk doen en elke dag vol inspiratie opstaan, en dan deze mensen, de overige 80 procent, die hun leven leiden in stille wanhoop. Ik ging mensen interviewen die inspirerend werk doen, las boeken en deed onderzoek. Ik las wel 300 boeken over zingeving, carrière en meer. Ik dompelde me er in onder, om de egoïstische reden zelf werk te vinden dat ik niet niet kon doen, welk werk dat zou zijn voor mij. Terwijl ik hiermee bezig was, vroegen steeds meer mensen: "Jij bent de expert; ik vind mijn werk niet leuk, kunnen we eens lunchen?" Ik vond dat prima, maar ik moest ze waarschuwen, want op dat moment was mijn opzegratio ook 80 procent. Van de mensen met wie ik lunchte, zegde 80 procent hun baan op binnen twee maanden. Daar was ik trots op en ik deed niets bijzonders. Ik stelde gewoon één simpele vraag: "Waarom doe je het werk dat je doet?" En vaak antwoordden ze dan: "Iemand zei dat ik dat moest doen." Daardoor besefte ik dat heel veel mensen een ladder beklimmen waarvan iemand zegt dat ze die moeten beklimmen, maar dan blijkt die ladder tegen de verkeerde muur te staan, of tegen geen enkele muur. Hoe meer ik met deze mensen sprak en dit probleem zag, hoe meer ik een gemeenschap wou vormen, een plek waar mensen zich thuis voelen, waar het oké is dingen anders te doen, een andere weg in te slaan, waar dat zelfs wordt aangemoedigd, en mensen te inspireren om te veranderen. Dat werd later wat ik nu 'Live Your Legend' noem. Dat zal ik zo toelichten. Door deze ontdekkingen zag ik een patroon van drie simpele dingen die al die bevlogen wereldverbeteraars gemeen hebben, of je nu Steve Jobs bent, of gewoon de bakker om de hoek. Je doet werk dat zegt wie jij bent. Ik wil die drie dingen met jullie delen, zodat we ze vandaag en hopelijk de rest van ons leven kunnen gebruiken. Deel één van dit 'mooi-werk-in-drie-stappen-plan' houdt in dat je jezelf leert kennen en begrijpen, want als je niet weet wat je zoekt, zul je het nooit vinden. Niemand anders gaat dat voor ons doen. Er is geen studie aan de universiteit over passie en zingeving in je werk. Ik snap niet waarom het geen verplicht vak is, maar dat is een ander verhaal. Je steekt meer energie in het uitzoeken van een nieuwe tv dan in het kiezen van je studie of specialisatie. Het punt is, we moeten het zelf uitzoeken. Daar hebben we een kader voor nodig dat ons de weg wijst. De eerste stap van dit kompas is het ontdekken van onze sterkte punten. Waar kunnen ze je midden in de nacht voor wakker maken, of je er nu voor betaald wordt of niet, waar bedanken mensen je voor? 'Ontdek je sterke punten 2.0' is er als boek en als online tool. Erg geschikt als je wilt ontdekken waar je van nature goed in bent. Ten tweede: wat vind je belangrijk bij het nemen van beslissingen? Geef je om mensen, je familie, je gezondheid, of prestatie, succes, dat soort dingen? Als je weet op basis waarvan je beslissingen neemt, weet je waar je hart sneller van gaat kloppen en voorkom je dat je energie verspilt aan een doel waar je niet om geeft. Ten derde: onze ervaring. Ieder van ons heeft ervaring. We leren elke dag, elke minuut. Waar we van houden, waarvan niet, waar we goed in zijn, waarin slecht. En als we daar geen aandacht aan besteden, en die kennis niet integreren om het op ons leven toe te passen, dan is het allemaal voor niets. Elke dag, elke week, elke maand van elk jaar neem ik de tijd om na te denken over wat goed ging en wat fout. Wat wil ik blijven doen. Wat kan ik nog meer doen. En sterker nog: als je vandaag mensen ziet die je inspireren, die iets doen waarvan je denkt: wat Jeff doet, dat wil ik ook, waarom denk je dat? Hou een dagboek bij. Schrijf op waarom je ze inspirerend vindt. Dat zal niet alles van hun leven zijn, maar wat het ook is, schrijf het op. Dan heb je na een tijdje een heleboel ideeën die je kunt toepassen om een gepassioneerd leven te leiden en meer impact te maken. Want als je deze dingen op een rijtje zet, kom je erachter wat voor jou 'succes' is. En zonder deze stappen is dat onmogelijk. We komen in een situatie dat iedereen een geregisseerd leven lijkt te leiden op een ladder die nergens naar toe gaat. Net als in Wall Street 2, als jullie die film hebben gezien. De eenvoudige werknemer