WEBVTT

00:00:12.923 --> 00:00:14.665
ไมเคิล จอร์แดนเคยกล่าวว่า

00:00:14.665 --> 00:00:16.478
"ผมไม่รู้หรอกว่าผมบินได้หรือไม่

00:00:16.478 --> 00:00:18.870
แต่ผมรู้เมื่อผมลอยอยู่กลางอากาศ

00:00:18.870 --> 00:00:21.736
บางครั้งผมรู้สึกราวกับว่า
จะไม่ได้กลับลงมาอีก"

00:00:21.736 --> 00:00:23.302
แต่ต้องขอบคุณไอแซค นิวตัน

00:00:23.302 --> 00:00:27.091
ที่ทำให้เราได้รู้ว่าอะไรก็ตามที่ลอยขึ้นไป
จะต้องกลับลงมาในที่สุด

00:00:27.091 --> 00:00:31.762
ที่จริง คนเรามีข้อจำกัด
บนพื้นราบในเรื่องระยะลอยตัว

00:00:31.762 --> 00:00:36.379
หรือเวลาที่เท้าของคุณลอยออกจาก
พื้นจนถึงเมื่อพวกมันลงมาแตะพื้นอีกครั้ง

00:00:36.379 --> 00:00:38.654
เพียงแค่ราวหนึ่งวินาทีเท่านั้น

00:00:38.654 --> 00:00:41.583
และใช่ นั่นรวมถึง
ภาวะกลางอากาศของเขา

00:00:41.583 --> 00:00:44.436
การลอยตัวยัดห่วงอันไร้เทียมทาน
จากเส้นโยนโทษ

00:00:44.436 --> 00:00:48.517
คำนวนได้ 0.92 วินาที

00:00:48.517 --> 00:00:53.658
และแน่นอนแรงดึงดูดนั้นทำให้ยาก
ที่จะลอยอยู่ในอากาศได้นาน

00:00:53.658 --> 00:00:58.506
แรงดึงดูดของโลกดึงวัตถุใกล้เคียง
ลงมายังพื้นผิวโลก

00:00:58.506 --> 00:01:03.418
เร่งความเร็วของมัน
ที่ 9.8 เมตรต่อวินาทียกกำลังสอง

00:01:03.418 --> 00:01:08.882
ทันทีที่คุณโดด
แรงดึงดูดก็ดึงคุณกลับลงมาแล้ว

00:01:08.882 --> 00:01:10.777
ใช้สิ่งที่เรารู้เกี่ยวกับแรงดึงดูด

00:01:10.777 --> 00:01:15.296
เราจะได้มาซึ่งสูตรคำนวณคร่าว ๆ
ที่สร้างแบบจำลองให้กับระยะลอยตัว

00:01:15.296 --> 00:01:19.735
สูตรนี้บอกเราว่า ความสูง
ของวัตถุที่ตกเหนือพื้นผิว

00:01:19.735 --> 00:01:25.185
เท่ากับความสูงตั้งต้นของวัตถุ
จากพื้นบวกด้วยความเร็วตั้งต้น

00:01:25.185 --> 00:01:28.685
คูณด้วยจำนวนวินาที
ที่ลอยอยู่บนอากาศ

00:01:28.685 --> 00:01:31.664
บวกด้วยครึ่งหนึ่ง
ของความเร่งจากแรงดึงดูดของโลก

00:01:31.664 --> 00:01:37.026
คูณด้วยจำนวนวินาที
ที่ลอยในอากาศยกกำลังสอง

00:01:37.026 --> 00:01:41.102
แล้วเราก็จะใช้สูตรนี้ช่วยจำลอง
การยัดห่วงจากเส้นโยนโทษของไมเคิล

00:01:41.102 --> 00:01:45.250
ให้เอ็มเจเริ่ม เช่นเดียวกับคนอื่น
ที่ศูนย์เมตรจากพื้น

00:01:45.250 --> 00:01:51.508
และกระโดดด้วยความเร็วแนวดิ่งเริ่มต้น
ที่ 4.51 เมตรต่อวินาที

