[Marcel Dzama: Οργανώνοντας το χάος]
Αυτά τα κουστούμια είναι αρκετά παλιά.
[ΓΕΛΙΑ]
Αυτό ήταν ένα απλό αποκριάτικο κουστούμι.
[ΓΕΛΙΑ]
Μάλλον έχω μια τάση να μαζώχνω.
Αυτό είναι το μοναδικό πράγμα που δεν προσάρμοσα όταν έγινα Νεοϋορκέζος,
το να ξεφορτώνεσαι τα πράγματα τόσο γρήγορα όσο σου επιτρέπει το μικρό σου διαμέρισμα.
Έρχομαι από το Winnipeg του Καναδά.
Οι χειμώνες είναι πολύ κρύοι και κρατάνε σχεδόν τον μισό χρόνο.
Είναι δύσκολο να βρεθείς και να κοινωνικοποιηθείς
διότι υπάρχει το εμπόδιο του καιρού που σε κρατά απομονωμένο.
Χρωμάτιζα πολύ ως παιδί.
Σχεδίαζα πολλά τέρατα της Universal .
Οποιονδήποτε από αυτούς τους χαρακτήρες, όπως τον Λυκάνθρωπο και τον Δράκουλα.
Και μετά δημιουργησα τον δικό μου κόσμο για να έχω κάτι να κάνω.
Το θέμα με το να ζεις στο Winnipeg είναι, ειδικά το χειμώνα,
ο ορίζοντας και η γη κάπως σαν να...διαλύονται το ένα μέσα στο άλλο.
Οπότε βλέπεις κάτι σαν μία λευκή σελίδα.
Κι όταν κάποιος περπατά μέσα σε αυτό μοιάζει σαν ένα λευκό κομμάτι χαρτί
με μία φιγούρα.
Και πιστεύω ότι αυτό πραγματικά επηρέασε το στυλ μου υποσυνείδητα.
Όταν ήμουν στη σχολή καλών τεχνών, ζούσα ακόμα με στο σπίτι των γονιών μου.
Είχα αρκετά μεγάλα έργα σε σανίδες από τη φάρμα του παππού μου.
Είχε διαλύσει έναν αχυρώνα
και είχα χρησιμοποιήσει πολλά φύλλα από αυτό και τα είχα ζωγραφίσει με πλαστικό χρώμα σπιτιού.
Μετά πήρε φωτιά το σπίτι.
Βασικά έχασα όλα τα παλιά μου έργα
και τα περισσότερα από τα πράγματα μου.
Έτσι άρχισα να σχεδιάζω σε γραφική ύλη ξενοδοχείων
κι αυτό κατέληξε να είναι η πτυχιακή μου.
["The Royal Art Lodge" συνεργατικό έργο]
Αυτά είναι και τα έργα με τα οποία αρχισα να γίνομαι γνωστός,
με το απομονωμένο φόντο και μόνο μερικές φιγούρες.
Μετά τη φωτιά υπήρχε αυτό το πραγματικό αίσθημα απώλειας.
Αλλά, από την άλλη πλευρά, υπήρχε επίσης αυτή η δυνατότητα--
και, με κάποιον τρόπο, έκανε ευκολότερη την μετακόμμιση στη Νέα Υόρκη.
Είχα μια πιο καφέ και κόκκινη παλέττα.
Τω΄ρα περνάω σίγουρα μια μπλε περίοδο.
Έκανα κάποια πολιτικά έργα στα χρόνια του Μπους, κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ.
Στα χρόνια του Τραμπ, ένιωσα ότι
ήθελα να κοιμηθώ, χρειαζόμουν αυτόν τον εξορκισμό των ειδησεογραφικών μέσων που είχα χωνέψει ως εκείνη τη μέρα.
Έτσι χρειαζόμουν να το βγάλω.
--Συμπεριέλαβα την Νταντά εικόνα γιατί είχαν την απέχθεια για τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.
--Γι' αυτό θεώρησα ότι είναι καλή συγκυρία για την απέχθεια απέναντι σε αυτό που γίνεται τώρα [ΓΕΛΙΑ]
-- στην πολιτική μας εποχή.
--νομίζω ότι με έβαλε σε μία καθοδική πορεία.
Μετά τους πυροβολισμούς στο Sandy Hook σταμάτησα να σχεδιάζω όπλα.
Και μετά, όταν ήρθε ο Τραμπ, το ένιωσα
σαν κάποιου είδους σύμβολο αντίστασης, και το επανέφερα.
Η επανάσταση θα είναι γένους θηλυκού.
--Ενεργοποίησε το.
Όταν μετακόμισα στη Νέα Υόρκη βρήκα ότι η δουλειά μου γινόταν πολύ πιο κλειστοφοβική.
Ήθελα να βάλω κάποια τάξη.
Βρήκα αυτά τα παλιά περιοδικά χορού και συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να τους βάλω σε χορευτικές στάσεις.
Με αυτον τον τρόπο έβαλα κάποια τάξη στο χάος
αυτής της κλειστοφοβίας.
Ακόμα, μετέτρεψα πολλά από τα πλάσματα σε κουστούμια για ανθρώπους.
Από 'κείνο το σήμειο κι έπειτα το σκεφτόμουν περισσότερο σαν σκηνή.
Περισσότερο σαν χορευτικό στοιχείο, περίπου σαν παράσταση στο Broadway.
Υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες στους οποίους μου αρέσει να αναφέρομαι στη δουλειά μου αρκετά.
ο Duchamp,ο Goya, ο William Blake, ο Picabia--
είναι σίγουρα οι ήρωες μου.