vraagt de Wall Street-bankdirecteur: "Hoeveel geld wil jij? Iedereen heeft een bedrag waarbij als ze zoveel verdienen, ze alles achterlaten." Hij zegt: "Simpel. Ik wil meer." En dan glimlacht hij. En dat is helaas wat de meeste mensen denken die niet weten wat ze belangrijk vinden. Ze blijven iets najagen wat geen betekenis heeft. Dat doen we omdat iedereen zegt dat het hoort. Zodra we het kader duidelijk hebben, kunnen we duiden wat ons doet opbloeien. Zonder dit kader kan een passie je compleet overdonderen. Met je huidige werk negeer je het misschien, omdat je je passie niet herkent. Zodra je dat wel doet, zie je de overeenkomst met je sterke punten, met je waarden, met wie je bent. Dan kun je het vasthouden en er iets mee doen. Je gaat het nastreven en proberen er een verschil mee te maken. 'Live Your Legend' en de beweging eromheen zouden niet bestaan als ik dit kompas niet had gehad om te zien: wauw, hier wil ik mee verder en hier wil ik een verschil mee maken. Als je niet weet wat je zoekt, zul je het nooit vinden. Maar als je eenmaal dit kader, dit kompas hebt, kun je de volgende stap zetten. Dat ben ik niet, daarboven. Het onmogelijke doen, je grenzen verleggen. Er zijn twee redenen waarom mensen iets niet doen. Ze denken dat ze het niet kunnen, of hun omgeving zegt dat ze het niet kunnen. Hoe dan ook, we geloven het. We geven op, of we beginnen er niet eens aan. Maar alles was onmogelijk totdat iemand het deed. Elke uitvinding, elke vernieuwing op de wereld, vonden mensen eerst raar. Roger Bannister liep een record. Het was fysiek onmogelijk om in minder dan vier minuten een mijl te lopen. Totdat Roger Bannister het deed. En wat gebeurde er? Twee maanden later hadden 16 mensen het record verbroken. Dingen waarvan we denken dat ze onmogelijk zijn, zijn vaak gewoon mijlpalen die wachten om bereikt te worden door onze grenzen te verleggen. Ik denk dat dit begint bij je lichaam en conditie, omdat we daar controle over hebben. Als je denkt dat je geen mijl kunt hardlopen, bewijs jezelf dan dat je twee mijl kunt lopen, of een marathon, of val twee kilo af, of wat dan ook. Je zult zien dat je zelfvertrouwen groeit en doorwerkt naar de rest van je wereld. Ik heb hier zo'n beetje een gewoonte van gemaakt met mijn vrienden. We zijn met een kleine groep. We gaan samen fysieke uitdagingen aan. Onlangs kwam ik in een onzekere situatie terecht. Ik ben doodsbang voor diep, donker, blauw water. Ik weet niet of iemand dezelfde angst heeft sinds ze Jaws 1, 2, 3 en 4 zes keer gezien hebben toen ik jong was. Maar alles boven mijn knie, als het troebel is ... Ik voel het nu al. Ik zweer dat daar iets zwemt. Zelfs in Lake Tahoe, wat zoet water is. Een totaal ongegronde angst. Belachelijk, maar ik voel het. Hoe dan ook, drie jaar geleden was ik op een boot hier in de baai van San Francisco. Die dag, regent, stormt en waait het, en terwijl mensen zeeziek worden, zit ik daar met mijn wetsuit aan, en ik kijk uit het raam, in pure angst denkend dat ik mijn dood tegemoet ga zwemmen. Ik ga de Golden Gate over proberen te zwemmen. Waarschijnlijk hebben sommige mensen in deze ruimte dat eerder gedaan. Ik zit daar, en mijn vriend Jonathan, wiens idee het was, komt naar me toe en hij ziet hoe ik eraan toe ben. En hij zegt: "Scott, jongen, wat is het ergste dat kan gebeuren? Je draagt een wetsuit. Je gaat niet zinken. Als je het niet haalt, dan spring je in een van de 20 kajaks. En als een haai aanvalt, waarom zou hij jou kiezen uit de 80 mensen in het water?" Tja, bedankt, dat helpt. Hij zegt: "Maar echt, geniet ervan. Veel succes." En hij duikt in het water en zwemt weg. Oké. Bleek dat de peptalk werkte en ik voelde me helemaal rustig worden. Ik denk dat dat kwam omdat Jonathan 13 jaar was. (Gelach) Van de 80 zwemmers die dag waren er 65 tussen de 9 en 13 jaar oud. Bedenk hoe je de wereld anders zou benaderen als je met 9 jaar ontdekt dat je 2,5 kilometer kunt zwemmen in water van 13 graden van Alcatraz tot San Francisco. Wat had je aangepakt? Wat zou je niet opgegeven hebben? Wat zou je geprobeerd hebben? Aan het eind van de zwemtocht, bij het Aquatic Park, kom ik uit het water. De helft van de kinderen is er al. Ze zijn enthousiast en moedigen me