[Esta charla contén linguaxe gráfica e
descricións de violencia sexual.]

[Recoméndase a discreción dos
espectadores]

"Ashley Judd, vaia unha lurpia estúpida"

"Non podes demandar a alguén por
chamarlle filla de puta"

"Se non es quen de manexar Internet,
que che dean, puta"

"Ogallá Ashley Judd teña unha
morte horrible.

Ela é o peor."

"Ashley Judd, ti es o motivo polo cal
as mulleres non deberían votar."

"'Twisted' é unha película tan mala,

que nin sequera quero violala."

"Fagas o que fagas,

non llo digas a Ashley Judd.
Morirá soa coa vaxina seca."

"Se tivese que tirarme a unha muller
maior,

meu Deus,

tiraríame a Ashley Judd,

a puta está de moi bo ver.

As cousas tan imperdoables que lle faría."

A misoxinia en Internet é unha traxedia
global para os dereitos de xénero,

e é fundamental que remate.

(Aplausos)

As voces das mozas e mulleres,

e as voces dos nosos aliados están
constantemente restrinxidas en xeitos

que son personal, económica,

profesional e políticamente dañinos.

E cando freemos o abuso,

expanderemos a liberdade.

Son unha fan do baloncesto de
Kentucky,

así que un agradable día de marzo do ano
pasado,

estaba a facer unha das cousas que mellor
se me dan:

animar os meus Wildcats.

Os narcisos estaban en flor,

mais os árbitros non sopraban o chifre
cando eu llelo dicía.

(Risas)

É gracioso. Foron moi simpáticos comigo
antes do partido

mais logo ignoráronme durante o mesmo.

(Risas)

Tres dos meus xogadores sangraban, de
xeito que fixen o segundo que mellor se me dá...

Chiei.

[@ArkRazorback o xogo sucio cómese o tiro
libre do meu equipo...

@KySportsRadio @marchmadness@espn
polo de agora hai tres xogadores sangrando.]

É normal para min ser tratada do xeito
que vos describín antes.

Sucédeme todos os días

en redes sociales e plataformas coma
Twitter ou Facebook.

Desde que entrei en Twitter en 2011,

a misoxinia e os misóxinos demostraron
de abondo

que me menospreciarán en cada
paso que tome.

A miña espiritualidade, fe,

sendo unha pailana --
eu podo dicir aquilo, ti non --

e todo é xogo limpio.

E respondín con varias
estratexias.

Tratei de enfrontarme.

Este tipo mandábame cousas desagradables,
hipersexuales,

e no seu avatar había unha moza.

Eu contesteille e dixen...

"É esa a túa filla?

Dáme medo o feito de que poidas
pensar

e falar deste xeito das mulleres."

E sorprendeume dicindo,

"Sabes que?
Tes razón. Sintoo."

Ás veces, a xente quere responsabilizarse.

Este tipo estaba discutindo con
a saber quen

se eu era quizais a definición de puta.

Estiven casada cun escocés 14 anos,

así que dixen, "Puta quere dicir
diferentes cousas segundo o país --

(Risas)

"... mais teño a acerteza de que
representades o estándar global

de imbécil.
(Risas)

(Aplausos)

Tratei de superalo,
intentei atrincherarme,

e trataría sobretodo de pasar a través
destas redes sociais

cun ollo medio pechado tratando
de non velo,

mais non se pode facer unha montaña dun
gran de area.

O que se ve, permanece.

É traumático.

Unha parte de min sempre secretamente
esperou

que o que se me estaba a dicir,
o que se dicía sobre min non fose...

verdade.

Porque incluso eu,

unha autoproclamada e recoñecida
feminista,

que reza no altar da Gloria --

(Risas)

internalizo o patriarcado.

Isto resulta bastante crítico

O patriarcado non só son os mozos e homes.

É un sistema no que
todos participamos,

incluída eu.

Aquel día en concreto,
por algunha razón,

aquel chío tralo partido

desencadeou algo chamado
"Mafia cibernética."

Un fluxo global e corrosivo das máis
crueis declaracións de odio:

ameazas de morte, ameazas de violación.

E non sabedes,

cando estaba soa en casa,
sentada, coa miña bata,

recibín unha chamada, 
e era do meu querido ex-esposo,

dicía nunha mesaxe de voz,

"Querida...

o que te está a suceder non está ben."

E houbo algo no xeito en que me defendeu
aquela noite...

que me permitiu pronunciarme.

E comecei a escribir.

Comecei a escribir compartindo
o feito

de que son unha superviviente de
todos os tipos de abuso sexual,

incluídas tres violacións.

E as mensaxes de odio que
recibín en resposta --

Estos son algúns dos comentarios
publicados nos medios informativos.

Que dixesen que son unha acusona é
moi divertido.

[Jay: Disfrutouno cada segundo!!!!!]

Audiencia: Meu Deus!

Ashley Judd: Grazas, Deus. Que a túa
graza e misericordia brillen.

