Dorothy küçük bir kızken,

japon balığı onu büyülüyordu.

Babası ona, balıkların suda ileri
gidebilmeleri için, kuyruklarını hızla

salladıklarını söyledi.

Dorothy, tereddüt etmeden, şöyle dedi,

"Evet baba, geriye doğru yüzmek
için de kafalarını sallarlar."

(Kahkahalar)

Zihninde, bu da diğer olgular
kadar doğru bir olguydu.

Balık, kafasını sallayarak
geriye doğru yüzer.

Buna inanmıştı.

Hayatlarımız, geriye doğru
yüzen balıklarla doludur.

Varsayımlar ve hatalı mantık
sıçramaları yapıyoruz.

Ön yargı besliyoruz.

Bizler doğruyuz, onlar yanlış.

En kötüsünden korkuyoruz.

Ulaşılmaz mükemmellik için uğraşıyoruz.

Yapıp yapamayacaklarımızı söylüyoruz.

Zihnimizde, balıklar kafalarını çılgınca
sallayarak ters yüzüyorlar

ve onları fark etmiyoruz.

Size, kendim hakkında beş durum
söyleyeceğim.

Bir tanesi doğru değil.

Bir: 19 yaşımda, Harvard'dan, matematikten
yüksek onur alarak mezun oldum.

İki: Şu anda Orlando'da bir
inşaat şirketi işletiyorum.

Üç: Bir televizyon dizisinde yer aldım.

Dört: Nadir, genetik bir göz
hastalığından ötürü kör oldum.

Beş: İki ABD Yüksek Mahkeme yargıcına
hukuk danışmanlığı yaptım.

Hangi durum doğru değil?

Aslında, hepsi doğru.

Evet, hepsi doğru.

(Alkış)

Bu noktada, çoğu insan yalnızca
televizyon şovuyla ilgileniyor.

(Kahkahalar)

Bunu tecrübelerimden biliyorum.

Evet, şov, NBC'nin "Saved by the Bell:
The New Class" (Zil Çalınca: Yeni Sınıf)

adlı şovuydu.

Ben de Weasel Wyzell'i oynamıştım;

şovda aptal, modası geçmiş
türden bir karakterdi

ve bu da, 13 yaşındaki hâlim için

oldukça büyük bir görevdi.

(Kahkahalar)

Şimdi, dört numara olan, körlük
durumunu düşündünüz mü?

Neden?

Sözde engeller hakkında
bahaneler üretiriz.

Ben, kör birisi olarak, her gün
insanların, becerilerimle ilgili

yanlış düşünceleriyle yüzleşiyorum.

Ancak bugünkü konu,
benim körlüğüm değil.

Konu, benim görüşüm.

Kör olmak bana, gözlerim açık
bir hayat yaşamayı öğretti.

Zihnimizin ürettiği, o
ters yüzen balıkların

farkına varmayı öğretti.

Kör olmak onları odak hâline getirdi.

Görmek nasıl hissettiriyor?

Dolaysız ve pasif.

Gözlerini açıyorsunuz ve dünya orada.

Görmek inanmaktır. Görüş doğrudur.

Öyle değil mi?

Evet, ben de böyle düşünmüştüm.

Sonra, 12 yaşımdan 25'ime kadar,
retinalarım gittikçe kötüleşti.

Görüşüm gitgide aynalar
ve illüzyonlarla dolu

garip bir karnaval salonuna dönüştü.

Bir dükkânda fark ettiğim satışçı,

gerçekte bir mankendi.

Ellerimi yıkamak için uzandığım

zaman, parmaklarımla şekli fark
ettiğimde anladım ki,

o bir lavabo değil bir pisuvardı.

Bir arkadaşım elimdeki
fotoğrafı bana anlattı

ve ben ancak bu şekilde
anlatılanı gördüm.

Benim gerçekliğimde nesneler görünüyor,
şekil değiştiriyor ve yok oluyordu.

Görmesi zor ve yorucuydu.

Parçalı, geçici görüntüleri
bir araya getiriyordum,

bilinçli olarak ipuçlarını inceliyor,

hiçbir şey görmeyene dek, dağınık
dürbünün içerisinde

bir mantık arıyordum.

Öğrendim ki; gördüğümüz şey,

evrensel doğru değildir.

Nesnel gerçeklik değildir.