aan. Mijn gezicht voelt bevroren, zoals je je misschien kunt voorstellen. Ik probeer mijn gezicht te ontdooien terwijl ik kijk hoe meer mensen aankomen. Dan zie ik een jongetje. Er leek iets mis te zijn. Hij zwaait met zijn armen. Hij kan nauwelijks ademhalen voor hij opnieuw ondergaat. En ik merk dat andere ouders ook naar hem kijken en ik weet dat ze denken wat ik denk: dit is waarom je 9-jarigen niet laat zwemmen vanaf Alcatraz. Het was geen vermoeidheid. Ineens rennen twee ouders naar hem toe en pakken hem vast en ze tillen hem op hun schouders en slepen hem mee. Hij is helemaal slap. En dan ineens lopen ze nog iets verder en ploffen hem in zijn rolstoel. En hij steekt zijn vuisten in de lucht om zijn overwinning te laten zien. Ik voel nog steeds de warmte en energie van die jongen toen hij deze prestatie bereikte. Ik had hem eerder die dag in zijn rolstoel gezien. Ik had toen geen idee dat hij zou zwemmen. Waar staat hij over 20 jaar? Hoe vaak hoorde hij dat hij dat niet kan? Dat hij het niet zou overleven? Laat anderen zien, laat jezelf zien dat je kleine stapjes kunt maken naar wat jij gelooft dat mogelijk is. Je hoeft niet de snelste marathonloper ter wereld te zijn, maar wel je eigen onmogelijkheden bereiken, en dat begint met piepkleine stapjes. De beste manier om dit te doen, is door je te omgeven met gepassioneerde mensen. De snelste manier om het onmogelijke te doen, is door je te omgeven met mensen die het al doen. Er is een citaat van Jim Rohn dat luidt: "Je bent het gemiddelde van de vijf mensen waar je het meeste tijd mee doorbrengt." Er is geen belangrijkere strategie in de wereldgeschiedenis om te komen van waar je vandaag staat tot waar je wilt zijn, dan de mensen die je aan jouw zijde kiest. Zij maken het verschil en dat is een vaststaand feit. In 1898 deed Norman Triplett onderzoek met een groep wielrenners. Hij mat hun tijd op de baan, als groep en individueel. Hij zag dat de wielrenners die samen fietsten elke keer sneller waren. Vergelijkbaar onderzoek op andere vlakken laat telkens hetzelfde zien: dat mensen rondom je ertoe doen. Omgeving is alles. Maar jij moet de regie nemen, want het werkt twee kanten op. Als 80 procent van de mensen hun werk niet leuk vindt, vinden de meeste mensen om ons heen -- niet jullie -- het allemaal wel best en stoppen ze ons na te jagen wat wij belangrijk vinden. We moeten daarom de regie houden. Ik kwam in een situatie ... Persoonlijk voorbeeld, een paar jaar geleden. Hebben jullie wel eens een hobby of passie gehad waar je je hele ziel en zaligheid in legde, en enorm veel tijd? En je wou het zo graag je eigen bedrijf noemen, maar niemand vond het interessant en je verdiende geen cent? (Gelach) Dat was ik, vier jaar lang aan het bouwen aan de 'Live Your Legend'-beweging, om mensen te helpen het werk te doen dat hen werkelijk raakt en inspireert. En ik deed al het mogelijke, en er waren welgeteld drie mensen geïnteresseerd. Ze zijn hier: mijn moeder, mijn vader en mijn vrouw, Chelsea. Dankjulliewel voor jullie steun. (Applaus) Ik wou het zo graag. Mijn bedrijf groeide met nul procent, vier jaar lang. Ik stond op het punt op te geven toen ik naar San Francisco verhuisde en behoorlijk interessant mensen ontmoette, die bijzonder leefden, gericht op avontuur, en bedrijven hadden, websites en blogs, alles gebouwd om hun passies, en die mensen hielpen op een betekenisvolle manier. Een van mijn vrienden heeft zes kinderen en hij verdient zijn brood met een blog waar hij twee keer per week voor schrijft. Ze zijn net terug van een maand in Europa met het hele gezin. Daar viel ik van achterover. Hoe is dat mogelijk? Ik raakte enorm geïnspireerd hierdoor en in plaats van te stoppen, besloot ik er vol voor te gaan. Ik deed alles om mijn tijd door te brengen, elke minuut, om bij deze mensen te zijn. Op stap, een biertje drinken, fitness of wat dan ook. En na vier jaar nul groei was binnen zes maanden nadat ik deze mensen leerde kennen de 'Live Your Legend'-beweging vertienvoudigd. Na nog eens twaalf maanden was het ver-160-voudigd. En nu gebruiken meer dan 30.000 mensen uit 158 landen onze loopbaan- en connectietools elke maand. En deze mensen vormen een gemeenschap vol passie, die de