Daquela escribín un artículo feminista,
chamado:

"Esquece o teu equipo:

é a túa violencia de xénero hacia as
mulleres en internet

a que pode beixar o meu
virtuoso cu."

(Risas)

(Aplausos)

E fixen isto soa,
e publiqueino soa,

porque o meu asesor principal dixo,

"Por favor, non o fagas

a avalancha de sandeces que recibirás será
inevitable --

temo por ti."

Mais eu confío nas nenas e confío
nas mulleres,

e confío nos nosos aliados.

Publicouse, foi viral,

proba que cada día

a misoxinia nas redes é un fenómeno
que todos sufrimos,

en todo o mundo,

e cando é intersectorial

é peor.

Orientación sexual,
identidade de xénero,

raza, etnia ou relixión...

menciónao,

e amplifica a violencia sufrida por
mozas e mulleres,

e no caso das nenas, é peor.

É, sen dúbida, traumático.

A nosa saúde mental, o noso
benestar emocional

quedan gravemente afectados

porque a ameaza de violencia

é entendida neurobioloxicamente
como violencia.

O cortisol dispárase, o sistema
límbico acelérase

e perdemos productividade no traballo.

E falemos do traballo.

A nosa capacidade para traballar
está limitada.

Búsquedas online de mulleres solicitando
traballo que revelan fotos delas espidas,

falsas alegacións dicindo que teñen ETSs,

os seus enderezos indicando que están
sexualmente dispoñibles

con exemplos reais

de xente que aparece nesas casas para
ter sexo.

A nosa capacidade para ir á escola viuse
prexudicada.

O 96 por cento das publicacións

de imaxes sexuais de xente nova

pertencen a rapazas.

Ás nosas rapazas.

Os nosos rapaces contan
cunha probabilidade

de compartir imaxes non
consensuadas

de dúas a tres veces máis
cás rapazas.

E quero dicir algo sobre
o porno como vinganza

Parte do que resultou deste
chío

foi relacionarme con aliados
e outros activistas

que loitan por un internet
libre e seguro.

Comezamos algo que nomeamos
Proxecto Discurso;

freando o abuso, expandindo liberdade.

E esta páxina web ofrece
un foro de críticas,

xa que non hai nada global ou legal

que nos axude a resolver isto.

Mais o que si ofrecemos é unha lista
estandarizada de definicións,

porque é complicado atacar un
comportamento no xeito correcto

se non compartimos unha definición do
que ese comportamento é.

E aprendín que adoita facerse un mal uso,
así como perigoso, do porno por vinganza.

Trátase de compartir unha imaxe
de xeito non consensuado,

empregada estratexicamente para avergoñar
e humillar a unha moza ou muller

que trata de convertirnos en 
pornografía.

A nosa sexualidade natural é,

non sei a como é a vosa,
marabillosa.

E o meu desexo por expresalo
non o converte en pornografía.

(Aplausos)

Deste xeito, eu teño todos estes
recursos

que estou bastante segura moita xente no
mundo non ten.

Eu puiden comezar o Proxecto
Discurso con compañeiros.

Ás veces teño a atención das esmpresas
de redes sociais.

Teño proximamente unha estupenda
visita á sede de Facebook.

Os estúpidos criterios para reportar
aínda non me serviron de axuda...

De feito, pago a alguén para que limpe
as miñas redes sociais,

intentando liberar o meu cerebro

dunha repetición diaria do trauma
da incitación ao odio.

E sabedes que?

Recibo máis odio por iso.

"Oh, vives nunha habitación insonorizada."

Ben, e a que non sabedes que?

Ter a alguén poñendo fotografías
de min coa boca aberta

dicindo que "non poden esperar
para correrse na miña cara,"

dáme o dereito de poñer eses límites.

(Aplausos)

E esta distinción entre virtual
e real é enganosa

porque sabedes,

isto realmente me sucedeu unha
vez cando era nena,

e cando ese chío espertou este trauma,

tiven que loitar contra el.

Mais sabedes o que facemos?
Collemos toda esta incitación ao odio,

dividímola,

codificámola,

e damos esos datos

de xeito que entendamos a súa
interseccionalidade:

cando recibo porno,

cando se trata de afiliación política,

cando se trata da idade,
ou de todo iso xunto.

Imos gañar esta liorta.

Hai moitas solucións...

grazas a Deus.

Vouvos dar só algunhas,

e, por suposto, rétovos a que creedes e
contribuades coas vosas.

Número un: temos que comezar coa
alfabetización dos medios dixitais,

e claramente debe haber un enfoque
de xénero.

Nenos, escolas, coidadores, pais:

é esencial.

Dous...

Deberiamos falar cos nosos amigos
os informáticos?

Dito con dignidade e respecto,

o sexismo nos nosos lugares de traballo
ten que rematar.

(Aplausos)

(Ovación)

EDGE (Economic Dividends for Gender
Equality)

o estándar global para a
igualdade de xénero,

é o mínimo estándar.

E sabedes que, Silicon Valley?

