Çocukken,

annemle bir anlaşma yapmıştım.

Derslerim iyi gittiği sürece

her dönem üç gün zihin
sağlığı izni kullanabilirdim.

Sebebi ise zihin sağlığı 
macerama başlamış olmamdı.

Henüz altı yaşındaydım.

Öğretmenlerim bana 
hep "çok endişeli" diyorlardı.

Sonradan öğrendik ki,
travmadan kaynaklı anksiyete

ve klinik depresyon yaşıyormuşum.

Bu, büyürken işimi çok zorlaştırdı.

Çoğu çocukların umursamadığı şeyler
hakkında endişeleniyordum.

Bazen okul çok yoğun 
ve yorucu hissettiriyordu.

Bu da çok fazla çöküntü

ve panik atağı yaşamama yol açtı.

Bazen çok verimliydim,

Diğer günler hiçbir şey yapamaz olurdum.

Bunların hepsi zihinsel sağlığın

özellikle gençlerinkinin,

bugünkü kadar konuşulmadığı

zamanlarda gerçekleşiyordu.

Okulda bazı dönemler 
bu izin günlerimin hepsini kullandım.

Bazı dönemlerde ise 
hiçbirine ihtiyaç duymadım.

Ama bunların her zaman 
bir seçenek olduğunu bilmek

beni mutlu, sağlıklı ve başarılı 
bir öğrenci yapan şeydi.

Şimdi ise çocukken 
öğrendiğim o yetenekleri

başka öğrencilere aynı konuda 
yardımcı olmak için kullanıyorum.

Bugün size genç zihin sağlığından bir 
kesit göstermek için buradayım:

neler oluyor, buraya nasıl geldik
ve ne yapabiliriz?

İlk olarak anlamanız gerekir ki

herkeste benim gibi teşhisi konulmuş 
bir zihinsel hastalık olmayabilir.

ama herkesin --

hepinizin bir zihinsel sağlığı var.

Hepimizin fiziksel sağlığımızı
önemsediğimiz kadar

önemsemesi gereken bir beyni var.

Sonuçta kafamız ve vücudumuzu 
bağlayan tek şey boynumuz değil.

Zihinsel sağlık bazı fiziksel 
yollar ile de kendini gösterir.

Mide bulantısı, baş ağrısı, halsizlik,
nefesinizin kesilmesi gibi.

Madem zihinsel sağlık
herkesi etkiliyor

herkesçe erişilebilecek çözümler 
bulmamız gerekmez mi?

Bu da beni hikayemin 
ikinci kısmına getiriyor.

Lisedeyken

zihin sağlığımı yönetmekte
oldukça iyileşmiştim.

Başarılı bir öğrenciydim,

Oregon Öğrenci Konseyi
Derneğinin başkanıydım.

O zamanlarda fark etmeye başladım ki

zihin sağlığı sadece benim 
yaşadığım bir sorun değildi.

Ne yazık ki, lisenin ilk yılındayken

semtimde birçok intihar vakası yaşandı.

Bu trajedilerin toplumumuzu 
nasıl sarstığını gördüm.

Eyalet çapında bir grubun başkanı olarak,

benzer olayların başka 
öğrencilerin semtlerinde de

yaşandığını duydum.

Bu yüzden 2018'deki yaz kampımızda

Yüz lise öğrencisi ile 
zihin sağlığını konuşmak için

bir toplantı düzenledik.

Ne yapabilirdik?

Bu konuya oldukça büyük bir empati

ve dürüstlük ile yaklaştık.

Sonuçlar hayret vericiydi.

Beni en çok şaşırtan şey

her bir yaşıtımın kendi okullarında

zihin sağlığı krizi yaşandığıydı.

Doğu Oregon'daki küçük bir kasabadan

veya Portland'ın merkezinden 
olmaları önemsizdi.

Bu her yerde yaşanıyordu.

Araştırmalar bile yaptık.

Gördük ki Oregon'da 
10-24 yaş arasındakilerde

ikinci en yüksek ölüm sebebi 
intihardan kaynaklanıyordu.

İkinci en yüksek sebep.

Bir şeyler yapmamız 
gerektiğini biliyorduk.

Bu yüzden ilerleyen aylarda

"Sağlıklı bir Oregon için Öğrenciler"
adlı bir komite kurduk.

Zihin sağlığındaki damgalamayı 
bitirmeyi hedefledik.

Okullarda zihin sağlığına
öncelik verilmesini istedik.

Birkaç lobici ve zihinsel sağlık
profesyonellerinin yardımıyla

Ev Önergesi 2191'i öne sürdük.

Bu önerge, öğrencilerin tıpkı 
fiziksel sağlık için izin aldıkları gibi

zihin sağlıkları için de
izin günleri almalarını sağlayacaktı.

Çünkü bazen bir gün izin kullanmak

çok daha iyi veya kötü hissetmek

arasındaki farkı oluşturabilir.

