[Marcel Dzama: Kaosa Düzen Getirmek]
Bu kostümler oldukça eski.
[GÜLÜYOR]
Bu aslında bir Cadılar Bayramı kostümüydü.
[GÜLÜYOR]
Sanırım biraz istifçiyim.
New Yorklu olmak adına bir tek
buna alışamadım galiba,
küçük dairenin elverdiğinin
fazlasından bir çırpıda kurtulmak.
Aslen Winnipeg, Kanadalıyım.
Kışlar çok soğuktur
ve senenin neredeyse yarısı böyle geçer.
Sosyalleşmek zor oluyor
çünkü seni evde izole eden
bir hava durumu engeli var.
Küçükken çok boyama yapardım.
Çokça evrensel canavar çizerdim.
Kurtadam ve Drakula ve benzeri
karakterler.
Sonra, meşgul olmak adına
kendi dünyamı oluşturdum.
Winnipeg'de yaşarken, özellikle kışın,
ufuk ve kara sanki...
birbirine karışıyor gibi görünür.
Yani, beyaz boş bir sayfa gibi görünürdü.
Karların içinden biri geçtiğinde ise,
boş bir sayfanın üzerindeki
bir figüre benzerdi.
Bunun bilinç altında stilimi
şekillendirdiğini düşünüyorum.
Sanat okulundayken, hala ailemin
evinde yaşıyordum.
Dedemin çiftliğinde bir tahta parçası
üzerine çizdiğim büyük eserlerim vardı.
Ahırı parçalara ayırmıştı,
ben de bir çok paneli dış cephe boyasıyla
boyayarak kullanmıştım.
Sonra, bir yangın çıktı.
Eski eserlerimin hepsini
ve eşyalarımın bir çoğunu kaybettim.
Ben de bir otelin antetli kağıtlarına
çizmeye başladım.
Bu da tezim oldu.
["The Royal Art Lodge" toplu çalışması]
O çizimlerle tanınmaya başladım,
izole edilmiş arka planlar
üzerine bir kaç figür.
Yangından sonra gerçek bir yitiklik
duygusu yaşadım.
Ama, öteki açıdan da, bir olasılık vardı-
bir çok yönden, New York'a
taşınmamı kolaylaştırdı.
Önceleri daha çok kırmızı
ve kahverengi tonlu bir paletim vardı.
Şu an kesinlikle mavi döneminden geçiyorum.
Bush yıllarında birkaç politik çizim
yaptım, Irak Savaşı zamanında.
Trump yıllarında ise
uykuya yatmak istedim.
O günkü haberleri izlediysem,
bir tür şeytan çıkarma ayini gerekiyordu.
Dışarı dökmeliydim.
— Dada imgesi kattım çünkü
Birinci Dünya Savaşı nefretiyle doluydu.
—Şu anki olaylara karşı nefretimi
göstermek için iyi bir zamanlama dedim.
[GÜLÜYOR]
— bu politik çağda.
—Sanırım, bu beni
sürekli bir düşüşe soktu.
Sandy Hook saldırısından sonra
silah çizmeyi bıraktım.
Sonra Trump kazandı,
tekrar çizmek istedim,
bir başkaldırı sembolü olarak
kullanmaya başladım.
Devrim dişil olacak.
—değiştir.
New York'a taşındığımda, çalışmayı
çok klostrofobik oldu.
Buna bir düzen getirmek istedim.
Eski dans dergilerinden ilhamla, figürleri
dans halinde çizmeye karar verdim.
Bu şekilde klostrofobik kaosa
bir düzen getirmiş oldum.
Hatta, birçok yaratığı insanlar için
kostüme dönüştürdüm.
Bundan sonra, çizimleri
sahne gibi düşündüm
Broadway şovu gibi,
Dans elementi kattım.
Eserlerimde referans aldığım
birkaç sanatçı var.
Duchamp, Goya, William Blake, Picabia—
benim kahramanlarım.
[GÜLÜYOR]
Picabia'nın bale çiziminde
beneklerle bezenmiş bir karakter vardı.
Ondan çok ilham aldım
ve benekli bir yola girdim.
Bunu Florida okul saldırısı
sonrası çizdim.
Emma Gonzalez çok güçlü bir konuşma
yapmıştı
ve Fox News onu bir şekilde
karalamaya çalışıyordu.
Ben de, bir grup komplo teorisyeni çizdim
ve bu kadını çevreleyen sirki.
Stüdyoya çok geç saatte geliyorum.
Eserlerimdeki daha değişik fikirler
gece yarısından
sonra geliyor.
Yarattığım evrenin de orada
var olduğunu düşünüyorum.
Daha akıcı oluyor,
çünkü bir ayağım bilinç altında
diğeri ise gerçek hayatta.
Kendimi sansürlememeye çalışırım.
Aklıma ne gelirse onu yapıyorum.
Kelebekler çalışma konusu oldu.
Güveler ve değişik böcekler.
Modum her ne olursa olsun
bakış açımı açık tutuyorum.
Sonuçta, her şey olabilir.