Ondanks al zijn materiële voordelen

liet het sedentaire leven ons...

onrustig,

onvervuld.

Zelfs na 400 generaties

in dorpen en steden

zijn we niet vergeten

hoe de open ruimte ons nog zachtjes roept

als een bijna vergeten lied uit de kindertijd.

We dichten verre plaatsen een zekere romantiek toe

Die roep, vermoed ik, werd zorgvuldig ontworpen

door natuurlijke selectie

als een essentieel onderdeel van onze overleving.

Lange zomers, zachte winters

rijke oogsten, overvloedig wild

zijn hier niet voor eeuwig.

Je eigen leven, of dat van je stam

of zelfs van jouw soort

hangen misschien af van enkele rustelozen

aangetrokken door een verlangen,

dat ze nauwelijks zelf verwoorden of begrijpen,

naar onontdekte gebieden en nieuwe werelden.

Herman Melville zei het in Moby Dick

voor zwervers van alle tijdperken en meridianen.

Hij zei:

"Een eeuwig verlangen naar wat ver weg is, kwelt me.

Ik wil varen op verboden zeeën."

Misschien is het nog wat vroeg --

misschien zijn we er nog niet helemaal klaar voor --

maar die andere werelden

met hun belofte van onnoemelijke mogelijkheden

wenken ons.

Zwijgend beschrijven ze hun baan om de zon,

wachtend.