mogelijkheden waarmaken waar ik van droomde voor Live Your Legend, zoveel jaren geleden. De mensen maken het, en daarom ... Weet je, je vraagt wat er aan de hand was. Vier jaar lang kende ik niemand in deze wereld. Ik wist niet eens dat het bestond, dat mensen zo konden leven, dat je bewegingen als deze kon hebben. En nu ben ik hier in San Francisco en doet iedereen het. Het werd normaal. Mijn manier van denken ging van 'hoe kan ik dit ooit doen?' naar 'hoe heb ik het ooit niet kunnen doen?' En op dat moment, wanneer die knop omgaat in je hoofd, dat heeft impact op jouw hele wereld. Zonder er moeite voor te doen, schuiven jouw normen op. Je hoeft je doelen niet te veranderen, maar alleen je omgeving. Daar gaat het om en dat is waarom ik zo graag bij jullie ben, waarom ik naar ieder TED-event ga of op mijn iPad bekijk onderweg naar mijn werk. Want deze groep mensen ademt mogelijkheden. We hebben samen een hele dag en vele daarna. Om samen te vatten, in de termen van de drie pijlers: zij hebben allemaal één ding gemeen, meer dan wat dan ook. We kunnen er volledig de regie over nemen. Niemand houdt je tegen over jezelf te leren. Niemand houdt je tegen je grenzen te verleggen en tegen jouw onmogelijkheid aan te duwen. Niemand houdt je tegen met inspirerende mensen om te gaan of weg te lopen van mensen die je naar beneden halen. Je hebt geen regie over recessie of over ontslag of een auto-ongeluk. Op de meeste dingen hebben we geen invloed. Deze drie dingen hebben we in eigen hand en kunnen onze levens veranderen als we besluiten er iets aan te doen. Je ziet het overal gebeuren. Ik las net in Forbes dat de overheid in de VS rapporteerde dat voor het eerst in een maand meer mensen ontslag namen dan dat er ontslagen werden. Het leek een uitzondering, maar het gebeurde drie maanden op rij. In een tijd waarvan men zegt dat deze moeilijk is, steken mensen de middelvinger op tegen dit geregisseerde leven en tegen verplichte nummers, en doen in plaats daarvan dingen die zij zelf belangrijk vinden en hen inspireren. Mensen zien nu mogelijkheden, zien dat de mogelijkheden alleen begrensd worden door hun verbeelding. Dat is geen cliché meer. Het maakt me niet uit wat je doet, welke passie, welke hobby. Als jij graag punnikt, kun je iemand vinden die een ster is in punniken en van wie je kunt leren. Het is te gek. En dat is waar deze hele dag over gaat, om te leren van de sprekers. We profileren deze mensen elke dag bij Live Your Legend, omdat wanneer gewone mensen iets buitengewoons doen, en we dat om ons heen zien, het normaal wordt. Het gaat er niet om dat je Gandhi bent, of Steve Jobs, en iets extreems doet. Het gaat erom dat je doet wat belangrijk is voor jou en wat een impact heeft die alleen jij kunt maken. Over Gandhi gesproken, hij was een weinig succesvolle advocaat en hij wilde zich inzetten voor een hoger doel, dat belangrijk voor hem was, wat hij niet kon laten. Deze quote van hem is erg belangrijk voor mij: "Eerst negeren ze je, dan lachen ze je uit, dan vechten ze tegen je, en dan win je." Alles was onmogelijk, totdat iemand het deed. Je kunt met mensen omgaan die zeggen dat iets onmogelijk is en dat je stom bent omdat je het probeert, of je kunt jezelf omringen met mensen die kansen zien. Zoals de mensen hier. Ik zie het als onze verantwoordelijkheid om de wereld te laten zien dat wat onmogelijk lijkt het 'nieuwe normaal' kan worden. Dat zien we nu al gebeuren. Allereerst, doe de dingen die ons inspireren, zodat we anderen kunnen inspireren om de dingen te doen die hen inspireren. Maar we komen daar niet zonder te weten waar we naar zoeken. We moeten zelf ons werk doen, heel bewust, en deze ontdekkingen doen. Ik zie een wereld voor me waar 80 procent van de mensen houdt van hun werk. Hoe zou dat eruit zien? Hoeveel innovatie zou er zijn? Hoe zou je omgaan met de mensen om je heen? Dingen zouden veranderen. Om af te ronden heb ik nog maar één vraag aan jullie en ik geloof dat het de enig relevante vraag is. En dat is: welk werk kun je niet niet doen? Ontdek dat, leef ernaar. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor je omgeving. Wat dat zal de wereld veranderen. Welk werk kun jij niet laten liggen? Dankjulliewel. (Applaus)