Estou aquí hoxe para falarlles dunha 
pequena e poderosa palabra,

unha palabra que a xente
quere ver lonxe de si

a toda custa.

Industrias millonarias prosperan

a causa do medo a esta palabra,

e aqueles de nós 
que innegablemente o somos

quedamos relegados a navegar 
en implacable treboada

arredor dela.

Non sei se o notarades,

pero estou gorda.

Non do tipo leve,
do que xera murmurios,

ou do aparentemente inofensivo rechoncho.

Nin sequera son do sofisticado tipo
voluptuoso ou con curvas.

Non adornemos isto.

Son G-O-R-D-A con maiúsculas.

Son o gran tema tabú desta sala.

Cando saín ao escenario,

moitos de vós seguro que pensastes,

"Oh, isto vai ser moi gracioso,

porque todo o mundo sabe 
que a xente gorda é graciosa."

(Risas)

Quizais tamén pensastes,
"De onde saca esa seguridade?"

Porque a idea dunha muller gorda segura
de si mesma é case impensable.

Os membros do público 
que estean ao día en moda

poderían pensar o fabulosa que estou

neste vestido de Beth Ditto

(Aclamacións)

Moitas grazas.

Mentres que algúns poderían pensar,

"Mmm, a cor negra estiliza máis".

(Risas)

De seguro tamén pensastes,
conscientemente ou non,

se teño diabetes, ou parella,

ou se tomo carbohidratos 
pasadas as sete da tarde.

(Risas)

Quizais vos preocupastes por onte tomardes
carbohidratos pasadas as 7 da tarde

e porque deberiades renovar o
abono do ximnasio.

Eses xuízos son daniños.

Poden dirixirse a individuos e a grupos,

e tamén poden dirixirse contra nós mesmos.

E este xeito de pensar
coñécese como gordofobia.

Coma calquera outra forma
de opresión sistemática,

a gordofobia está fondamente enraizada
en estruturas complexas

como o capitalismo, o patriarcado
ou o racismo,

e iso pode facer difícil o identificala,

por non dicir que é un reto.

Vivimos nunha cultura

onde o ser gordo se identifica
con ser unha mala persoa

preguiceira, agarrada, 
con mala saúde, irresponsable

e de dubidosa moral.

E tendemos a ver a delgadeza

como algo xeralmente bo,

responsable, exitoso,

e co apetito, corpo e vidas baixo control.

Vemos estas ideas unha e outra vez

nos medios de comunicación, 
nas políticas de saúde pública,

nas consultas médicas,

nas conversas do día a día

e mesmo nas nosas actitudes.

Ás veces incluso culpamos á xente gorda

pola discriminación que sofren

porque, ao remate, se non nos gusta,
tan só deberiamos perder peso.

Sinxelo.

Esta tendencia antigordura 
volveuse tan integral e arraigada

con respecto a como nos valoramos
a nós e aos demais

que raramente nos cuestionamos a causa
deste desprezo pola xente con sobrepeso

e de onde procede este desdén.

Mais deberiamos cuestionalo,

porque o enorme valor
que lle damos á aparencia

aféctanos a cada un de nós.

E queremos vivir realmente nunha sociedade

onde se lle nega á xente
a súa humanidade básica

se non se axeita 
a unha forma arbitraria do aceptable?

Cando tiña seis anos,

miña irmá dáballes clases de ballet
a un grupo de nenas no noso garaxe.

Eu era uns 30 cm máis alta
e ancha ca a maioría.

Cando fixemos a nosa primeira actuación,

eu estaba moi emocionada 
por vestir un fermoso tutú rosa.

Ía brillar.

Mentres que o resto de nenas entraban
facilmente nos seus traxes de licra e tul,

ningún dos tutús era
abondo grande para que me servira.

Estaba decidida
a que non me excluísen da actuación,

así que me virei cara a miña nai

e díxenlle alto abondo
para que todos escoitasen

"Mamá, non preciso tutú 
(soa como 'twotwo' [dous-dous])

preciso un 'fourfour' 
(en inglés catro-catro)"

(Risas)

Grazas, mamá.

(Aplausos)

Aínda que non me decatei nese momento,

reclamar o meu espazo
nese glorioso 'fourfour'

foi o primeiro paso para converterme
nunha activista radical da gordura.

Ollo, non digo que toda esta cuestión
de amor ao corpo

fora un paso sinxelo ao longo
dun brillante camiño de autoaceptación

dende aquel día na clase.

Nada diso.

Axiña aprendín que vivir fóra
do que se adoita considerar normal

pode resultar frustrante e solitario.

Pasei os últimos 20 anos desfacendo
e desprogramando esas mensaxes,

e foi algo así coma unha montaña rusa.

Ríronseme na cara,
insultáronme desde coches que pasaban

e chamáronme tola.

Tamén recibo sorrisos de estraños

que recoñecen o que se precisa
para andar pola rúa

con confianza no andar e a cabeza alta.

(Aclamacións)

Grazas.

E a través de todo iso, aquela forte nena
de seis anos ficou comigo,

e axudoume a me presentar ante vós hoxe

como unha muller gorda sen complexos,

unha persoa que simplemente
se negou a ser unha subordinada

da narrativa dominante

acerca de como debo moverme 
polo mundo co meu corpo.

(Aplausos)

E non estou soa.

Son parte dunha comunidade internacional
de persoas

que escolleron, 
no canto de aceptar con pasividade

que os nosos corpos son
e probablemente serán sempre grandes,

que escollemos activamente florecer
nestes corpos tal e como son hoxe.

