ผมได้เห็นถึงคุณค่าของเวลาอย่างมาก

ผมถูกวินิจฉัยว่าจะมีชีวิตได้ 2 ถึง 3 ปีเท่านั้น

ผมเผชิญกับชีวิต ที่ผมไม่สามารถสื่อสารได้อย่างเหมาะสม

ผมโชคดี ที่มันไม่กระทบสติสัมปชัญญะของผม

ในขณะที่ทุกคนรอบตัวผมจากไป ลึกไปกับบทสนทนา
บ่อยครั้งที่ผมจะถูกกลืนกินไปกับสิ่งนั้น

ถูกกลืนกิน เข้าไปหยั่งความนึกคิดของผมเอง

พยายามที่จะหยั่งถึงความเป็นไปของจักรวาล

มันอาจจะเป็นธรรมชาติของมนุษย์ ที่เราจะปรับตัว

และเอาตัวรอด

เรามีชีวิตนี้ชีวิตเดียว ที่จะชื่นชมความยิ่งใหญ่ของรูปแบบของจักรวาล

ยังมีอีกมาก รอให้เราไปค้นหา

เราทุกคนคือนักท่องกาลเวลา ร่วมทางด้วยกันสู่อนาคต

ร่วมมือกัน สร้างอนาคตที่เราอยากจะไปเจอ

ผมเชื่อว่า มนุษยชาติต้องออกจากโลกนี้ เพื่อไปสร้างบ้านแห่งใหม่ บนดาวอีกดวง

ในอีก 100 ปี เราจะริเริ่มสู่การผจญภัยครั้งยิ่งใหญ่ที่สุด

โชคชะตาของเรา อยู่ที่ดวงดาว

ดั่งนั้น จำไว้ว่าให้มองที่ดวงดาว ไม่ใช่เท้าของเรา

พยายามเข้าใจสิ่งที่เห็น และสงสัยสาเหตุของความมีอยู่ของจักรวาล

จงสงสัยเข้าไว้