Aynı küçükken annemin 
bana verdiği izin günleri gibi.

İlerleyen aylarda önergemiz için

lobicilik yaptık, araştırdık ve 
kampanyalar başlattık.

Haziran 2019'da önergemiz kanuna geçti.

(Alkış ve tezahürat)

Bu, Oregon öğrencileri için 
çığır açan bir andı.

Bunun günümüzde nasıl 
sonuçlandığına bir bakalım.

Öğrenci çok kötü bir ay geçirdi diyelim.

Yorgun ve yıpranmış bir halde

okulda da geri kalıyor ve yardıma
ihtiyacı olduğunu biliyor.

Belki de ailesi ile zihinsel sağlığı 
hakkında hiç konuşmadı.

Artık o konuşmayı başlatmak 
için yasadan destek alabilir.

Ebeveyn yine de okulu arayıp 
devamsızlığı bildirmeli.

Yani öğrenciler için 
beleş tatil gibi değil.

En önemlisi de

okul o günü zihin sağlığı 
izni olarak kaydetti.

Böylelikle kaç tane öğrencinin

kaç gün zihin sağlığı izni
kullandığını sayabilirler.

Eğer öğrenci fazla izin kullanırsa

rehberlik öğretmenine yönlendirilirler.

Bu önemli çünkü zorlanan öğrencileri

iş işten geçmeden tespit edebiliriz.

2018'deki toplantıda en sık 
duyduğum şeylerden biri de

çoğu zaman öne çıkıp yardım almanın
en zor adım olduğuydu.

Kanunun buna yardımcı olacağını umuyoruz.

Bu, çocuklara erken yaştan 
kendilerine bakmayı öğretmekle,

kişisel bakımı ve stres yönetimini 
uygulamakla yetinmeyip

onların hayatlarını bile kurtarabilir.

Diğer eyaletlerden öğrenciler de 
bu tarz yasaları geçirmeye çalışıyor.

Şu anda California ve Colorado'da

bunu gerçekleştirmeye çalışan 
öğrencilerle çalışıyorum.

Çünkü her yerdeki öğrencilerin

daha iyi hissetmeyi 
hak ettiğine inanıyoruz.

Tüm pratik sebeplerin 
ve teknik ayrıntıların yanı sıra,

Ev Önergesi 2191 arkasındaki 
temel konseptten ötürü çok önemli:

Fiziksel ve zihinsel sağlık eşdeğerdir
ve buna göre davranılmalıdır.

Hatta birbirlerine bağlıdırlar.

Sağlık hizmetlerini düşünün.

Mesela kalp masajı.

Eğer ki kalp masajı yapmanız 
gereken bir durumda olsaydınız

yapmanız gerekeni 
az da olsa bilir miydiniz?

Düşünün --

büyük olasılıkla evet çünkü kalp masajı
eğitimi çoğu okul ve iş yerinde

hatta internette bile verilir.

Yardımcı olacak şarkılarımız bile var.

Peki ya zihin sağlığı?

Yedinci sınıfta kalp masajı 
uygulamayı öğrendiğimi biliyorum.

Peki ya yedinci sınıfta 
zihin sağlığımı kontrol etmeyi

veya bir zihin sağlığı kriziyle 
nasıl başa çıkacağımı öğrenseydim?

Hepimizin bir arkadaşımıza,
meslektaşımıza, aile üyemize

hatta bir yabancıya zihin sağlığı krizinde

yardım edebilecek becerilere 
sahip olduğu bir dünya isterdim.

Bu kaynaklar özellikle 
okullarda erişilebilir olmalı.

Çünkü öğrencilerin en çok 
sorun çektiği yer orası.

Bugün çıkarmanızı istediğim diğer ders ise

iyi hissetmemenin kötü bir şey olmadığı.

Ara vermenin her zaman iyi olduğu.

Bütün bir gün olmak zorunda değil.

Bazen bu gerçekçi olmaz.

Ama arada sırada kendinizi 
kontrol etmeniz için birkaç an olabilir.

Hayatı bir yarış gibi düşünün --

uzun soluklu bir yarış.

Eğer en başlarda koşarsanız, tükenirsiniz.

Hatta çok zorladığınızdan
kendinizi incitebilirsiniz.

Ama kendinizi ayarlar

ağırdan alırsanız,
bazen kasıtlı olarak

bazen de kendini iterek

çok daha başarılı olacaksınız.

Bu yüzden lütfen,

birbinizle ilgilenin.

Hayatınızdaki çocuk ve gençlere

özellikle her şeyi yolunda gidermiş 
gibi gözükenlere bakın.

Zihin sağlığı zorlukları 
hiçbir yere gitmiyor.

Bir medeniyet olarak

üstesinden gelmeyi ve birbirimizle
ilgilenmeyi öğrenebiliriz.

Kendinizle de ilgilenin.

Annemin dediği gibi,

"Arada sırada, bir mola ver."

Teşekkür ederim.

(Alkış)