Persoas que respectan a nosa fortaleza
e traballan con, e non contra,

as nosas limitacións percibidas,

persoas que valoran a saúde

como algo máis global

ca unha cifra nun anticuada táboa
de índice de masa corporal.

No canto, valoramos a autoestima, a saúde
mental, e como nos sentimos no noso corpo

como aspectos vitais
do noso benestar xeral.

Persoas que se negan a crer
que vivir nestes corpos

sexa, realmente, unha barreira para nada.

Existen doutores, estudosos e blogueiros

que escribiron incontables libros

sobre as moitas facetas
deste complexo tema.

Hai seguidoras da moda que recuperaron 
os seus corpos e beleza

vestindo bikinis de tallas grandes
e tops curtos,

amosando a carne 
que lles ensinaran a agochar.

Hai atletas gordas

que corren maratóns, ensinan ioga
ou practican kickboxing,

e fano co dedo maior alzado con forza
contra o statu quo.

Todas elas ensináronme que a
política radical no que a corpos respecta

é o antídoto para esta cultura 
do odio ao corpo.

Unha aclaración: non digo que a xente
non deba cambiar os seus corpos

se é o que quere facer.

Recuperarse a si mesmo pode ser un dos
máis fermosos actos de amor a un propio

e pode materializarse 
nun millón de cousas distintas,

desde peiteados ata tatuaxes,
modelado corporal,

hormonas, cirurxía e si, 
incluso perder peso.

Así de sinxelo: é o teu corpo,

e ti decides o que é mellor para el.

O meu xeito de participar no activismo

é facer todo iso que non se espera
que fagamos os gordiños

e hai unha chea de cousas,

e invitar a outra xente a unirse a min
e facer arte sobre iso.

O fío que une a maior parte deste traballo

foi recuperar os espazos que normalmente
lles están prohibidos aos corpos grandes,

desde pasarelas ata espectáculos en clubs,

desde piscinas públicas a pistas de baile.

E esta recuperación en masa non é só
unha poderosa declaración artística

senón un enfoque radical
na construción dunha comunidade.

Isto foi así en "AQUAPORKO!"

(Risas)

o equipo de natación sincronizada
de gordas

que creei cun grupo de amigas en Sydney.

O impacto de ver 
un grupo de gordas atrevidas

con floridos gorros e traxes de baño

erguendo as súas pernas no aire 
sen preocupación ningunha

non debería subestimarse.

(Risas)

Ao longo da miña carreira, aprendín que os
corpos gordos son por natureza políticos,

e que os corpos gordos sen complexos

poden sorprender ás persoas.

Cando a directora Kate Champion,

da aclamada compañía teatral
Force Majeure,

me pediu que fose a súa socia artística

nunha obra en que 
todos os bailaríns estaban gordos

literalmente saltei sobre a ocasión.

E digo "literalmente".

"Nada que perder" é unha obra en que
colaboran bailaríns con sobrepeso,

que a partir das súas experiencias

crearon unha obra tan variada e auténtica
como o somos nós.

E estaba o máis lonxe do ballet 
que poidades imaxinar.

Xa a propia idea dunha obra de danza
de gordos feita por unha compañía

tan prestixiosa era, por dicilo 
con suavidade, controvertida.

Porque nunca antes se fixera algo así 
en escenarios de baile convencionais

en ningunha parte do mundo.

A xente mostrouse escéptica.

"Que significa 'bailaríns gordos'?

Coma de talla 38 ou 40?

Onde ensaiaron os bailes?

Van ter resistencia abonda
para unha produción completa?"

Mais a pesar do escepticismo,

"Nada que perder" converteuse nun éxito
de público no Festival de Sydney.

Recibimos eloxios da crítica, viaxamos,

gañamos premios e escribiron sobre nós
en máis de 27 idiomas.

Estas sensacionais imaxes do noso elenco
víronse en todo o mundo.

Perdín a conta das veces 
que persoas de todas as tallas

me dixeron que a obra
lles cambiou as vidas,

ou como lles axudou
a mudar a súa relación

cos seus corpos e cos corpos dos demais,

e como lles fixo enfrontar
os seus propios prexuízos.

Non obstante, e como é de supoñer,
unha obra de tal calado emocional

tamén ten detractores.

Dixéronme que estou tratando
de enxalzar a obesidade.

Recibín violentas amenazas de morte

e fun insultada por ousar facer unha obra
centrada nos corpos e vidas dos gordos

e que nos tratara coma seres humanos
con historias valiosas que contar.

Incluso chegaron a chamarme

"a ISIS da epidemia da obesidade"

(Risas)

Un comentario tan absurdo
que aínda resulta gracioso.

Pero que tamén fala do pánico,

do terror literal,

que o medo á gordura pode xerar.

É precisamente este medo
o que alimenta a industria dietética,

o que nos impide a moitos de nós
vivir en paz cos nosos corpos,

esperando ser a foto do "despois"

antes sequera de comezar a vivir
realmente as nosas vidas.

Porque o único gran tema tabú 
aquí é a gordofobia.

O activismo gordo 
négase a aceptar este medo.

Ao abogar pola autodeterminación
e o respecto por todos nós,

podemos cambiar o rexeitamento
da sociedade para acoller a diversidade

e comezar así a celebrar os mil xeitos
que hai de ter un corpo.

Grazas.

(Aplausos)