00:01:51.508 --> 00:01:55.393
มาดูกันว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้าเราจำลอง
สูตรนี้บนตารางพิกัด

00:01:55.393 --> 00:01:57.388
เนื่องจากสูตรเป็นสมการสองชั้น

00:01:57.388 --> 00:02:00.820
ความสัมพันธ์ระหว่างความสูง
และเวลาที่ใช้ในอากาศ

00:02:00.820 --> 00:02:03.290
มีรูปทรงแบบพาราโบลา (เส้นโค้งเรขาคณิต)

00:02:03.290 --> 00:02:05.830
แล้วมันบอกอะไรเรา
เกี่ยวกับการยัดห่วงของเอ็มเจล่ะ?

00:02:05.830 --> 00:02:10.366
จุดยอดของพาราโบรานั้นแสดงให้เราเห็นว่า
จุดสูงสุดของเขาจากพื้น

00:02:10.366 --> 00:02:13.759
อยู่ที่ 1.038 เมตร

00:02:13.759 --> 00:02:16.752
และจุดตัดแกน x บอกเราว่า
เมื่อเขาลอยตัวขึ้น

00:02:16.752 --> 00:02:22.470
และเมื่อเขาลงพื้น
เป็นเวลาที่เขาใช้ลอยตัว

00:02:22.470 --> 00:02:25.034
มันดูเหมือนว่าแรงดึงดูดของโลก
จะทำให้ยากลำบาก

00:02:25.034 --> 00:02:28.213
ซึ่งแม้แต่เอ็มเจยังยาก
ที่จะอยู่กลางอากาศได้นาน

00:02:28.213 --> 00:02:33.126
แต่จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาไปเล่นเกมเยือน
ที่ไหนซักแห่ง ที่ไกลออกไป?

00:02:33.126 --> 00:02:37.973
แรงโน้มถ่วงบนดาวเพื่อนบ้าน
ที่ใกล้เคียงกับเราที่สุด ดาวศุกร์

00:02:37.973 --> 00:02:43.822
คือ 8.87 เมตรต่อวินาทียกกำลังสอง
ค่อนข้างใกล้เคียงกับของโลก

00:02:43.822 --> 00:02:47.829
ถ้าไมเคิลกระโดดที่นี่ด้วยแรงเท่ากัน
กับที่เขาทำบนโลก

00:02:47.829 --> 00:02:51.140
เขาจะสามารถกระโดดได้
สูงกว่าจากพื้นดิน

00:02:51.140 --> 00:02:55.972
ทำให้เขามีเวลาค้างกลางอากาศ
ได้นานกว่าหนึ่งวินาทีเล็กน้อย

00:02:55.972 --> 00:02:59.070
การแข่งขันกันบนดาวพฤหัสบดี
ซึ่งมีแรงดึงดูด

00:02:59.070 --> 00:03:04.829
24.92 เมตรต่อวินาทียกกำลังสอง
ย่อมต้องสนุกสนานน้อยกว่า

00:03:04.829 --> 00:03:08.781
ที่นี่ ไมเคิลจะไม่สามารถแม้กระทั่ง
จะโดดได้สูงซักครึ่งเมตรจากพื้นดิน

00:03:08.781 --> 00:03:13.309
และจะอยู่ค้างกลางอากาศ
ได้เพียง 0.41 วินาทีเท่านั้น

00:03:13.309 --> 00:03:16.649
แต่เกมบนดวงจันทร์
จะค่อนข้างน่าดื่นเต้น

00:03:16.649 --> 00:03:19.526
เอ็มเจสามารถจะลอยตัวจากครึ่งสนามอีกฟาก

00:03:19.526 --> 00:03:22.097
โดดสูงกว่าหกเมตร

00:03:22.097 --> 00:03:25.413
และการค้างกลางอากาศของเขา
นานกว่าห้าวินาทีครึ่ง

00:03:25.413 --> 00:03:29.489
จะนานพอที่ใครบางคน
จะเชื่อว่าเขาสามารถบินได้จริง ๆ