Gördüğümüz şey eşsiz, kişisel, hakiki
gerçekliktir ve bu da

beynimiz tarafından ustaca inşa edilir.

Size biraz amatörce, nöroloji anlatayım.

Görme merkeziniz, beyninizin
neredeyse yüzde 30'unu kaplar.

Yani bu, neredeyse, dokunmanın
yüzde 8'ine ve işitmenin de

yüzde ikisi ya da üçüne denk geliyor.

Gözleriniz, her saniye, görme merkezinize

iki milyar kadar bilgi parçası gönderir.

Vücudun geri kalanı beyne yalnızca
fazladan bir milyar bilgi gönderir.

Yani görüş, hacimsel olarak beyninizin
üçte biridir ve beyninizin

işlem kaynaklarının neredeyse
üçte ikisinde hak iddia edebilir.

Yani, görüş illüzyonunun

inandırıcı olması şaşırtıcı değildir.

Ancak yanılmayalım:
Görüş bir illüzyondur.

İşler burada ilginçleşiyor.

Beyniniz, görüş yaratmak
için dünyayı, diğer

bilgileri, anılarınızı,
fikirleri, duyguları, aklı

anlama biçiminizi referans alır.

Tüm bunlar ve daha fazlası, beyninizde
görüşünüzle bağlantılıdır.

Bu bağlar iki yolla çalışır ve genelde
bilinç altında gerçekleşir.

Yani, örneğin;

gördüğünüz şey hissinizi etkiler ve

hissetme biçiminiz de, 
gördüğünüz şeyi değiştirebilir.

Sayısız çalışma bunu gösteriyor.

Örneğin, bir videoda koşan bir adamın

hızını tahmin etmeniz istendiğinde,
çitaları ya da kaplumbağaları

düşünmeniz söylenirse,
cevabınız farklı olur.

Henüz antrenman yaptıysanız,
bir tepe daha dik görünür

ve eğer ağır bir sırt
çantası taşıyorsanız,

belirli bir yer daha uzak görünür.

Temel bir çelişkiye vardık.

Gördüğünüz şey, kendinizin ürettiği
karmaşık, zihinsel bir yapı,

fakat onu pasif biçimde, çevrenizdeki

dünyanın bir yansıması olarak
tecrübe ediyorsunuz.

Kendi gerçekliğinizi yaratıyor
ve ona inanıyorsunuz.

Benimki yok olana dek ben de inanmıştım.

Gözlerimin bozulması, illüzyonu parçaladı.

Görüyorsunuz; görüş, gerçekliğimizi

biçimlendirmenin bir yolu.

Gerçekliğimizi başka
biçimlerde de yaratıyoruz.

Örneğin, korkuyu ele alalım.

Korkularınız, gerçekliğinizi bozar.

Korkunun çarpık mantığı altında,
her şey belirsizlikten iyidir.

Korku, ne olursa olsun, boşluğu doldurur,

bildiğiniz şeyden korkmanızı sağlar,

belirsizlik anında en kötüsünü sunar,

sebep için, sanı üretir.

Psikologlar bunu "kötüleştirmek"
olarak adlandırıyor.

(Kahkahalar)

Doğru, değil mi?

Korku, bilinmeyenin yerine kötüyü koyar.

Evet, korku, kendini gerçekleştirir.

Dışarıya bakıp eleştirel olarak

düşünme ihtiyacı duyduğunuzda;
korku, zihninizin

derinliklerinde bir geri çekilme
hissi yaratır,

görüşünüzü daraltır ve bozar,

eleştirel düşünce kapasitenizi,

yıkıcı bir duygu seli ile bastırır.

Bir eylemde bulunmak için zorlu bir
fırsatla karşılaştığınızda,

korku sizi eylemsizliğe iter,

kendi kehanetlerinin gerçekleşmesini
pasifçe izlemeniz için sizi kışkırtır.

Bana körlük teşhisi konduğu zaman,

körlüğün hayatımı
mahvedeceğini biliyordum.

Körlük, özgürlüğümün idam hükmüydü.

Benim için başarının sonuydu.

Körlük; sıradan, küçük ve üzücü bir hayat

yaşayacağım anlamına geliyordu

ve muhtelemen yalnız.

Biliyordum.

Bu, korkularımdan doğan bir
kurguydu, ama ben ona inandım.

Bu bir yalandı, fakat benim gerçekliğimdi,

tıpkı küçük Dorothy'nin
zihnindeki, ters yüzen balıklar gibi.