Se L'Oreal pode facelo

en India, en Filipinas,

en Brasil e en Rusia,

vós tamén podedes.

Non hai escusa que valla.

Só cando as mulleres acaden o número
necesario en cada departamento das vosas

empresas, incluíndo a creación de
plataformas desde cero,

cambiarán as conversacións sobre as
prioridades e as solucións.

E máis amor para os meus amigos
informáticos:

a lucro coa misoxinia nos
videoxogos ten que rematar.

Estou cansa de que me faledes nos
cócteis --

como fixestes hai un par de semanas
en Aspen --

sobre o despreciable que era
#Gamergate,

cando continuades a facer billóns
de dólares grazas a xogos

que feren e deixan tiradas ás
mulleres por deporte.

Basta! -- como dirían os italianos.

Abonda.

(Aplauso)

Os nosos amigos da orde pública
teñen moito que facer,

xa que vimos

que a violencia en internet é unha
extensión da violencia en persoa.

No noso país,

morreron máis mozas e mulleres asasinadas
polos seus compañeiros sentimentais

das que morreron no 11/9

e das que morreron desde entón
tanto en Afganistán coma en Iraq.

E non é moi "guai" dicilo

mais é verdade.

Xeopoliticamente, preocupámonos máis sobre
o que os homes lle están a facer

ás mulleres alá...

En 2015,

72,828 mulleres empregaron os servizos
contra a violencia de xénero no país.

E iso sen contar ás mozas, mulleres
e mozos que os precisaron.

O corpo de seguridade debe reforzarse

cunha tecnoloxía de internet,

dispositivos e unha comprensión desas
plataformas actualizadas--

a como traballan.

A policía quería ser útil cando
Amanda Hess chamou

polas ameazas de morte que estaba
a recibir en Twitter,

mais realmente non puideron cando
dixeron,

"Que é Twitter?"

Os nosos lexisladores deben redactar e
aprobar unha lexislación astuta

que reflicta a nosa tecnoloxía actual

e as nocións que temos da liberdade e da
incitación ao odio.

Recentemente en New York, a lei non puido
aplicarse a un delincuente

porque os crimes seguramente
se cometeron,

mesmo se foron de xeito anónimo,

deberon cometerse por teléfono,
por mail,

por telégrafo...

(Risas)

A linguaxe debe ser tecnoloxicamente
neutro.

Polo que parece,

teño unha voz bastante firme.

De xeito que imos falar
dos nosos amigos...

os brancos.

Vós tedes un papel que interpretar
e decisións que tomar.

Podedes facer algo

ou podedes non facer nada.

Agora hai un bo ambiente na sala,

mais cando isto remate
todos o mundo dirá,

"Meu Deus, é unha racista á inversa"

Iso foi o que dixo un home branco,
Robert Moritz,

presidente do PricewaterhouseCoopers,

e que me pediu o incluíse nesta charla.

É preciso incrementar as liñas de apoio
e os grupos de axuda,

para que as vítimas poidan axudarse unhas
ás outras

cando as súas vidas e finanzas
descarrilen.

Coma individuos temos a obriga de deter a
violencia de xénero mentres suceda.

O 92 por cento da xente nova

con 29 anos e menos presenciárona.

O 72 por cento de nós presenciámola.

Precisamos ter o valor e a urxencia

para practicar a súa detención
mentres que se extende.

E para rematar,

crédea.

Crédea.

(Aplausos)

Basicamente, este é un problema
de interacción humana.

E como penso que a interacción humana
é o centro da nosa salvación,

un trauma que non se transforma
será un trauma transferido.

Edith Wharton dixo,
"O final está latente no inicio,"

de xeito que remataremos reemprazando a
incitación ao odio pola do amor.

Porque me sinto soa nisto,

mais sei que somos aliados.

Recentemente aprendín

como a gratitude e as afirmacións
positivas compensan as interaccións negativas.

Necesítanse cinco delas para contrarrestar
unha negativa,

e a gratitude en particular --

libre, dispoñible globalmente en
calquer momento e lugar,

para calquera en calquera dialecto--

dispara a codia cingular anterior
prexenual,

a parte divisoria do cerebro

que se inunda de cousas boas
e estupendas.

Así que vou dicirme a min mesma
cousas asombrosas.

E gustaríame que enfaticedes a
resposta.

Pode soar algo semellante a isto--

(Risas)

Son unha muller poderosa e forte, e
vós diredes, "Si, elo."

Audiencia: si, elo.

Ashley Judd: miña mai quéreme.

A: Sí, quérete.

AJ: Fixen un bo traballo
coa miña charla.

A: Si, fixéchelo.

AJ: Teño dereito a estar aquí.

A: Si, telo.

AJ: Son moi riquiña.

(Risas)

A: Si, es.

AJ: Deus fai un bo traballo.

A: Si, faino.

AJ: E eu quérovos.

Moitísimas gracias por deixarme
ser de axuda.

Que Deus vos bendiga.

(Aplauso)