Korkumun gerçekliğiyle yüzleşmeseydim

onu yaşardım.

Bundan eminim.

Peki, hayatınızı, gözlerinizi açarak
nasıl yaşarsınız?

Bu öğrenilmiş bir disiplindir.

Öğretilebilir. Uygulanabilir.

Kısaca anlatacağım.

Her andan, her düşünceden,

her detaydan kendinizi

sorumlu tutun.

Korkularınızın ötesini görün.

Varsayımlarınızın farkına varın.

İçsel gücünüzü kullanın.

İç eleştirinizi susturun.

Şans ve başarı hakkındaki
yanlış fikirlerinizi düzeltin.

Güçlerinizi ve zayıflıklarınızı
kabul edip farkı görün.

Cömert iyiliklere

kalbinizi açın.

Korkularınız, eleştirileriniz,

kahramanlarınız, düşmanlarınız --

bunlar sizin bahaneleriniz,

mantığa uydurmanız, kestirme yollarınız,

gerekçeleriniz, pes edişiniz.

Bunlar, gerçeklik olarak
algıladığınız kurgular.

Onların ardını görmeyi seçin.

Gitmelerine izin verin.

Gerçekliğinizin yaratıcısı sizsiniz.

Bu güçle birlikte, büyük
bir sorumluluk gelir.

Ben korku tünelinden çıktım, bilinmeyen
ve tanımlanmayan bölgeyi seçtim.

Orada mutlu bir yaşam inşa etmeyi seçtim.

Yalnızlığın ötesinde,

güzel yaşamımı Dorothy ile,

güzel eşimle,

Tripskys adını verdiğimiz üçüzlerimizle ve

ailenin yeni üyesi, tatlı bebek Clementine

ile paylaşıyorum.

Neyden korkuyorsunuz?

Kendinize ne yalanlar söylüyorsunuz?

Doğrunuzu nasıl süslüyor,
kurgularınızı nasıl yazıyorsunuz?

Kendiniz için hangi
gerçekliği yaratıyorsunuz?

Kariyerinizde, kişisel
hayatınızda, ilişkilerinizde,

kalbinizde ve ruhunuzda;

ters yüzen balıklarınız
size zarar veriyor.

Kaçırılan fırsatlar ve fark edilmemiş
potansiyeller için bir bedel ödüyorlar

ve bütünlük, bağlantı aradığınız yerlerde,

güvensizlik ve zarar yaratıyorlar.

Bunları keşfetmeniz için ısrar ediyorum.

Helen Keller, görme yeteneği sahibi olup
görüş sahibi olamamanın,

kör olmaktan daha kötü olduğunu söyler.

Bana göre, kör olmak, çok derin bir lütuf,

çünkü körlük bana görüş verdi.

Umarım gördüğüm şeyi görebiliyorsunuzdur.

Teşekkürler.

(Alkışlar)

Bruno Guissani: Isaac, gitmeden
önce, bir sorum var.

Burada aktif, yatırım yapan
girişimcilerden oluşan bir seyirci var.

Florida'da bir şirketin CEO'su sensin

ve çoğu insan muhtemelen merak ediyordur;

kör bir CEO olmak nasıl bir şey?

Yaşadığın zorluklar neler ve nasıl
üstesinden geliyorsun?

Isaac Lidsky: Pekâlâ, en büyük zorluk,
bir lütuf hâline dönüştü.

İnsanlardan görsel geri
bildirim almıyorum.

(Kahkahalar)

BG: Bir ses duydum sanki? IL: Evet.

Yani, örneğin; liderlik
takımı toplantılarımda,

yüz ifadeleri ya da
hareketlerini görmüyorum.

Daha çok, sözlü geri
bildirim istemeyi öğrendim.

İnsanları, ne düşündüklerini
söylemeye zorluyorum.

Bu bağlamda, söylediğim gibi;

bu hem kişisel olarak hem de
şirketim açısından gerçek bir lütuf,

çünkü daha derin bir seviyede
iletişim kuruyoruz,

anlaşmazlıktan kaçınıyoruz ve

en önemlisi, takımım, 
onların ne düşündüğünün

gerçekten önemli olduğunu biliyor.

BG: Isaac, TED'e geldiğin için sağ ol.
IL: Teşekkürler, Bruno.

(Alkışlar)